α) Η μικρή διάρκεια των θερινών διακοπών. Δεν είμαστε δύσμοιροι Σκανδιναβοί που βλέπουν ήλιο δύο εβδομάδες τον χρόνο ρε γαμώτο, εδώ χάμω στη Μεσόγειο ψηνόμαστε από Μάη μέχρι και Σεπτέμβρη. Θα έπρεπε, οπότε, να έχουμε τουλάχιστον ενάμιση μήνα σχόλη – ήδη, από τα μέσα Ιουλίου, ειδικά στις πόλεις, τα παίζουμε κανονικά κι αυτό βγαίνει προς τα έξω με νεύρα, γκρίνια και παράνοιες. Θα ωφελούνταν οπότε εργαζόμενοι κι εργοδότες, εφόσον, όσο πιο πολύ «γεμίσεις» μπαταρίες, τόσο πιο παραγωγικός, δημιουργικός και αποδοτικός θα είσαι στη συνέχεια. Το ζήτημα είναι, βέβαια, ποιος σε πληρώνει για να κάθεσαι τόσο – εδώ συχνά κακοπληρώνεσαι, ακόμα κι αν είσαι άλογο κούρσας. Όντας έπειτα αναλώσιμος, άμα «χαλάσεις» πρόωρα εσύ, νο πρόμπλεμ, σειρά παίρνει ο επόμενος!
β) Επιπλέον, δεν είναι ανάγκη να φεύγουμε όοοολοι ντε και καλά τον Αύγουστο, ταλαιπωρώντας εαυτούς και αλλήλους σε τιγκαρισμένα λιμάνια, αεροδρόμια, σταθμούς ΚΤΕΛ και τρένων, δημιουργώντας το αδιαχώρητο στις παραλίες και στήνοντας όπου πάμε «μικρές Αθήνες». Ο Ιούνιος, ο Ιούλιος, ο Σεπτέμβριος ακόμα, είναι εξίσου θαυμάσιοι μήνες για διακοπές, οπότε, αν έχεις ευχέρεια επιλογής, μην ακολουθείς τη μάζα.
Οι ιμπεριαλιστές, αποικιοκράτες, επεκτατικοί παραθεριστές: Που όχι μόνο νομίζουν ότι όοολη η παραλία είναι δική τους κι ότι τα κακομαθημένα, φωνακλάδικα παιδάκια/σκυλάκια που συνήθως κουβαλάνε μαζί είναι οι αδιαμφισβήτητοι, ελέω θεού άρχοντές της, αλλά επιπλέον έρχονται και στριμώχνονται ακριβώς δίπλα σου, σχεδόν πατώντας σε, ακόμα κι αν υπάρχει άπλετος χώρος ένα γύρω. Είπαμε, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, αλλά basta!
γ) Αν, πάλι, πιστεύετε ότι «ντάξει μωρέ, η αυγουστιάτικη Αθήνα είναι πιο ωραία», να κάτσετε εσείς να τη λουστείτε, όχι να το λέτε για παρηγοριά στους δυστυχείς προλετάριους του αστικού καλοκαιριού! Είναι, πράγματι, η μόνη περίοδος του έτους που η πρωτεύουσα γίνεται επιτέλους ευχάριστη, ανθρώπινη και βιώσιμη, όμως τη χαίρονται πραγματικά όσοι ήδη παραθέρισαν ή πρόκειται να παραθερίσουν αμέσως μετά – όχι οι... καταδικασμένοι που ειδικά φέτος, ένεκα η ανέχεια και η οικονομική δυσπραγία, παρουσιάζουν έντονες πληθωριστικές τάσεις.
δ) Η καλοκαιρινή χαζομάρα στα κοινωνικά δίκτυα. Φραπεδιές, σέλφις και πατούσες στον ήλιο, καλέ δέστε τι ωραία που μαυρίζω πίνοντας το κοκτέιλ μου δίπλα στο κύμα, ενώ εσείς είστε ακόμα εδώ/λιωμένο παγωτό/κολλάει στο χέρι, «αποκάλυψη τώρα» σε κρυφές παραλίες (που, βέβαια, παύουν να είναι τέτοιες, εφόσον τις μάθανε σύσσωμοι οι 3.457 fb «φίλοι» σας, χώρια οι φόλοουερς), ηλιοβασιλέματα με το κιλό, αλλά ελάχιστες ανατολές, αφού είστε κι αχαΐρευτοι. Αστειεύομαι, βέβαια, αφού ούτε η απαξιωτική «γκρίνια» λέει: άμα χαλιέσαι με τη χαρά του άλλου, «μαγαρίζεις» και τη δικιά σου.
ε) Οι ιμπεριαλιστές, αποικιοκράτες, επεκτατικοί παραθεριστές: Που όχι μόνο νομίζουν ότι όοολη η παραλία είναι δική τους κι ότι τα κακομαθημένα, φωνακλάδικα παιδάκια/σκυλάκια που συνήθως κουβαλάνε μαζί είναι οι αδιαμφισβήτητοι, ελέω θεού άρχοντές της, αλλά επιπλέον έρχονται και στριμώχνονται ακριβώς δίπλα σου, σχεδόν πατώντας σε, ακόμα κι αν υπάρχει άπλετος χώρος ένα γύρω. Είπαμε, η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας, αλλά basta!
στ) Αποικιοκρατικές και ιμπεριαλιστικές τάσεις, όμως, εκδηλώνουν και κάποιοι «μονιμάδες» φρι κατασκηνωτές. Παιδιά, χαλαρώστε, αναζητάτε απόμερα μέρη ακριβώς για να μην έχετε δερβέναγα πάνω από το κεφάλι σας, μη γίνεστε εσείς ο δερβέναγας. Η ιδιοκτησιακή αντίληψη δεν ταιριάζει στις προσωρινές, αυτόνομες ζώνες από άμμο και βότσαλο και η «παλαιότητα» μετράει στη συνταξιοδότηση, όχι στις παραλίες. Επίσης, η σωστή προσωπική υγιεινή στο ύπαιθρο δεν είναι πολυτέλεια αλλά αρχοντιά.
ζ) Η εθιμική ιδεολογία της εποχικής «αρπαχτής»: σε δουλειές, επιχειρήσεις, νοοτροπίες, ειδικά στους πιο «καυτούς» καλοκαιρινούς προορισμούς. Ό,τι και όπως κονομήσουμε εδώ και τώρα, κλέβουμε το κράτος, εννοείται και τον πελάτη, δίνουμε ψίχουλα στους εργαζόμενους γιατί χάρη τους κάνουμε στην τελική που τους απασχολούμε, στις παλιές μας σαγιονάρες η ποιότητα των προσφερόμενων αγαθών και υπηρεσιών – τουρίστες είναι, σάμπως θα μας ξαναδούν και του χρόνου; (Αμ δεν θα σας ξαναδούν, αυτό είναι το θέμα).
η) Οι απ' άκρο σ' άκρο κατειλημμένες από ομπρέλες/ξαπλώστρες/τραπεζοκαθίσματα/μπιτσόμπαρα/φανατικούς της ρακέτας παραλίες. Εδώ μια μόνο λέξη αρμόζει: «Άφεριμ»! Προσυπογράφουμε, επίσης, με χέρια και με πόδια την οριστική, καθολική, διά ροπάλου απαγόρευση του τζετ σκι σε απόσταση μικρότερη των ορίων της υφαλοκρηπίδας (6 ναυτικά μίλια, με κατοχυρωμένο δικαίωμα μονομερούς επέκτασης στα 12).
θ) Φίλες και φίλοι, πρέπει κάποτε να αποφασίσουμε ότι δεν κάνουμε όλοι για όλα. Άμα π.χ. το ελεύθερο κάμπινγκ δεν σε πάει, μην το κουράζεις άδικα γκρινιάζοντας συνέχεια και χαλώντας τη διάθεση τη δική σου και της παρέας. Αν, πάλι, σου πέφτουν βαριές οι «κυριλέ» διακοπές, μάταια το παλεύεις, ό,τι και να κάνεις θα ξεχωρίζεις σαν τη μύγα μες στο γάλα! Άμα, όντας άσχετος, φτάσεις σε κάποια απομακρυσμένη, δύσβατη παραλία κι ανακαλύψεις ότι είναι στέκι γυμνιστών, μην τους αποπάρεις, εσύ είσαι ο «εισβολέας» – αν σκανδαλίζεσαι, αρκέσου στις πιο συμβατικές πλαζ! Άμα νομίζεις ότι η δωδεκάποντη γόβα είναι το ιδανικό αξεσουάρ για την αμμουδιά, καλύτερα προτίμησε πισίνες. Αν, πάλι, πιστεύεις ότι πρέπει να φτάνεις σχεδόν μέχρι το νερό με το αμάξι, τύπου «καβάλα παν στην εκκλησιά / καβάλα προσκυνάνε», να το κοιτάξεις, είναι σοβαρό.
ι) Σκουπίδια, αυτή η διαχρονική μάστιγα. Σε κάθε πιθανό κι απίθανο σημείο, ακτές, ποτάμια, λίμνες, δάση, βουνά, όπου. Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω γιατί τόσοι εκδρομείς «ξεχνάνε» να μαζεύουν, φεύγοντας, τις βρoμιές τους. Διαθέτετε όλοι μπάτλερ και υπηρετικό προσωπικό στα σπίτια σας και θα σας πέσει η μύτη να μαζέψετε το πλαστικό ποτήρι/το μπουκάλι/την κονσέρβα/τη σερβιέτα κ.λπ. που μόλις χρησιμοποιήσατε; Εξίσου απαράδεκτοι είστε όσοι φέρνετε μεν σακούλα και βάζετε τα απορρίμματα μέσα, την αφήνετε όμως ύστερα ως έχει στην παραλία για να την περισυλλέξει... ποιος, οι γλάροι; (δεν αναφέρομαι, φυσικά, σε οργανωμένα θέρετρα). Επίσης, οι γόπες είναι ωραιότατες στο τηγάνι ως ψάρια, αντιαισθητικές αλλά και τοξικές για το περιβάλλον ως σβησμένα στην αμμουδιά τσιγάρα. Συνεννοηθήκαμε;
