Η Μαρία Ρεπούση αφηγείται τη ζωή της στη LIFO

Η Μαρία Ρεπούση αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
41
Η Μαρία Ρεπούση αφηγείται τη ζωή της στη LIFO Facebook Twitter
  • Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά. Ο Πειραιάς παρέμεινε η πόλη μου, ακόμα και όταν για πολλά χρόνια τη μοιράστηκα με τη Θεσσαλονίκη, όπου δίδασκα στο πανεπιστήμιο.
  • Ονειρεύομαι και διεκδικώ ο πολιτικός διάλογος να γίνεται με επιχειρήματα και να αφορά ό,τι υποστηρίζει ο καθένας. Έχω βαρεθεί να παραποιούνται οι απόψεις μου για να γίνονται πιο ευάλωτες απ' ό,τι ενδεχομένως είναι.
  • Τις απόψεις μου τις διαμόρφωσα σιγά-σιγά. Μέσα από τη ζωή και τα πράγματα. Τελείωσα ένα καλό, αλλά συντηρητικό σχολείο, τις Καλόγριες του Πειραιά, και μεγάλωσα σε ένα καλό, αλλά συντηρητικό σπίτι, με μητέρα νοικοκυρά και πατέρα έμπορο, πολιτικά με την ΕΡΕ, φανατικά καραμανλικό. Στα γεράματά του, όταν η ΝΔ ήταν στην αντιπολίτευση και λαΐκιζε, είχε γίνει κρυπτοσημιτικός, αλλά δεν το παραδέχτηκε ποτέ. Ήμασταν τρία αδέλφια, και τα τρία οργανωθήκαμε στην Αριστερά. Στην Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας ο αδελφός και η αδελφή μου, στον Ρήγα Φεραίο εγώ. Ο πατέρας μας δεν μπορούσε να το πιστέψει ότι τα παιδιά του βγήκαν Αριστεροί. Ήταν τότε η εποχή του τέλους της δικτατορίας και της αρχής της μεταπολίτευσης και η κομμουνιστική αριστερά παρέμενε το φόβητρο για τον αστικό κόσμο και τη δημοκρατία. Στο σπίτι είχαμε όμως κομματική πολυφωνία και στις εκλογές δίναμε μάχη ποιος θα κερδίσει την ψήφο της μάνας μας, που δεν ήθελε να χαλάσει σε κανένα το χατίρι. Φοβάμαι ότι την κέρδιζε ο αδελφός μου – ήταν βλέπετε γνήσια Ελληνίδα μάνα. Δυστυχώς, απ' όλους έχω τώρα μόνο τον αδελφό μου. Τον Παναγιώτη Ρεπούση, έναν εξαιρετικό γιατρό και καταπληκτικό άνθρωπο.
  • Οι αντιπαραθέσεις ήταν γενικά στοιχείο της εποχής εκείνης. Εμείς, στην ανανεωτική αριστερά, παλεύαμε με την παντοδύναμη τότε ΚΝΕ στα αμφιθέατρα, στους συλλόγους, παντού. Η γενιά μου, νομίζω, η γενιά του Πολυτεχνείου και της αποχουντοποίησης –όπως αποκαλούσαμε την κάθαρση των πανεπιστημίων απ' όσους θεωρούσαμε ότι είχαν συνεργαστεί με το δικτατορικό καθεστώς– διαμορφώθηκε μέσα από την αντιπαράθεση ιδεών και αντιλήψεων, ακόμα και μέσα στον ίδιο πολιτικό φορέα. Μάχη ιδεών γινόταν χωρίς υστεροβουλία και δεύτερες σκέψεις. Παρέμεινα στην ανανεωτική αριστερά, αρχικά στη νεολαία του Ρήγα και στο ΚΚΕ εσωτερικού αργότερα –μέλος της Κ.Ε.–, μέχρι τη διάσπασή του το 1986. Η διαδικασία μέχρι τη διάσπαση υπήρξε για μένα τραυματική και μέτρησε κι αυτή πολύ για τη μη επανένταξή μου στα σχήματα που δημιουργήθηκαν μετά τη διάσπαση. Παρέμεινα έκτοτε ανένταχτη αριστερή, στον ίδιο πάντα χώρο σκέψης και πολιτικής πρακτικής, και συμμετείχα όπου άκουγα τους ήχους της ανανεωτικής αριστεράς, λίγο στο Λιμάνι της Αγωνίας, μια σημαντική δημοτική αυτοδιοικητική κίνηση στον Πειραιά, περισσότερο στον Όμιλο Προβληματισμού και Παρέμβασης που ίδρυσε το 2006 ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης, την Αριστερά Σήμερα. Ταυτόχρονα, συμμετείχα σε κινήσεις που είχαν να πουν πράγματα για το πανεπιστήμιο, για παράδειγμα, και την ανάγκη μεταρρύθμισής του.
  • Εντάχθηκα στη Δημοκρατική Αριστερά με την ίδρυσή της. Ως Όμιλος Παπαγιαννάκη είμαστε κατά κάποιον τρόπο συνιδρυτικός φορέας της. Την είδα ως συνέχεια του ανανεωτικού εγχειρήματος που είχε οδηγηθεί σε αποτυχία. Δεν ήταν ενδεχομένως τότε η εποχή του. Όλη η κοινωνία φώναζε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» κι εμείς θεωρούσαμε ότι η ένταξή μας στην ΕΟΚ ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να μας συμβεί. Κάναμε και λάθη προφανώς, αλλά όποιος δρα κάνει και λάθη. Με τη ΔΗΜ.ΑΡ. σκέφτηκα ότι η συγκυρία θα ήταν περισσότερο ευνοϊκή για να σχεδιάσουμε μια πολιτική που δεν βολεύεται στην καταγγελία και στις κραυγές, για ν' αρθρώσουμε έναν υπεύθυνο αριστερό πολιτικό προγραμματικό λόγο. Σιγά-σιγά ήρθαν και τα υπόλοιπα. Εκλογή στην Κεντρική Επιτροπή της ΔΗΜ.ΑΡ. στο ιδρυτικό τη συνέδριο, μετά στην Εκτελεστική Επιτροπή με πρόταση του προέδρου και μετά η υπευθυνότητα του τομέα παιδείας και έρευνας της ΔΗΜ.ΑΡ. στο πλαίσιο των εκεί καταμερισμών. Η ΔΗΜ.ΑΡ. έγινε η πολιτική μου οικογένεια, όταν είχε 2% με 2,5% στις δημοσκοπήσεις. Τότε δεν υπήρχε συνωστισμός. Μετά ήρθε η υποψηφιότητά μου στο ψηφοδέλτιο του Πειραιά και ξαφνικά ο συνωστισμός εμφανίστηκε εκ νέου, εντός και εκτός κόμματος.
  • Έκανα την προεκλογική εκστρατεία εν μέσω συνωστισμού. Οι περισσότεροι δεν είχαν διαβάσει το βιβλίο μου, αλλά όλοι είχαν άποψη για το τι έγραφε και τι έπρεπε να γράφει. Κυκλοφορούσα με το βιβλίο και φωτοτυπίες. Κατάλαβα κάποια στιγμή ότι δεν είχε νόημα. Οι άνθρωποι αυτοί είχαν κλειστά τα μάτια και τ' αυτιά τους. Δεν ήθελαν ν' ακούσουν. Δεν ήταν ευτυχώς οι μόνοι που συνάντησα. Υπήρχε ένα κοινό που με γνώριζε από παλιά ή με είχε διαβάσει και με είχε ακούσει. Δεν ψήφιζαν όλοι ΔΗΜ.ΑΡ., ήταν οριζόντια απλωμένοι από την κεντροαριστερά μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ. Ελπίζω ότι συνέβαλα στην προσέγγισή τους με τη δική μας αριστερά. Στο μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο εκλογών δέχτηκα απίστευτη πίεση. Στον συνωστισμό είχε προστεθεί η γενοκτονία των Ποντίων. Η απουσία μου από τη Βουλή τη στιγμή της τήρησης ενός λεπτού σιγής για τη γενοκτονία των Ποντίων είχε μαγνητοσκοπηθεί και είχε κυκλοφορήσει στον έντυπο, ηλεκτρονικό Τύπο και σε όλα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία με σταύρωναν να ομολογήσω αν έγινε ή όχι η συγκεκριμένη γενοκτονία. Καμία ανακοίνωση περί σεβασμού της μνήμης του ποντιακού ελληνισμού δεν ήταν αρκετή για να ικανοποιήσει την αντίπαλη μεριά. Και ενώ συνέβαιναν αυτά, ο θάνατος είχε εγκατασταθεί στο σπίτι μας και πάλευε να πάρει τη μικρότερη αδελφή μου. Τα κατάφερε, τελικά, αμέσως μετά τις εκλογές. Ήξερα, λοιπόν, πολύ καλά ότι τα σημαντικά ήταν αλλού.
  • Με την ιστορία συναντήθηκα ουσιαστικά στο τέλος των μαθητικών μου χρόνων, όταν διάβαζα για το πανεπιστήμιο. Και γοητεύθηκα, παρόλο που επρόκειτο για μια ιστορία γεμάτη με πολέμους, ήρωες και γεγονότα που έπρεπε να αποστηθίσω για τις εισαγωγικές εξετάσεις στο πανεπιστήμιο. Από τότε έφτιαξα μόνιμη σχέση μαζί της, πανεπιστήμιο, μεταπτυχιακά, διδασκαλία και έρευνα. Τη σχέση αυτή με την ιστορία προσπαθώ και τώρα να κρατήσω συμβολικά ζωντανή, ούσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Καταρχάς, προσπαθώ να μην την προδώσω. Δεν είναι ότι δεν με δυσκολεύει. Τα 'φεραν έτσι η ζωή και οι χρόνοι που μου ζητείται να πάψω να σκέπτομαι ιστορικά και να σκέπτομαι πολιτικά ή και πολιτικάντικα.
  • Τελειώνοντας το πανεπιστήμιο, πήγα για μεταπτυχιακές σπουδές στο Παρίσι, όπου ανακάλυψα έναν καινούριο κόσμο, συναντήθηκα με νέες ιδέες, αυτήν τη φορά φεμινιστικές. Ήταν η εποχή που οι γυναίκες έκαναν αισθητή την παρουσία τους, διεκδικώντας πλήρη ανθρώπινα δικαιώματα. Οι ιδέες αυτές με καθόρισαν όσο και η Αριστερά. Αριστερά και φεμινισμός είναι με κάποιον τρόπο οι πυλώνες της ιδεολογικής και πολιτικής μου συγκρότησης.
  • Οι σπουδές μου, τώρα, αν λένε κάτι για μένα... Τελείωσα, όπως σας είπα, ένα ελληνογαλλικό σχολείο στον Πειραιά. Πήρα δύο πτυχία από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, το πρώτο Γαλλικής Φιλολογίας και το δεύτερο Ιστορίας-Αρχαιολογίας. Έκανα μεταπτυχιακές σπουδές στη Σορβόννη, στο Παρίσι. Εκεί πήρα δύο μεταπτυχιακά διπλώματα, ένα στην Ιστορία και το δεύτερο στις Πολιτικές Επιστήμες. Στο ίδιο πανεπιστήμιο υποστήριξα και το διδακτορικό μου στην Ιστορία. Στο κέντρο του ήταν η κρίσιμη τριετία 1919-1922 και στην περιφέρειά του οι δύο εθνικισμοί από τις δύο πλευρές του Αιγαίου. Δυσκολεύτηκα πολύ να το τελειώσω διότι στο διάστημα της συγγραφής του έκανα οικογένεια και γέννησα τις δυο μου κόρες, τη Μυρτώ και την Άννα.
  • Πρόσφατα βρέθηκα και πάλι στο μάτι του κυκλώνα. Δεν το επέλεξα και δεν είναι κάτι που το θέλω, και, πολύ περισσότερο, που το επιδιώκω. Είμαι, φαίνεται, εύκολος στόχος και με μία έννοια, παρόλο που ίσως δεν μου φαίνεται, αφελής. Το προτιμώ, βέβαια, από την καχυποψία. Δεν μπορώ να στέλνω μέιλ και να υποψιάζομαι ότι θα διαρρεύσουν. Ή πήγα, για παράδειγμα, σε μια ραδιοφωνική εκπομπή να μιλήσω με έναν δημοσιογράφο, που όση ώρα κράτησε η συνέντευξη, προσπαθούσε να βγάλει λαγό. Έφτασε μέχρι τον χορό του Ζαλόγγου ο άνθρωπος. Δεν του απάντησα και χρειάστηκε να κάνει μετά μια σχετική κοπτορραπτική για να πετύχει ένα καλό αποτέλεσμα. Και το πέτυχε. Την άλλη ημέρα έπαιζε παντού ότι η Ρεπούση αρνήθηκε το Ζάλογγο.
  • Οι φίλοι μού συμπαραστέκονται πολύ. Τηλεφωνήματα, μέιλ, «βάστα Μαρία», είμαστε περήφανοι για σένα. Βαστάω, βρε παιδιά, αλλά βάλτε κι εσείς καμία πλάτη. Στο τέλος δεν θα μπορούμε να μιλήσουμε. Και όσο δεν μιλάμε, τόσο ο εθνικολαϊκισμός θα μεγαλώνει. Αυτή είναι η μεγάλη δεξαμενή της Χρυσής Αυγής. Πώς νομίζετε ότι ανεβαίνει; Ανεβαίνει διότι εμείς σιωπούμε είτε γιατί δεν είναι η ώρα, είτε γιατί θα χάσουμε ψήφους, είτε γιατί φοβόμαστε να εκτεθούμε, είτε γιατί προβάλλουμε αυτά που μας χωρίζουν και όχι αυτά που μας ενώνουν, είτε... είτε. Το έζησα και με την υπόθεση του βιβλίου της 6ης Δημοτικού. Αντί να δούμε το μείζον, το τσουνάμι που ερχόταν, εμείς διυλίζαμε τον κώνωπα και καταπίναμε την κάμηλον.
Διάφορα
41

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

20 σχόλια
Ολόκληρη η εκπομπή «Γιάφκα» του Σπύρου Χαριτάτου στον Alpha 989 με τη Μαρία Ρεπούση (2013-05-30):* [Alpha989.com](http://bit.ly/113xEXv). Το Ζάλογγο στο σημείο 60′24″.Το μέρος της «Γιάφκας» στο οποίο μιλά η Ρεπούση:* [Alpha989.com](http://bit.ly/16Wpapp). Το Ζάλογγο στο σημείο 47′52″.* [Youtube.com](http://bit.ly/104RPFN). Το Ζάλογγο στο σημείο 48′40″.Απομαγνητοφώνηση:—Να σας θέσω εγώ ένα ερώτημα, που, αυτή τη στιγμή, που να… παραξενέψει τον ακροατή μας, να μου το απαντήσετε;—Να σας ακούσω πρώτα, και θα σας πω.—Ο… ο χορός του Ζαλόγγου είναι αληθινό γεγονός, είναι περιστατικό το οποίο συνέβη ή όχι κατά τη δική σας ιστορική κρίση και γνώση;—Υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό βιβλίο που αναφέρεται σ’ αυτό και υπάρχουνε πάρα πολλές μελέτες. Εγώ δε θέλω να μιλήσω για θέματα για τα οποία δεν είμαι ειδική, έτσι; Εγώ μπορώ να σας πω πάρα πολ… ένα λεπτό.—Ανιχνεύετε την Ιστορία.—Εγώ μπορώ να σας πω πάρα πολ…—Υπήρξε ή όχι ο χορός του Ζαλόγγου κατά την κρίση σας;—Κύριε Χαριτάτο, σας παρακαλώ, θέλω να σας πω το εξής, ότι μέσα στην ιστορία και τη διαδρομή του κάθε λαός που χειρίζεται την ιστορία του, και για συγκεκριμένους λόγους, δημιουργεί αυτούς που λέμε τους εθνικούς μύθος, έτσι; Υπάρχουνε σ’ όλες τις ιστορίες ——Είναι μυθιστορία, λέτε.—Ένα λεπτό, εγώ θα σας μιλήσω με το δικό μου τρόπο. Δεν θέλω να σας μιλήσω με το δικό σας τρόπο, έτσι;—Αντιληπτό. Πείτε μου.—Λοιπόν, μέσα στη διαδρομή του κάθε λαός δημιουργεί διάφορους εθνικούς μύθους, οι οποίοι χρειάζονται. Για παράδειγμα, όταν ας πούμε κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα εμείς είχαμε ζήτημα συνόρων, ελληνικών συνόρων, δηλαδή αυτά ήτανε περιορισμένα κι έπρεπε… κι είχαμε χιλιάδες αλύτρωτους Έλληνες, που ζούσαν εκτός συνόρων, καταλαβαίνετε ότι η Ιστορία είχε και μια τέτοια χρήση, έτσι, εθνικοπατριωτική κλπ., προκειμένου να εμφυσήσει αυτό το κοινό εθνικό αίσθημα, γιατί η Ελλάδα βρισκόταν συνεχώς μπροστά σε πολεμικές αναμετρήσεις προκειμένου να διευρύνει τα σύνορά της και να λυτρώσει τους λεγόμενους «αλύτρωτους Έλληνες». Λοιπόν, είχαμε λοιπόν, μια χρήση της Ιστορίας αντίθετα τέτοια. Εμείς σήμερα λέμε ότι η ιστορία μας, αυτό που πρέπει… σ’ αυτό που πρέπει να σκοπεύει, είναι στο να δημιουργήσει ιστορική κρίση και ιστορική σκέψη στους αυριανούς πολίτες. Αυτός είναι ο στόχος σήμερα της Ιστορίας, και μ’ αυτό το στόχο, βάζοντας αυτό το στόχο, κάνουμε… είμαστε πολύ περισσότερο πατριώτες απ’ ό,τι κάποιοι άλλοι που λένε ότι πρέπει η Ιστορία να μείνει και να διδάσκει αυτά που διδάχτηκαν οι παππούδες μας, οι γιαγιάδες μας και ούτω καθεξής.—Ξέρετε πως, κυρία Ρεπούση, σας το λέω γιατί δεν θέλω να σας παγιδέψω, απλά για να εξηγήσω στους φίλους ακροατές ——Σας λέω, σας είπα ——Να σας πω, ότι αν είστε σ’ ένα ακροατήριο πενήντα ιστορικών επιστημόνων και πείτε ότι μιλάμε για μια μυθιστορία, για το χορό του Ζαλόγγου, το ’χαμε ανάγκη ως Ελληνισμός, να έχουμε ενθαρρυντικά σημεία αναφοράς, γιατί έπρεπε ν’ αντέξει ο λαός, κι ο εξαθλιωμένος Έλληνας που ’χε από πάνω του τη μαχαίρα του Τούρκου και να βρει κουράγιο, μ’ ενθαρρυντικές αναφορές να ξεσηκωθεί κι αυτός, μεταξύ κάποιων ιστορικών θα το συζητάγατε άνετα. Στη δημόσια αναφορά όταν ακούνε εκατό χιλιάδες ακροατές, αντιλαμβάνεστε ότι δεν είναι εκατό ιστορικοί που θα το συζητήσετε άνετα, είναι εκατό χιλιάδες ακροατές, που έρχονται… γνωρίζουν λίγα, ελάχιστα, πολλά ή πάρα πολλά από ιστορία, και, η σκόνη που σηκωθεί, θα κάνει πολύ καιρό για να πέσει. Αντιληπτό δεν είναι αυτό;—Εγώ σας λέω ——Είναι η επικοινωνία η ίδια.—Εγώ διεκδικώ το δικαίωμά μου ν’ απαντώ και να μιλάω με το δικό μου τρόπο, που είν’ ένας τρόπος όχι μαύρο-άσπρο, αλλά πολύχρωμος τρόπος. Αυτό διεκδικώ και δεν πρόκειται κανένας να μου βάλει στο στόμα και στη λογική μου αυτή τη λογική του μαύρου-άσπρου κύριε Χαριτάτο.—Θεωρείτε γενοκτονία ——Θα μιλήσω με τον τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι τα πράγματα και πιστεύω ότι κι αυτός ο τρόπος δεν είναι ο μοναδικός. Οι πολιτικοί πολλές φορές οφείλουν ν’ απαντούν με το ναι ή με το όχι. Λέω όμως ότι κι αυτός ο τρόπος έρχεται να εμπλουτίσει τον πολιτικό λόγο και αυτό διεκδικώ.—Ρωτάει η φίλη μας η Ζέτα: «Δηλαδή αν πω ότι οι Ισραηλινοί εγκληματούν κατά των Παλαιστινίων και κάτι πρέπει να γίνει, θα διώκομαι γιατί θίγω το Ισραήλ;» Άλλος, 590, ο φίλος λέει: «Υπήρξε τελικά η γενοκτονία των Ποντίων ή όχι; Δε μας το ξεκαθαρίσατε». Βλέπετε ότι τα ερωτήματα θα συνεχίζουν να τρέχουν.—Ναι, ας τρέχουν τα ερωτήματα.—Είναι δεκάδες, εκατοντάδες, όσα μπορώ μπροστά μου να δω στην οθόνη, και πόσα μένουνε στην αναμονή.—Εγώ θα… να θέσω κι εγώ ένα ερώτημα, αν μου επιτρέπετε;—Ναι, βεβαίως.—Λοιπόν, ποια είναι η φίλη μας, η Ζέτα;—Η Ζέτα, ναι.—Η Ζέτα, ο Δημήτρης, ξέρω γω, κι ο όποιος άλλος, έχουν αυτή τη στιγμή μια απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου, έχουν την κοινότητά τους που ομοφωνεί. Έχουν τον ελληνικό πολιτικό κόσμο, που ομοφωνεί. Γιατί χρειάζεται και κάποιοι ιστορικοί, οι οποίοι ξέρουν ότι το ζήτημα είναι ανοιχτό στο εσωτερικό της ιστορικής κοινότητας, να συμφωνήσουνε μαζί τους; Γιατί το χρειάζονται;—Γιατί έχετε έδρα στο κοινοβούλιο.—Όχι γι’ αυτό.—Γιατί έχετε χώρο κι έχετε θεσμική ισχύ ακόμα και στο λόγο σας, στη δημόσια αναφορά. Επηρεάζετε την κοινή γνώμη, προφανώς.—Ακούστε, ακούστε, ακούστε. Όχι. Γιατί εγώ το ’χω ζήσει αυτό.—Πείτε μου.—Πολύ πριν εκλεγώ βουλευτής του ελληνικού κοινοβουλίου. Σας λέω ότι η δημοκρατία μας έχει να χάσει απ’ αυτή την άσκηση πίεσης και τρομοκρατίας. Είναι σα να φτιάχνουμε μια μικρή Ιερά Εξέταση. Ξέρετε τι γινότανε στο Μεσαίωνα με την Ιερά Εξέταση;—Το γνωρίζω καλά γιατί το ’χω διδαχθεί.—Έπρεπε ο κατηγορούμενος να πει ακριβώς, με τον ίδιο τρόπο, το επίσημο δόγμα, διαφορετικά μπορούσαν να τον κατηγορήσουνε για διάφορα πράγματα. Εμείς ζούμε ——Αισθάνεστε θύμα ιεράς εξέτασης;—Όχι, να σας πω. Δεν αισθάνομαι θύμα του τίποτα. Θέλω να πω όμως ότι αυτές οι τακτικές ιεράς εξέτασης είναι τακτικές που έχουνε περάσει στο παρελθόν και δεν πρέπει με κανένα τρόπο να τις επαναφέρουμε απέναντι σ’ οποιοδήποτε ζήτημα.
για μένα όποια πολίτης (πολύ περισσότερο πολιτικός και ακαδημαϊκός) δεν έχει τη στοιχειώδη διάυγεια πνεύματος να παραδεχθεί την τραγική πλάνη της αριστεράς στη μεταπολίτευση, και να μιλάει το 2013, για 'αποχουντοποίηση' και 'κάθαρση' χωρίς να έχει ΛΙΓΗ ΤΣΙΠΑ να αναφερθεί συγχρόνως στην ιδιότυπη χούντα της αριστεράς, ε είναι ήδη αποτυχημένη. Είναι και ιστορικός τρομάρα της.
κ. Ρεπούση μου η υπόθεση της Ανανεωτικής Αριστεράς χάθηκε από την ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ, να μη πω παλιότερα από την ίδρυση του ΣΥΝ. Ο συγχωρεμένος Μ. Παπαγιαννάκης είχε ταυτιστεί σε πολλά σε νεοφιλελεύθερες θέσεις σε αντίθεση με τον επίσης συγχωρεμένο Λεωνίδα που πίστευε πάντα σε Ανανεωτικές-Ευρωκομμουνιστικές ιδέες. Δυστυχώς οι πολλοί παλιοί Ρηγάδες εξαργύρωσαν τις ιδέες τους και έγιναν μέρος του συστήματος, ονόματα τα ξέρετε. Να μη σας συμπεριλάβω για λόγους αβρότητας. Ο Φώτης Κουβέλης είχε πάντα ένα κλικ πιο δεξιές θέσεις από εκείνες του Λεωνίδα, απ' όπου και η σημερινή συνεργασία, ο Θεός να την κάνει τέτοια- με το Σαμαρά και τον ακραιφνή μνημονιακό Βενιζέλο. Η Ιστορία του μνημονίου και τα παιχνίδια που παίχτηκαν δεν έχει γραφτεί ακόμα. Ελπίζω οτι κάποτε η ΔΗΜΑΡ θα "ξεκόψει" από την καθεστωτική νοοτροπία, αλλά είναι δύσκολο, αφού σε μεγάλο βαθμό έχει αλωθεί από ΠΑΣΟΚΟΥΣ, πρώην δήθεν διαφωνούντες, χάνοντας τον πυρήνα της, εκείνης της Ανανεωτικής Αριστεράς. Δύσκολο,πολύ δύσκολο.Για τις επιθέσεις που δέχεστε για τις απόψεις για την Ιστορική αλήθεια: Τι νομίζετε οτι θα συνέβαινε σε ένα τόσο ανασφαλές έθνος; Πώς μπορεί να ζήσει σαν τέτοιο ένα απίθανο συμπίλημα από φάρες, φύλα, γλώσσες, θρησκείες κλπ. Τα είχε γράψει και ο Β. Ραφαηλίδης με πιο εύπεπτο τρόπο. Είμαστε απόνερο της διάλυσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όλα τα Βαλκάνια τέτοια είναι. Προσπαθήσατε να αμβλύνεται μια εθνικιστική ερμηνεία της,με την ελπίδα να γίνει σε όλα τα Βαλκάνια, αλλά αυτά είναι ακόμα ενεργό ηφαίστειο. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ. Αυτά πληρώνετε. Δεν είμαστε ώριμοι να δούμε την αλήθεια κατάματα. Βέβαια το "συνωστισμός" είναι αβλεψία, δεν θεωρώ μια διδάκτωρ της Ιστορίας της εποχής δεν ξέρει τι έγιναν εκείνα τα χρόνια, όλα ερμηνεύονται όμως, εξάλλου εκείνη η καταστροφή έκανε την Τουρκία εθνικό κράτος. Καταστροφή αμφοτέρων, δυστυχώς. Μακάρι κάποτε με την Τουρκία να τσακωνόμαστε μόνο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, γιατί στην πραγματικότητα είμαστε (σχεδόν) ο ίδιος λαός που κάποτε διαχωρίστηκε για θρησκευτικούς κυρίως λόγους. Όπως σχεδόν όλα τα Βαλκάνια. Το είχε ονειρευτεί κάποτε ο Ρήγας, Βλάχος εξάλλου στην καταγωγή, αλλά ίσως μετά από αιώνες, να ωριμάσουμε. Τώρα για να μιλάμε για τέτοια είναι πολύ νωρίς.
''Μακάρι κάποτε με την Τουρκία να τσακωνόμαστε μόνο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, γιατί στην πραγματικότητα είμαστε (σχεδόν) ο ίδιος λαός που κάποτε διαχωρίστηκε για θρησκευτικούς κυρίως λόγους.'' Είμαστε σχεδόν ο ίδιος λαός;;; Υπό ποία έννοια;
Πολύ απλά, κατοικούσαμε την ίδια περιοχή για αιώνες, είχαμε κοινούς προγόνους, έστω κι αν πάμε χιλια χρόνια πίσω, εφόσον οι Τούρκοι στην Μ. Ασία ήταν μια μειοψηφία που εισέβαλε και επεβλήθηκε με τη δύναμη των όπλων, ενώ η πλειοψηφία εκμουσουλμανίστηκε και τελικά εκτουρκίστηκε. Ολοι οι γηγενείς λαοί στο Βυζάντιο. Από εκεί και εμείς. Οχι όλοι, αλλά πάρα πολλοί. Πολύ απλά.
@Vlix 7.6.2013 | 13:22Όλο το βιβλίο ιστορίας της Ρεπούση: [αρχείο PDF, 22.5 Mb](http://bit.ly/18caqTD).Το κεφάλαιο «Μικρασία: εκστρατεία και καταστροφή» αρχίζει στη σελίδα 100 του βιβλίου, που είναι η 107η σελίδα του αρχείου PDF.Περισσότερα για το βιβλίο εδώ: [Μαρία Ρεπούση στο Αριστοτέλειο](http://bit.ly/11phsMF) → Το εγχειρίδιο ιστορίας Στʹ τάξης.
Πάρε το πιο πρόσφατο βιβλίο της, τα υπέροχα "Μαρασλειακά". Αν είσαι γυναίκα σε αφορά περισσότερο. Η διαμάχη δεν ήταν μόνο για το πώς θα διδάσκεται η Ιατορία, αλλά για το αν θα πρέπει τα κορίτσια να διδάσκονται ιστορία στο σχολείο, να γίνουν δηλαδή πολιτικά όντα και όχι μόνο οικοκυρικά. Φυσικά, οι εθναμύντορες της εποχής, καταλαβαίνεις τί θα επρέσβευαν...
Η ιστορία είναι γνωστή. Το βιβλίο δυστυχώς δεν μπορώ να το διαβάσω αλλά τουλάχιστον γνωρίζω. Κάτι άλλο εκτός από αυτό; Δηλαδή διαγράφουμε ότι έχει πει μέχρι τώρα;
Την θαυμαζω πανω απ ολα γιατι ειναι απ τους λιγους στην Ελλαδα που παραμενουν υπερασπιστες του λογικου και επιστημονικου λογου,πραγμα υπερβολικα σημαντικο.Το οτι μια χωρα τρωει λεκτικα εναν τετοιο ανθρωπο,δειχνει την νοοτροπια που εχει διαμορφωθει και την ημιμαθεια που οχι απλα επικρατει,αλλα λυσασμενα ουρλιαζει να καλυψει την γνωση που προκυπτει απο ερευνα .
κ.Ρεπούση να είστε καλά, γερή και δυνατή. Πολύ όμορφη, κι ας μου φανήκατε αυστηρή και ψυχρή σε κάποια ημερίδα για τη διδασκαλία της Ιστορίας κάαποτε. Τότε με το ωραίο σας βιβλιαράκι για την τοπική ιστορία.. Να σας φυλάει ο Θεός , η Παναγία, και ελπίζω οι παλιοί και κάποτε ανένταχτοι αριστεροί, να πυκνώσουν ένα αόρατο δίχτυ προστασίας γύρω σας, να κρίνουν, και να ζυγίσουν τα διακυβεύματα. Ζήτω που καήκαμε εάν τα πράγματα εξελιχθούν σε συνωστισμό, δικαιολογιών, βαθιάς περίσκεψης, και (υποτιθέμενης) αναζήτησης προσωπικής φωνής από τη νεολαία. Δηλαδή θέλω να πω με πόσα επιχειρήματα πρέπει να κανακέψουμε ο καθένας τον εαυτό του για να μην μπορούμε να καταλάβουμε πόσο ξεκάθαρο είναι να σας στηρίξουμε... (σε σχέση με όσα η αφορμή σας κινητοποιεί από την αντίπερα (;) και τόσο ξεσπουρδισμένη πλευρά!)
Έντεκα φορές σε ένα μονόστηλο η λέξη "Αριστερά". Κανένας επιστήμονας δε βγαίνει από αποστειρωμένο δωμάτιο, ωστόσο η τόσο έντονη επίκληση της ιδεολογικής προέλευσης με προβληματίζει. Είναι εύκολο να αναγνωρίζεις και να καταδικάζεις τους τουρκοφάγους πατριδοκάπηλους. Οι σοβαροί επιστήμονες που έχουν μια πολύ συγκεκριμένη θέαση της Ιστορίας είναι ένα δυσεπίλυτο αίνιγμα και από τον γίγαντα Χομπσμπάουμ μέχρι τον ιστορικό μας στο Λύκειο που χαρακτήρισε το '21 "ταξική επανάσταση" πρέπει να δίνεται βάρος από τον αναγνώστη στο κατά πόσο επηρεάζεται η ποιότητα του έργου από τις ιδεολογικές σταθερές του συγγραφέα.
μπα στο ίδιο ακριβως ειναι. τρολαρει για 2.500 σταυρούς και "εξυπηρετηση" ενός niche πολιτικού ρευματος που ψάχνει τον εκπροσωπό του. Ειναι πιο καθεστωτικη και απο το καθεστώς.
"...συνωστίζονται στο λιμανι της Σμύρνης..."Θα μείνει αιώνια. Είναι μνημείο, είναι παράδειγμα, έγινε πιά σημείο αναφοράς. Δέν αποκαθηλώνεται, δέν ακυρώνεται, δέν μετακινείται - το βάρος του είναι τεράστιο, απο πολλές απόψεις. Μπορεί να της ξέφυγε, μπορεί να μήν κατάλαβε το μέγεθός του (πιθανώς ακόμα δέν το συνειδητοποιεί η ίδια) και γι αυτό η απορία της μάλλον είναι γνήσια και αγνή, μπορεί μάλιστα και τα κίνητρά της να ήταν αντίθετα με ότι της καταμαρτυρούν αρκετοί, ίσως δέν ήθελε να δώσει κάποιο ειδικο βάρος σ'αυτό το ρήμα, ή αντίθετα θεώρησε πως είναι αρκετά δυνατό και ακριβές (επιστήμων είναι !) να περιγράψει τη δυστυχία, την απόγνωση, τη φρίκη, τα μάτια γεμάτα τρόμο, γεμάτα φόβο θανάτου, τους καπνούς, το αίμα, την τρεμούλα λίγο πρίν το σφάξιμο ή τον πνιγμό... σάν να λέμε "οι φυλακισμένοι εβραίοι, γυμνοί με το σαπούνι στα χέρια, κοιτούν με ανησυχία να βγαίνει Zyclon 35 απο την ντουζιέρα αντί για νερό" - ψύχραιμη περιγραφή, επιστημονική, αντικειμενική, καθαρά ιστορική, χωρίς βάρος, χωρίς συναισθηματικές-πολιτικές-εθνικιστικές-θρησκευτικές-αντιεπιστημονικές επιρροές και παραμορφωτικούς φακούς που αλλοιώνουν την ουσία. Ότι και να λέμε εδώ, έχω την απόλυτη αίσθηση πως η φράση αυτή "γράφηκε" πάνω σε πέτρα και μάλιστα σε κοινή θέα. Στα μούτρα μας, που λέει κι ο λαός. Και θα μείνει για πάντα. Οι λέξεις δέν είναι μελάνι ή σάλιο ή ηχητικά κύμματα, έχουν σώμα, κάποιες τρομερή μάζα, σκληρή σάν το διαμάντι. Η λέξη "ολοκαύτωμα" είναι μία απ'αυτές - δέν μετακινείται, δέν σμιλεύεται, δέν στρογγυλεύει.
@ Τσωφλι πασατεμπουθυμησου οτι το βιβλιο απευθυνοταν σε παιδια 11 ετων, τα οποια θα ξαναεκαναν τα ιδια ιστορικα μαθηματα σε μεγαλυετρη ταξη , με μεγαλυτερη ακριβεια και βαθος, σε μια ηλικια που μπορουν να κρινουν καλυτερα.Εχεις ΠΛΗΡΩΣ παρασυρθει απο τη "ρητορια" των ανεγκεφαλων. Οχι η Μερκελ δεν ειναι ναζι, κι ουτε θα μας σωσει ο Μεγαλεξανδρος κι ο μαρμαρωμενος βασιλιας.Να εισαι σιγουρος οτι η Ρεπουση και οι ανθρωποι με βαθος και μορφωση σαν κι αυτη, νιωθουν πολυ περισσοτερο τον ανθρωπινο πονο, απ αυτους που εσυ εχεις συνηθισει να σε κοροιδευουν με πατριωτικες κορωνες.
Τα ιστορικά βιβλία που διδασκόμαστε στο σχολέιο είναι προφανώς τίγκα στους πολέμους.Πιστευεις πως σε κάθε αναφορά πολέμου πρέπει να μιλάμε παραστατικα σε 11χρονα για τη μυρωδιά της καμένης σάρκας,τα διαμελισμένα πτώματα που γέμιζαν τους δρόμους και το πορφυρό αίμα που κυλαγε από κομμένα λαρύγγια;Τα σχολικά βιβλία επίσης μας διδάσκουν οτι ο Μέγας Αλέξανδρος εκπολίτισε τους βαρβάρους με τις εκστρατείες του στην Ασία χωρίς την παραμικρή αναφορά στις σφαγές,τους βιασμούς και τις λεηλασίες.Εκεί δεν υπάρχει πρόβλημα με την έλλειψη τραγικών περιγραφών;Η μήπως η ανθρώπινη δυστυχία είναι βαρύνουσας σημασίας όταν αφορά τον εκλεκτό ελληνικό λαό, όταν αφορά άλλους χεστήκαμε,εμείς εκπολιτίζαμε άξεστους άρα είχαμε δικαίωμα;
Γενναια πολιτικός που συχνά γίνεται στόχος από καραγκιόζιδες που θέλουν να το παίξουν πιο πατριώτες από όλους τους υπόλοιπος για μικροπολιτικούς λόγους ( βλέπε Ζουράρης , Άδωνης ,ΧΑ κλπ )
Μπράβο στην κ Ρεπούση για όλη της την προσφορά, μεγάλο κομμάτι της οποίας, το πετάξαμε στα μούτρα της λες και μας περισσεύουν οι σοβαροί, ψύχραιμοι, πνευματικοί άνθρωποι.είμαι κι εγώ ανθέλληνας! Προτιμώ πανεπιστημιακούς με άποψη από δημοσιογράφους/ σχολιαστές/ πολιτικούς που έχουν πάθει αγκίλωση στο κεφάλι από την πολύ άρνηση/κατάφαση.
κα Ρεπούση, επιτρέψτε μου μια παραίνεση. Εάν έχετε βαρεθεί/κουραστεί να εξηγείτε τις απόψεις σας, ιδιωτεύστε, γιατί θα πληγείτε. Και δεν θα σας φταίει κανείς.Ο κόσμος δεν είναι γεμάτος μόνο από ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν, είναι γεμάτος και από ανθρώπους που δεν δύνανται να εξηγήσουν.
Στην περίπτωση του βιβλίου, η τότε υπουργός κυρία Γιαννάκου είχε ζητήσει τη γνώμη της Ακαδημίας Αθηνών, η οποία και είχε ταχθεί κατά του βιβλίου. Λοιπόν, είναι εύκολο όταν είσαι υπέρ το δέον προοδευτικός, να σκέφτεσαι πως με τις απόψεις της κυρίας Ρεπούση διαφωνούν οι εθνικιστές και οι αγράμματοι, όταν όμως διαφωνούσε και η ιστορικός Αγγελική Λαΐου (παραπέμπω σε συνέντευξή της Στα Άκρα, 2007), για παράδειγμα, το πράγμα περιπλέκεται.
η απάντηση της Ακαδημίας ήταν μνημείο ελλημπανισμού (π.χ. "πουθενά δε λέει ότι η Αναγέννηση οφείλεται στα βιβλία που έφεραν οι βυζαντινοί πρόσφυγες). Άλλωστε η Ακαδημία σαν θεσμός ιδρύθηκε για να οπλίσει με ψευδοεπιστημονικά επιχειρήματα τις διάφορες εκστρατείες του Ελ Κράτους (π.χ. εξάλειψη γλωσσών πλην ελληνικής)