Πώς συνηθίζουμε σιγά σιγά όλες τις αυθαίρετες ενέργειες στον δημόσιο χώρο

Πώς συνηθίζουμε σιγά σιγά όλες τις αυθαίρετες ενέργειες στον δημόσιο χώρο Facebook Twitter
Το Πολυτεχνείο όπως είναι τώρα, με το γκράφιτι. Φωτό: Achilleas Zavallis / SOOC
11

Παρακολουθώ με ενδιαφέρον και σίγουρα κάποια έκπληξη τη συζήτηση για το Πολυτεχνείο /

 

όχι ότι με ξαφνιάζει η πόλωση, η ανάγκη μας να αποδειχτούμε σώνει και καλά χειρότεροι από αυτό που πραγματικά είμαστε /

όμως, αισθάνομαι ότι στην Ελλάδα έχει χαθεί τελείως η μπάλα σε σχέση με πολύ βασικά πράγματα /

έτσι και στην περίπτωση του γκράφιτι, το επίκεντρο της κουβέντας εκτροχιάστηκε σε εντελώς άσχετα θέματα που έχουν να κάνουν με την προσωπική μας αισθητική, με το αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει, με το τι υπήρχε εκεί πριν από το μεγαλοπρεπές mural και γιατί τώρα αποδίδεται καλύτερα εικαστικά η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της περιοχής /

αντίθετα, ελάχιστα σχολιάστηκε το πιο κεντρικό απ' όλα, που κατά τη γνώμη μου σχετίζεται με τους κανόνες και την ελληνική συνήθεια αυτοί να παρακάμπτονται κατά βούληση προκειμένου να στοιχειοθετηθούν, δικαιολογηθούν, εκλογικευτούν και τελικά να νομιμοποιηθούν στον δημόσιο χώρο προσωπικές επιθυμίες, ανάγκες, ονειροπολήσεις ή άλλες, λιγότερο ρομαντικές επιδιώξεις /

δεν έχω κανένα πρόβλημα με τις επιθυμίες (είμαι γεμάτος, από την κορυφή μέχρι τα νύχια, όπως όλοι μας), αλλά υποτίθεται ότι η έννοια της κοινωνικής συμβίωσης εμπεριέχει κανόνες που έχουν συμφωνηθεί και αυτός είναι ο μοναδικός κοινά αποδεκτός τρόπος για να προχωράμε μαζί /

ένας ελάχιστος κοινός παρονομαστής που επιτρέπει στις κοινωνίες, παρά τις επιμέρους διαφωνίες των εκατομμυρίων υποκειμένων τους, να μη διαλύονται στο χάος /

αυτός παραβιάστηκε με το γκράφιτι στο Πολυτεχνείο και παραβιάζεται κάθε φορά που υπάρχουν αυθαίρετες ενέργειες στον δημόσιο χώρο και δεν μιλάω μόνο για το γκράφιτι: μιλάω για τα μηχανάκια και τα Ι.Χ. πάνω σε πεζοδρόμια, ράμπες και πλατείες, για τα ανεξέλεγκτα τραπεζοκαθίσματα, για την ηχορρύπανση σε γειτονιές /

και μου κάνει εντύπωση ότι πολλοί αριστεροί φίλοι, που τους είναι πολύ εύκολο να δικαιολογήσουν καραμπινάτες παράνομες ενέργειες τύπου γκράφιτι, δεν σκέφτονται ότι έτσι πατάνε την μπανανόφλουδα του σχετικισμού και η λεγόμενη «υπεράσπιση των δημόσιων χώρων» πάει κυριολεκτικά περίπατο /

γιατί αν εγώ μπορώ να «παρέμβω» στο Πολυτεχνείο, επειδή έτσι μου κάπνισε, αρνούμενος πιθανές συνέπειες και νομικές κυρώσεις, γιατί να μην μπορεί να το κάνει το μπουζουξίδικο στο Γκάζι ή ο παρκαδόρος στο Κολωνάκι; /

γι' αυτόν ακριβώς τον λόγο οι ανακοινώσεις Μπαλτά και Ξυδάκη ήταν μάλλον απογοητευτικές /

από την άποψη ότι αισθάνονταν την υποχρέωση να αναλύσουν κοινωνιολογικά το φαινόμενο (κι έτσι, μ' έναν τρόπο, να το «δικαιολογήσουν»), πριν το χαρακτηρίσουν «βανδαλισμό» (όπως πολύ σωστά έκανε ο Ξυδάκης) ή καταλήξουν ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση τα όρια ξεπεράστηκαν (Μπαλτάς) /

κανείς, όμως, δεν προχώρησε σε απερίφραστη καταδίκη, ενώ είχαμε να κάνουμε με μια ξεκάθαρα παράνομη ενέργεια /

προτιμήθηκαν για άλλη μια φορά τα μισόλογα, ενώ ο Δήμος Αθηναίων, διακριτικά εξαφανισμένος από τη δημόσια σφαίρα το τελευταίο διάστημα, ασχολήθηκε μόλις την Τρίτη με το θέμα, πέντε ολόκληρες ημέρες μετά τον νέο εξευτελισμό ενός από τα σπουδαιότερα και πιο ιστορικά κτίρια της πόλης /

προφανώς, για να μη «δυσαρεστήσει» εκείνο το τμήμα της κοινωνίας που πιστεύει ότι «έλα, μωρέ, δεν έγινε και τίποτα, εδώ ο κόσμος χάνεται, με τους τοίχους θα ασχολούμαστε;» /

αλλά, λυπάμαι, σε αυτό το περιβάλλον απόλυτου ξεχαρβαλώματος και καθολικού διαζυγίου με τις έννοιες του κοινωνικού συμβολαίου και της νομιμότητας (πόσο μπανάλ, ε;), οι πιθανότητες να ξεφύγουμε από το σπιράλ της κρίσης είναι απειροελάχιστες /

πάντα θα μας φταίνε κάποιοι άλλοι, πότε η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, πότε οι Αμερικανοί, πότε η κακιά μας τύχη /

εμείς, άμοιροι, άβουλοι και οπωσδήποτε χωρίς κανένα δυσάρεστο φορτίο προσωπικής ευθύνης θα πορευόμαστε στις μεγάλες λεωφόρους της προσδοκίας και της ελπίδας, περιμένοντας κάθε φορά να μας σώσει πότε ο Παπανδρέου, πότε ο Σαμαράς και πότε ο Τσίπρας /

δεν το λέμε για πρώτη φορά, αλλά μακάρι τα προβλήματα της Ελλάδας να ήταν οικονομικά: το χάσμα με την υπόλοιπη Δύση είναι κυρίως πολιτισμικό και διαρκώς βαθαίνει: η οικονομία είναι μόνο το σύμπτωμα.

Αθήνα
11

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

6 σχόλια
Πάρα πολλά πράγματα πηγάζουν από την παιδεία, σχεδόν όλα στην ζωή μας. Όπως η λέξη σεβασμός με όλα τα παράγωγά του και τις ερμηνείες του. Σεβασμός στον εαυτό σου, στον συνάνθρωπό σου, στην οικογένεια σου, στον γονιό σου, στον δάσκαλό σου, στον μεγαλύτερο ηλικιακά, στον νεότερο, στο ζώο (από το καναρίνι που έχεις στο κλουβί -γιατί αλήθεια στο κλουβί- μέχρι την τσιχλοπέρδικα που πυροβολείς για να "περηφανευτείς" στον άλλον κυνηγό, μέχρι το αδέσποτο που κυκλοφορεί στον δρόμο) στον Νόμο. Θεωρώ ότι έχει χαθεί η έννοια του σεβασμού (γενικώς, ειδικώς και αορίστως, είναι πολύ μεγάλο το θέμα). Τα δικαιώματά μου απλώνονται μέχρι εκεί που φτάνουν τα δικαιώματα του διπλανού μου. Μαζί με τα δικαιώματά μου πάνε και οι υποχρεώσεις μου όμως. Και τις τελευταίες, σχεδόν όλοι τις ξεχνάνε. Ο συμΠολίτης scotto, νομίζω ότι λέει ακριβώς αυτό. Δημοκρατία σημαίνει, μεταξύ των άλλων, και σεβασμό στα δικαιώματα των άλλων, άλλοτε των πολλών, άλλοτε των λίγων. Είναι υποχρέωσή μου, βασικό και θεμελιώδες,να σέβομαι τον Νόμο, γιατί μόνο στην Δημοκρατία ο Νόμος λειτουργεί υπέρ των λίγων και των αδύναμων. Νομίζω....
Πριν χρόνια βρίσκομαι με φίλο στο Μονπελιέ της Γαλλίας. Περιδιαβαίνοντας το κέντρο μου έκανε εντύπωση η εξωτερική καθαριότητα και αρτιότητα των κτιρίων, δημόσιων κ ιδιωτικών, όπως βέβαια και των υπολοιπων δημοσιων χώρων (δρόμοι, παγκάκια, πεζοδρόμια, κλπ) παρά το οτι η περιοχή έσφυζε απο κόσμο (τουρίστες κ μη). Στην επισήμανση του γεγονότος εκ μέρους μου, ο φίλος μου προς μεγαλη μου έκπληξη παρατηρησε: σίγα... ουτε ένα γκράφιτι, τόσο αποστειρωμένη πόλη δεν έχω ξαναδει!...
Η πλάκα είναι οτι όλοι μιλάνε για την αποστείρωση, είναι η λέξη του 2000+ για πόλεις και κτιρια που δεν έχουν γκραφίτι. Μόνο αυτήν την λέξη χρησιμοποιούν λες και είναι οδηγία. Άτομα με λεξιλόγιο νηπιαγωγείου επιμένουν "αποστειρωμένο". Και μετά το σοκ όταν μπεις στο σπίτι τους και κάτι δεν είναι σωστό... κάτι νοιώθει "αποστειρωμένο" και βλέπεις τον χώρο τους ζυγισμένο και ραμμένο και λες τώρα θα δεις...! Παιρνεις ένα μαρκαδοράκι 0.5 και γράφεις μια ευχή για τον οικοδεσπότη. Τι θα σου πει? καλά είσαι με τα καλά σου? είσαι σοβαρός? βάφεις τοίχους? τι είσαι, τρωγλοδύτης? Πάπουα? απολίτιστος, τι κάνεις εκεί? Ποιός σου έδωσε το δικαίωμα?...lol
Πολύ καλό άρθρο και η τελευταία φράση λέει όλη την αλήθεια για την Ελλάδα.Ο Ελληνικός πολιτισμός διαβρώνεται εδώ και δεκαετίες. Παρακολουθώ τη διάβρωση χωρίς να μπορώ να κάνω τίποτα για να τη σταματήσω και εύχομαι η καταστροφή να είναι όσο πιό αργή γίνεται. Μπορούμε ίσως να επιβραδύνουμε την καταστροφή αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί. Να μη ζήσουμε την ολοκληρωτική καταστροφή εμείς αλλά τα εγγόνια μας ίσως.(η εικαστική παρέμβαση στο Πολυτεχνείο είναι μικρό σύμπτωμα μπροστά σε άλλα πράγματα που συμβαίνουν)
«..εκτροχιάστηκε σε εντελώς άσχετα θέματα που έχουν να κάνουν με την προσωπική μας αισθητική, με το αν μας αρέσει ή δεν μας αρέσει..»θα έλεγα ότι δεν έχει νόημα να προσποιούμαστε ότι η άποψή μας επί του θέματος δεν έχει να κάνει με το αν μας αρέσει ή όχι το αισθητικό αποτέλεσμα και -κυρίως- με το αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με τις πιθανές προθέσεις των «δραστών».Με αυτά έχει κυρίως να κάνει, για αυτό και οι ίδι@ που υποστήριζαν τα χρωματιστά σκαλοπάτια των ατενίστας θυμήθηκαν τώρα τη νομιμότητα (και τούμπαλιν). Στο θέμα ωστόσο της «νομιμότητας» που θίγεται στο άρθρο, προσωπικά δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο μόνος που έχει λόγο στο δημόσιο χώρο της πόλης είναι ο Δήμος, ή όσοι/ες έχουν την νόμιμη άδειά του. Δεν θέλω καν να φανταστώ τι θα σήμαινε για τις πόλεις αν αυτή η αξίωση γινόταν ξαφνικά μία παγκόσμια καθολική συνθήκη και ελπίζω να μη ζήσω να το δω ποτέ.
Ο Δήμος ΕΙΝΑΙ η πόλη. Μπορεί να σου διαφεύγει αλλά οι Δημοτικές Αρχές εκλέγονται ακριβώς για να μη κάνει ο καθένας ότι του γουστάρει.Έτσι είναι η Δημοκρατία, υπάρχει βέβαια και ο φασισμός: αρπάζω μια μπατανόβουρτσα κι όποιον πάρει ο χάρος...
Η κριση αξιων, αυτο ειναι το προβλημα. Απο κει ξεκινουν ολα, εκει και καταληγουν. Η δημοκρατια Μονο στην Ελλαδα ερμηνευεται ετσι: "Κανω οτι μου γουταρει". Δημοκρατια ειναι πρωτιστως να σεβομαι τους διπλανους μου! Στην χωρα μας σημασια εχει μονο να κανουμε το δικο μας. Γι'αυτα μας αξιζει η ολοκληρωτικη καταστροφη. Φαινεται πως δυσκολα-τωρα πια-θα την αποφυγουμε...