Το dragon fruit είναι ένας εξωτικός κάκτος από τη νοτιοανατολική Ασία που κάνει έναν κόκκινο καρπό, o oποίος είναι περισσότερο όμορφος παρά νόστιμος, με λευκή σάρκα και πολλά μικροσκοπικά μαύρα σπόρια (σαν μεγάλο ακτινίδιο). Έναν τέτοιον καρπό μού έφεραν δώρο πριν από δύο χρόνια ως εξωτικό φρούτο. Αφού τον έφαγα, φύτεψα μερικά σπόρια και βρέθηκα με μερικά νεαρά φυτά που στο λιοπύρι των Εξαρχείων μεγάλωσαν και θέριεψαν κι έφτασαν τα τρία μέτρα σε ύψος. Τον χειμώνα τα περισσότερα κάηκαν από το ψύχος, αλλά όσα γλίτωσαν ετοιμάζονται να κάνουν τα πρώτα λουλούδια (υποτίθεται ότι δεν ευδοκιμούν σε μη τροπικά κλίματα). Τα πρώτα dragon fruits Εξαρχείων είναι γεγονός.
M. Hulot
Όχι καλές απλώς, αλλά άριστες και συγκινημένες εντυπώσεις αυτή την εβδομάδα/ Στο Θέατρο Σφενδόνη/ Η παράσταση Ο παπαγάλλος μου της Άννας Κοκκίνου/ Ένα κείμενο της Σοφίας Τρικούπη/ Η Κοκκίνου το απογειώνει/ Η Κοκκίνου γίνεται μια παλλόμενη μεμβράνη ευαισθησίας/ Η Κοκκίνου μιλάει για την εποχή μας μέσω μιας άλλης εποχής/ Η Κοκκίνου παίζει θέατρο με τα δάχτυλα/ Και παίζει το θέατρο στα δάχτυλα/ Ανεπαίσθητες κινήσεις της Κοκκίνου γίνονται λυρισμός και νοσταλγία και προειδοποίηση/ Η φωνή της Κοκκίνου είναι ρίγος και μύχιος στεναγμός και βουβή οιμωγή/ Η Κοκκίνου μας πάει στο Τότε για να αντιληφθούμε καλύτερα το Τώρα/ Μας πάει, η Κοκκίνου, στο Εκεί μπας και γνωρίσουμε καλύτερα το Εδώ/ Η Άννα Κοκκίνου είναι πολύτιμη.
Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης
Άσχημα: Η Θεσσαλονίκη χωρίς δημόσια συγκοινωνία, μια ασχήμια που δεν έγινε θέμα. Οι Σαουδάραβες και ο Τραμπ να σκύβει ευγνώμων. Η γραβάτα του Τσίπρα και οι σκέψεις γι' αυτήν (και τους συμβολισμούς της πιθανής εμφάνισής της). Καλά: Η σχετικά μαζική διαδήλωση Ούγγρων πολιτών κατά του Όρμπαν και του αυταρχικού λαϊκισμού. Η ωραία έκθεση της Αναστασίας Γκίτση και του Θανάση Ράπτη «Memento Vivere» στο 8 studio στη Θεσσαλονίκη. Το «Πέρασαν εβδομήντα χρόνια» του Βασίλη Κρεμμυδά, κείμενο για τον χρόνο των κρίσεων, την προσωπική μνήμη, τους διαφορετικούς φόβους και τις χρεοκοπίες της Ιστορίας μας.
Νικόλας Σεβαστάκης
Έχω σιχαθεί να βλέπω παντού φλαμίνγκο. Ροζ πουλιά σε μπλουζάκια, σε εστιατόρια, σε μαγαζιά παπουτσιών, φουσκωτά σε πισίνες... νισάφι με το flamingo boom και γενικότερα με την όλη exotic μανία! Στην Ψωροκώσταινα είμαστε παιδιά, όχι στο Γουακίκι!
Νινέττα Γιακιντζή
Βρομιά, δυσωδία, κατάντια, είναι οι λέξεις που μπορούν να περιγράψουν την περιοχή στην κάτω πλευρά της Ομόνοιας. Την περασμένη Κυριακή περπάτησα σε δρόμους όπως η Γερανίου, η Κεραμεικού, η Ιάσονος και είδα εικόνες που προκαλούν απογοήτευση για το επίπεδο της καθαριότητας στην πρωτεύουσα. Χρήστες ναρκωτικών σε κάθε γωνία, φορτηγάκια των Γιατρών του Κόσμου βοηθούσαν όσο μπορούσαν, πεζόδρομοι που έχουν μετατραπεί σε δημόσια ουρητήρια, ασφυκτικά γεμάτοι και άπλυτοι κάδοι και όλα αυτά σε μια πόλη όπου ήδη το πρώτο τρίμηνο του έτους έχουν καταφθάσει πάνω από 600.000 τουρίστες. Χρήσιμα, λοιπόν, τα πανηγύρια για την αύξηση του τουρισμού, ακόμη πιο ωραίες οι γιορτές για τη συνδιοργάνωση της documenta 14, αλλά ο δήμος πρέπει άμεσα να κάνει μια βόλτα στις συγκεκριμένες οδούς, διότι αν συνεχίσει να επικρατεί αυτή η κατάσταση, μια λέξη μάς ταιριάζει και αυτή είναι: «Ντροπή!».
Γιάννης Πανταζόπουλος
Το νέο μου παιχνίδι είναι στο Facebook και λέγεται Μικροπράγματα LIFO. Εκεί βάζω όλα τα αστεία ή παράξενα πράγματα που ίσως σου φτιάξουν τη διάθεση και δεν χωράνε στα καθημερινά posts. Το απολαμβάνω σαν παιδί και χαίρομαι όταν μαθαίνω ότι το απολαμβάνει και κάποιος άλλος. Αν θέλετε, κάντε like εδώ.
Άρης Δημοκίδης
Lanthimania, που έγραψε και ο Έρικ Κον του «Indiewire», και fingers crossed για ένα (πολύ) μεγάλο, για το μεγαλύτερο βραβείο στο The killing of a sacred deer φέτος στις Κάννες!
Αλέξανδρος Διακοσάββας
«Bon courage» ευχήθηκε ο απερχόμενος Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, παραδίδοντας τα ηνία στον νέο, καταφανώς συγκινημένος, σε μια ένδειξη πολιτικού πολιτισμού και δημοκρατίας, την ίδια στιγμή που εδώ, στη δική μας Βουλή, οι ναζί χειροδικούσαν και οι εκπρόσωποι του κράτους προσκυνούσαν τα λείψανα κάπου στην Αγία Βαρβάρα. Σε μία και μόνο σκηνή φάνηκε απόλυτα η διαφορά ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι, τον πολιτισμό και τη βαρβαρότητα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο από αυτό.
Τίνα Μανδηλαρά
Είτε πρόκειται για events της documenta 14 είτε για άλλα από τα τόσα που συμβαίνουν αυτό τον καιρό στην Αθήνα, νομίζω ότι όλη αυτή η όψιμη «μαζική επίθεση» τέχνης αναστατώνει και χρωματίζει όμορφα την καθημερινότητά μας, έστω κι αν κάποια από αυτά που βλέπουμε δεν μας ενθουσιάζουν ή μας εξοργίζουν. Αλίμονο, άλλωστε, αν η τέχνη γίνεται αποσκοπώντας στο να «αρέσει» στους πολλούς – όπως συμβαίνει και με την επιστήμη ή τη φιλοσοφία, είναι κιόλας προϋπόθεση η αμφισβήτηση για την εξέλιξή της.
Θοδωρής Αντωνόπουλος
Αν το πεις ανοιχτά, θα φας ξύλο, αλλά, ειλικρινά, πόσο μυαλό χρειάζεται για να κάνεις προπαγάνδα εναντίον των Τούρκων μέσω του «Survivor»; Πόσο ανόητος είσαι να στήνεις ολόκληρο δελτίο ειδήσεων και εκπομπές για τη «σύμπτωση» του να προβληθεί η αναμέτρηση Ελλήνων-Τούρκων την ημέρα της επετείου της γενοκτονίας των Ποντίων; Ακόμη και αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, πόσο επικίνδυνος είσαι όταν επιχειρείς να ξεσηκώσεις ταπεινά ένστικτα; Κι αν είμαστε τόσο πατριώτες και παίχτηκε τέτοιο ύπουλο παιχνίδι σε βάρος της ιστορικής μας μνήμης, γιατί η τηλεθέαση του reality επιβίωσης δεν ξεφούσκωσε την ίδια κιόλας μέρα που πήραμε μυρωδιά τι βρομερά σχέδια απεργάζονται οι Τούρκοι εναντίον μας; Είμαστε, λοιπόν, και εμείς προδότες, δέσμιοι της εξάρτησής μας από τον Ντάνο; Και κάτι ακόμη: μας ψεκάζουν ακόμη ή δεν το χρειαζόμαστε πια; ΥΓ.: Πόσο έξυπνο όλο αυτό που έγινε στο Gazarte με τα 20 χρόνια stand up comedy. Όλοι οι κωμικοί που μάθαμε μέσα από τις «Νύχτες Κωμωδίας» του Star μεγάλωσαν, τα κείμενά τους ωρίμασαν (ε, καλά, όχι όλων), ξεπετάχτηκαν και νέοι και είναι παρήγορο το ότι δεν ασχολούνται και τόσο με την ελληνική επικαιρότητα. Άλλωστε, τι αστείο να γραφτεί πια για όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία;
Χριστίνα Γαλανοπούλου
Γιατί μπαίνουν στον κόπο να γράφουν κριτικές για το «Twin Peaks» και προσπαθούν οι περισσότεροι μάταια να βγάλουν νόημα; Ο Λιντς δεν ήταν ποτέ του νοήματος, τουλάχιστον οι πιο πρόσφατες δουλειές του –βλέπε Inland Empire– χαρακτηρίζονται από την απουσία κανονικής αφήγησης. Μου θυμίζει πολύ αυτό το βιβλικό που λέει ο Greenaway όταν μιλάει για τον κινηματογράφο. «In the beginning was the image. You cannot have text without first having image» κ.λπ. Αυτή την εποχή αυτό έχει αντιστραφεί κατά πολύ. Γι' αυτό και αυτοί οι δύο αποτελούν το τέλος της γενιάς του σκηνοθέτη-εικονοπλάστη.
Μαρία Παππά
«Τwin Peaks» μέτριο spoiler alert: Είναι ο πράκτορας Cooper ο καινούργιος Βob ή έχει απλώς καταληφθεί από το πνεύμα του; Και αν είναι, γιατί δεν φοράει double denim; Το δερμάτινο σακάκι και το φιδέ πουκάμισο δεν είναι κάπως try hard μπροστά στο αρρωστημένο (και πάντα κλασικό) μπλουτζίν outfit του Bοb; Έχει να πει αυτό κάτι για τον χαρακτήρα; Προσπαθώ να βγάλω νόημα από ασήμαντες λεπτομέρειες; Υπάρχουν ασήμαντες λεπτομέρειες στο «Twin Peaks»; Ααααργκκ!
Γεωργία Παπαστάμου
Διαπίστωσα με λύπη, για άλλη μια φορά, πόσο δήθεν μου φαίνεται αυτό που αποκαλούμε art crowd, δηλαδή όλοι αυτοί που δεν χάνουν εγκαίνια και events γκαλερί και εκθέσεων, σε αντίθεση με το κοινό που συναντώ σε συναυλίες και μουσικές εκδηλώσεις, που μου είναι πιο συμπαθές και ειλικρινές.
Μερόπη Κοκκίνη
σχόλια