Γεννήθηκα στην Αθήνα και μέχρι τα πέντε μου χρόνια μέναμε στην περιοχή της Αγίας Βαρβάρας στο Αιγάλεω. Αυτό που θυμάμαι έντονα είναι ότι περίμενα πώς και πώς να έρθει το Σαββατοκύριακο για να επισκεφθούμε τη μονοκατοικία της θείας μου στο Μαρούσι, στην οδό Δόλιανης. Καθώς πλησιάζαμε με το τρένο τον σταθμό του Αμαρουσίου ξεχώριζα την κάτασπρη εκκλησία των Αγίων Αναργύρων που στα παιδικά μου μάτια φάνταζε σαν ένα τεράστιο αυγό. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι της θείας χάζευα τις μονοκατοικίες με τα κεραμίδια και τους πανέμορφους κήπους με τα τριαντάφυλλα. Πολλά σπίτια είχαν ζώα, όπως στα χωριά, από κότες μέχρι κουνελάκια. Θυμάμαι τη θεία μου την Ευανθία στο πίσω μέρος του σπιτιού να ασχολείται με αυτά κι εμένα εκεί να παίζω με τις ώρες. Ευχόμουν συνεχώς να μέναμε κι εμείς σ' αυτήν τη γειτονιά!
- Όντως η ευχή μου πραγματοποιήθηκε το 1980, όταν η μητέρα μου αποφάσισε να μετακομίσουμε στο Μαρούσι, αφού ο πατέρας μου ταξίδευε κι εκείνη ήθελε να είναι κοντά στην αδελφή της. Το αγάπησα από την πρώτη στιγμή το Μαρουσάκι μου, έτσι το έλεγα μικρή. Γι' αυτό και, παρόλο που άλλαξα πέντε σπίτια, ποτέ δεν έφυγα από εδώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την οδό Γράμμου, έξω από τον φούρνο της κυρίας Καίτης, που είχε γίνει παιδότοπος. Μαζεύονταν και παιδιά από άλλες γειτονιές. Παίζαμε στη μέση του δρόμου τα μήλα, κυνηγητό, κρυφτό, λάστιχο σχοινάκι τα κορίτσια κ.λπ. Ξένοιαστα χρόνια, χωρίς φόβο και ανασφάλεια...
- Από το 1997 έως και το 2007 υπηρέτησα στη Δημοτική Αστυνομία του Δήμου Αμαρουσίου. Πώς να μη νιώθω ότι αυτοί οι δρόμοι είναι οι διάδρομοι του σπιτιού μου, εφόσον τους γνωρίζω σπιθαμή προς σπιθαμή;
- Η πλατεία στον σταθμό του τρένου είναι για τους πολλούς σημείο συνάντησης, για μένα όμως είναι το σαλόνι μου. Εκεί θα πιω τον καφέ μου μαζί με τους φίλους μου και θα κουβεντιάσω μαζί τους κυρίως για τη μουσική. Ο δικός μου κήπος είναι το Κτήμα Συγγρού, με το μαγευτικό θεατράκι μέσα στο δάσος. Θα μπορούσα να κάθομαι εκεί με τις ώρες, γράφοντας τραγούδια. Ένα δυσάρεστο γεγονός που βίωσα ήταν η μεγάλη πυρκαγιά που ξέσπασε στο κτήμα το 2006, καταστρέφοντας μεγάλη έκτασή του.
- Τα τελευταία χρόνια, κάτι που με θλίβει είναι ότι πολλά εμπορικά καταστήματα στη γειτονιά έχουν βάλει λουκέτο και η αγορά, που κάποτε ανθούσε, έχει νεκρώσει σχεδόν. Ωστόσο, εγώ, εκ πεποιθήσεως Μαρουσιώτισσα, πάντα στηρίζω την τοπική αγορά.
- Μπαίνοντας στο Μαρούσι από τη λεωφόρο Κηφισίας, δεσπόζει επιβλητικά το άγαλμα του χρυσού Ολυμπιονίκη Σπύρου Λούη που μας θυμίζει ότι το Μαρούσι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ολυμπιακό ιδεώδες. Το πιο ενδιαφέρον κτίριο στη γειτονιά, κατά την άποψή μου, είναι το Σπαθάρειο Μουσείο στην οδό Δημητρίου Ράλλη και Βασιλίσσης Σοφίας. Κι επειδή πιστεύω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο, κοντά σ' αυτό το μουσείο είδα γραμμένο σε κολόνα το σύνθημα «τίποτα δεν είναι τυχαίο»!
- Το βασικότερο πρόβλημα της γειτονιάς μου είναι η στάθμευση. Αν μπορούσα να κάνω κάτι, θα ήταν αυτό, να δώσω λύσεις για θέσεις στάθμευσης. Ένα ευτράπελο γεγονός που σχετίζεται με το παραπάνω πρόβλημα είναι το ακόλουθο: με απίστευτο θράσος ένας άγνωστος οδηγός άνοιξε την γκαραζόπορτα ενός σπιτιού, πάρκαρε και πήγε να ψωνίσει στο απέναντι σούπερ μάρκετ. Καθώς γύρισε άνετος με τα ψώνια του, είδε τον ιδιοκτήτη του γκαράζ αγανακτισμένο και όχι μόνο δεν ζήτησε συγγνώμη αλλά του έβαλε τις φωνές και τελικά έβγαλε χρήματα να τον πληρώσει.
- Έχω συνδυάσει τη γειτονιά μου με την «Οδό Ονείρων» του Μάνου Χατζιδάκι.
- Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τη Final Touch το δεύτερο προσωπικό μου άλμπουμ με τίτλο «Φτάνω όπου αγαπώ» και σχεδιάζω ζωντανές εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές.
Info:
Πριν από λίγο καιρό κυκλοφόρησε από τη Final Touch το δεύτερο προσωπικό της άλμπουμ με τίτλο «Φτάνω όπου αγαπώ», και σχεδιάζει εμφανίσεις σε μουσικές σκηνές.
