Πλούσιοι με τύψεις

Πλούσιοι με τύψεις Facebook Twitter
25

Πλούσιοι με τύψεις Facebook Twitter

 

Δεν θα πω ότι δεν τους πιστεύω. Πιθανότατα όλοι τους είναι γνήσιοι αριστεροί, χωρίς καταθέσεις στο εξωτερικό, χωρίς Τζάγκουαρ (πλην του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα) και νοιάζονται μόνο για τον λαό και όχι για το ίματζ τους. Όμως, ακόμα κι αν δεν είναι ψεύτικη, δεν μοιάζει ιδιοτελής η συμπεριφορά των περισσότερων διάσημων Ελλήνων που ξαφνικά «συμπάσχουν» μαζί μας; (Διορθωτικές κινήσεις, απολογητικές συνεντεύξεις, γενικόλογες καταγγελίες και κλάψες για να νιώσουμε πως είναι «σαν κι εμάς».)

Και τα λαϊκίστικα «πατ πατ» στην πλάτη του «λαουτζίκου», με τον οποίο δεν έχουν καμία σχέση πια, δεν σχετίζονται με την (υποσυνείδητη, έστω!) σκέψη πως έτσι θα πουλάνε καλύτερα το ίματζ τους, τις συναυλίες τους, την πολιτική τους, τις εφημερίδες τους;

Πριν από λίγο καιρό ο Γιώργος Νταλάρας, προσπαθώντας να ξεπλύνει τα (αδικαιολόγητα, σε κάθε περίπτωση) γιαούρτια που του πέταξαν, δήλωσε: «Αισθάνομαι συνεχώς ενοχές για τα λεφτά που κέρδισα… και δεν το έκρυψα ποτέ». Από ποιον δεν το έκρυψε, και πώς του ήρθε τώρα να μας το πει; «Χάρισε τα λεφτά σου» του απάντησε μέσω Ίντερνετ ο Γιάννης Αγγελάκας, που κερδίζει επίσης άπειρους πόντους με τις φιλολαϊκές παρεμβάσεις του εν μέσω κρίσης.

Τις προάλλες ήταν η Ελένη Ράντου που έγινε ηρωίδα, χώνοντάς τα στον υπουργό Παιδείας επειδή δεν δίνει χρήματα για να μεταφέρονται με λεωφορείο τα παιδιά του (δημόσιου) Μουσικού Σχολείου. Όπως, βέβαια, ηρωοποιούνται αμέσως όσοι τα βάζουν με το «σύστημα», έτσι τ’ ακούνε κιόλας: «Ας αφήσει τις εύκολες ευκαιρίες να αυτοδιαφημίζεται ως επαναστάτρια η Ράντου, εκ των πλέον προνομιούχων του πλουτισμού στη μεταπολιτευτική Ελλάδα... Μπορεί, λοιπόν, να στέλνει το παιδί της με σοφέρ ή με όσα ταξί θέλει στις καταπράσινες γειτονιές των βορείων προαστίων, που ποτέ δεν εξαθλίωσαν με καθημερινές πορείες τα στίφη των ομοϊδεατών του συζύγου της και βάρδου του ΚΚΕ, Β. Παπακωνσταντίνου!» (σχόλιο στο «Θέμα», που αποδεικνύει πλέον τη δυσπιστία μερίδας κόσμου στις αντικαθεστωτικές παντιέρες των διασήμων).

Το αισθητήριο πολλών καλλιτεχνών δουλεύει άψογα. Παλιά, θα ήταν στην επικαιρότητα αν ξεκατινιάζονταν με άλλους, μετά αν δήλωναν «πέρασα κατάθλιψη, πήγα σε ψυχολόγο». Τώρα, ο πιο σίγουρος τρόπος δημοσιότητας είναι να φωτοσοπάρεις την ελληνική σημαία στη μύτη σου (όπως η Άντζι Σαμίου), να μπλεχτείς σε κόντρες για τη Χρυσή Αυγή (η Μποφίλιου εναντίον της, η Χρύσπα υπέρ της), να γράψεις εξοργισμένα πατριωτικά συνωμοσιολογικά κείμενα (όπως ο Αντώνης Βαρδής) ή να γίνεις η φωνή των «Αγανακτισμένων» (όπως ο Γιάννης Ζουγανέλης).

Μερικές φορές, βέβαια, η επαναστατικότητα γυρίζει μπούμερανγκ, κυρίως όταν μοιάζει (κι ας μην είναι) ξεκάθαρη εκμετάλλευση, όπως ήταν το τραγούδι «Κατσαρόλα» του Κραουνάκη, που βγήκε την περίοδο των «Αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα. (Γι’ αυτό και δεν αρκεί να είναι αυθόρμητη η κίνησή σου, πρέπει και να μοιάζει!)

Και, φυσικά, η εκμετάλλευση της κρίσης, με λαϊκισμούς και κλάψα και αγανάκτηση, γίνεται και απ’ τους πολιτικούς. Απ’ αυτούς που δεν ψηφίζουν τα μέτρα για να μην τους δείρει το ακροατήριο που αυτοί εκπαίδευσαν να τραμπουκίζει, απ’ αυτούς του ΠΑΣΟΚ που τα ψηφίζουν και δίνουν ολόκληρα σόου μεταμέλειας, απ’ τη Νέα Δημοκρατία που, αφού εκμεταλλεύτηκε την κρίση (ούσα σφόδρα αντιμνημονιακή) για να κερδίσει πόντους, τελικά την πάτησε – κι εμείς μαζί της.

Ο λαϊκισμός από τα ακροδεξιά ως τα ακροαριστερά, το χάιδεμα αυτιών, ο πολιτικός οπορτουνισμός για κομματικό όφελος και η απουσία χειροπιαστών προτάσεων θυμίζουν κακή παράσταση με ολέθριες, δυστυχώς, συνέπειες. Κι όμως: ο Πάνος Καμμένος, απ’ τους παλιότερους βουλευτές του συστήματος, απ’ τους πιο πλούσιους (άπειρα κερδισμένα λεφτά στα χρηματιστήριο), σε υπουργείο της ΝΔ, πλασαρίστηκε –και έπεισε! – ως καινούργιο πρόσωπο στην πολιτική, παιδί του λαού και αγνός επαναστάτης.

Και τα media; Οι περισσότεροι μεγαλοδημοσιογράφοι, ειδικά οι (όψιμοι!) αντικαθεστωτικοί και αντιμνημονιακοί, πήραν το μήνυμα: Πρέπει να γίνουν ένα με τον κοσμάκη.

 

Να πω ονόματα; Σύμφωνα με την πρώην γυναίκα του Χρύσα Ρώπα (που αγριοφωνάζει επαναστατικά στον Λαζόπουλο), ο Θανάσης Λάλας έχει δεκάδες πολυκατοικίες ως περιουσιακά στοιχεία, αλλά δεν έδινε καν διατροφή σε αυτήν και το παιδί τους. «Αυτός είναι πάμπλουτος κι εγώ δεν έχω ούτε βούτυρο στο ψυγείο μου!», είχε δηλώσει με παράπονο. Αν τον ακούσεις όμως στο ραδιόφωνο, θα νομίσεις ότι αυτός είναι που δεν έχει βούτυρο στο ψυγείο του – μπορεί, μάλιστα, να πιστέψεις ότι δεν έχει καν ψυγείο.

Κλάψα, μίρλα, λαϊκά τραγούδια πόνου και φτώχιας (στα οποία συχνά τραγουδά κι ο ίδιος, με παραπονιάρικη φωνή), λογύδρια γι’ αυτούς που έκλεψαν τα όνειρά μας, που μας γονάτισαν οικονομικά: η προσαρμοστικότητα στους χαλεπούς καιρούς μας επιτάσσει την προσαρμογή των λεγομένων του στο ύφος Λαζόπουλου –που είναι ίσως ο πλουσιότερος καλλιτέχνης στη χώρα, αλλά με μαεστρία κατάφερε να θεωρείται ένα με εμάς τους φτωχούς, ακριβώς λόγω του λαϊκισμού του.

Ο Νίκος Χατζηνικολάου, απευθυνόμενος πλέον στον χαμηλότερο κοινό παρονομαστή, πέτυχε να φτιάξει ένα λαϊκό προφίλ που σχεδόν σε πείθει ότι ζει στη Δραπετσώνα και δουλεύει σε ανθρακωρυχείο. Ο Γιώργος Τράγκας είναι φυσικά ο μάστορας του είδους. Καθώς παντού γραφόταν ότι ο (όπου φυσάει ο άνεμος – θυμίζει τη «φιλολαϊκή» Αυριανή σ’ αυτό!) δημοσιογράφος έκανε διακοπές σε ένα από τα σπίτια του στην Κυανή Ακτή της Γαλλίας, το ίματζ του ως λαϊκού ήρωα που πολεμά τους Γερμανούς κατακτητές έπειθε τους ακροατές και τηλεθεατές του. Γιατί; Επειδή το λέει αυτός. Φωνάζοντας και γράφοντας λες και η Τρόικα τον πέταξε στον δρόμο (προφανώς επειδή νοιάζεται ΤΟΣΟ πολύ για τους υπόλοιπους Έλληνες), κατάφερε όχι μόνο να μην τον παίρνουν οι λαϊκές μάζες με τις πέτρες και τα γιαούρτια, αλλά να τον θεωρούν και ήρωα που τα λέει έξω απ’ τα δόντια.

Γνωστοί εκατομμυριούχοι, με κανάλια, εφημερίδες, δελτία, προσπαθούν να εξαγνιστούν, λέγοντας αυτά που θέλει να ακούσει ο λαός - παίζοντάς το σύμμαχοί μας. Τι κι αν βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως δεν είναι; Πως μετά τη φιλολαϊκή, μελοδραματική, αγανακτισμένη παράστασή τους μπαίνουν στο ακριβό αμάξι τους με τη φρουρά τους, αστυνομικούς που εμείς πληρώνουμε για να τους φυλάνε, και πηγαίνουν στην τριώροφη βίλα τους στα βόρεια προάστια, με το ασανσέρ για το αμάξι και τις πισινές και τα γήπεδα; Αν τα πουν όπως θέλουμε, είναι άξιοι, είναι μαζί μας και τους δεχόμαστε ως αντισυστημικούς. Αν δεν τα πουν (είτε λόγω ανάλογων συμφερόντων, είτε επειδή απλώς δεν θέλουν να σκούζουν με υποκριτικό λαϊκισμό), θεωρούνται μιάσματα της δημοσιογραφίας.

Η Όλγα Τρέμη παίζει τελείως λάθος, τελικά: Αν έσκουζε αγανακτισμένη, θα ήταν μία από εμάς, ένα λαϊκό κορίτσι, του οποίου τα πλούτη δεχόμαστε να παραβλέψουμε, όσο μας χαϊδεύει τα αυτιά.

Δεν σημαίνει πως όλοι οι πλούσιοι που είναι με τον λαό είναι υποκριτές, ούτε καν όλοι οι παραπάνω. Όμως, αυτή η κρίση με έκανε, περιέργως, να μην ενοχλούμαι τόσο απ’ τους εκνευριστικούς πλούσιους που είναι στον κόσμο τους, αλλά απ’ αυτούς που το παίζουν πως είναι στον δικό μας...

*O Άρης Δημοκίδης γράφει (πολλές φορές τη μέρα) την ψηφιακή στήλη ΜΙΚΡΟΠΡΑΓΜΑΤΑ.

 

 

 

Διάφορα
25

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Δ. Πολιτάκης / Όχι άλλο κάρβουνο: Αφήστε το αναρχικό άστρο να λάμπει στην πλατεία Εξαρχείων και καλές γιορτές

Μπορεί να έχει άμεση ανάγκη κάποιου είδους ανάπλασης η Πλατεία Εξαρχείων, το τελευταίο που χρειάζεται όμως είναι ένα μίζερο χριστουγεννιάτικο δέντρο με το ζόρι.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Β. Βαμβακάς / Δεκαετία του 2010: Δέκα χρόνια που στην Ελλάδα ισοδυναμούν με αιώνες

Οποιοσδήποτε απολογισμός της είναι καταδικασμένος στη μερικότητα, αφού έχουν συμβεί άπειρα γεγονότα που στιγμάτισαν τις ζωές όλων μας ‒ δύσκολο να μπουν σε μια αντικειμενική σειρά.
ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΗ ΒΑΜΒΑΚΑ
Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Β. Στεργίου / Τα χρόνια των μετακινήσεων και η κουβέντα για το brain drain που δεν μου αρέσει καθόλου

Αντί να βλέπουμε τη χώρα σαν άδεια πισίνα όπου πρέπει να γυρίσουν τα ξενιτεμένα της μυαλά για να γεμίσει, ας αλλάξουμε τα κολλημένα μυαλά σ' αυτόν εδώ και σε άλλους τόπους.
ΤΗΣ ΒΙΒΙΑΝ ΣΤΕΡΓΙΟΥ

σχόλια

19 σχόλια
Το σχόλιο για τον Γιάννη Αγγελάκα(''που κερδίζει επίσης άπειρους πόντους με τις φιλολαϊκές παρεμβάσεις του εν μέσω κρίσης''), θα το χαρακτήριζα τουλάχιστον άστοχο, αν όχι τραγικό. Φαντάζομαι δεν έχετε ασχοληθεί με τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, γιατί διαφορετικά θα ξέρατε ότι έχει την ίδια άποψη για το θέμα του (νεο)πλουτισμού στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια...Δεν περίμενε καμία οικονομική κρίση για να το παίξει ''παιδί του λαού'' και να κερδίσει μπόνους συμπάθειας από αυτό. Μην τους βάζουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι.
Καθένας του οποίου το εισόδημα βασίζεται στη δημοτικότητα (συμπεριλαμβανομένων και των συντακτών του παρόντος μέσου -εκτός αν εργάζονται εθελοντικά, οπότε ανακαλώ), εξ ορισμού ορίζει τη δημόσια τοποθέτησή του βάσει του εκάστοτε κοινού του. Αν το κοινό είναι lifestyle, προωθεί lifestyle. Αν το κοινό είναι αριστεριστές, προωθεί τον αριστερισμό. Αν το κοινό είναι φτωχοί, μάλλον το κλείνει το μαγαζί καθώς αυτοί που δουλεύουν σε 5 δουλειές ταυτόχρονια για να τα βγάλουν πέρα δεν προλαβαίνουν να τον ακούσουν/ διαβάσουν, πόσω μάλλον να αγοράσουν από τις διαφημίσεις του. Προσωπικά δεν καταλαβαίνω την τοποθέτηση του άρθρου, δεδομένου του ότι δουλειά των μιντιανθρώπων είναι να πουλήσουν, ο καθένας στον τομέα του. Και η οικονομική κρίση πουλάει μια χαρά.
Παρά τις δηλώσεις των διαφόρων, ο πολύς κόσμος αντιμετωπίζει με καχυποψία την ξαφνική προσέγγιση και "συναδέλφωση".Όλοι μαζί και τα πορτοφόλια χώρια.Επί πλέον όσοι από τους ευκατάστατους είναι όντως κοντά στον λαό, είναι γνωστοί κι ας είναι και χαμηλού προφίλ.
Πρίν απο πέντε μήνες βρήκα δουλειά. Ημουν άνεργη σχεδόν 2 χρόνια με δύο παιδιά. Οσο ήμουν άνεργη αγανακτούσα, τσίτωνα, φούντωνα, δύσκολα τα βγάζαμε πέρα, το πορτοφόλι μου αντί για λεφτά είχε κυρίως κουπονια για σούπερ μάρκετ. Δεν πεινάσαμε ποτέ, αλλά τα φέρναμε πολύ δύσκολα. Τώρα έχω δουλειά σε αυτό που σπούδασα, ο μισθός μου είναι σχεδόν στα μισά απο τον προηγούμενο μισθό, αλλά ο μήνας περνά με μειωμένα άγχη. Και τώρα με απασχολεί η κατασταση. Και τώρα φουντώνω. Και τώρα συμπάσχω και προσπαθώ να βοηθώ συνανθρώπους όπως μπορώ. Ομως δεν είναι καθόλου το ίδιο με πρίν. Δεν μπορώ πια να φωνάξω όπως πρίν, θα βγεί ψευτικο
Το οτι παιρνεις ενα χαμηλο μισθο που σου επιτρεπει να φυτοζωεις, ενω πριν ισα που τα καταφερνες να μη πεινασεις, δεν ειναι λογος να ντρεπεσαι να φωναξεις. Ισα ισα ενας λογος παραπανω. Να φωναξεις για κατι ακομα καλυτερο για σενα και τα παιδια σου, αλλα και για κατι καλυτερο για τον διπλανο που ειναι ακομα ανεργος και πειναει! Κινεζικη παροιμια: "το καλυτερο ειναι εχθρος του καλου"
Οχι, δεν ήθελα να πώ πως δεν έχω κίνητρα πιά να φωνάζω και να αντιδρώ, και η αλήθεια είναι πως ίσως δεν ήμουν αρκετά σαφής. Απο το παραδειγμά μου αναρωτιέμαι πόσο αληθινός είναι πχ ο κος Τράγκας που ουρλιάζει σαν να χάνει την δουλειά του κάθε μέρα, ίδια ώρα
Ένα από τα ποιο εύστοχα άρθρα που έχω διαβάσει τελευταία. Κρατάω το.."Δεν σημαίνει πως όλοι οι πλούσιοι που είναι με τον λαό είναι υποκριτές, ούτε καν όλοι οι παραπάνω. Όμως, αυτή η κρίση με έκανε, περιέργως, να μην ενοχλούμαι τόσο απ’ τους εκνευριστικούς πλούσιους που είναι στον κόσμο τους, αλλά απ’ αυτούς που το παίζουν πως είναι στον δικό μας..."Δεν τσουβαλιάζει όλους τους πλούσιους.Υπάρχουν και αυτοί που τα κατάφεραν δουλεύοντας σκληρά. Συνήθως όμως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν ανάγκη τη δημοσιότητα ούτε άνηκαν ποτέ το χώρο του lifestyle.
Δεν ειναι μονο οι πλουσιοι/διάσημοι. Υπάρχουν και οι "Νταλάρες της διπλανής πόρτας" , οι βολεμένοι που ζουν διπλα μας και ξαφνικά υποστηρίζουν τον "εξαθλιωμένο λαό"http://patirdi.blogspot.gr/2012/09/blog-post_25.html
Είναι γεγονός πως έχει γίνει μόδα τον τελευταίο καιρό να "συμπάσχεις" με τον λαό και να αναθεματίζεις όσα τον έφεραν μέχρι εδώ (εξάλλου για πολλούς απ' αυτούς το μεροκάματο τους ρυθμίζεται από το πόσο τους θέλει ο λαός). Δεν θεωρώ όμως ούτε ότι χρειάζεται να τους βάλουμε όλους στο ίδιο καζάνι και να πέφτουμε σε αντίστοιχου λαϊκισμού λάθη (δηλαδή κάποιος που έχει μια άνεση και κάνει τις ανάλογες επιλογές δεν μπορεί να έχει πολιτικές θέσεις υπέρ του λαού;) ούτε βέβαια να ξεχνάμε πως πίσω από αυτούς τους "επώνυμους" πλούσιους, υπάρχουν ένα σωρό άλλοι, επιχειρηματίες, στελέχη επιχειρήσεων, μεγαλοδιευθυντές που τα ονόματα τους δεν φαίνονται (και άρα δεν αναγκάζονται να πάρουν θέση δημόσια) και που είναι ουσιαστικά -αρκετοί απ' αυτούς- συμμετοχοι στην κλεψιά που έχει ταρακουνήσει την χώρα και εκμεταλευτές... Εμένα ο καλλιτέχνης που έβγαλε τα χρήματα του μέσα απ' την δουλειά του νόμιμα δεν με ενοχλεί, έχει την γνώμη του, ρισκάρει και κρίνεται γι'αυτήν (ειδικά όταν ξέρουμε ότι είχε την ίδια γνώμη πριν την κρίση)
πριν χρόνια, ο Πανταγιάς (σύμβουλος του Σημίτη), κατηγορήθηκε ότι πίεζε την αρμόδια ΔΟΥ να σβήσει τα πρόστιμα του ΣΔΟΕ προς τον Νταλάρα. Στην περίπτωση που θα το πετύχαινε θα λέγαμε ότι ο Νταλάρας έβγαλε τα λεφτά του με νόμιμο τρόπο? Τόσο γρήγορα ξεχάσαμε όλοι ότι ειρωνευόμαστε κάε λίγο και λιγάκι τον Βουλγαράκη που ξεστόμισε το ιστορικό <<ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό>>. Σάς αρέσει ή όχι, εκατομμύρια πλέον Έλληνες δεν ενδιαφέρονται καθόλου αν τους αποκαλείτε κομμουνιστές, τεμοπέληδες και κομπλεξικούς - για αυτούς ποτέ τα πολλά λεφτά δεν βγαίνουν από καθαρή εργασία, βγαίνουν από παρανομίες ή από νόμους που έχουν ψηφισθεί ή έχουν καταπατηθεί ΑΚΡΙΒΩΣ για να καλύψουν τις παρανομίες τους...
ρε παιδιά,μην τα βάζετε και με τους τζιπάτους και σκαφάτους που Οκτώβρη μήνα πάνε να ξεσκάσουν λίγο σε καμιά πλαζ από νησί σε νησί ενώ εμάς μας βγαίνει το σκατό για 400 ευρώ ανασφάλιστα...απ'τη κακία σας πήγατε να πνίξετε και τη Μόνικα...Οκτώβρη μήνα...
Κύριε ΔημοκίδηΤο άρθρο σας περιγράφει την ιλαροτραγωδία που βιώνουμε όλοι μας με μεγάλη ακρίβεια, χωρίς να χρειάζονται άλλα περιττά σχόλια.Καλημέρα σας
Μερικές φορές χρειάζεται να αντιστρέφεις κάποιες καταστάσεις για να δεις αν βγάζει λογική. Αν ρωτούσαν κάποιον από τους παραπάνω ( όχι και δεν είναι όλοι, ΟΛΟΥΣ τους έβαλες πια . . . ) : " Ποια είναι η γνώμη σας για την κατάσταση που έχει περιέλθει το 80-90% του πληθυσμού ; " η ενδεδειγμένη απάντηση θα ήταν " Δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη γιατί έχω κάνει λεφτά και το να τους υποστηρίξω θα ήταν λαϊκισμός ; " Εξαιρετικά λογική απάντηση . . .
οι μισοί πλούσιοι είναι στην κοσμάρα τους - και δικαίως τι ανάγκη έχουν - και οι άλλοι μισοί "αγανακτούν" μαζί με την πλέμπα... το συμπέρασμα είναι ότι πρέπει να μισούμε τους πλούσιους γιατί μας εκνευρίζουν όπως και να 'χει. όπου δεν υπάρχει "ταξική συνείδηση", υπάρχει ταξική εμπάθεια....
Συμπληρώνω την ερώτηση- απορία του aleajactaest παραπάνω:Ποιά είναι η ενδεδειγμένη στάση για κάποιον που είναι πλούσιος αλλά εξακολουθεί να ενδιαφέρεται να υπάρχει δημόσια παιδεία για αυτόν που δεν έχει χρήματα να στείλει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο όπως ο ίδιος, νοσοκομεία για όσους δεν έχουν να πληρώσουν ιδιώτες γιατρούς και πάει λέγοντας??? Αυτόν τον πλούσιο πρέπει να τον κρεμάσουμε επειδή νοιάζεται για ανθρώπους που δεν είναι πλούσιοι όσο αυτός??? Η' λέγοντάς του να κάνει μερικές φιλανθρωπίες τελειώνει με την συνείδησή του.Δεν καταλαβαίνω τι είδους κοινωνία επιθυμούμε.
Μα η συμπάθεια-συμπόνια δεν προυποθέτει να συμπάσχει κιόλας ο άλλος. Πόσες φορές χώρισε ο κολλητός σας; Χωρίσατε κι εσείς; Αν ναι, τότε σας παραπέμπω στο λήμμα μαλ... αλτρουιστής. Από τη στιγμή που κάποιος έγινε πλούσιος με νόμιμους τρόπους και κόπο εκτιμά επαρκώς τους καρπούς της δουλειάς του ώστε αφενώς να μην τους επιδεικνύει αφετέρου να μην τους υπονομεύει. Σε κάθε περίπτωση, πριν το λιντσάρισμα έρχεται το "κακό το μάτι" και ό,τι αυτό εμπεριέχει, πράγμα το οποίο ως ψαροπούλα και προληπτική, πιστεύω πως είναι ίσως και χειρότερο απ' το λιντσάρισμα. Το τσιτάτο μου λοιπόν για εσάς τους πλούσιους πλην τιμίους φίλους είναι το "Η σιωπή είναι χρυσός". Όσο για την έμπρακτη βοήθεια, το να μένουν τα λεφτά στην ελληνική αγορά, είναι μια καλή αρχή. Άντε, μου μάθατε και την Ελβετία!
Αγαπητή Annie Leg,συμφωνώ με τις παραγράφους 2 και 4 του παραπάνω κειμένου σας. Εξακολουθώ όμως να έχω ενστάσεις. 'Εστω ότι είμαι πλούσιος που απέκτησα νόμιμα τα χρήματά μου και δεν με "αφορά" για εμένα προσωπικά η ύπαρξη κοινωνικού κράτους. Δεν ισχύει το ίδιο για τους φίλους μου / ξαδέρφια μου / κουμπάρους μου κλπ που ζουν στον περίγυρό μου. Τι πρέπει να κάνω ??? Παρέα μόνο με πλούσιους ή φιλανθρωπίες ?? Και σε τι βαθμό?? Μπορώ να αντικαταστήσω την πολιτεία ???Δεν μιλώ για αυτούς που "προσπαθούν να εξαγνιστούν λέγοντας αυτά που θέλει να ακούσει ο λαός" όπως εύστοχα παρατηρεί ο 'Αρης παραπάνω. Απλά δεν δέχομαι ότι δεν υπάρχουν πλούσιοι που πραγματικά ενδιαφέρονται για μια κοινωνία με δικαιότερα μοιρασμένα τα αγαθά της. Δεν αντέχω να ακούω άλλο το "αριστερός με δεξιές τσέπες" , είναι μανιχαϊσμός.
Φαντάζομαι εννοείς για να μην είναι κατακριτέος όπως οι παραπάνω:1. Να μην κλαίει και οδύρεται δημόσια "συμπάσχοντας" με τους φτωχούς (μιας και δεν είναι στην ίδια θέση οπότε φαίνεται υποκριτικό).2. Αν όντως στενοχωριέται να φροντίσει να βοηθήσει εμπράκτως όποιον έχει ανάγκη χωρίς δημοσιότητα και τυμπανοκρουσίες.
Σε αυτήν τη χώρα, αν καταφερθείς εναντίον οποιουδήποτε πλουσίου είσαι είτε κομμουνιστής είτε κομπλεξικός. Α!, και τεμπέλης, εννοείται, γιατί δε δούλεψες αρκετά για να αποκτήσεις όσα και οι ευεργέτες αυτού του τόπου.Γιατί, προφανώς, δε βλέπουμε την τύφλα μας... Όλοι οι τζιπάτοι, οι σκαφάτοι, οι μυκονάτοι, οι μποντιγκαρντάτοι, οι εξωφυλλάτοι, οι έτσι οι αλλιώς και οι αλλιώτικοι... ό,τι απέκτησαν είναι βέβαιο ότι το απέκτησαν από το μηδέν, με προσωπικό μόχθο, με προσπάθεια, με υπομονή, με σπουδές, αριστεία, υποτροφίες, ξεσκίστηκαν στο διάβασμα και την αναζήτηση καινοτομικών λύσεων και κερδοφόρων επιχειρηματικών σχημάτων.Μα τι λέω;!... Καλύτερα γουναράτη-μποτοξάτη-βυζί στο γόνατο γκαλοφιλανθρωπία παρά καθόλου φιλανθρωπία. Άλλωστε... ποιος/-α είμαι εγώ που θα κρίνω;; Έχω δώσει ποτέ μου έστω ένα ξεροκόματο στα ορφανά των φαναριών; Ντροπή μου και εξορία μου!