Νοήμονα και συχνά κοινωνικά όντα, οι φάλαινες είναι πλάσματα που διαμορφώνουν ισχυρούς δεσμούς μεταξύ τους.
Περισσότερα από έξι είδη θαλάσσιων θηλαστικών έχουν καταγραφεί από τους επιστήμονες να παρουσιάζουν μια πολύ ενδιαφέρουσα συμπεριφορά καθώς προσκολλούνται στα νεκρά σώματα των μελών της οικογένειάς τους ή του κοπαδιού τους.
Η πιο πιθανή εξήγηση για την άρνηση των ζώων να απομακρυνθούν από τα πτώματα, είναι σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης που δημοσιεύει μεταξύ άλλων και το National Geogrpahic, η θλίψη.
Η Melissa Reggente, βιολόγος στο Πανεπιστήμιο του Μιλάνο που συμμετείχε στη μελέτη υποστηρίζει πως τα πλάσματα αυτά θρηνούν -"Βιώνουν πόνο και ξέρουν πως κάτι έχει πάει λάθος." σημειώνει.
Οι επιστήμονες έχουν παρατηρήσει την ίδια συμπεριφορά σ΄έναν αυξανόμενο αριθμό ειδών, όπως καμηλοπαρδάλεις και χιμπατζήδες αλλά και ελέφαντες που φαίνονται να θρηνούν πάνω από νεκρά ζώα της οικογένειας ή και του κοπαδιού.
Τέτοια ευρήματα έρχονται να προστεθούν στη συζήτηση σχετικά με το αν τα ζώα αισθάνονται συγκίνηση, θλίψη - και, αν το κάνουν, πώς τέτοια συναισθήματα θα πρέπει να επηρεάσουν την ανθρώπινη μεταχείρισή τους.
Η θλίψη των ζώων μπορεί να οριστεί ως συναισθηματική δυσφορία σε συνδυασμό με μια διαταραχή της συνήθους συμπεριφοράς, σύμφωνα με την Barbara King, ομότιμο καθηγήτρια ανθρωπολογίας στο William & Mary στη Βιρτζίνια.
Για τη μελέτη, Reggente και οι συνεργάτες συγκεντρώθηκαν στοιχεία από εκθέσεις σε επτά είδη φάλαινας στους ωκεανούς σε όλο τον κόσμο και βρήκαν πως το φαινόμενο είναι πολύ κοινό.
Μια θηλυκή φάλαινα δολοφόνος είναι αυτή που προκάλεσε μεγάλο ενδιαφέρον στους επιστήμονες που την κατέγραψαν στο Σαν Χουάν. Κρατούσε το νεκρό μωρό της στο στόμα της και τα σημάδια έδειχνα πως είχε πρόσφατα γεννήσει. Η φάλαινα κατέβαλε μεγάλη προσπάθεια να κρατήσει το νεκρό μωρό της κοντά της και στην επιφάνεια προσπαθώντας να το ισορροπήσει στο κεφάλι της.
Μια μητέρα δολοφόνος φάλαινα και οι απόγονοί της μπορούν να περάσουν όλη τους τη ζωή μαζί, σημειώνουν οι ερευνητές. Όταν κάποιος από την οικογένειά τους πεθαίνει, τα ζώα περνούν μια περίοδο όπου αντιμετωπίζουν το ίδιο είδος των συναισθημάτων με τους ανθρώπους που χάνουν ένα αγαπημένο πρόσωπο.
Η μελέτη διαπίστωσε επίσης αναφορές για φάλαινες που κρατούσαν τα νεκρά μωρά τους στο στόμα τους, ωθώντας τα μέσα στο νερό και αγγίζοντας τα με τα πτερύγιά τους ενώ σε κάποιες περιπτώσεις φάλαινες σχημάτιζαν κλοιούς γύρω από νεκρά μέλη του κοπαδιού και παρέμεναν έτσι επί ώρες ή και μέρες, χωρίς καν να τρώνε.
Οι ανθρωπολόγοι συμφωνούν πως τέτοια περιστατικά σχετίζονται με πένθος, αν και ίσως μερικά από αυτά είναι δείγματα ενστικτώδους συμπεριφοράς ή περιέργειας για το θάνατο. Ωστόσο επιμένουν πως είναι αδύνατο να μην ερμηνεύεται η θλίψη γύρω από την ενέργεια και τη στάση τους σε συσχετισμό με τη συμπεριφορά αυτή.
σχόλια