ΣΤΗΛΕΣ
Στήλες /

Δέκα οικονομικοί μύθοι. Του Γιάνη Βαρουφάκη

Μια και στις μέρες μας οι οικονομικές συζητήσεις είναι, δυστυχώς, αναπόφευκτες, είναι ίσως χρήσιμος ένας κατάλογος των πιο διαδεδομένων μυθευμάτων που πολλοί θεωρούν θέσφατα.

Δέκα οικονομικοί μύθοι. Του Γιάνη Βαρουφάκη Facebook Twitter
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΓΙΑΝΗ ΒΑΡΟΥΦΑΚΗ
7

1. Όσο μεγαλύτερο εμπορικό πλεόνασμα έχει μια χώρα, τόσο το καλύτερο

Αν μια οικονομία διατηρεί εμπορικά πλεονάσματα συστηματικά, εξ ορισμού θα «εισάγει» συνεχώς κέρδη από το εξωτερικό. Αυτά τα κεφάλαια πώς διατίθενται; Αν διατεθούν στην κατανάλωση, τότε θα αυξηθούν οι εισαγωγές και θα ανατραπεί το εμπορικό πλεόνασμα. Αν επενδυθούν, τότε πιθανότατα να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα των εξαγώγιμων αγαθών της χώρας κι άλλο, με αποτέλεσμα περαιτέρω ροή κεφαλαίων από το εξωτερικό. Καθώς τα εγχώρια επιτόκια θα τείνουν προς τη μείωση (δεδομένου ότι η προσφορά χρήματος, λόγω της εισαγωγής κεφαλαίων από το εξωτερικό, αυξάνεται), τα κεφάλαια αυτά θα αρχίσουν να μεταναστεύουν στο εξωτερικό, ψάχνοντας υψηλότερες αποδόσεις (π.χ. επιτόκια, ρυθμούς αύξησης της τιμής της γης και των κτιρίων στις ελλειμματικές χώρες). Έτσι, η πλεονασματική χώρα (α) περιορίζει την εσωτερική κατανάλωση (με στόχο τη διατήρηση των εμπορικών πλεονασμάτων), (β) δανείζει στους ξένους τα χρέη των τελευταίων προς αυτήν, και (γ) επενδύει όλο και μεγαλύτερα ποσά σε ξένα περιουσιακά στοιχεία, αγωνιώντας μη σκάσει η «φούσκα» στις ξένες χώρες (την οποία η ίδια συντηρεί, εξάγοντας κεφάλαια σε αυτές). Συνεπώς, ένα μεγάλο και μόνιμο πλεόνασμα συμπιέζει το εγχώριο βιοτικό επίπεδο κάτω από το επίπεδο που δικαιολογεί η παραγωγικότητα της εργασίας των πολιτών της, την ώρα που τα συσσωρευόμενα κέρδη της χώρας κινδυνεύουν να χαθούν στο εξωτερικό.

2. Το δημόσιο χρέος πρέπει να αποπληρωθεί

Ποτέ καμία χώρα δεν αποπληρώνει δημόσιο χρέος. (Στη Βρετανία, για παράδειγμα, χρέη της Ελισάβετ Α' εξαφανίστηκαν από τη διαδικασία διαχείρισης του δημόσιου χρέους το 1979.) Αντίθετα με τους ιδιώτες, που πρέπει να αποπληρώνουν τα χρέη τους, το Δημόσιο απλώς μετακυλίει το χρέος του. Π.χ. όταν ένα ομόλογο λήγει και πρέπει να αποπληρωθεί, ο δημόσιος οργανισμός διαχείρισης του χρέους εκδίδει ένα νέο ομόλογο, το πουλάει, και με τα χρήματα αποπληρώνει το προηγούμενο. Πτώχευση, λοιπόν, για ένα κράτος δεν σημαίνει ότι αδυνατεί να αποπληρώσει τα ομόλογά του. Σημαίνει ότι ο ρυθμός αύξησης του χρέους (δηλαδή το επιτόκιο δανεισμού) έχει ξεπεράσει τόσο τον ρυθμό αύξησης των δημόσιων εσόδων, ώστε η μετακύλιση του δημόσιου χρέους κάποια στιγμή να γίνει αδύνατη.

3. Οι τράπεζες δανείζουν από τα κεφαλαιακά αποθέματά τους

Έστω ότι μια τράπεζα είναι υποχρεωμένη να κρατά «απόθεμα» 8% των αποταμιεύσεων. Αυτό δεν σημαίνει ότι η τράπεζα θα δανείζει στον Κώστα έως το 92% των αποταμιεύσεων του Βασίλη. Η τράπεζα δανείζει τον Κώστα ανεξάρτητα από αυτούς τους υπολογισμούς, λαμβάνοντας δύο πράγματα υπόψη: πρώτον, πόσο εμπιστεύεται τον Κώστα. Δεύτερον, πόσα κεφάλαια έχει στη διάθεσή της για δανεισμό, χωρίς να φοβάται ότι ένας (σοβαρός και τίμιος) έλεγχος από τις Ρυθμιστικές Αρχές δεν θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η κεφαλαιακή της επάρκεια είναι χαμηλή. Επιπλέον, μην ξεχνάμε ότι τα αποθεματικά των τραπεζών δανείζονται σε άλλες τράπεζες και έτσι ποτέ δεν «εξέρχονται» του τραπεζικού συστήματος.

4. Τα κράτη τυπώνουν χρήμα

Η συντριπτική πλειονότητα δολαρίων, ευρώ, γιεν κ.λπ. παράγεται από τις ιδιωτικές τράπεζες μέσω δανεισμού σε ιδιώτες (που ξάφνου βλέπουν χρήμα να δημιουργείται, από το τίποτα, στους λογαριασμούς τους). Μόνο τα χαρτονομίσματα και τα νομίσματα παράγονται από το κράτος – τα οποία αντιστοιχούν σε λιγότερο από το 8% του χρήματος που έχουμε στις τράπεζές μας, στα χέρια μιας, στις κάρτες μας.

5. Η «ποσοτική χαλάρωση» (quantitative easing) στην οποία επιδίδονται Κεντρικές Τράπεζες όπως αυτές των ΗΠΑ, της Βρετανίας και της Ιαπωνίας σημαίνει τύπωμα πληθωριστικού χρήματος

Καταρχάς, οι εν λόγω τράπεζες δεν τυπώνουν καθόλου χρήμα στο πλαίσιο της πολιτικής της λεγόμενης «ποσοτικής χαλάρωσης». Αυτό που κάνουν είναι ότι αγοράζουν από ιδιωτικές τράπεζες λογιών-λογιών χάρτινους τίτλους (παράγωγα, ομόλογα, στεγαστικά δάνεια) και, ως αντίτιμο, πιστώνουν τους λογαριασμούς των τραπεζών αυτών με ποσά τα οποία οι τράπεζες αυτές δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν άμεσα (π.χ. δανείζοντας εμάς). Αυτό που μπορούν να κάνουν είναι να δανείσουν άλλες τράπεζες, οι οποίες θα χρησιμοποιήσουν τα χρήματα αυτά για να δανείσουν επιχειρήσεις, νοικοκυριά κ.λπ. Τίποτε από όλα αυτά δεν ισοδυναμεί με τύπωμα χρήματος. Απλώς, αυξάνοντας την αξία των χάρτινων τίτλων και δίνοντας ρευστότητα στην αγορά, οι Κεντρικές Τράπεζες ελπίζουν να επιβραδύνουν την κρίση.

6. Ο υπερπληθωρισμός οφείλεται στην άκριτη έκδοση όλο και περισσότερου χρήματος

Μια προσεκτική ιστορική μελέτη περιπτώσεων υπερπληθωρισμού καταδεικνύει τα εξής αίτια: κατάρρευση της παραγωγής, ασύστολη διαφθορά, πολιτική αστάθεια, πολεμική ήττα ή, τέλος, κατάρρευση σταθερής ισοτιμίας με κάποιο ισχυρό νόμισμα. Η υπερ- παραγωγή χρήματος είναι πάντα το επακόλουθο και ποτέ το αίτιο της κρίσης υπερ- πληθωρισμού.

7. Ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία λόγω του υπερπληθωρισμού

Ο υπερπληθωρισμός των αρχών της δεκαετίας του 1920 έπληξε βάναυσα τη γερμανική κοινωνία. Δεν έφερε όμως τον Χίτλερ στην κυβέρνηση. Όσο η Γερμανία θαλασσοδερνόταν από τον υπερπληθωρισμό, το ποσοστό των ναζί κυμαινόταν κάτω από το 4% (βλ. εκλογές του 1928). Το 1930 ο υπερπληθωρισμός είχε πλέον δαμαστεί.

Όταν ο νέος υπουργός Οικονομικών Κουρτ φον Μπρούνινγκ επέβαλε σκληρή λιτότητα στις αρχές του 1930, αυξάνοντας κάθετα την ανεργία, χάρισε στους ναζί την πρώτη τους επιτυχία (18,3% τον Σεπτέμβρη του 1930). Δύο χρόνια μετά, υπό την όλο και σκληρότερη λιτότητα του Μπρούνινγκ, η ανεργία και η φτώχεια εκτόξευσαν τον Χίτλερ

στο 37,2% στις εκλογές του 1932.

8. Η μείωση των δαπανών μειώνει το έλλειμμα και το χρέος

Η μόνη περίπτωση που ισχύει κάτι τέτοιο είναι εφόσον: (α) οι όμορες οικονομικά χώρες δεν μειώνουν κι εκείνες τις δαπάνες τους, και (β) το διεθνές οικονομικό περιβάλλον αναπτύσσεται (π.χ. η περίπτωση του Καναδά ή της Γερμανίας τη δεκαετία του 1990). Όταν δεν ισχύουν τα (α) και (β), η μείωση των δαπανών αυξάνει το χρέος – κάτι που εξηγεί γιατί η σκληρή λιτότητα στις χώρες της Ευρωπαϊκής Περιφέρειας έχει αυξήσει ιδιαίτερα το δημόσιο χρέος όλων μας.

9. Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (και η μετέπειτα Ευρωπαϊκή Ένωση) ήταν ιδέα των Ευρωπαίων δημοκρατών μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο

Τον Απρίλιο του 1942 έλαβε χώρα στο Βερολίνο συνέδριο υπό την αιγίδα του υπουργού Οικονομικών του Χίτλερ, Βάλτερ Φουνκ. Το επίσημο θέμα της: «Η δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας», με θεματολογία και ιδέες που θυμίζουν ιδιαίτερα, και ανατριχιαστικά, την ΕΟΚ που ακολούθησε μετά το τέλος του πολέμου. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι η ΕΟΚ και η σημερινή Ε.Ε. έχουν ναζιστικές ρίζες. Σημαίνει απλά ότι την ιδέα της σημερινής οικονομικής ενοποίησης της Ευρώπης δεν την σκαρφίστηκαν πρώτοι οι Ευρωπαίοι δημοκράτες.

10. Τα οικονομικά είναι επιστήμη

Μακάρι να ήταν. Δεν είναι όμως. Στην καλύτερη περίπτωση, κάθε οικονομική σχολή σκέψης εκφέρει μια ιδεολογία μετά εξισώσεων και στατιστικών συσχετισμών (που θυμίζουν περισσότερο τις εμπειρικές «μελέτες» των αστρολόγων παρά των αστρονόμων). Στη χειρότερη περίπτωση, τα οικονομικά δεν είναι παρά μια μορφή θρησκευτικών πεποιθήσεων εκπεφρασμένες στη γλώσσα των αφηρημένων μαθηματικών (έτσι ώστε κανείς να μην κατανοεί αυτό που σχεδόν όλοι γνωρίζουν).

7

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΤΩΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

Συνδεθείτε για να σχολιάσετε
6 σχόλια
nightsound
Συμφωνώ με τον Kostis-Bremen από την πρώτη λέξη, μέχρι και την τελεία στο τέλος του σχολίου του.... Έυγε!!!! Θεωρώ ότι ο κ. Βαρουφάκης είναι ένα ακόμα, από τα πιο λαμπρά μυαλά που αυτή η χώρα κατάφερε να διώξει.
Βαλές Καρό
#1: Φωτογραφίζεται η Γερμανία και η Κίνα. Πράγματι οι περισσότεροι οικονομολόγοι προτρέπουν τις 2 αυτές χώρες να αυξήσουν την εγχώρια κατανάλωσή τους και όχι τις εξαγωγές τους. Το ζητούμενο στα μακροοικονομικά είναι η ισσοροπία των μεγεθών, πράγμα αρκετά δύσκολο.#2: Υπάρχει ένα πρόβλημα στο εάν μία χώρα μπορεί ή όχι να μετακυλύει το χρέος της: και αυτό έχει να κάνει με το νόμισμα έκδοσης του ομολόγου. Εάν είναι το εγχώριο νόμισμα το κράτος έχει τη δυνατότητα να αποπληρώσει το ομόλογο με αύξηση της ποσότητας του χρήματος. Δυστυχώς για την Ελλάδα, αυτή τη στιγμή δεν έχει αυτή τη δυνατότητα. Κάποιες φορές δε υπάρχουν περιπτώσεις που κράτη έχουν αρνηθεί αποπληρωμές ομολόγων καθαρά για πολιτικούς λόγους (η Ρωσσία το έχει κάνει αρκετές φορές στην ιστορία της).#3:Προϋποθέτει ότι ο έλεγχος θα είναι πάντοτε χαλαρός, φαινόμενο που εννοίοτε μπορεί να μην συμβαίνει και η εν λόγ ω τράπεζα να έχει σοβαρό πρόβλημα. Ειδικά εάν είναι σχετικά μικρή σε μέγεθος ο έλεγχος μπορεί να είναι σοβαρός και να έχει οδυνηρές συνέπειες για τη συγκεκριμένη τράπεζα.#4: alone: Ο κ. Βαρουφάκης εννοεί το τύπωμα σε φυσική μορφή. Η νομισματική βάση μπορεί να αναφέρεται και σε ότι μπορεί να είναι άμεσα ρευστοποιήσιμο, όπως καταθέσεις ταμιευτηρίου. Αυτό δε σημαίνει ότι οι καταθέσεις κυκλοφορούν σαν φυσικό χρήμα.#5: Δεν είναι τύπωμα ηλεκτρονικού χρήματος αλλά μπορεί, με βάση συγκεκριμένες θεωρείες, να οδηγήσει σε πληθωρισμό. Βασικά εάν γίνει κάτι τέτοιο θα γίνει στο μέλλον και όχι σύντομα. Αυτή τη στιγμή ο κίνδυνος στην ευρωζώνη είναι το αντίθετο, αποπληθωρισμός, που έχει πιο οδυνηρά αποτελέσματα από τον πρώτο.#7: Πράγματι μεγάλες κρίσεις έχει προκληθεί λόγω λιτότητας, αλλά όταν ήδη υπάρχει πρόβλημα στην οικονομία το οποίο η λιτότητα επιτείνει. Κάτι αντίστοιχο την ίδια περίοδο έχει γίενι και στις ΕΠΑ. Και αυτό γιατί εάν το κράτος, ούτε οι επιχειρήσεις, ούτε τα νοικοκυριά παλεύουν να περιορίσουν τις όποιες δαπάνες τους, αυτόματα δημιουργείται κενό που δεν το καλύπτει κάποιος και μετατρέπεται σε ύφεση. #10: Με την ίδια λογική ούτε η κοινωνιολογία, ψυχολογία είναι επιστήμες. Ακόμα και σε θετικές επιστήμες όπως η φυσική, η ιατρική, η χημεία μπορούν να υπάρξουν λανθασμένα συμπεράσματα και σχολές θεωρίας συγκρουόμενες. Για παράδειγμα υπάρχει στην αστρονομία θεωρία ότι το Bing Bang δεν έγινε μόνο μία φορά σε ένα σημείο αλλά πολλές φορές σε διαφορετικά σημεία του σύμπαντος. Οπότε το κλειδί είναι στον ορισμό της λέξης επιστήμη. Άλλωστε υπάρχουν εξισώσεις στα οικονομικά που είναι σταθερές ανεξάρτητα χρόνου και τόπου.
alone
Για τις περιπτωσεις 4 και 5 νομιζω το σωστο ειναι οτι εχουμε τυπωμα χρηματος. Αυτο συμβαινει σε καθε αυξηση του ισολογισμου της ΚΤ. Νομιζω αλλωστε οτι αποδεικνυεται απο τα δεδομενα που δειχνουν αυξηση της νομισματικης βασης των κρατων. Εκτος και αν εννοειτε οτι δεν υπαρχει τυπωμα επειδη το νεο αυτο χρημα (κατα κανονα) δεν εισερχεται στην οικονομια ως κυκλοφορια αλλα παραμενει στις τραπεζες αυξανοντας τα αποθεματικα τους.
Kostis-Bremen
Προσωπικά έχω σπουδάσει πληροφορική.Όταν άρχισε η κρίση, όπως ίσως πολλοί από εμάς, άρχισα να ασχολούμαι με τα οικονομικά, με σκοπό (ούτε λίγο ούτε πολύ) να καταλάβω “τι στην ευχή συνέβη“!Ασχολήθηκα πολύ εντατικά και το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό: Όσο περισσότερο εμβάθυνα, καταλάβαινα, ότι τα πράγματα ήταν εντελώς αντίθετα από αυτά που ήξερα. Επικοινωνώντας με πολλούς ανθρώπους σε Ελλάδα, Γερμανία, Ιταλία, Ισπανία, όπου έχω πολλούς φίλους, έφτασα στο ανατριχιαστικό συμπέρασμα, ότι οι γνώσεις ενός “κανονικού ανθρώπου“ γύρω από το πώς λειτουργεί το οικονομικό μας σύστημα ήταν όχι απλά ανύπαρκτες αλλά (ακόμα χειρότερα) ουσιαστικά λανθασμένες. Τολμώ να πω, ότι ο περισσότερος κόσμος είναι σε απίστευτο βαθμό άσχετος (ακόμα και στα πολύ βασικά!). Τραγικότερο δε ήταν όταν διαπίστωνα, ότι άτομα που είχαν σπουδάσει “Διοίκηση Επιχειρήσεων“ και τα τοιαύτα ήταν και αυτοί σε μεγάλο βαθμό άσχετοι. Όταν δε τολμούσα να τους τα εξηγήσω, πολλοί με θεώρησαν τρελό. Αναρωτήθηκα λοιπόν: πώς είναι δυνατόν να ξέρουμε τόσο λίγα και τόσο λανθασμένα πράγματα για κάτι που μας αφορά τόσο πολύ (γιατί μην μου πει κανείς, ότι δεν τον ενδιαφέρει το θέμα …). Ερευνώντας λοιπόν διαπίστωσα, ότι σε κανένα σχολείο του πλανήτη δεν εξηγεί κανείς το οικονομικό μας σύστημα. Μαθαίνουμε απίστευτες λεπτομέρειες για πράγματα που δεν θα χρειαστούμε ποτέ, ενώ δεν παρέχεται ούτε η παραμικρή πληροφόρηση για το τι είναι το χρήμα (από πού προέρχεται, ποιος το παράγει, ποιος το διοχετεύει και με ποιόν τρόπο, ότι όλα τα λεφτά που κυκλοφορούν στον πλανήτη είναι δανεικά, πως λειτουργεί ο δανεισμός κρατών και επιχειρήσεων σε αντιδιαστολή με το δανεισμό των νοικοκυριών, τι μαθηματικές επιπτώσεις έχει το σύστημα των πανωτοκιών, τι είναι Interbanking, domino effect, συστημικές τράπεζες κλπ κλπ.). Γιατί άραγε κανένα εκπαιδευτικό σύστημα δεν το θεωρεί σημαντικό? Γιατί κανένα κανάλι δεν το σκέφτεται καν να κάνει μια εμπεριστατωμένη ενημερωτική εκπομπή? Θεωρία συνομωσίας???Όλες οι γνώσεις μας λοιπόν γύρω από αυτά τα θέματα έχουν αποκτηθεί ουσιαστικά από προσωπικές μας καφενιακές συζητήσεις με συγγενείς, φίλους και γνωστούς και ίσως κάτι που μια στο καρφί και μια στο πέταλο έχουμε διαβάσει σε κάποιο άρθρο εφημερίδας ή ακούσαμε στην τηλεόραση. Τα υπόλοιπα είναι καθαρή φαντασίωση, που όλοι μας σε κάποια φάση της ζωής μας φτιάξαμε μέσα στο μυαλό μας. Όταν ξέρεις, τότε μπορείς να σκεφτείς. Όταν δεν ξέρεις, τότε μπορείς μόνο να φανταστείς. Και ακριβώς αυτή η φαντασία (ή φαντασίωση) του κοσμάκη, είναι που καλούνται εν τέλει να διαχειριστούν οι πολιτικοί. Και αυτό συμβαίνει πάντα ανάλογα με το “συνομιλητή“, που έχει κανείς απέναντί του (θα τολμούσε ποτέ ο Σαμαράς να μιλάει για success story, ανάκαμψη κλπ. αν δεν ήξερε πολύ καλά ότι έχει απέναντί του άσχετους?).Αν είναι να βρεθεί κάποια λύση, αν κάτι μπορεί να μας σώσει, αυτό σίγουρα θα περάσει από τη γνώση όλων μας. Αν το επίπεδο της συλλογικής μας γνώσης παραμείνει στο επίπεδο της φαντασίωσης ενός άσχετου, τότε νομίζω ότι δεν έχει κανένα νόημα να κατακρίνουμε τη στάση των πολιτικών. Αν παραμείνουμε στη νοοτροπία, ότι αυτά είναι “πολύπλοκα πράγματα“, τα οποία γνωρίζουν οι “ειδικοί“ των “ελίτ“, αν συνεχίζουμε να εμπιστευόμαστε σε αυτούς τους τσαρλατάνους τη ζωή μας (γιατί ουσιαστικά αυτό κάνουμε), τότε δεν υπάρχει ελπίδα (πέραν ίσως της μεταφυσικής βλ. Μεγαλόχαρη, Παϊσιος, ξανθό γένος κλπ.).Και εδώ έρχεται ή σημασία ανθρώπων σαν το Βαρουφάκη. Αν δηλ. κάποιος με κύρος, που “ξέρει“, δεν παίζει το ρόλο της “ελίτ“, χρησιμοποιώντας τη γνώση του εναντίων μας για ίδιον όφελος και μας αντιμετωπίσει σαν όντα με νοημοσύνη και κάτσει κάτω να μας τα εξηγήσει, τότε θα έχει κάνει κάτι, που κανένας μέχρι τώρα δεν έκανε και τολμώ να πω, ότι θα έχει κερδίσει μια θέση στην ιστορία (κάτι σαν ένας μοντέρνος διαφωτιστής). Η αλήθεια είναι, ότι το έχουμε πολλή μεγάλη ανάγκη!!!Θερμή παράκληση λοιπόν στον κ. Βαρουφάκη:Τα πολύ σημαντικά σημεία αυτά που παραθέτει, είμαι σίγουρος, ότι θα περαστούν στο ντούκου (αυτοί που δεν “ξέρουν“, δεν κατάλαβαν τίποτα και θα τα προσπεράσουν). Θα μπορούσε να μας τα αναλύσει/εξηγήσει σαν να ήμασταν μαθητές του (έστω και κάποιας ηλικίας) χρησιμοποιώντας και την εμπειρία του ως καθηγητής?Ντροπή δεν είναι να μαθαίνεις. Ντροπή είναι να μη θέλεις να μάθεις.
Vlix
Vlix
Είναι πολύ δικαιολογημένο το ερώτημά σου. Μια απάντηση είναι ότι σε μεγάλο βαθμό οποιαδήποτε συζήτηση για την οικονομία περιέχει πολιτική. Και αυτό είναι άβολο. Και προτιμάμε να μην μάθουμε για να μην μπλέξουμε
ein Steppenwolf
ein Steppenwolf
> 2. Το δημόσιο χρέος πρέπει να αποπληρωθεί> Ποτέ καμία χώρα δεν αποπληρώνει δημόσιο χρέος. Αντίθετα με τους ιδιώτες, που πρέπει να αποπληρώνουν τα χρέη τους, το Δημόσιο απλώς μετακυλίει το χρέος του.Αυτό δεν θέλει να το καταλάβει ο Δημήτρης Καζάκης, ο οποίος επιμένει ότι το ελληνικό χρέος είναι επαχθές στο σύνολό του διότι το έχουμε αποπληρώσει πολλές φορές και πληρώνουμε πανωτόκια. Αλλά φυσικά η μετακύλιση συνεπάγεται ότι πληρώνεις πανωτόκια. Αν το ελληνικό χρέος είναι επαχθές γι’ αυτό το λόγο, τότε επαχθές είναι και το χρέος όλων των άλλων χωρών.
atman
"10. Τα οικονομικά είναι επιστήμη Πηγή: www.lifo.gr" Ο Βαρουφάκης όπως πάντα είναι λαμπρός. BTW υπάρχει ολόκληρο κίνημα κατα του Νομπελ Οικονομικών κατηγορώντας το περίπου για ... τσαρλατανισμο, εξισωσεις αντι εξισώσεων οι οποίες περιγραφουν τελικά μόνο τον εαυτό τους... σε αντιθεση φυσικα με τις κανονικες επιστήμες.