Μένω στον Λυκαβηττό, κέντρο απόκεντρο δηλαδή. Το μαγικό αυτής της περιοχής είναι ότι με το που βγαίνεις από το σπίτι σου βρίσκεσαι σε μια όμορφη γειτονιά κάποιας κωμόπολης. Πέντε στενά παρακάτω, όμως, συνειδητοποιείς ότι βρίσκεσαι στο κέντρο της πρωτεύουσας.
- Ήταν το πρώτο σπίτι που βρήκα κατεβαίνοντας στην Αθήνα. Είχα χαθεί, θυμάμαι, προσπαθούσα να βγω στο κέντρο, βρέθηκα στον περιφερειακό και από κει και πέρα χρειάστηκαν δύο λεπτά για να μαγευτώ από την περιοχή. Η πρώτη μου εικόνα ήταν τόσο έντονη... Το πράσινο που ήταν παντού, τα παλιά, αλλά καλοδιατηρημένα σπίτια που έδιναν την αίσθηση της παλιάς Αθήνας, όμορφες μυρωδιές και, κυρίως, άνθρωποι ευδιάθετοι που απολάμβαναν τη βόλτα τους.
- Περίεργο αυτό που θα πω, αλλά οι άνθρωποι εδώ νομίζω ότι είναι διαφορετικοί. Δεν έχουν πάνω τους τους έντονους ρυθμούς της λεωφόρου Αλεξάνδρας, της Βασιλίσσης Σοφίας ή της Σκουφά. Είναι ξέγνοιαστοι και ήρεμοι.
- Κάθε Κυριακή ξεκινώ παρέα με τον σκύλο μου από την είσοδο του Λυκαβηττού για να ανέβουμε όσο πιο πολύ αντέξουμε. Η βόλτα αυτή με ξεκουράζει γιατί νιώθω ότι γυρνάω στην παιδική μου ηλικία, τότε που έπαιζα με τα χώματα. Νιώθω πολύ οικεία γιατί όσοι βρίσκονται εκεί έχουν ένα κοινό, τον σκύλο. Δεν υπάρχει, λοιπόν, περίπτωση να συναντήσεις κάποιον και να μην ανταλλάξεις δυο λόγια.
- Αγαπώ το κτίριο Δοξιάδη. Είναι σίγουρα το πιο μοντέρνο και ξεχωριστό αρχιτεκτονικό στοιχείο που υπάρχει στη γειτονιά. Δεν ξέρω, κάθε φορά που περνάω μου φαίνεται ότι προσγειώθηκε ένα κτίριο από το Μανχάταν.
- Μια μέρα ήμουν στο μπαλκόνι για κάμποση ώρα κι έβλεπα μια κοπέλα να κοιτάει κάτω, μάλλον ψάχνοντας κάτι μικρό που της είχε πέσει. Κάθε περαστικός που περνούσε σταματούσε να τη βοηθήσει. Στο τέλος είχαν μαζευτεί τουλάχιστον 10 άνθρωποι γύρω της. Νομίζω ότι βρίσκουμε και πάλι εκείνες τις αξίες που είχαμε χάσει για λίγο.
- Είναι ωραίο που δεν ζωγράφισαν αυτή την περιοχή. Την άφησαν στη δεκαετία του '60, γι' αυτό και είναι γοητευτική. Αλλά αν περπατήσεις αρκετά, θα δεις κάπου το εξής: «Με κατηγορείς πως είμαι ακραίος, ίσως με τα άκρα να βρίσκεται το μέτρο». Είναι το μόνο σύνθημα που έχω δει εδώ, αλλά κουβαλάει μια αλήθεια που ομορφαίνει τον τοίχο.
- Δεν είναι μυστικό το εκκλησάκι του Αϊ-Γιώργη, αλλά είναι ένα μαγευτικό σημείο που δεν μαζεύει πολύ κόσμο. Ίσως οι περισσότεροι φτάνουν στο θέατρο και δεν ξέρουν του ότι έχει λίγο πιο πάνω. Στο προαύλιό του, εκτός του έχεις θέα σε όλη την Αθήνα, νιώθεις σαν να 'χεις ταξιδέψει σε κάποιο νησί στην άκρη του πουθενά και ότι με μια βουτιά θα μπορούσες να φτάσεις παντού.
- Η καλύτερη καλημέρα είναι αυτή της Ιταλίδας περιπτερούς. Σου λέει όλα τα νέα της γειτονιάς, δεν χρειάζεται να της πεις τι μάρκα τσιγάρα καπνίζεις –το έχει μάθει πια– και, φυσικά, μετράει τα ρέστα στα ιταλικά. Δεν καταλαβαίνεις τίποτα, αλλά της έχεις εμπιστοσύνη.
- Αν μπορούσα, θα έφτιαχνα ένα πάρκινγκ για τους οπαδούς του Παναθηναϊκού. Να βρίσκουν κι αυτοί εύκολα θέση, να μην κλείνουν κι εμάς στα σπίτια μας. Με τόσο πολλά αυτοκίνητα, πραγματικά δεν μπορείς να περάσεις με το δικό σου, αν μένεις σε στενό δρόμο, όπως εγώ.
σχόλια