Η Μάρα Δεσύπρη εκνευριζόταν όταν την υποχρέωναν να κάνει «copy paste» σε concepts του εξωτερικού

Η Μάρα Δεσύπρη εκνευριζόταν όταν την υποχρέωναν να κάνει «copy paste» σε concepts του εξωτερικού Facebook Twitter
Ο έρωτας; Μεγάλη αποτυχία. Ό,τι ερωτεύομαι, το καταστρέφω μετά. Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι απομυθοποιώ εύκολα. Κάτι που δεν θέλει κάποιος να το κάνει, εγώ το κάνω. Σαν να δίνω μπουνιά στο μαχαίρι. Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
1

Οι γονείς μου κατάγονται από την Τήνο και τη Λέσβο. Με την Τήνο είμαι ερωτευμένη, πηγαίνω πολύ συχνά. Δεν έχω πολλά να θυμάμαι από την εφηβεία μου.

Ήμουν πολύ dark παιδί, άκουγα Cure και ήμουν χωμένη στη φάση τους. Πολύ κλειστός χαρακτήρας, δεν είχα καμία κολλητή φίλη. Έκανα παρέα περισσότερο με αγόρια για να κάνουμε αλητείες. Εντελώς tomboy.

• Εκτός από το dark, μου άρεσε συγχρόνως πολύ και το glamour και ήθελα να σπουδάσω σκηνοθεσία. Εκείνη την εποχή, όμως, οι σχολές σκηνοθεσίας, όπως ο Σταυράκος, ήταν λίγο υπόθεση ταγάρι. Για να καταλάβεις, ήταν ακαδημαϊκά, με την έννοια ότι ένας από τους καθηγητές ήταν ο Γρηγορίου. Δεν μου 'κανε, ως προς το glamour.

Ένας άλλος καθηγητής, ωστόσο, ο Στέφανος Πάσχος, δίδασκε φωτογραφία. Αποφάσισα να μη σπουδάσω σκηνοθεσία και να γίνω βοηθός του. Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με τη φωτογραφία. Όλα αναλογικά, βέβαια, πολλές ώρες σε dark room. Ήταν ο μέντοράς μου. Είχε το darkness που ήθελα, αλλά συγχρόνως έκανε και μόδα.

• Έτσι γνωρίστηκα με τον τότε χώρο της μόδας, τον Άρη Τερζόπουλο και τις εκδόσεις του. Μιλάμε για late '80s. Το πρώτο μου εξώφυλλο ήταν στο ΚΛΙΚ. Μετά μπήκα στον χώρο του μόντελινγκ, όχι όμως γιατί ήθελα να κάνω το μοντέλο αλλά για να τον καταλάβω από μέσα.

Δεν φωτογράφιζα τότε, έκανα styling. Γνώρισα τη Λάουρα ντε Νίγκρις, τον Βασίλη Ζούλια, τον Κύρη, τον Μιχαλόλια, όλη αυτή την ομάδα. Περισσότερο κολλητή ήμουν με τη Λάουρα.

Ερχόταν ο εκδότης και μου έλεγε «θέλω να μου βγάλεις αυτή την γκόμενα έτσι», με το πρωτότυπο να είναι η Κέιτ Μος. Δεν γίνεται, ρε φίλε. Να βάλεις κάποια δεύτερη ως ποιότητα και να φτιάξεις μια ροκιά, δεν βγαίνει με τίποτα. Όσο και να τη στολίσεις, με ό,τι πιο ακραίο, πάλι δεύτερη θα βγει.

• Δεν έκανα ποτέ τεστ ως φωτογράφος για να δείξω τη δουλειά μου. Κατευθείαν ξεκίνησα με υπερπαραγωγές, με δέκα Harley Davidson, δέκα μοντέλα. Δεν το φοβήθηκα καθόλου, σε εποχές που τα μπάτζετ ήταν τεράστια.

Να φανταστείς, πηγαίναμε τουλάχιστον πέντε ταξίδια τον χρόνο στο εξωτερικό για να κάνουμε τις φωτογραφίσεις. Πηγαίναμε σε όλα τα σόου. Και σε ακριβά μέρη. Βέβαια, αυτά καλύπτονταν από ταξιδιωτικά γραφεία, δεν έλεγε το περιοδικό «θα τα πληρώσω όλα εγώ». Υπήρχαν σπόνσορες, υπήρχε μια άνθηση γενικότερα.

• Όταν ασχολείσαι με κάτι που έχει εμπορικό χαρακτήρα, πάντα υπάρχουν αρνητικά. Ότι πρέπει να μπουν αυτοί οι πελάτες, ότι πρέπει να είναι κάπως πιο συντηρητικά βαλμένο το όλο concept... Κοβόντουσαν πράγματα.

Δεν έχω εντοπίσει πότε ακριβώς άρχισα να αφήνω στίγμα, ίσως μετά από δουλειά πέντε ετών στις εκδόσεις Τερζόπουλος που είχαν το ΚΛΙΚ, το MEN. Παρόλα τα «μη» και τα «πρέπει», πάντα φρόντιζα να δίνω μια ιδιαίτερη ματιά.

Μετά ήρθε και το «Playboy» που είχε σεξ μέσα, το «Νitro», ήρθαν άλλα πράγματα λίγο πιο aggressive κι εγώ ήμουν σε αυτή την πλευρά. Γίνονταν με μεγαλύτερη ευκολία αυτά, σε σχέση με την κυριούλα που έπρεπε να δείξω στη ΓΥΝΑΙΚΑ, που όσο glamorous και να ήταν...

Βέβαια, έχω κάνει κι εκεί πολλές αγκρεσίβες για τα δεδομένα τους, με αίματα, με τέτοια. Είχα την αρχή «πάμε λίγο Newton, παιδιά!». Αυτό τους έλεγα για να τους πείθω. Οk, Newton; Αφού το κάνει αυτός, αφού είναι αποδεκτό έτσι...

Η Μάρα Δεσύπρη εκνευριζόταν όταν την υποχρέωναν να κάνει «copy paste» σε concepts του εξωτερικού Facebook Twitter
Με τον Βασίλη Ζούλια στον Αστέρα το 1988.

• Υπήρχαν τότε και τα «θέλω να μου το κάνεις σαν αυτό», αντιγραφές ‒ ειδικά στον Κωστόπουλο ήταν το must. Ερχόταν το reference και έπρεπε να γίνει ακριβώς το ίδιο, μην τυχόν και αποκλίνουμε. Έχουν γίνει reshootings επειδή δεν βγήκε ίδιο το αποτέλεσμα, copy paste. Με χάλαγε πάρα πολύ.

Ερχόταν ο εκδότης και μου έλεγε «θέλω να μου βγάλεις αυτή την γκόμενα έτσι», με το πρωτότυπο να είναι η Κέιτ Μος. Δεν γίνεται, ρε φίλε. Κατ' αρχάς, άλλο άτομο.

Στο πρωτότυπο έχεις την προσωπικότητα του ατόμου, το πόσο ροκ είναι, τι μπορεί να κάνει. Να βάλεις κάποια δεύτερη ως ποιότητα και να φτιάξεις μια ροκιά, δεν βγαίνει με τίποτα. Όσο και να τη στολίσεις, με ό,τι πιο ακραίο, πάλι δεύτερη θα βγει.

• Όταν άρχισε να συμβαίνει το Photoshop, πέρναγα ατέλειωτες ώρες ανακαλύπτοντάς το, αλλά κάνοντας extreme πράγματα. Δηλαδή αν έπαιρνα ένα θέμα που λεγόταν «Blade Runner», εκεί έκανα Photoshop, έβαζα φίλτρα, άφηνα να καταλάβει κάποιος ότι το αποτέλεσμα ήταν «πειραγμένο».

Διαφωνώ με το Photoshop που γίνεται για να ωραιοποιήσει πράγματα που είναι ήδη ωραία. Ή με το να φτιάξεις μια γυναίκα που είναι πολύ παχιά και να την κάνεις αδύνατη. Το να διορθώσω λίγη κυτταρίτιδα δεν με ενοχλεί, όταν δουλεύεις στη μόδα πρέπει να ωραιοποιείς λίγο τα πράγματα, δεν μπορείς να τα αφήνεις τελείως ωμά. Δεν μου αρέσει να το κάνω, αλλά χρειάζεται.

Σε προσωπική μου δουλειά δεν θα το έκανα, αλλά δυστυχώς δουλεύουμε για εμπορικά προϊόντα που θέλουν ωραιοποίηση και όχι την πραγματικότητα. Μου αρέσει ως εργαλείο για να φτιάχνω φανταστικούς κόσμους, αλλά θέλω να είναι προφανές ότι έχει γίνει ρετούς.

• Την εποχή της rave, φωτογράφιζα ένα μοντέλο που μόλις είχε γυρίσει από ένα rave party και έπρεπε να ποζάρει με έναν βασιλικό πύθωνα πάνω της. Ήταν με μαγιό. Τη ρωτάω: «Θα μπορέσεις να το χειριστείς;». «Ναι, το 'χω, έχω κι εγώ στο σπίτι μου στον Καναδά τρεις τέτοιους». Χαπακωμένη φουλ, εν τω μεταξύ.

Βάζουμε ένα γκλίτερ πάνω της, παίρνει το φίδι και την ώρα που φωτογραφίζεται, το φίδι γλιστράει ‒ένιωθε άβολα πάνω στο λάδι‒ και τη δαγκώνει τέσσερις-πέντε φορές ‒ εκείνη γυμνή. Αυτή έχει φρίξει από τον πόνο, αλλά είναι πολύ λιώμα. Ακόμα έχω τα takes. Πίστευα ότι θα με τρέχει με μηνύσεις, ήμασταν όλοι έντρομοι. Τελικά συνεχίστηκε η φωτογράφιση! Ακραίο συμβάν.

• Δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ δυσκολίες στον χώρο επειδή ήμουν γυναίκα. Ποτέ, ούτε ως μοντέλο ούτε ως φωτογράφος. Ειδικά ως φωτογράφος, γιατί συνήθως ο φωτογράφος παρενοχλεί, δεν παρενοχλείται.

Δεν ξέρω πώς το κατάφερα, ίσως επειδή δεν προκαλούσα. Αυτά συνήθως τα προκαλείς να συμβούν. Δεν ήμουν και κανένα σέξι κορίτσι. «Α, η Μάρα; Μακριά!». Δεν το 'κανα επίτηδες, έτσι ήμουν.

• Κάνω δικά μου πράγματα από τότε που άρχισε η «τούμπα». Η πτώση των εντύπων με έβαλε σε έναν δρόμο, νομίζω, καλύτερο από πριν.

Μη έχοντας τα «μη» και τα «πρέπει» του εντύπου που πληρώνει, κάνεις τα δικά σου και λες «θα το διασκεδάσω». Και μου βγήκαν πολύ καλύτερα απ' ό,τι πριν που υπήρχε το άπλετο μπάτζετ. Επιτυχία είναι να κάνεις αυτό που θέλεις και τίποτε παραπάνω.

• Πλέον έχω μια σταθερή συνεργασία με το περιοδικό «Blue» της Aegean που είναι πολύ ωραίο, με καλό team και γίνεται με αγάπη. Στην Apivita έχω αναλάβει όλο το visual κομμάτι.

Ασχολούμαι πολύ και με την Τήνο, σε ένα τοπικό έντυπο που λέγεται «Τάμα». Είναι ένα free press του νησιού, πολύ ενδιαφέρον, γιατί έχεις απόλυτη ελευθερία να κάνεις ό,τι θέμα θέλεις. Και με άλλο ένα που λέγεται «Κύμα», επίσης free press.

Έκανα και μια ατομική έκθεση τα τελευταία χρόνια, έβγαλα κι ένα βιβλίο με όλα τα αναλογικά. Τι άλλο; Κάνω σπίτια, κάνω μαγαζιά, ό,τι έχει να κάνει με αισθητική.

• Μου χαλάνε πάρα πολλά πράγματα την αισθητική. Από τη μια μου αρέσει τρελά η Αθήνα και από την άλλη δεν μου αρέσει καθόλου γιατί υπάρχουν πράγματα που την καταστρέφουν, ενώ είναι πάρα πολύ εύκολο να μην υπάρχουν. Ας πούμε, οι πινακίδες, το νέον, παραφωνίες αρχιτεκτονικές.

Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει πολύ το ωραίο σε όλο το φάσμα του και με χαλάει αυτό το «έλα, μωρέ», «έλα, να το τελειώνουμε και δεν πα' να 'ναι ό,τι να 'ναι».

• Μου αρέσουν πολύ τα αρχαία, όχι μόνο στην Αθήνα, παντού. Το κλίμα της, που είσαι ένα βήμα από τη θάλασσα. Γι' αυτό ζω στη Σαρωνίδα μόνιμα εδώ και έξι χρόνια, και στην Τήνο.

Μέχρι τώρα ήμουν στα βόρεια, Εκάλη, Φιλοθέη. Ήταν όνειρό μου να ζήσω κοντά στη θάλασσα. Βέβαια, θα μπορούσα να πάω στο Φάληρο, αλλά νιώθω ελευθερία όταν είμαι εκτός.

Η Στοά του Αττάλου είναι το αγαπημένο μου σημείο στο κέντρο, που όμως δεν το επισκέπτομαι συχνά, πρέπει να έχω δουλειά για να κατέβω. Αν βγω το βράδυ, θα μείνω στους φίλους μου, κάνω sleepovers. Έχω ζήσει και στην Πλάκα πέντε χρόνια.

Η Μάρα Δεσύπρη εκνευριζόταν όταν την υποχρέωναν να κάνει «copy paste» σε concepts του εξωτερικού Facebook Twitter
Από τη μια μου αρέσει τρελά η Αθήνα και από την άλλη δεν μου αρέσει καθόλου γιατί υπάρχουν πράγματα που την καταστρέφουν. Ας πούμε, οι πινακίδες, το νέον, παραφωνίες αρχιτεκτονικές. Γενικά, είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει πολύ το ωραίο σε όλο το φάσμα του και με χαλάει αυτό το «έλα, μωρέ», «έλα, να το τελειώνουμε και δεν πα' να 'ναι ό,τι να 'ναι». Φωτο: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO

• Παλιά ταξίδευα περισσότερο. Αγαπημένος προορισμός overall; Η Τήνος! Στο εξωτερικό μου αρέσουν πάρα πολλά μέρη. Μεθαύριο θα πάω στην Καππαδοκία ας πούμε. Ινδία, Ταϊλάνδη, Αριζόνα...

Μου αρέσει να μπορώ να ταξιδεύω. Σκέφτομαι περισσότερο τους πολιτισμούς που θέλω να δω, τις μουσικές, τις θρησκείες, όχι το τοπίο. Επιλέγω έναν προορισμό ανάλογα με το πόσο βαρύ είναι το κάρμα του. Θα πάω στο Μεξικό για να βρεθώ στη Γιορτή του Θανάτου. Τέτοια πράγματα. Τοπία μπορώ να δω και στην Ελλάδα, που να μου θυμίζουν αυτό τον τόπο όπου σκέφτομαι να πάω.

• Μεγαλύτερός μου φόβος είναι η μοναξιά. Η κόρη μου μού δίνει δύναμη. Είναι 16 χρονών και βλέπω τον εαυτό μου πάνω της. Είμαι πολύ περήφανη γι' αυτό.

Μου αρέσουν όλα τα «θεία». Το θείο κάλλος, πρώτα απ' όλα. Πλάκα κάνω. Έχω μεγάλο σεβασμό στο θείο, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είμαι χριστιανή ορθόδοξη.

• Ο έρωτας; Μεγάλη αποτυχία. Ό,τι ερωτεύομαι, το καταστρέφω μετά. Δεν ξέρω τι γίνεται με αυτό το θέμα. Νομίζω ότι απομυθοποιώ εύκολα. Κάτι που δεν θέλει κάποιος να το κάνει, εγώ το κάνω. Σαν να δίνω μπουνιά στο μαχαίρι.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Οι Αθηναίοι
1

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Αντόνιο Λόπεζ: o εικονογράφος μόδας που «σκότωσε» τη γυναίκα-κουκλίτσα

Μόδα & Στυλ / Αντόνιο Λόπεζ: o εικονογράφος μόδας που «σκότωσε» τη γυναίκα-κουκλίτσα

Με στοιχεία urban street κουλτούρας, λατινοαμερικανική παράδοση και αλάνθαστο αισθητήριο εισήγαγε τον πλουραλισμό στον κόσμο της μόδας και ανακάλυψε αμαζόνες όπως η Γκρέις Τζόουνς και η Τζέρι Χολ.
IRENE D'ATHENES

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Από το Μπανγκλαντές ως τη Μόρια και την Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Oliveya Myrah

Οι Αθηναίοι / Μπανγκλαντές / Μόρια / Αθήνα: Η απίστευτη ιστορία της τρανς πρόσφυγα Ovileya Myrah

«Για πολύ καιρό ο κόσμος μόνο έπαιρνε από μένα. Τώρα προσπαθώ κι εγώ να κερδίσω πράγματα, να νιώσω ότι έχω μια θέση»: Η διερμηνέας και ακτιβίστρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και σερβιτόρα στο Shamone είναι η Αθηναία της εβδομάδας. (Προσοχή: Το κείμενο περιλαμβάνει περιγραφές σεξουαλικής κακοποίησης και αυτοτραυματισμού.)
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Μανώλης Παπουτσάκης

Οι Αθηναίοι / Μανώλης Παπουτσάκης: «Νομίζεις ότι το χαίρεται ο εστιάτορας που αγοράζει και πουλάει ακριβά;»

Χαρούπι και Δέκα Τραπέζια στη Θεσσαλονίκη, Pharaoh στην Αθήνα. Ένας σεφ με μεγάλες επιτυχίες στο παλμαρέ του μιλά για το τώρα της γαστρονομίας, εξηγεί γιατί η ελληνική κουζίνα σήμερα δεν έχει σχέση με αυτό που ήταν κάποτε και ανοίγει το θέμα που συζητάνε οι foodies: Το sitting στα εστιατόρια.
M. HULOT
Κ.atou: «Kάποιοι χαλάνε λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Οι Αθηναίοι / Κ.atou: «Kάποιοι ξοδεύουν λεφτά για να βγουν έξω ένα βράδυ, μην τους το χαλάς»

Η DJ που έχει δει στο Ντιτρόιτ να ακούνε το set της δυο κουνέλια έμαθε πρόσφατα τι πάει να πει «τέκνο με κ», ενώ η πόλη που πιστεύει ότι έχει την καλύτερη ηλεκτρονική σκηνή τώρα δεν είναι το Βερολίνο. Έχοντας ταξιδέψει σε τόσα μέρη, είναι χαρούμενη που ζει στην Αθήνα, αλλά δεν μπορεί να μείνει στο κέντρο της.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Cara Hoffman, συγγραφέας, δημοσιογράφος

Οι Αθηναίοι / Cara Hoffman: Από κράχτης σε ξενοδοχείο του Σταθμού Λαρίσης, συγγραφέας best-seller

Γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, ζει στα Εξάρχεια. Εγκατέλειψε το σχολείο για να γυρίσει τον κόσμο και στα δεκαεννέα έφτασε στον σιδηροδρομικό σταθμό της Αθήνας απένταρη, πιστεύοντας ότι θα πιάσει δουλειά σε ελαιώνες. Αυτή η πόλη την έκανε «καπάτσα», «της πιάτσας», της έμαθε πώς να γράψει ένα μυθιστόρημα, τους «Κράχτες» που θα κυκλοφορήσουν από τις εκδόσεις Gutenberg.
M. HULOT
Πηνελόπη Γερασίμου

Οι Αθηναίοι / Πηνελόπη Γερασίμου: «Βαρεθήκαμε στα υπόγεια, η διασκέδαση πρέπει να στραφεί προς το φως»

Η μουσική είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τη δουλειά της, τα τελευταία χρόνια καταγράφει με τον φακό της μερικά από τα πιο σημαντικά events της Aθήνας. Η φωτογράφος που γνωρίζει καλά πώς κινείται η νύχτα της πόλης ξέρει πως πια παίζουν και πάρτι στα οποία δεν «χωράει», γιατί εκείνοι που τα διοργανώνουν δεν θέλουν να τα μάθει.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
Αντώνης Βαβαγιάννης: Ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που δεν είναι καν λέξη

Οι Αθηναίοι / Κουραφέλκυθρος: «Αν δεν σε μισήσουν οι φασίστες, τι κάνεις σε αυτήν τη ζωή;»

Ο Αντώνης Βαβαγιάννης, ο κομίστας πίσω από τα «Κουραφέλκυθρα», που κάποτε τα είχαν απορρίψει όλα τα έντυπα ενώ τώρα έγιναν ταινία στο Cinobo, λαμβάνει για τα πολιτικά του σκίτσα μηνύματα σύμφωνα με τα οποία κάθε εβδομάδα τα παίρνει από άλλο κόμμα.
ΖΩΗ ΠΑΡΑΣΙΔΗ
ΕΠΕΞ Δημήτρης Παπαχρήστος

Οι Αθηναίοι / Δημήτρης Παπαχρήστος: «Το μόνο που θέλαμε ήταν να αλλάξουμε τα πράγματα με όπλο τη νεανική μας τρέλα»

Γεννήθηκε στην Εύβοια, ζει στα Εξάρχεια. Δημοσιογράφος, συγγραφέας και ραδιοφωνικός παραγωγός, υπήρξε εκφωνητής του ραδιοφωνικού σταθμού του Πολυτεχνείου κατά την εξέγερση του Νοέμβρη του 1973 και δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Τέλης Σαμαντάς

Οι Αθηναίοι / Τέλης Σαμαντάς: «Έχουμε μπουχτίσει από τις αμέτρητες γνώμες»

Από τον «Σύγχρονο Κινηματογράφο» και την «Αυγή» ως τον «Ταχυδρόμο» και το «Αθηνόραμα», ο δημοσιογράφος Τέλης Σαμαντάς υπήρξε αριστερός όταν η λέξη είχε ακόμη κόστος και νόημα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Νάντια Αργυροπούλου

Εικαστικά / Νάντια Αργυροπούλου: «Κάντε τους σοφούς να αισθανθούν άβολα, ταρακουνήστε τους!»

Εικαστική επιμελήτρια. Γεννήθηκε στη Λαμία, ζει σε ένα μικρό σπίτι-ζούγκλα στο Χαλάνδρι. Κάποτε έκανε τραμπολίνο σε διαγωνιστικό επίπεδο. Οι φίλοι την φωνάζουν Ενάντια.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ

σχόλια

1 σχόλια
“Δεν έχω αντιμετωπίσει ποτέ δυσκολίες στον χώρο επειδή ήμουν γυναίκα. [...] Δεν ξέρω πώς το κατάφερα, ίσως επειδή δεν προκαλούσα. Αυτά συνήθως τα προκαλείς να συμβούν. Δεν ήμουν και κανένα σέξι κορίτσι.”Η «κουλτούρα του βιασμού» καλά κρατεί βλέπω..