Εμφιαλωμένο νερό και κατώτατος μισθός.

Εμφιαλωμένο νερό και κατώτατος μισθός. Facebook Twitter
22


Στα πλοία που μας πάνε στα νησιά η τιμή του μικρού εμφιαλωμένου νερού ελέγχεται από το κράτος και περιορίζεται στα πενήντα λεπτά. Πριν αρχίσει αυτή η «διατίμηση», όπως θα θυμάστε, οι καντίνες των πλοίων πουλούσαν το μπουκαλάκι νερού μέχρι και δύο ευρώ, εκμεταλλευόμενες τη μονοπωλιακή τους θέση στη μέση του πελάγου.


Ερώτημα: Όταν το κράτος παρενέβη, θεσπίζοντας ελάχιστη τιμή τα πενήντα λεπτά, τι συνέβη στην ποσότητα των μπουκαλιών που πρόσφεραν προς πώληση οι καντίνες των πλοίων;


Απάντηση: Υπερδιπλασιάστηκε!


Αυτό καλό είναι να το θυμούνται όσοι θεωρούν δεδομένο ότι η επιβολή κατώτατου μισθού μειώνει αναγκαστικά και «φυσιολογικά» τις θέσεις εργασίας – την ποσότητα της απασχολούμενης εργασίας. Ας δούμε πώς σχετίζεται ο κατώτατος μισθός με την τιμή των πενήντα λεπτών για το εμφιαλωμένο νερό.


Όταν δεν υπάρχει ανώτατο πλαφόν τιμής του εμφιαλωμένου νερού, η καντίνα του πλοίου, γνωρίζοντας ότι δεν έχει ανταγωνιστή, και προσπαθώντας να μεγιστοποιήσει το κέρδος της, έχει κάθε λόγο να μειώσει την προσφορά μπουκαλιών νερού – να πουλάει λιγότερα από αυτά που θα πούλαγε στην τιμή των πενήντα λεπτών. Γιατί να δημιουργήσει αυτή την τεχνητή έλλειψη πρσοφερόμενων μπουκαλιών; Επειδή αυτή η τεχνητή έλλειψη αυτομάτως δημιουργεί συνθήκες που θυμίζουν πλειστηριασμό μεταξύ των αγοραστών, με αποτέλεσμα κάποιοι επιβάτες να είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν δύο και τρία ευρώ το μπουκάλι. Πόση τεχνητή έλλειψη συμφέρει την καντίνα να δημιουργήσει; Η απάντηση είναι, όση απαιτείται ώστε η τιμή να πάει σε εκείνο το επίπεδο που μεγιστοποιεί τη διαφορά μεταξύ τιμής αυτής που χρεώνει η καντίνα και της τιμής που πληρώνει στον προμηθευτή της για να αγοράσει το κάθε μπουκάλι πριν σαλπάρει το πλοίο.

Όπως ακριβώς το πλαφόν στην τιμή του νερού βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της αγοράς νερού, αυξάνοντας την ποσότητα εμφιαλωμένου νερού που διακινείται, έτσι και ο κατώτατος μισθός αυξάνει τις θέσεις εργασίας και βελτιώνει την αποτελεσματικότητα του μέρους της αγοράς εργασίας όπου οι εργοδότες διαθέτουν μονοψωνιακή ισχύ, σε κάποιο βαθμό, απέναντι στους εργαζόμενους.

Όταν, λοιπόν, επικρατούν μονοπωλιακές συνθήκες σε ένα πλοίο ή σε μία αγορά, τότε η επιβολή πλαφόν «απελευθερώνει» την καντίνα από το «πρότζεκτ» της δημιουργίας τεχνητής έλλειψης, καθώς η τιμή δεν μπορεί να ανέβει νόμιμα πάνω από τα πενήντα λεπτά, όση τεχνητή έλλειψη και να δημιουργηθεί. Αποτέλεσμα είναι να πουλιέται πολύ εμφιαλωμένο νερό – για την ακρίβεια, όσα μπουκάλια θέλουν οι καταναλωτές προς πενήντα λεπτά το ένα.


Προσέξτε ότι το πλαφόν όχι μόνο προστατεύει τους καταναλωτές από την εκμετάλλευση της καντίνας αλλά και επαναφέρει την αποτελεσματικότητα που χάθηκε λόγω μονοπωλιακής θέσης της καντίνας: αύξησε, δηλαδή, την ποσότητα του εν λόγω αγαθού που διακινείται, αυξάνοντας έτσι τη συνολική «ωφέλεια» τόσο των καταναλωτών όσο και των παραγωγών εις βάρος της φιλοδοξίας της καντίνας να βγάλει μονοπωλιακά υπερκέρδη (τα οποία, έτσι κι αλλιώς, υπολείπονται της συνολικής «κοινωνικής» ωφέλειας που επέφερε το πλαφόν).


Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στην αγορά εργασίας, όταν ο εργοδότης έχει μονοψωνιακή ισχύ επί των εργαζομένων. Έστω μια επιχείρηση αντίστοιχη της καντίνας του πλοίου, π.χ. εταιρεία που δραστηριοποιείται σε κλάδο ή κωμόπολη όπου άλλος εργοδότης δεν υπάρχει, είτε λόγω της κρίσης είτε λόγω της εξειδίκευσης των εργαζομένων.


Αν δεν υπάρχει πλαφόν για τον μισθό, ο εργοδότης έχει κάθε λόγο να κάνει ό,τι έκανε και η καντίνα του πλοίου με τον μισθό: να μειώσει την ποσότητα (απασχολούμενης εργασίας αυτήν τη φορά, αντί του εμφιαλωμένου νερού) για να οδηγήσει την «τιμή» (τον μισθό, αντί της τιμής του νερού) σε επίπεδο που να συνάδει με το μέγιστο κέρδος της εταιρείας.


Με απλά λόγια, οι εργοδότες με δεσπόζουσα θέση στον κλάδο ή στην τοπική κοινωνία (π.χ. αλυσίδες φαστ-φουντ, τράπεζες, μεγάλες αλλά και μεσαίες επιχειρήσεις των οποίων οι υπάλληλοι θα έχουν μεγαλύτερο πρόβλημα να βρουν δουλειά αν απολυθούν απ' ό,τι θα έχει η εταιρεία τους να τους αντικαταστήσει) έχουν κάθε κίνητρο να συμπιέζουν τις θέσεις εργασίας τους, ώστε να συμπιέζεται παράλληλα και ο μισθός σε επίπεδα που μεγιστοποιούν τα κέρδη τους. Ένας κατώτατος μισθός, σωστά επιλεγμένος, «απελευθερώνει» τις επιχειρήσεις από αυτό το «πρότζεκτ» (συμπίεσης των μισθών) και τους επιτρέπει να δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.

Εμφιαλωμένο νερό και κατώτατος μισθός. Facebook Twitter


Εν συντομία:
Όπως ακριβώς η μονοπωλιακή καντίνα τείνει να δημιουργεί τεχνητή έλλειψη εμφιαλωμένου νερού (ώστε να ανεβάσει την τιμή του σε επίπεδο που μεγιστοποιούνται τα κέρδη της), έτσι και ο μονοψωνιακός εργοδότης δημιουργεί τεχνητή έλλειψη θέσεων εργασίας (για να ρίξει τον μισθό σε επίπεδο όπου μεγιστοποιούνται τα κέρδη του).


Όπως ακριβώς το πλαφόν στην τιμή του νερού βελτιώνει την αποτελεσματικότητα της αγοράς νερού, αυξάνοντας την ποσότητα εμφιαλωμένου νερού που διακινείται, έτσι και ο κατώτατος μισθός αυξάνει τις θέσεις εργασίας και βελτιώνει την αποτελεσματικότητα του μέρους της αγοράς εργασίας όπου οι εργοδότες διαθέτουν μονοψωνιακή ισχύ, σε κάποιο βαθμό, απέναντι στους εργαζόμενους.

Και πώς μπορούμε να επιλέξουμε τον κατώτατο μισθό, έτσι που να μεγιστοποιηθεί η απασχόληση στην πιο πάνω περίπτωση; Το ερώτημα είναι ακριβώς το ίδιο με εκείνο που αντιμετώπισε η πολιτεία όταν αποφάσισε για την τιμή διατίμησης του εμφιαλωμένου νερού στα πλοία. Αν έθετε τιμή κάτω του κόστους του κάθε μπουκαλιού (π.χ. πέντε, αντί για πενήντα, λεπτά), τότε η «αγορά» θα κατέρρεε. Τα πενήντα λεπτά, αντίθετα, αφήνουν ένα σεβαστό ποσοστό κέρδους στην καντίνα (η οποία τα προμηθεύεται το πολύ προς τριάντα λεπτά το μπουκάλι) και φαίνεται να επαναφέρουν την αποτελεσματικότητα στην αγορά. Κάτι αντίστοιχο απαιτείται και στην αγορά εργασίας, όπου οι εργοδότες διαθέτουν μονοψωνιακή ισχύ έναντι των εργαζομένων: για να αυξήσει ο κατώτατος ωριαίος μισθός την απασχόληση, θα πρέπει να μην ξεπερνά την αξία που παράγει ο μέσος εργαζόμενος ανά ώρα και ίσως να υπολείπεται λίγο αυτής. Τότε, η επιβολή του κατώτατου μισθού όχι μόνο δεν θα βλάψει την απασχόληση και την αποτελεσματικότητα αλλά, όπως και στην καντίνα του πλοίου, θα την ενισχύσει.

Πρώτη λύση είναι να ισχύει διαφορετικός κατώτατος μισθός, ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης. Δεύτερη λύση, την οποία προκρίνω, είναι να μην υπάρχει καθόλου μισθός στις μικρές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να καταβάλουν τον ένα και μοναδικό κατώτατο μισθό. Και τι να υπάρχει στη θέση του; Ισότιμη διανομή των κερδών μεταξύ όλων όσοι εργάζονται στην επιχείρηση.

Πέραν του ότι ένας κατώτατος μισθός αυξάνει την απασχόληση εντός ισχυρών επιχειρήσεων (που διαθέτουν την ικανότητα να επηρεάζουν τους μισθούς, μειώνοντας τις θέσεις εργασίας που προσφέρουν), έχει κι άλλα αποτελέσματα στο σύνολο της οικονομίας: Όταν, π.χ., ένας ξένος επενδυτής με σχετική οικονομική άνεση αναρωτιέται τι μισθό να προσφέρει στη ρεσεψιονίστ ή στον επιστάτη της επιχείρησης, ρωτά να του πουν ποιος είναι ο κατώτατος μισθός στη χώρα – και προσδιορίζει ανάλογα και τον μισθό που προσφέρει (ακόμα κι αν προσφέρει περισσότερα από τον κατώτατο μισθό). Η αύξηση του κατώτατου μισθού, λοιπόν, έχει ως αποτέλεσμα τη δυσανάλογη αύξηση των συνολικών εισοδημάτων των μισθωτών, κάτι που αυξάνει τη συνολική ζήτηση στην οικονομία, έτσι που να ωφελούνται όλοι οι επιχειρηματίες, μεγάλοι και μικροί, ακόμα κι εκείνοι που είναι πολέμιοι του κατώτατου μισθού.


Να γιατί ένας αξιοπρεπής κατώτατος μισθός δεν αιτιολογείται μόνο στη βάση της κοινωνικής δικαιοσύνης και του αγώνα εναντίον του εργασιακού μεσαίωνα αλλά αποτελεί και προαπαιτούμενο για την αποτελεσματικότητα, την απασχόληση και την ευρωστία της κοινωνικής οικονομίας στο σύνολό της.

Κάποιοι θα πουν, σωστά και εύλογα, ότι στον καιρό της κρίσης, και σε μια οικονομία χιλιάδων μικρών επιχειρήσεων που δεν «βγαίνουν» και αδυνατούν να καταβάλλουν τον κατώτατο μισθό, το ΙΚΑ κ.λπ, όλα τα πιο πάνω είναι άνευ σημασίας, καθώς αφορούν τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις, οι οποίες δύνανται να πληρώνουν τον «βέλτιστο» κατώτατο μισθό – αυτό, αν δεν κάνω λάθος, είναι το επιχείρημα εκείνων, μεταξύ αυτών και ο κ. Θάνος Τζήμερος (βλ. πρόσφατο άρθρο του στο protagon), που ζητούν την κατάργηση του κατώτατου μισθού.


Το μέγα ερώτημα που προκύπτει από τα πιο πάνω είναι το εξής: μπορεί να επιβληθεί, αποτελεσματικά, ο ίδιος κατώτατος μισθός σε μια δυαδική αγορά εργασίας, όπου οι μικρές επιχειρήσεις ζουν σε άλλο σύμπαν από τις μεγαλύτερες; Προφανώς όχι, καθώς οι «μικροί» (που δεν έχουν καμία μονοπωλιακή ή μονοψωνιακή ισχύ) είτε θα αναγκαστούν να κλείσουν είτε να πληρώνουν μαύρη εργασία, καταστρατηγώντας τον κατώτατο μισθό που αυξάνει την απασχόληση των «μεγαλύτερων».


Δύο είναι οι εν δυνάμει λύσεις σε αυτό το πραγματικό, καυτό πρόβλημα – καθώς οι απώλειες θέσεων εργασίας από τους «μικρούς» πολύ δύσκολα θα αναπληρωθούν στην Ελλάδα από τις νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσουν οι «μεγάλοι» λόγω του κατώτατου μισθού:


Πρώτη λύση είναι να ισχύει διαφορετικός κατώτατος μισθός, ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης.


Δεύτερη λύση, την οποία προκρίνω, είναι να μην υπάρχει καθόλου μισθός στις μικρές επιχειρήσεις που δεν μπορούν να καταβάλουν τον ένα και μοναδικό κατώτατο μισθό. Και τι να υπάρχει στη θέση του; Ισότιμη διανομή των κερδών μεταξύ όλων όσοι εργάζονται στην επιχείρηση. Π.χ. εάν ο κ. Μήτσος, που έχει ένα συνεργείο, δεν μπορεί να πληρώνει τον τεχνίτη του τον κατώτατο μισθό, τότε να μην του δίνει μισθό αλλά να μοιράζονται πενήντα-πενήντα ό,τι χρήματα μείνουν στο ταμείο στο τέλος του μήνα, αφού πληρωθούν όλα τα κόστη και οι φόροι.

22

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

12 σχόλια
Ενταξει! αυτο με τα ποσοστα (φανταζομαι οχι 50-50) σε μια μικρομεσαια επιχειρηση νομιζω οτι θα ηταν το ιδανικο. Θα εδινε και κινητρο στους υπαλληλους να δουλευουν και θα τους προσγειωνε στην πραγματικοτητα για το που βρισκεται η επιχειρηση και τις απαιτησεις που πρεπει να εχουν απο τον εργοδοτη τους.
Πουλανε το νερο 2 ευρω? μην το αγοραζεις! παρε μαζι σου 5 λιτρα νερο και πιες μεχρι να σκασεις.Απλοϊκο παραδειγμα, αλλα τι θελω να πω μ'αυτο - οσο φταιει αυτος που το πουλαει 2 ευρω, αλλα τοσο φταιει και αυτος που το αγοραζει. Αφου αγοραζει - εχει λεφτα. Αν οι περισσοτεροι το εκαναν αυτο, ο αλλος μετα δεν θα το πουλουσε 2 ευρω. 'Η τελος παντων, δεν θα σε εννοιαζε, γιατι εχεις το δικο σου νερο. Απλα θελω να τονισω οτι ο περισσοτερος κοσμος δεν ξερει να μετραει τα λεφτα του. Παραδειγμα, η μιση Ελλαδα καθε μερα στην δουλεια παραγγελνει τουλαχιστον εναν καφε..κι ας εχει στην δουλεια του κουζινα με καφε για να το φτιαξει μονος του. Αν κανεις την προσθεση για ολο τον χρονο, βγαινει ~500 ευρω. Και μετα κλαιγονται οτι δεν εχουν λεφτα.
Ο συλλογισμός είναι ορθολογικός και σωστός, με τις παραδοχές που έχουν γίνει. Προβληματίζομαι μόνο από το γεγονός ότι στην Ελλάδα αφενός έχουμε συνηθίσει τόσο τα μονοπώλια που συχνά δεν τα αντιλαμβανόμαστε ως τέτοια, ενώ από την άλλη ο όρος "μονοψώνιο", εξίσου σημαντικός, επειδή δεν "παίζει" στα ΜΜΕ δεν είναι εύκολα κατανοητός από όποιον δεν έχει τριβή με τα οικονομικά. Η τελευταία πρόταση, αν και όμορφη, έρχεται σε σύγκρουση με την κοινωνική πραγματικότητα που μάλλον δείχνει ότι είμαστε ίσως ο πιο ατομιστικός (ή οικογενειοκρατικός σωστότερα) λαός της Ευρώπης και δε δίνουμε ούτε νερό στον άγγελό μας αν αυτός δεν είναι "δικός μας" κι όχι "ξένος". Ούτε στην φαντασία του μεσο-έλληνα δεν υπάρχει αυτό το τελευταίο σενάριο.Μια μικρή διόρθωση είναι η εξής: η τιμή προμήθειας μπουκαλιού 1/2 λίτρου νερού είναι στην ηπειρωτική χώρα τα 13-15 λεπτά του ευρώ.
Ο συλλογισμός αρχίζει από λάθος υπόθεση. Καμία καντίνα πλοίου δεν μείωσε ποτέ την προσφορά της. Δεν έχει λογική αυτό που λέτε ότι αν έχει λιγότερα νερά στο ψυγείο ο κόσμος θα "μαλώνει" (θα κάνει πλειστηριασμό) για το ποιος θα δώσει περισσότερα για το τελευταίο μπουκαλάκι. Η ιδεατή καντίνα χωρίς πλαφόν θα ανεβάσει την τιμή στο όριο αντοχής των πελατών (το σημείο καμπής της καμπύλης μετά από το οποίο οι πωλήσεις της κάνουν βουτιά). Και θα φροντίσει να έχει πάντα αρκετή προσφορά για να καλύπτει τη ζήτηση και να κερδίζει συνεχώς και αδιαλείπτως.Η καντίνα μόνο χαμένη βγαίνει αν δεν πουλήσει έστω και ένα νερό λιγότερο από την ζήτηση. Αυτό είναι και η εμπειρία από τον πραγματικό κόσμο και όχι από τα πειράματα σκέψης.Εκτός από την εσφαλμένη υπόθεση και ο παραλληλισμός καταρρέει σε πολλά μη αμελητέα σημεία:Το νερό είναι βασική ανάγκη και γι'αυτό δεν μπορείς να αποφύγεις αυτόν που κατέχει το μονοπώλιο. Στη θεωρία βέβαια. Στην πράξη όταν το νερό στα πλοία ήταν πανάκριβο ο κόσμος κουβαλούσε τα μπουκάλια και τα θερμός του. Το θυμάμαι πολύ καλά αυτό.Η εργασία είναι ανάγκη μεν αλλά και συνδιαλλαγή, και τα δύο μέρη δίνουν και λαμβάνουν. Ενώ η καντίνα απλά πουλάει το νερό ο εργοδότης απαιτεί και ένα "έργο" από τον εργαζόμενο και δεν είναι αυτομάτως κερδισμένος με το που "κλείνει" η συνδιαλλαγή. Ο αγοραστής του νερού ξεδιψάει και πάει στην ευχή του θεού δίνοντας πάντα κέρδος στον πωλητή. Ο εργαζόμενος πρέπει να πληρεί μια συγκεκριμένη και διαρκή σχέση κόστους και υπεραξίας για να είναι συμφέρουσα η συνεργασία για τον εργοδότη.Εξάλλου πολύ αμφιβάλλω ότι η προσφορά εργασίας στην Ελλάδα είναι μονωπολιακού τύπου. Σε πολλούς κλάδους υπάρχουν αρκετοί "παίκτες" και σίγουρα όχι ένας. Το αν εναρμονίζουν τις αμοιβές τους είναι θέμα, αλλά τότε σίγουρα τους βοηθάει και η ύπαρξη βασικού μισθού στο να το κάνουν αυτό νόμιμα δίνοντας όλοι τον ελάχιστο. Τέλος για το ύψος του κατώτατου μισθού ο εργοδότης προσφέρει εργασία για να καλύψει μια ανάγκη. Αν το ύψος του κατώτατου δεν του βγαίνει έχει δύο (νόμιμες) επιλογές: Ή θα δεχθεί το μεγάλο ύψος και θα δουλέψει με ζημίες ή θα μειώσει τον κύκλο εργασίας για να απαλείψει την αρχική ανάγκη. Και οι δύο επιλογές είναι προς το χειρότερο για την οικονομία της χώρας.Τώρα ισχύει βέβαια συνήθως η τρίτη (για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα). Μισά λεφτά νόμιμα και τα άλλα μισά μαύρα χωρίς ένσημα.
Μια μικρή διόρθωση στα λεγόμενά σου: οι επιχειρήσεις είναι αυτές που ζητάνε εργασία, δηλαδή μιλάμε για ζήτηση εργασίας ενώ η προσφορά εργασίας που αναφέρεις είναι απ'τη μεριά των εργαζομένων όταν προσφέρονται για εργασία.
Εξαρτάται από την ζήτηση και την προσφορά. Αν υπάρχει ραγδαία ανάπτυξη αληθεύει αυτό που λες και μόνο στις ειδικότητες που υπάρχει μικρή προσφορά εργασίας. Όταν για μια θέση ζήτησης εργασίας όμως υπάρχουν χίλιες αιτήσεις (προσφορές) ποιος ζητάει εργασία και ποιος προσφέρει θέση εργασίας;Μέσα στην οικονομική κρίση η προσφορά εργασίας από τους εργοδότες είναι ασφυκτικά μικρή ενώ η ζήτηση είναι τεράστια. Πρόσθετα με το μεγάλο ποσοστό παράνομων μεταναστών στον χώρο της ανειδίκευτης ή περιορισμένα ειδικευμένης εργασίας η συμπίεση των μισθών είναι αναπόφευκτη. Μια και η πρόσληψη παράνομων είναι ...παράνομη ο εργοδότης δεν παρανομεί μόνο σε αυτό αλλά και σε όλα τα άλλα σε σχέση με την εργατικά δικαιώματα και φορολογικές υποχρεώσεις στην χώρα. Το μαύρο χρήμα βρίσκει τρόπους να διαφεύγει σε σημαντικότατες ποσότητες από την χώρα μας. Αυτό σημαίνει η κυκλοφορία και ο πολλαπλασιασμός του ΑΕΠ θα γίνει προς όφελος άλλων χωρών. Αυτό συνέβη προς όφελος της οικονομίας της Ελλάδας της δεκαετίας του 60, με τα εμβάσματα των Ελλήνων μεταναστών και ναυτικών. Ο ρυθμός αύξησης του Ελληνικού ΑΕΠ την δεκαετίας του 60 ήταν της τάξης του 5-7% τον χρόνο. Σημερινούς ρυθμούς Κίνας δηλαδή. Αντί για καταναλωτικά αγαθά εξάγονταν ανθρώπινο δυναμικό.
Φίλτατε Anonymous Liberty, δεν εξαρτάται σε καμία περίπτωση απο αυτό που λες. Όπως και να'χει, η ζήτηση εργασίας τυπικά είναι πάντα η μεριά των επιχειρήσεων και η προσφορά εργασίας η μεριά των εργαζομένων. Έτσι τουλάχιστον ισχυρίζεται ολόκληρη η οικονομική επιστήμη.
Μάλλον αυτή η επιστήμη είναι ξεπερασμένη. Στην σημερινή μακροοικονομική οικονομική επιστήμη δεν υπάρχουν πάγιοι ρόλοι. Η επιχείρηση διαφημίζει προσφορά εργασίας και αν υπάρχει η ανάλογη ζήτηση εργασίας από το κατάλληλο εργατικό δυναμικό θα προσληφθεί το άτομο. Οι επιχειρήσεις ανοίγουν εκεί που υπάρχει κέρδος και ένα μεγάλο ποσοστό του κέρδους εξαρτάται από την διαθεσιμότητα ειδικευμένης και άφθονης ζήτησης εργασίας μαζί βέβαια με ευνοϊκούς επιχειρηματικούς νόμους. Επίσης από την άλλη πλευρά έχουμε εργατικό δυναμικό να μετακινείται από χώρα σε χώρα ανάλογα με την προσφορά εργασίας και ικανοποιητικού μισθού.
Ατυχής η σύγκριση μεταξύ πλαφόν στην ανώτατη τιμή του νερού σε πλοία και στον κατώτατο μισθό. Τα δυσμενή αποτελέσματα όμως του χαμηλότερου μισθού στην Ελληνική οικονομία αξίζει να συζητηθούν αν και τα συμπεράσματα δεν είναι ιδανικά στην περίπτωση.Τεχνητή έλλειψη για να ανεβούν οι τιμές του νερού όταν πουλιέται στα 2 ευρώ; Θα πουλήσει όσα μπουκάλια υπάρχει ζήτηση με τέτοιο μεγάλο κέρδος. Μπορεί να είναι μονοπώλιο στο πλοίο αλλά δεν μπορεί να απαγορέψει πόσο νερό ή χυμούς θα φέρει ο επιβάτης στο πλοίο. Σε όλα τα αγαθά ακόμα και στο νερό υπάρχει ο νόμος της προφοράς και της ζήτησης που ρυθμίζει την τιμή. Διαφορετικά θα πουλούσαν το νερό 50 ευρώ το μπουκαλάκι.Το κράτος επεμβαίνει στα μονοπώλια όταν υπάρχει αισχροκέρδεια. Οι πλοιοκτήτες αν ήταν γνώστες της οικονομίας θα κρατούσαν την τιμή στο ένα ευρώ, θα είχαν περισσότερες πωλήσεις και κέρδη χωρίς να κατηγορηθούν για αισχροκέρδεια και προξενήσουν την επέμβαση του κράτους.Είναι φυσικό η κατανάλωση να αυξηθεί όταν η τιμή ενός αγαθού πέσει στο ένα τέταρτο. Πόσα μπουκάλια νερού θα πεταχτούν μισογεμάτα!Μολύνουν περισσότερο το περιβάλλον από πριν.Αν αποσυρθεί η διατίμηση και αυξηθεί η τιμή στα 2 ευρώ λιγότεροι επιβάτες θα αγοράσουν και λιγότερα μπουκάλια θα πουληθούν. Η Ελληνική οικονομία θα είχε όφελος και αύξηση των θέσεων εργασίας από χαμηλότερο εργατικό κόστος αν ήταν εξαγωγική όπως της Κίνας ή της Γερμανίας. Η πρώτη υποτιμά το νόμισμά της και έμμεσα την αγοραστική δύναμη των εργατών της για χρόνια και η δεύτερη είχε μακρόχρονους κύκλους παγώματος των μισθών όταν έπρεπε να ανταγωνισθεί στις εξαγωγές της.Η Ελλάδα είναι δυστυχώς μια χώρα που η οικονομία της έχει καταλήξει να εξαρτάται από την κατανάλωση, εισαγωγές και τουρισμό. Αργά ή γρήγορα μια τέτοια οικονομία που δεν είναι αυτοδύναμη στην αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή, ούτε στην βιομηχανία αλλά ούτε στην ενέργεια θα καταλήξει με τεράστια ελλείμματα στο ισοζύγιο πληρωμών και αν έχει ένα μεγάλο δημόσιο με γερασμένο πληθυσμό, διαφθορά και αναξιοκρατία, ελλείμματα στο δημόσιο προϋπολογισμό και με τεράστια εσωτερικά και εξωτερικά χρέη. Παρά την καταστροφή του τουρισμού της Αιγύπτου τα τελευταία 4 χρόνια από την τρομοκρατία και τις εσωτερικές αναταραχές, η ανικανότητα της κυβέρνησης ΓΑΠ και οι συχνές συμπλοκές στην Αθήνα εμπόδισαν την ραγδαία αύξηση του τουρισμού όπως θα ήταν αναμενόμενο. Φέτος η κυβέρνηση Σαμαρά και η υπουργός τουρισμού κατάφεραν την εύλογη αύξηση των τουριστών.Η διαφορά από την αύξηση πάνω από 10 εκατ. τουριστών στην χώρα είναι η αύξηση των εισοδημάτων από τον τουρισμό δεκάδων δις ευρώ. Δεν είναι μόνο τι ξοδεύουν οι τουρίστες αλλά το πολλαπλάσιο αποτέλεσμα για την οικονομία. Αν βέβαια όλα αυτά τα έσοδα φορολογούνταν νόμιμα στο ΦΠΑ και στο εισόδημα των Ελλήνων θα υπήρχε κάλυψη των τόκων του χρέους.Δυστυχώς αυτό δεν συμβαίνει και υπάρχει μια τεράστια εκροή μαύρου εισοδήματος στο εξωτερικό, είτε σε καταθέσεις και επενδύσεις Ελλήνων είτε σε εμβάσματα των εκατομμυρίων νομίμων και παρανόμων μεταναστών.Η Ελλάδα πρέπει να κάνει ένα οικονομικό σχεδιασμό για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αύξηση του χειμερινού τουρισμού, της έλξης Βορειοευρωπαίων συνταξιούχων για μόνιμη διαμονή στην Ελλάδα. Αύξηση της παραγωγής τροφίμων, ενέργειας, και μείωση των εισαγωγών. Επένδυση σε επιστημονικά ερευνητικά κέντρα, Ιατρική. Καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και περιορισμός στην παράνομη μετανάστευση.Σωστός επαγγελματικό προσανατολισμός των νέων και εκπαίδευση στις νέες τεχνολογίες. Δεν χρειαζόμαστε άλλους ανειδίκευτους εργάτες να προστεθούν στην αγορά, νόμιμοι ή παράνομοι, ούτε απόφοιτους σχολών χωρίς ζήτηση στην Ελληνική αγορά εργασίας.Οι τράπεζες έλαβαν δεκάδες δις ευρώ αναχρηματοδότησης από το κράτος και επένδυσης από ιδιώτες, δεν πρέπει να διστάσουν να δανείσουν σε παραγωγικές επενδύσεις. Οικοδομές στις μεγάλες πόλεις και τα προάστια δεν είναι παραγωγικές επενδύσεις, η αγορά έχει κορεσθεί και τα αζήτητα διαμερίσματα και μαγαζιά πλεονάζουν. Θα πάρει τουλάχιστον άλλα δέκα χρόνια να φτάσει η ζήτηση την προσφορά.
"τότε να μην του δίνει μισθό αλλά να μοιράζονται πενήντα-πενήντα ό,τι χρήματα μείνουν στο ταμείο στο τέλος του μήνα, αφού πληρωθούν όλα τα κόστη και οι φόροι."Όταν γίνει αυτό, ίσως να αρχίσουν και λίγο να δουλεύουν οι ιδιοκτήτες των μικροεπιχειρήσεων. Πολλοί από αυτούς είναι ακόμα ειπράκτορες της ασφάλισης των εργαζομένων τους και με αυτά ζούνε...
Για να βάλουμε μια σειρά. Και στο 1 Ευρώ να πάει ο κατώτατος μισθός κάποιος δεν θα προσλάβει έναν υπάλληλο για να κάθεται. Με βάσει αυτό το αξίωμα λοιπόν πρέπει να αντιληφθούμε ότι η ανεργία θα μειωθεί μόνο αν αυξηθεί η ζήτηση μέσω των επενδύσεων και της βελτίωσης της παραγωγής. Για να καταπολεμήσεις την μαύρη εργασία μια και καλή, πέρα απο τους ελεγκτικούς μηχανισμούς, θα πρέπει να δημιουργήσεις αξιοπρεπής θέσεις εργασίας. Που σημαίνει περισσότερη επιμόρφωση και διαφάνεια στην αγορά εργασίας και προώθηση της επιχειρηματικότητας.Τελικά όμως αυτό που χρείαζεται είναι να σταματήσουμε τον λαΐκισμό, και να φύγουμε απο τον τρόπο σκέψης ότι τα προβλήματα λύνονται με μαγικούς τρόπους πχ. θεσμοθετώ ένα ύψος μισθού και αντίο.
Όλα καλά, αλλά ο συλλογισμός ξεκινάει στραβά.Παρομοιάζει την μοναδική καντίνα του πλοίου, με την υπόλοιπη κοινωνία.Ναι μεν σε ένα ήδη προβληματικό σύστημα ένα πλαφόν τιμών/κατώτατων μισθών κτλ κτλ είναι αναγκαίο κακό. Αλλιώς θα επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας.Όμως το σωστό θα ήταν στην υπόλοιπη κοινωνία να μπορεί ο καθένας να δημιουργήσει μια επιχείρηση, ή να ασκήσει ένα ατομικό επάγγελμα. Τόσο απλά.Αυτήν την στιγμή που μιλάμε, και σας μιλάω ως παθών, αν θες να ανοίξεις ένα μπλοκάκι να παράσχεις τις υπηρεσίες σου νόμιμα και τυπικά, δεν σε απασχολεί τόσο αν έχεις δουλειά/πελάτες, δεν σε απασχολεί τόσο ο φόρος που θα πληρώσεις από αυτά που ΘΑ κερδίσεις, ας πληρώσεις. Σε απασχολούν τα πάγια έξοδα που θα έχεις προς το κράτος, βρέξει χιονίσει, βγάλεις δεν βγάλεις.(ΟΑΕΕ + τέλος επιτηδεύματος = 5000ευρώ με το καλήμερα, τα υπόλοιπα πάνε περίπου 50%-50%) Και άρα διστάζεις και δεν ξεκινάς ποτέ. ΚΑι έτσι δημιουργούνται μονοπώλια και ολιγοπώλια.
Η Σοβιετική Ένωση δημιούργησε το πλέον κρατικίστικο μοντέλο οικονομίας, έχοντας ως απώτερο στόχο, κι αυτό είναι το ωραίο, τον κομμουνισμό, δηλαδή την κατάργηση του κράτους! Αυτό το πράγμα, να πηγαίνεις για κάτι και να σου βγαίνει το αντίθετο, λέγεται εσωτερική τριβή του συστήματος.Κάθε φορά λοιπόν που ακούω για ελεύθερη αγορά, το τελευταίο που σκέφτομαι είναι μια πραγματικά ελεύθερη αγορά. Μόνο ρυθμιζόμενη μπορεί μια αγορά να είναι ελεύθερη.
Η αγορά μπορεί να είναι ελεύθερη αλλά θα πρέπει να υπάρχει ένα όργανο, το οποίο πρέπει να έχει την εποπτεία αυτής. Κάποιος πρέπει να διασφαλίζει και τα δικαιώματα των υπόλοιπων κοινωνικών μελών. Αυτό τον ρόλο βέβαια σε δημοκρατικές κοινωνίες να τον αναλαμβάνουν οι εκλεγμένες κυβερνήσεις. Το πρόβλημα όμως είναι ότι οι τράπεζες, οι πολυεθνικές και όλοι αυτοί που συσσωρεύουν αυτοί τη στιγμή τον πλούτο με την επιβαλλόμενη ανακαταδιανομή του βάσει των κανόνων της ελεύθερης αγοράς αποφασίζουν για την τύχη του εργατικού δυναμικού. Συντηρητικές κυβερνήσεις ή έστω και σοσιαλδημοκρατικές όπως βλέπουμε αυτή τη στιγμή στην Ευρώπη είναι ανίκανες ή μάλλον δεν θέλουν καν να τα βάλουν με τους οικονομικούς γίγαντες. Οι κυβερνήσεις πρέπει να μπορούν να επεμβαίνουν σε περιπτώσεις καρτέλ - παράδειγμα στην Γερμανία η πρώην κυβέρνηση Μέρκελ επενέβη στην αγορά ενέργειας, η οποία προ πολλού είναι ιδιωτική πια, όταν κατάλαβε ότι οι πάροχοι είχαν από κοινού αποφασίσει αυξήσεις στην τιμή του ρεύματος γιατί έτσι ήθελαν οι εταιρείες ή το καινούριο νομοσχέδιο της καταβολής του κατώτατου μικτού ωρομισθίου των 8.50 ευρώ, που θα εφαρμοστεί από την 1/1/2015 με δυστυχώς πολλές εξαιρέσεις. Το δόγμα ότι η αγορά ρυθμίζεται από μόνη της δεν ισχύει πια και ανήκει στο παρελθόν.
Δεν κατάλαβα το πρώτο μέρος του άρθρου. Το πρόβλημα του νερού βρίσκεται στην έλλειψη ανταγωνισμού μέσα στο πλοίο ή στην έλλειψη πλαφόν στην τιμή πώλησης του νερού. Είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Διότι με την επιβολή πλαφόν πάλι έχεις έλλειψη ανταγωνισμού, άρα μονοπώλιο, άρα πάλι οι τιμές των προϊόντων που δεν ελέγχονται από κάποιο φορέα, θα εκτοξευτούν στα ύψη, όπως και γίνεται με τα υπόλοιπα προϊόντα της καντίνας (πχ τυροπιτοειδή, μπισκότα, σάντουιτς, καφέδες κ.α.). Αυτό όμως που προτείνεται στό πρώτο μέρος είναι πλαφόν, δηλαδή επιβολή κατώτερης τιμής, αντί για άρση του μονοπωλίου, δηλαδή πάλι βάζει το χεράκι του το κράτος.Τώρα το πως συνδέεται με την επιβολή του κατώτερου μισθού, δεν το πολύ έπιασα αλλά θέλω να κάνω δύο παρατηρήσεις σχετικά με τις λύσεις όπου προτείνετε στο τέλος: 1. Διαφορετικός κατώτατος μισθός ανάλογα με το μέγεθος της επιχείρησης. Δηλαδή ευέλικτος μισθός, όπου θα προσδιορίζεται με βάση κάποια κριτήρια (πχ αποτελέσματα ισολογισμού, εταιρικό κεφάλαιο κ.α.). Αρκετά φιλελεύθερη προσέγγιση όπου θα μπορούσε να συνδιαστεί και με ευέλικτή μορφή εργασίας. Διότι ο εργαζόμενος απαιτεί και έχει δίκιο στο να πληρώνεται με βάση τις εργατοώρες και όχι με το αν η επιχείρηση είναι μεγάλη σε μέγεθος ή όχι. 2. Η <<αριστερή>> λύση. Αρκετά συμπαθητική στους θεωρητικούς αλλά στην πράξη μη-εφαρμόσιμη. Διότι, όσο και να θέλει κάπως να κάνει ισότιμη διανομή των κερδών ποτέ μα ποτέ δεν πρόκειται να γίνει ισότιμη διανομή της δουλείας, του επιπέδου δυσκολίας, των ευθυνών και των προσόντων που χρειάζονται για κάποια δουλεία. Διότι ο απλός υπάλληλος, ουδέποτε θα ενδιαφερθεί να συμμετάσχει στα διοικητικά της εταιρίας και να αναλάβει τις ανάλογες ευθύνες (πχ να βάλει υπογραφή σε επιταγές). Επίσης σκεφτείτε πχ να προσληφθεί κάποιος με πτυχίο και μεταπτυχιακό για μια απαιτητική θέση και να έχει το ίδιο ποσοστό στα κέρδη με πχ τον κλητήρα ή τον απλό εργάτη. Ωραίο και ρομαντικό στην θεωρία, άδικο και σκληρό στην εφαρμογή.
Δεν το βρισκω απαραιτητο να ειναι η μοιρασια μισα-μισα. Αλλα εστω. Αν θελεις "υπαλληλο" χωρις ειδικευση, τοτε νοικιασε τις υπηρεσιες του, με το κομματι δηλαδη, χωρις μισθο. Αν θελεις ενα δευτερο χερι, δηλαδη ισαξιο σου, τοτε ψαξε καλα τον υποψηφιο και καντον συνεταιρο.Και τι θα κανουν οι ανειδικευτοι; Ας κανουν κι αυτοι ενα συνεταιρισμο ισαξιων και ας πουλανε τις υπηρεσιες τους.
Κάτι σαν τα ιδιωτικά γραφεία ενοικίασης εργαζομένων. Πχ τα συνεργεία καθαρισμού. Σωστά δεν το είχα σκεφτεί, πιο δίκαιο να ενοικιάζεις εργαζόμενο και να τον πληρώνεις για όση ώρα τον απασχολείς.
Μου ήρθε επειδή "πλαφόν" σημαίνει "ανώτατο όριο τιμής".Το ένα είναι τιμή πώλησης υπηρεσίας και το άλλο τιμή πώλησης αγαθού. Αν έχω άδικο θα έπρεπε όσο μεγαλύτερος είναι ο κατώτατος μισθός τόσο περισσότεροι να προσλαμβάνονται (όπως αντίστοιχα όσο μικρότερο είναι το πλαφόν στο μπουκαλάκι τόσο περισσότερα μπουκαλάκια πουλιούνται).
εδω σου λεει για ενα οποιοδηποτε αγαθο (υπηρεσια, αγαθο ή υπηρεσια "ξεδιψασματος") σε μια κατασταση φυσικης ή τεχνητης ελλειψης και ενα μεγιστο ανωτατης και ενα ελαχιστο κατωτατης τιμης. ελα που εχεις αδικο γιατι το ποσα μπουκαλακια πουλουνται σε ενα πλοιο δεν εχει καμια σχεση με το ποσο μικρη - εφοσον ειναι κατω απο ενα οριο - ειναι η τιμη του σε ενα πλοιο. νερο ειναι δεν αποταμιευεται (ακομα)