72' με τη Γλυκερία Μπασδέκη

72' με τη Γλυκερία Μπασδέκη Facebook Twitter
0

Φοβάται τρομερά τα αεροπλάνα. Έχει κάνει βελονισμό και ομοιοπαθητική για να το ξεπεράσει, αλλά τίποτα. Πήρε το λεωφορείο από την Ξάνθη, όπου ζει, κι έφτασε ξημερώματα στην Αθήνα για να μιλήσει σε μία εκδήλωση για το μέλλον της ποίησης. Έτσι είχα την ευκαιρία να τη συναντήσω. Πρωινό ραντεβού στου Γκύζη. «Πώς είναι να ζεις μόνιμα στην επαρχία; Τόσο μακριά από την Αθήνα...» τη ρωτάω. «Σου δίνει απίστευτη ησυχία και μια αίσθηση ανωτερότητας», μου λέει και συνεχίζει, «όταν ερχόμαστε στην Αθήνα, είμαστε βασιλιάδες! Την αγαπώ τόσο πολύ, που δεν θα 'θελα να ζήσω εδώ. Είναι το να μην πλησιάσεις την επιθυμία σου».

Η Γλυκερία Μπασδέκη εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή στα 19 της με τον τίτλο Είναι επικίνδυνο να ανοίγεις την πόρτα σου σε άγνωστες μικρές, ενώ μόλις πέρσι, με καθυστέρηση 23 χρόνια, το Σύρε καλέ την άλυσον. «Από πόσων χρόνων θυμάσαι να γράφεις;» ρωτάω. «Ποίηση από τα 16 μου, αλλά έγραφα πολύ καλές εκθέσεις στο σχολείο και ερωτικές επιστολές σε διάσημους άντρες με τους οποίους ήμουν ερωτευμένη ως παιδί. Τις έστελνα ανωνύμως και φανταζόμουν πώς θα έφτανε το γράμμα στο χέρι τους. Δεν ήθελα να γίνει κάτι, να τους γνωρίσω, αλλά εγώ έφτιαχνα το στόρι μου» εκμυστηρεύεται σαν σκανδαλιάρικο κοριτσάκι. Άλλωστε, το πρόσωπό της λάμπει από το μεγάλο της χαμόγελο. Η δεύτερή της συλλογή διαπνέεται από εικόνες αρρώστιας και θανάτου. «Ο θάνατος είναι μια αστεία, θλιβερή υπόθεση. Εμπεριέχει και απίστευτο γέλιο και απίστευτο κλάμα. Το δράμα είναι ότι παραπαίει ανάμεσα σε αυτές τις δύο γραμμές» μου εξηγεί. «Ποιες ήταν οι πρώτες σου επιρροές στην ποίηση;» ρωτάω. «Στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπήρχε πάντα αγάπη για την ειρωνική ματιά του Χριστιανόπουλου. Το ειρωνικό του βλέμμα, ο τρόπος με τον οποίο βλέπει τα πράγματα, αλλά υπάρχουν και ποιητές όπως ο Καρούζος, με τον οποίο δεν κολλάω λογοτεχνικά, αλλά με έχει επηρεάσει απίστευτα για μια λοξή ματιά στα πράγματα. Αν δεν φοβήθηκα κάτι, ήταν να μιμηθώ άλλους ποιητές. Έγραφα χωρίς να με νοιάζει. Ποτέ δεν κοίταζα, γιατί υπάρχουν κάποιες φόρμουλες τις οποίες μπορείς να ακολουθήσεις και τις οποίες εγώ τελικά δεν ακολούθησα. Μου αρέσουν, επίσης, κάποια άτεχνα πράγματα. Ποιητές που δεν θεωρούνται εξαιρετικοί, τους οποίους εγώ λατρεύω».

#quote#

Γεννημένη στη Λάρισα, σπουδασμένη στην Κέρκυρα και φιλόλογος μέσης εκπαίδευσης στην Ξάνθη, η πραγματική αφορμή αυτής μας της συνάντησης είναι το Στέλλα Travel. Η παράσταση που ετοιμάζει στα Σφαγεία του Ταύρου η θεατρική ομάδα Bijoux de Kant και ο σκηνοθέτης Γιάννης Σκουρλέτης, ο οποίος της ανέθεσε να μεταγράψει τη Στέλλα του Μιχάλη Κακογιάννη σε μια σύγχρονη εκδοχή. «Πώς ένιωσες όταν σου έγινε αυτή η πρόταση;» τη ρωτάω. «Είναι σαν να μου τηλεφώνησε είκοσι χρόνια πριν ο Σταμάτης Γαρδέλης και να μου ζήτησε να παίξω σε βιντεοταινία του». Εκπλήσσομαι που ισοσκελίζει τις βιντεοκασέτες με το εικαστικό θέατρο και της το λέω. «Ήξερα τη δουλειά του Σκουρλέτη από τους Graveyard. Για μένα ο ρομαντισμός είναι πολύ περίεργο πράγμα. Είναι ό,τι σε κάνει να χτυπιέσαι στα πατώματα. Ό,τι σε κάνει υπερβολικό. Από τη στιγμή που ο Γαρδέλης μπορούσε να το κάνει, ανήκει στον προσωπικό μου ρομαντισμό. Κι ο ρομαντισμός είναι πάντα προσωπικός. Όσο πιο προσωπικός, τόσο πιο δημόσιος γίνεται. Με τον Γιάννη λατρεύουμε τον ρομαντισμό της πρώτης αθηναϊκής σκηνής. Έχουμε κοινούς κώδικες».

«Δεν είχες, πάντως, επιδιώξει ποτέ να γράψεις θέατρο» της λέω. «Ποτέ, ποτέ, ποτέ! Έχω δει ελάχιστο θέατρο. Παραστάσεις όπως αυτές του Σεφερλή» μου λέει και με αφήνει άναυδο. «Τι έβρισκες στον Σεφερλή;» τη ρωτάω. «Τη χοντροκοπιά του προεφηβικού χιούμορ. Μου θύμιζε πολλούς συμμαθητές μου, εκεί γύρω στα 12-13, αγόρια που μας άρεσαν». «Και πώς συνδυάζεις το ευτελές με τη μεγάλη ποίηση;» ξαναρωτάω. «Αλίμονο σε όποιον πηγαίνει κατευθείαν στο υψηλό. Θα του 'ρθει κατακέφαλα η πόρτα. Δεν τα δέχομαι αυτά. Περνάς απ' όλα και παίρνεις απ' όλα. Πάντως, είναι η καταραμένη μνήμη που σε πάει σε πράγματα που δεν θα ήθελες να πας. Εγώ την ακολουθώ τη μνήμη. Όσον αφορά τη δουλειά αυτήν, τώρα, νομίζω ότι αν δεν είχα δει και όλα όσα έχω δει, βιντεοκασέτες και θεάματα τύπου Σεφερλή, θα έμπαινα σε ένα έργο υψηλών προσδοκιών με μια άλλη λογική, που το ίδιο το έργο θα με τσάκιζε. Πρέπει να παίρνεις από παντού για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις το υψηλό, αν το πούμε υψηλό. Δεν γίνεται από το Royal Albert Hall να πας στη Στέλλα. Με έναν περίεργο τρόπο όλα όσα ξέρεις διυλίζονται. Μια περίεργη μηχανή που τα επαναφέρει αλλιώς».

Της υπενθυμίζω ότι η Στέλλα είναι μια ταινία-μύθος που εν έτει 1955 υπήρξε πραγματικό σκάνδαλο. Ένα έργο που, αν δεν υπήρχε η Μελίνα, ο Κακογιάννης δεν θα μπορούσε να το είχε γυρίσει με το ίδιο αποτέλεσμα εκείνη τη δεδομένη στιγμή. «Ευτυχώς, είμαι από τα κορίτσια που δεν φοβούνται. Η Στέλλα είναι συνυφασμένη με τον νεότερο ελληνικό πολιτισμό. Απόλυτα. Είναι ό,τι η Μαριάννα της Γαλλικής Δημοκρατίας, κατ' αναλογία. Δηλαδή, η Μελίνα». Απ' όσο ξέρω από τον ίδιο τον Σκουρλέτη, οι χαρακτήρες περιορίζονται σε τρεις ηθοποιούς, δύο γυναίκες κι έναν άντρα, οι οποίοι συμβολοποιούν όλους τους βασικούς χαρακτήρες της ταινίας. «Τα πρόσωπα όντως εμπλέκονται, δεν μπορείς να καταλάβεις ποιος είναι ποιος. Οι ιδιότητες είναι πολλές φορές κοινές, κάτι που γίνεται ηθελημένα. Ενοποιούνται μέσα από τον λόγο. Όλοι μιλούν με τον ίδιο τρόπο γιατί επί της ουσίας είναι όλοι ένας και ο ένας είναι όλοι» μου λέει. «Μα, η Στέλλα δεν είναι κάτι άλλο;» ρωτάω. «Είναι;» μου αντιστρέφει το ερώτημα και συνεχίζει «ο υπότιτλος είναι Γη της Απαγγελίας. Η απαγγελία παίζει σημαντικό ρόλο. Τόσο εγώ όσο και ο Σκουρλέτης πιστεύουμε ότι οι άνθρωποι απαγγέλλουν το ποίημά τους. Τώρα, η ευλογία είναι ότι, πέρα από το δέος που είχαμε για την ταινία, δεν τη φοβηθήκαμε, και αυτό ήταν πολύ απελευθερωτικό. Δεν μιμούμαστε την ταινία. Η ταινία δεν αγγίζεται. Απλώς μας αποκαλύφτηκαν τα πρόσωπα στην πορεία. Δεν υπήρχε κάτι δεδομένο. Κι επειδή πιστεύω και στο μεταφυσικό, ένιωθα ότι όλο αυτό πήγαινε από μόνο του. Όσο κέρδιζα την εμπιστοσύνη των ηρώων, τόσο κι αυτοί μου έλεγαν τα δικά τους. Την έχω αυτή την άθλια θεολογική αντίληψη. Ακόμα και το ότι αγαπώ τη Μελίνα νομίζω ότι βοήθησε».

«Η ταινία του Κακογιάννη είναι μια ταινία με μυστικά;» ρωτάω. «Φυσικά. Είναι μια ταινία με απίστευτες αναγνώσεις. Δεν είναι αυτό που φαίνεται. Άλλωστε, τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται, ιδίως στο σινεμά, και εξαρτάται από το πόσο ανοιχτός είναι κάποιος να τα δει τη στιγμή που τα βλέπει. Αγάπησα με πάθος τη Στέλλα και την έφερα στο σήμερα ελαφρώς χαμένη, γιατί το σήμερα είναι χαμένο. Δεν είναι ηθογραφία, αλλά σαν η Στέλλα να μπήκε σε μια μηχανή του χρόνου, όπου εκεί βέβαια, όσο και να υπάρχεις, τα πράγματα είναι θολά και σε αναμονή». Η μηχανή αυτή προσγειώθηκε μέσα στα σφαγεία του Ταύρου, προσθέτω. Μου λέει περί αυτού: «Τα Σφαγεία είναι συγκλονιστικά. Έχουν το αίμα από κάτω, που όμως δεν φαίνεται. Η δυναμική του χώρου, ο νοηματοδότης, είναι ένα σφαγείο που δεν δείχνει το αίμα του. Από κει και πέρα, υπάρχει βαθύτατη μοναξιά σε όλους. Αυτό που έχει το Στέλλα Travel είναι ότι όλοι είναι φοβισμένοι και μόνοι. Γι' αυτό είναι "ένας". Δείξε μου έναν άνθρωπο που να μην είναι φοβισμένος και μόνος. Από τον θρόνο μέχρι τον δρόμο. Πιστεύω βαθύτατα ότι είμαστε μοναχικότατοι».

Μια τελευταία ερώτηση: «Θα ακουστεί η θρυλική φράση "Στέλλα φύγε, κρατάω μαχαίρι";». «Ε, θα την πείραζα; Είναι δυνατόν;» μου λέει.

______

Διαβάστε στο LiFO.gr το μπλογκ της Γλυκερίας Μπασδέκη Crying Game

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ