Για μια χούφτα βινύλια

Για μια χούφτα βινύλια Facebook Twitter
0
Mε τι μουσικές και αναγνώσματα μεγαλώσατε και πώς αυτά σας επηρέασαν στη ζωή και τη μεταφραστική/ συγγραφική καριέρα σας;

Λόγω του δισκάδικου που άνοιξε ο πατέρας μου το 1970, μεγάλωσα με τη δυνατότητα ν’ ακούω τα πάντα: ροκ και σόουλ, μπλουζ μαύρα και λευκά, Χατζιδάκι και ρεμπέτικα, πολλή κλασική μουσική. Ωστόσο, οι πρώτες συνειδητές επιλογές μου ήταν ο Nιλ Γιανγκ και ο Πολ Σάιμον, ο Μπομπ Ντίλαν κι ο Woody Guthrie, οι Μπιτλς κι οι Who, οι δί- σκοι της Stax και της Sun, o Γ.Σ. Μπαχ κι ο Henry Purcell. Τα πρώτα αναγνώσματά μου ήταν ό,τι υπήρχε στην οικογενειακή βιβλιοθήκη: οι Ρώσοι κλασικοί (Τολστόι, Ντοστογιέφσκι, Γκόγκολ αλλά και Έρεμπουργκ), οι Έλληνες της γενιάς του ’30 (Καραγάτσης, Βενέζης, Τερζάκης), ο Tόμας Μαν κι ο Στέφαν Τσβάιχ. Σ’ αυτά προστέθηκε το ελληνικό pulp fiction της δεκαετίας του ’60, που υπήρχε άφθονο και από δεύτερο χέρι στα ψιλικατζίδικα: η «Μάσκα» και το «Μυστήριο». Εκεί ανακάλυψα τον Ρέιμοντ Τσάντλερ και τον Ντάσιελ Χάμετ, και πολλούς άλλους συγγραφείς του είδους, που σήμερα είναι μάλλον ξεχασμένοι: Rex Stout, Ellery Queen, Erle Stanley Gardner, James Chase και Ross McDonald. Την εποχή που διάβαζα για το πανεπιστήμιο, δανειζόμουν ένα βιβλίο την ημέρα από την Ελληνοαμερικανική Ένωση και χανόμουν στους κόσμους του Τζον Στάινμπεκ και του Έρνεστ Χέμινγουεϊ, της Πατρίτσια Χάισμιθ, του Φ. Σκοτ Φιτζέραλντ και της Κάρσον ΜακΚάλερς. Τα αστυνομικά μυθιστορήματα σφράγισαν την αισθητική μου και μ’ έκαναν ν’ αγαπήσω τα ασπρόμαυρα φτηνά b-movies και τις ευρωπαϊκές απομιμήσεις τους. Και πιστεύω ότι αυτά, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο, διαπνέονταν από τον ίδιο κώδικα ηθικής που ανακάλυψα αργότερα ακούγοντας τον Woody Guthrie, τον Phil Ochs και τους Clash. Αν βάλετε σ’ ένα μπλέντερ όλες αυτές τις μουσικές, τα βιβλία και τις ταινίες, θα καταλήξετε στο βιβλίο μου.

Διαβάζοντας τις επιλογές σας με τα καλύτερα του 2009 που είχατε αναρτήσει στο mic.gr, αντιλαμβάνομαι μια σαφή προτίμηση στον αμερικανικό φολκ ήχο. Τι το γοητευτικό βρίσκετε σ’ αυτόν και ποια είναι τα άλμπουμ κι οι καλλιτέχνες που σας έχουν στιγματίσει;

Πιστεύω ότι η ποπ/ροκ μουσική, υπό την ευρεία έννοια, προέρχεται από τη συνάντηση των μπλουζ με την country. Συνήθως, αναγνωρίζουμε τη σημασία των μπλουζ, αλλά παραγνωρίζουμε τη συνεισφορά της country στη δημιουργία και την εξέλιξη του ροκ εν ρολ. Είναι αλήθεια ότι αγαπώ την Americana και όποια μουσική κουβαλάει στοιχεία του western swing, του bluegrass και του Tex-Mex. Οι ήχοι αυτοί με γοητεύουν διότι εκφράζουν την «άλλη Αμερική», αυτή που δεν βλέπουμε στο σινεμά και την τηλεόραση, παρά μόνο σε ταινίες του ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου (Τζον Σέιλς, Τζιμ Τζάρμους, Σαμ Σέπαρντ, Ντέμπρα Γκράνιτς, Τιμ Ρόμπινς). Εντούτοις, θα πρέπει να επισημάνω ότι στη συγκεκριμένη λίστα του mic είχα βάλει κι αρκετούς μαύρους μουσικούς που αγαπώ πολύ, από διαφορετικούς μουσικούς χώρους (Mulatu Astatke, Tony Allen, Lee Fields, Tinariwen).

Ποια βιβλία θα θέλατε πολύ να είχατε μεταφράσει και γιατί;

Οποιοδήποτε βιβλίο του Γκράχαμ Γκριν, διότι τον θεωρώ κορυφαίο Ευρωπαίο συγγραφέα του 20ού αιώνα. Και θα ήθελα να ξέρω ισπανικά για να μεταφράσω τον Πάκο Ιγκνάσιο Τάιμπο II, ο οποίος συνδυάζει με μοναδικό τρόπο την πολιτική με την αστυνομική ίντριγκα.

Tι είναι αυτό που σας συνδέει τόσο έντονα με τον Χόρνμπι, ώστε να έχετε κάνει τις περισσότερες από τις μεταφράσεις των βιβλίων του;

Με τον Χόρνμπι με συνδέει η εμμονή του για τη μουσική, τα βιβλία και το σινεμά. Το γεγονός ότι έχω κάνει τις περισσότερες μεταφράσεις των βιβλίων του οφείλεται, εκτός της δικής μου αγάπης, και στην οξυδέρκεια των εκδόσεων Πατάκη, που ξέρουν ότι τα βιβλία ενός συγγραφέα πρέπει να τα μεταφράζει ο ίδιος μεταφραστής. Ο Χόρνμπι είναι ο συγγραφέας που έβαλε σάουντρακ στα βιβλία του. Για τους ήρωές του, η τέχνη γενικά κι η μουσική ειδικότερα είναι μια καθημερινή ανάγκη, όπως το νερό και το φαγητό. Αυτό πιστεύω ότι τον έχει κάνει ιδιαίτερα αγαπητό σε πολύ κόσμο που νιώθει το ίδιο. Στους ανθρώπους για τους οποίους η μουσική δεν αποτελεί «χαλί» άλλων δραστηριοτήτων, αλλά μια γνήσια απόλαυση.

Aγκάθα Κρίστι, Νικ Χόρνμπι, Τζόναθαν Κόου, Ρέιμοντ Τσάντλερ. Υπάρχει κάποια κοινή συνιστώσα που σας γοητεύει στα βιβλία τους;

Θα έλεγα μάλλον ότι υπάρχει μια κοινή συνιστώσα που συνδέει τους 3 από τους 4 κάθε φορά. Η μουσική συνδέει τον Χόρνμπι με τον Κόου και τον Τσάντλερ. Το σασπένς την Κρίστι, τον Κόου και τον Τσάντλερ. Το βρετανικό φλέγμα την Κρίστι με τον Χόρνμπι και τον Κόου (ο Τσάντλερ, παρότι σπούδασε στην Αγγλία, είναι καθαρά Αμερικανός). Τελικά, ίσως το κοινό στοιχείο όλων τους είναι ότι ξέρουν πώς να διηγηθούν μια ιστορία.

Tι έχετε ανακαλύψει έχοντας μελετήσει τις ζωές τόσο σπουδαίων μουσικών;

Έχω ασχοληθεί με τον Ντίλαν και τον Λέοναρντ Κοέν, τους Μπιτλς και τους Clash, με τον Μπομπ Mάρλεϊ και τον Nικ Κέιβ, την πρώτη γενιά των δημιουργών του ροκ εν ρολ. Μ’ εντυπωσίασε η αγάπη του Ντίλαν για τα βιβλία. Όπως φαίνεται από την αυτοβιογραφία του, γνώριζε τον Φόκνερ, τον Mαρκ Τουέιν, τον Τζακ Κέρουακ, αλλά και τον Θουκυδίδη, τον Μπαλζάκ και τον Κόλεριτζ, για να αναφέρω λίγα παραδείγματα μόνο. Και, φυσικά, η αγάπη του για τις ρίζες της αμερικανικής μουσικής, κάτι που φαίνεται στις ραδιοφωνικές εκπομπές του. Το ίδιο ίσχυε και με τους Μπιτλς, οι οποίοι είχαν εντρυφήσει στον ήχο της Motown και στο ροκ εν ρολ, το doo-wop και τα girl groups, στην country και τη βρετανική ελαφριά ποπ. Ο Λένον αγαπούσε πολύ το διάβασμα, ο MακΚάρτνεϊ το θέατρο, τη ζωγραφική και το σινεμά. Οι Μπιτλς μού επιβεβαίωσαν κάτι που ακούγεται σαν κοινοτοπία, αλλά δεν είναι: στην τέχνη δεν υπάρχει παρθενογένεση. Οι Clash πάτησαν με τη σειρά τους σε πολλές μουσικές παραδόσεις για να χτίσουν τον ήχο τους, πιο πολύ όμως με μάγεψε σ’ αυτούς ο βαθύς ανθρωπισμός του Joe Strummer. Και πιστεύω ότι η προσωπικότητα του Μπομπ Μάρλεϊ, η αυθεντική και απλοϊκή συμπόνια του για τους ανθρώπους, του χαρίζουν επάξια τον τίτλο του «λαϊκού αγίου». Ο Nικ Κέιβ στάθηκε αφορμή να ξανακούσω τα ηλεκτρικά μπλουζ κι ο Λέοναρντ Κοέν ν’ ανακαλύψω πως οι λέξεις έχουν τον δικό τους ήχο, που μπορεί να είναι ισάξιος της πιο μαγευτικής μουσικής. Τέλος, στους πρωτοπόρους του ροκ εν ρολ (Chuck Berry, Little Richard, Bo Diddley, Έλβις, Carl Perkins) διαπίστωσα πόσο εύκολο είναι να διαβρώσει η διασημότητα έναν ταλαντούχο μουσικό, όταν στερείται πολιτικής, ταξικής και κοινωνικής συνείδησης.

Τι είναι το «Για μια χούφτα βινύλια»;

Το Για μια χούφτα βινύλια είναι ένα αστυνομικό μυθιστόρημα που εκτυλίσσεται στο κέντρο της Αθήνας, εκεί όπου κυκλοφορούμε όλοι καθημερινά. Πέρα, όμως, από την αστυνομική ίντριγκα, αναφέρεται στο τέλος του μικρού δισκάδικου, ή ίσως στο τέλος της μουσικής βιομηχανίας, όπως την ξέραμε ως τώρα. Και στην αδυνα- μία των ανθρώπων να προσαρμοστούν στις αμέτρητες αλλαγές που τους επιβάλλονται σε καθημερινή βάση.

Ποιο είναι το σάουντρακ του βιβλίου;

Το σάουντρακ του βιβλίου περιέχει Μπιτλς και Ντίλαν, Σπρίνγκστιν και Police, Λέοναρντ Κοέν και Travis, Creedence και Χαΐνηδες. Η επιλογή παλιάς μουσικής, κατά κύριο λόγο, δείχνει την προσκόλληση των ηρώων στο παρελθόν και την αδυναμία τους να ξεκολλήσουν απ’ αυτό. Πράγμα που αποτελεί και τη γοητεία τους, άλλωστε. Όπως προσέξατε, ο τίτλος παραπέμπει και στην Τριλογία των Δολαρίων του Σέρτζιο Λεόνε, και συγκεκριμένα στο Για μια χούφτα δολάρια. Δηλαδή, στα γουέστερν-σπαγγέτι της παιδικής μου ηλικίας, στα οποία οι ήρωες μάχονταν ακόμα κι όταν ήξεραν ότι ήταν χαμένοι. Ή, όπως λέει ο Λέοναρντ Κοέν, «Like a bird on the wire, like a drunk in some midnight choir, I have tried in my way to be free».

Είναι δυνατόν να σκοτώσει κάποιος για μια χούφτα βινύλια;

Οι άνθρωποι συχνά σκοτώνουν «δι’ ασήμαντον αφορμή», όπως ήταν ο τίτλος μιας παλιότερης ελληνικής ταινίας. Μόνο που ποτέ η αφορμή δεν είναι πράγματι ασήμαντη. Συχνότερα σκοτώνουν από πάθος, για κάτι που αγαπούν μέχρι τρέλας. Δεν ξέρω αν τα βινύλια είναι «ασήμαντος αφορμή» ή τρέλα. Μπορεί να είναι και τα δύο.

Μπορεί η Αθήνα να αποτελέσει το κατάλληλο μέρος για την πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος;

Η μεγαλούπολη είναι ο κατεξοχήν χώρος όπου διαδραματίζεται το σύγχρονο αστυνομικό μυθιστόρημα. Ο Γιάννης Μαρής έγραφε αστυνομικά βιβλία που εκτυλίσσονταν στην Αθήνα της δεκαετίας του ’50 και του ’60, μια εποχή που μας μοιάζει πολύ αθώα σήμερα. Στις μέρες μας η Αθήνα έχει γίνει μια πολυπολιτισμική μεγαλούπολη στην οποία συνωστίζονται Έλληνες και αλλοδαποί, και το έγκλημα έχει πάψει πια να έχει πατρίδα. Θα έλεγα ότι η Αθήνα είναι ιδανικό μέρος για να στεγάσει την πλοκή ενός αστυνομικού μυθιστορήματος.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κύρα Κάπη: «O Κυριάκος Μητσοτάκης δεν έχει προσποιηθεί ποτέ κάτι που δεν είναι»

Συνέντευξη / Κύρα Κάπη: H γυναίκα πίσω από το TikTok του πρωθυπουργού

Με αφορμή τη βράβευση της στα «Ermis Awards», η διευθύντρια Επικοινωνίας του πρωθυπουργού μιλά δημόσια για πρώτη φορά και περιγράφει το πώς διαμορφώνει τη δημόσια εικόνα του Κυριάκου Μητσοτάκη ενώ απαντά για τα λάθη, την κριτική και τις δύσκολες στιγμές.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δημήτρης Παπαϊωάννου

Συνέντευξη / Δημήτρης Παπαϊωάννου: «Αυτή θα είναι η τελευταία μου φορά στη σκηνή»

Λίγο πριν εμφανιστεί ξανά στη σκηνή του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με το ΙΝΚ, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου κάνει μια αναδρομή σε ολόκληρη την καριέρα του σε μια κουβέντα έξω απ’ τα δόντια με τον Δημήτρη Παπανικολάου, καθηγητή Νεοελληνικών και Πολιτισμικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, για το περιοδικό «Dust», την οποία αναδημοσιεύει σε αποκλειστικότητα η LiFO.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ
Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Βιβλίο / Χρήστος Μαρκογιαννάκης: «Στη Γαλλία είμαι δημιουργικά ελεύθερος, στην Ελλάδα όχι»

Τα νουάρ μυθιστορήματά του είναι από τα πιο αγαπημένα του γαλλικού αναγνωστικού κοινού: Ο βραβευμένος συγγραφέας και σύγχρονος μετρ του είδους σε μια συζήτηση για το «τέλειο έγκλημα» στη ζωή και στη λογοτεχνία.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στου ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

LGBTQI+ / Πέτρος Αϊβάζης: «Χρειάζεται αλληλεγγύη ανάμεσα στους ΛΟΑΤΚΙ+ που γερνούν, δεν βγαίνει αλλιώς»

Από τη σεξεργασία και τα drag shows στην Αμερική ως την τηλεόραση, το σινεμά και τον ΛΟΑΤΚΙ+ εθελοντισμό στην Αθήνα, η «Ελληνίδα Divine» είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος με γεμάτη ζωή και νοιάξιμο για τους άλλους seniors της κοινότητας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Οθόνες / Αργύρης Παυλίδης: Η φωνή των παιδικών μας χρόνων

Ηθοποιός, σκηνοθέτης, παρουσιαστής παιδικών εκπομπών όπως οι θρυλικοί «Κόκκινοι Γίγαντες, Άσπροι Νάνοι», πρωτοπόρος της μεταγλώττισης και η φωνή αγαπημένων μας ηρώων σε σειρές και ταινίες κινουμένων σχεδίων. O Αργύρης Παυλίδης σε μια εκ βαθέων συνέντευξη στη LiFO.
ΜΑΝΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΕΠΕΞ Η Daglara και το θρίλερ του «έθνους»: τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Συνεντεύξεις / Η Daglara στο Φεστιβάλ Αθηνών: Τρόμος, έρως και βουκολικό σικ

Performer, σχεδιάστρια ρούχων, πωλήτρια, φιλότεχνη, ντίβα, τέρας λαγνείας, η Daglara και η τέχνη της διαχέονται με λίκνισμα και γρύλισμα σε ένα σωρό πίστες της καθημερινότητας και της απόδρασης.
ΑΛΕΞΙΝΟΣ ΠΥΡΑΥΛΟΣ
Ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μουσική / Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας: «Το μπαρ το ναυάγιο δεν ήταν μπαρ»

Μια ανέκδοτη συνέντευξη της Αρλέτας στον δημοσιογράφο και ραδιοφωνικό παραγωγό Μιχάλη Γελασάκη το 2009, όπου μιλάει για τον τελευταίο της δίσκο, τα «αδικημένα» τραγούδια της, τους νέους, τους φραγκοφονιάδες της γενιάς της και αφηγείται την ιστορία του τραγουδιού το «Μπαρ το ναυάγιο», που δεν ήταν μπαρ! Δημοσιεύεται στo Lifo.gr για πρώτη φορά, έξι χρόνια μετά τον θάνατό της.
ΜΙΧΑΛΗΣ ΓΕΛΑΣΑΚΗΣ
Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Συνέντευξη / Γιώργος Καστανάς: «Ε, ναι! Είμαι Έλληνας κι ας με πίκρανε ο νόμος»

Ο νεαρός που έγινε viral στο TikTok όταν πήρε στα χέρια του την ελληνική ταυτότητα μετά από 5 χρόνια αναμονής, μιλά αποκλειστικά στη LIFO για όλη του τη ζωή στην Ελλάδα του ρατσισμού, αλλά και της άφατης καλοσύνης.
ΣΩΤΗΡΗΣ ΒΑΛΑΡΗΣ
Διονύσης Τεμπονέρας: «Να μην δούμε ξανά το χάρτη όλο μπλε»

Βασιλική Σιούτη / Το πολιτικό άστρο του Διονύση Τεμπονέρα μόλις αναδύθηκε ― Μια συζήτηση

Ο Διονύσης Τεμπονέρας παρέμενε σχεδόν άγνωστος την εποχή της εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ και αναδείχθηκε μόλις πρόσφατα, στην πτώση, όταν κλήθηκε να βοηθήσει με κεντρικό ρόλο την τελευταία στιγμή. Κατά κοινή ομολογία τα πήγε καλά, αλλά το αποτέλεσμα είχε κριθεί προ πολλού. Δεν είναι ο αγαπημένος της ελίτ ούτε των κομματικών μηχανισμών, όμως πολλοί πιστεύουν ότι το πολιτικό του άστρο μόλις αναδύθηκε, κι ας αρνήθηκε να είναι υποψήφιος για την ηγεσία του κόμματος.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Εικαστικά / Αφροδίτη Παναγιωτάκου: «Στα Γιάννενα λειτουργήσαμε ριζωματικά, δεν πρέπει να προσγειώνεσαι πουθενά»

Η διευθύντρια Πολιτισμού του Ιδρύματος Ωνάση επιστρέφει στη γενέτειρά της με τη διπλή ιδιότητα της καλλιτεχνικής διευθύντριας της νέας μεγάλης έκθεσης ψηφιακής τέχνης «Plásmata II: Ioannina» και της συνδημιουργού ενός από τα πιο εντυπωσιακά έργα της.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΔΙΑΚΟΣΑΒΒΑΣ
Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Οι Αθηναίοι / Σεμίνα Διγενή: «Στα χρόνια της τηλεόρασης η ζωή περνούσε δίπλα μου κι εγώ την αγνοούσα»

Η δημοσιογράφος, συγγραφέας, και βουλευτής ΚΚΕ μιλάει για όλα τα μεγάλα κεφάλαια της ζωής της - από τα περιοδικά μέχρι την τηλεόραση, και από τα βιβλία μέχρι την πολιτική.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

The Upfront Initiative / Δήμητρα Δασκαλάκη: «Δεν είναι δυνατόν να αποτελείς κύτταρο της κοινωνίας και να μη στηρίζεις τις γυναίκες και τη μητρότητα»

Η Γενική Διευθύντρια Οργανωσιακής Ανάπτυξης και Επικοινωνίας της METRO ΑΕΒΕ μιλά στη LIFO για την ισότητα στην πράξη και για τα μέτρα στήριξης και ενδυνάμωσης των γυναικών εργαζομένων στην εταιρεία, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο
ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΑΛΑΝΟΠΟΥΛΟΥ