Ο Φατς Ντόμινο, ο θρύλος της Νέας Ορλεάνης, της ροκ και της μπλουζ, πέθανε σε ηλικία 89 ετών.
Ο Ντόμινο, γεννημένος το 1928 εγκατέλειψε το σχολείο στα 14 για να εργαστεί σε εργοστάσιο κρεβατιών, αλλά τελικά κατάφερε να γίνει μια από τις εμβληματικότερες μορφές της rhythm and blues και να πουλήσει πάνω από 110 εκατομμύρια δίσκους σε μια σταδιοδρομία που απογειώθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950.
Το «Blueberry Hill» και το «Αin't That a Shame» ήταν δύο από τα γνωστότερα τραγούδια του. Εκτός από τη φωνή του ξεχώριζε και με την παρουσία του ενώ με αναφορά στα κιλά του και την πληθωρική του παρουσία, η πρώτη του επιτυχία το «The Fat Man» πούλησε πάνω από ένα εκατομμύριο αντίτυπα.
Με πολύ τζελ στο φλατ κουρεμένο του μαλλί του και ενώ έπαιζε πιάνο όρθιος χτυπούσε πάνω στο όργανο το σώμα του και το έσπρωχνε πάνω στη σκηνή.
Έγινε ένας από τους πρώτους μαύρους καλλιτέχνες που εμφανίστηκαν σε τηλεοπτικές εκπομπές ποπ μουσικής μαζί με τους Μπάντι Χόλι και τους Everly Brothers. Αλλά καθώς η rock'n'roll έδωσε τη θέση της στην ποπ των Beatles και άλλων στη δεκαετία του 1960, οι αμερικανικές προτιμήσεις άλλαξαν και η δημοτικότητά του άρχισε να μειώνεται. Αν και μπορούσε να το κάνει, δεν κυνήγησε τη μόδα. «Έπρεπε να παραμείνω πιστός στο στο δικό μου στιλ που πάντα χρησιμοποίησα γιατί αλλιώς δεν θα ήμουν εγώ», είχε πει σε μια συνέντευξή του.
Ο Ντόμινο ήταν επίσης ένας από τους πρώτους που είδε το όνομά του στο περίφημο Rock and Roll Hall of Fame και το 1998 έγινε ο πρώτος μουσικός της ροκ εντ ρολ που έλαβε το Εθνικό Μετάλλιο για τις Τέχνες. Υπήρξε ο πιο εμπορικός καλλιτέχνης της δεκαετίας του '50, μετά τον Έλβις Πρίσλεϊ. Ο 'Έλβις, ο βασιλιάς του ροκ εντ ρολ τον είχε φιλοξενήσει σε ένα από τα σόου του στο Λας Βέγκας, παρουσιάζοντάς τον ως την μεγαλύτερη έμπνευση για την καριέρα του.
Έζησε στη Νέα Ορλεάνη όλη τη ζωή του και επηρεάστηκε άσχημα από τον τυφώνα Κατρίνα το 2005. Τα σωστικά συνεργεία τον έσωσαν με βάρκα από το σπίτι ενώ έχασε όλα τα βραβεία του, τους χρυσούς και πλατινένιους δίσκους που του είχαν απονεμηθεί και τρία πιάνο. Όμως παρά τις δυσκολίες περιστασιακά εξακολουθούσε να εμφανίζεται στα μικρά μπλουζ μπαρ της πόλης μέχρι το 2007. Αυτός και η σύζυγός του Ρόζμαρι η οποία πέθανε το 2008, έφεραν στον κόσμο οκτώ παιδιά.
Ο φίλος του David Lind τον περιέγραψε ως «ζεστό, διασκεδαστικό, πνευματικό, δημιουργικό και ταπεινό άνθρωπο.».
Το περιοδικό Rolling Stone τον είχε συμπεριλάβει στη λίστα με τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες όλων των εποχών στη θέση 25.
Άλλες μεγάλες επιτυχίες του είναι τα «Blue Monday», «I'm Walkin'», «Whole Lotta Loving», «Hello, Josephine»,«Walking to New Orleans»,«I'm Gonna Be a Wheel Some Day» και «Let the Four Winds Blow».
σχόλια