Η Πλατεία Κολιάτσου του Ορέστη Πλακιά

Η Πλατεία Κολιάτσου του Ορέστη Πλακιά Facebook Twitter
Πλατεία Κολιάτσου
2
  • Μένω στα Πατήσια (ή Παραδείσια, αν θέλεις), και συγκεκριμένα στην πλατεία Κολιάτσου, μία από τις 3 πιο άσχημες πλατείες της Αθήνας – μπορεί και του κόσμου! Το διαμέρισμά μου βρίσκεται επί της οδού Πάτμου, σε μια πολυσύχναστη διασταύρωση γεμάτη παρατημένες λαμαρίνες και θρυμματισμένα κρύσταλλα αυτοκινήτων. Το σύνθημα της γειτονιάς μας θα μπορούσε να είναι «η οδική σήμανση είναι υπερεκτιμημένη». Όμως, ακόμα κι αυτό δεν θα κατάφερνε ποτέ να ξεπεράσει το «Άντε να βρεις τον δρόμο για την Ιθάκη, μετά από τόσα χρόνια Μύκονο» που είναι γραμμένο στο πάρκο Προμηθέως με Αγίας Παρασκευής, εκεί όπου γυρίστηκε η αξεπέραστη σκηνή του Μαξ, στην ταινία Τσίου του Παπαδημητράτου.
  • Όπως όλοι οι τεμπέληδες Καρδιτσιώτες που σέβονται τον εαυτό τους, επέλεξα κι εγώ να μείνω στην περιβόητη συνοικία, προκειμένου να μπορώ να βρίσκομαι σε ασφαλή απόσταση από την «πρεσβεία» μας, το ΚΤΕΛ Καρδίτσας. Τα Πατήσια είναι για τους Καρδιτσιώτες ό,τι και το Γαλάτσι για τους Ναξιώτες ή το Κερατσίνι για τους Μανιάτες... Το γκέτο του τυρόβλαχου! Υπάρχουν γειτονιές στα Πατήσια που για να καταφέρεις να αγοράσεις ένα μπουκάλι γάλα για το παιδί σου από το τοπικό μίνι μάρκετ θα πρέπει να καταφέρεις να σφυρίξεις αποτελεσματικά τουλάχιστον τις τρεις πρώτες στροφές από τα καγκέλια ή να παρουσιάσεις σέλφι με την τοπική ηρωίδα Έλενα Παπαρίζου!
  • Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Μουζάκι Καρδίτσας και σπούδασα στην Κρήτη και την Κέρκυρα. Μένω αποσπασματικά εδώ τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια (μόνιμα περίπου τα επτά), αν και καθ' όλη τη διάρκεια της ζωής μου επισκεπτόμουν τακτικά με τους γονείς μου τα Πατήσια. Αυτή ήταν η Αθήνα για εμάς όταν ήμασταν μικροί, μια και όλο μου το σόι έμενε πάντα στην ευρύτερη περιοχή (τότε πίστευα ότι τα Σεπόλια μπορεί να έχουν και θάλασσα). Μέχρι μια αρκετά προχωρημένη ηλικία πίστευα ότι η Αθήνα ξεκινούσε στη διασταύρωση Αχαρνών με Καλλάρη, ανάμεσα στην Tre και στο Αχίλλειον, και τελείωνε λίγο πιο μετά τη θρυλική Ριμπάουντ στην πλατεία Aμερικής. Δεν ήμουν και ο πιο έξυπνος του χωριού, ας μην το κάνουμε θέμα. Την ΑΣΟΕΕ την είχα για μακρινό προάστιο, τότε που με το ποδήλατο μάς φαινόταν μαραθώνιος η απόσταση Κολιάτσου - πλατεία Αττικής.
  • Η «γειτονιά» μου μπορεί κανείς να πει ότι βόρεια (και ανατολικά) οριοθετείται από την οδό Αγίας Ζώνης και νότια (και ελαφρώς δυτικά) από τη Λιοσίων. Ουσιαστικά, το βόρειο σύνορο παλιότερα ήταν η Πατησίων, αλλά δεν θα μπορούσα να αφήσω εκτός ζώνης τους τιμημένους «Μερακλήδες», ουδέτερη ζώνη συνάντησης και κρεατοφαγίας με τον Μενέλαο Καραμαγγιώλη (μέχρι εκεί μπορώ να τον τραβήξω τον αμετανόητο Κυψελιώτη).
  • Κάθε άλλο παρά γραφική τη λες τη γειτονιά μας, αν και σφύζει από γραφικούς τύπους κάθε είδους. Αν υπάρχει κάτι που με κρατάει κολλημένο στη Μέκκα του μπετόν είναι ότι οι εναπομείναντες κάτοικοι μπορούν να εκτιμήσουν το διαφορετικό και να υποστηρίξουν την πολυπολιτισμικότητα της περιοχής, ακόμα και σε περίοδο ακραίας κοινωνικής κρίσης.
  • Σε απόσταση αναπνοής –ένα λεπτό με το ποδήλατο– υπάρχει ο ελεύθερος χώρος πρασίνου της Πάτμου και Καραβία, όπου μπορεί κανείς κάθε Σάββατο πρωί να προμηθευτεί «αληθινά» οπωροκηπευτικά (δεν κάνω πλάκα, αγοράζουμε ντομάτες με αληθινή γεύση ντομάτας!) αλλά και να συναντήσει κάποιες από τις πιο ενδιαφέρουσες προσωπικότητες της περιοχής και όχι μόνο. Οριακά δίπλα του, αλλά τόσο ξεκάθαρα εκτός αισθητικής συνοχής και πραγματικότητας, δεσπόζει το πιο περίεργο κτίριο της γειτονιάς. Ανάμεσα σε τσιμεντένια εκτρώματα αλλά και κουκλίστικες μονοκατοικίες από την περίοδο που τα Πατήσια φιλοξενούσαν τα εξοχικά τις αριστοκρατίας των Αθηνών βρίσκεται η Μασονική Στοά της Σκιάθου.
  • Το πιο συγκλονιστικό περιστατικό που συνέβη ποτέ στην κατά τα άλλα «ήσυχη» γειτονιά, ήταν η αποκάλυψη ότι στις κλάσεις της φιλοξενούσε την πιο δυνατή γιάφκα της 17 Νοέμβρη. Λίγα μόλις εκατοστά από τον τοίχο που στερεώνουμε το μαξιλάρι μας για να κοιμηθούμε, τα μέλη της πιο επαναστατικής οργάνωσης αντάρτικου πόλης κατέστρωναν τα σχέδιά τους και αποθήκευαν οπλισμό ικανό να ισοπεδώσει τις αρχιτεκτονικές και πολιτικές αυθαιρεσίες της Μεταπολίτευσης.
  • Μπορεί η γειτονιά μας να μην προσφέρεται για έναν ήσυχο περίπατο από εκείνους που καθαρίζουν το μυαλό από τα άγχη και τις σκοτούρες της καθημερινότητας, ωστόσο αποτελεί την καλύτερη επιλογή για γνωριμία και συμφιλίωση με πολιτισμούς και κουλτούρες εντελώς διαφορετικές από τη δική μας.
Η Γειτονιά μου
2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Φάνη, τι κάνει τη ζωή ωραία στην Πλατεία Βικτωρίας- παρ' όλα αυτά;

Η Γειτονιά μου / Φάνη, τι κάνει τη ζωή ωραία στην Πλατεία Βικτωρίας- παρ' όλα αυτά;

Φάνης Παυλόπουλος, ηθοποιός. Αν μπορούσε θα καθάριζε κάθε μέρα την Πλατεία, θα έβαζε μια τάξη στην πιάτσα των ταξί και θα έφτιαχνε έναν ελεγχόμενο χώρο για τους χρήστες. Ακούει κανείς;
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης ξέρει την Καλλιθέα του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των στεγαστικών

Η Γειτονιά μου / Ο Μιχάλης Μαθιουδάκης ξέρει την Καλλιθέα του βαθέος ΠΑΣΟΚ και των στεγαστικών

Ο stand up comedian μιλά γλυκόπικρα για τη γειτονιά της καμίας αρχιτεκτονικής, του γκρίζου και των παραλληλόγραμμων κτιρίων, που, όμως φιλοξένησε τα πρώτα παιδικά του παιχνίδια στους δρόμους της
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
O Δημήτρης Γλυφός κάποιον που δεν ξέρει από Πατήσια θα τον πήγαινε στον Ποδονίφτη

Η Γειτονιά μου / O Δημήτρης Γλυφός κάποιον που δεν ξέρει από Πατήσια θα τον πήγαινε στον Ποδονίφτη

Συγγραφέας, αγαπά να περπατά παράλληλα με τις γραμμές του τρένου, να πίνει τσίπουρο με μεζέ στο «Μανταλάκι», να βλέπει το σούρουπο στις μπασκέτες των Τριών Αστέρων
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ

σχόλια

2 σχόλια
Όντως εγώ μένω Προμηθεως και Πατμου.Τότε όλοι οι δημοσιογράφοι είχαν αραξει στη πολυκατοικία μου κάτω. Ή μητέρα μου γνωστή φιλάνθρωπος κατέβαζε καφέδες και νερά. Σκηνικό αμερικανικής ταινίας είχαμε γινει Ειδικά το απόγευμα του "ντου" της αστυνομίας, δεν το συζητώ. Ελικόπτερα,κορδελες,περιπολικα,Ζηταδες, ειδικοί φρουροί, κάμερες, τηλεοπτικά παράθυρα. Ολα είχαν γίνει τόσο γρήγορα και ξαφνικά η μικρή μας γειτονιά είχε το επίκεντρο όλου του κόσμου. Μέχρι και το CNN είχε βγάλει live. Πάντως όπως και να εχει,οσο άσχημη και να είναι ΔΕΝ την αλλάξω με ΤΙΠΟΤΑ. Πάντα ήθελα να ζω σ ένα σκηνικό νεουρκεζικης γειτονιάς, περασμένης δεκαετιας. Ανάμεσα σε μετανάστες, με τα μαγαζιά τους γεμάτα από δικά τους προϊόντα. Τα αφρικανικά κομμωτήρια και τ'αραβηκα μπαρμπεραδικα. Τις μυρωδιές από τα φαγια τους. Τις φωνές από το απέναντι διαμέρισμα Γεωργιανών και τις απίστευτες μουσικαρες από τα υπόγεια σπιτάκια Νιγηριανων. Επίσης μην ξεχάσουμε και το μεγάλο πάρκο της Φύτευτης, το μεγαλύτερο meeting point όλης της tribal gathering κοινότητας των Πατησίων.Απιστευτες στιγμές, μυρωδιές, αισθήσεις αλλά και παραισθήσεις. Αγαπώ την Κολιατσου, αγαπω τα Πατήσια αλλά πιο πολύ αγαπώ τους ανθρώπους της. Όλα αυτά με κάνανε αυτό που είμαι τώρα.
Έμεινα 10 χρόνια σε αυτήν την "γειτονιά". Δεν ένιωσα να κινδυνεύω ποτέ.Βέβαια έφυγα πριν αρκετά χρόνια που ακόμα ήταν σχετικά ήσυχα.Είχα το πιο βολικό σπιτάκι που υπάρχει!Ο ηλεκτρικός και τα τρόλεϊ μια ανάσα μακριά,στην πολυκατοικία μου φούρνος και φαρμακείο,απέναντι τσιγάρα,μανάβικο,κρεοπωλείο,και πάρκινγκ!Έχεις δίκιο,το πιο συγκλονιστικό γεγονός της γειτονιάς μας ήταν η ανακάλυψη της γιάφκας της 17 Νοέμβρη!Για να περάσω στο συγκεκριμένο τετράγωνο που ήταν το σπίτι μου έδειχνα την ταυτότητά μου.Άσε που οι αστυνομικοί (και οι δημοσιογράφοι)ήταν πιο πολλοί από τους κατοίκους.Δεν έχω ξανανιώσει τόσο ασφαλής!