ΜΒΑ: Ένοχα Πτυχία

ΜΒΑ: Ένοχα Πτυχία Facebook Twitter
81

 

Κάθε χρόνο, εκατό χιλιάδες νέοι άνθρωποι στις ΗΠΑ και άλλοι τόσοι στον υπόλοιπο κόσμο αποφοιτούν με τον μεταπτυχιακό τίτλο του ΜΒΑ. Παράλληλα, οι εργοδότες «ψηφίζουν» υπέρ των ΜΒΑ, δίνοντας προτεραιότητα στους κατόχους του. Έτσι, επιβεβαιώνεται η προσδοκία των νέων ανθρώπων ότι ένα ΜΒΑ αποτελεί σοβαρή και αποδοτική επένδυση που εξασφαλίζει αποδοχές άνω του μέσου όρου. Κάποτε ΜΒΑ πρόσφεραν πολύ λίγα ιδρύματα. Σήμερα δεν υπάρχει πανεπιστήμιο που είτε να μην προσφέρει ΜΒΑ είτε να μην έχει βάλει στα σκαριά ένα τέτοιο πρόγραμμα.


Μπορεί όλοι αυτοί οι οξυδερκείς άνθρωποι να σφάλλουν; Στη στήλη της περασμένης εβδομάδας, βασιζόμενος στο θεωρητικό υπόδειγμα του Michael Spence, επιχειρηματολόγησα για το ότι ένα πτυχίο μπορεί κάλλιστα να αναδειχθεί στο κυρίαρχο μέσο διαμεσολάβησης στην αγορά στελεχών επιχειρήσεων και ας είναι μισανθρωπικό και εκπαιδευτικά άθλιο. Δεν έδειξα ότι κάτι τέτοιο ισχύει με τα ΜΒΑ. Σήμερα επανέρχομαι για να επιχειρηματολογήσω για το ότι (α) το διδακτικό περιεχόμενο των ΜΒΑ είναι «κούφιο» και (β) η κουλτούρα των ΜΒΑ ευθύνεται σε σημαντικό βαθμό για το μέγεθος και την τροπή της παγκόσμιας κρίσης.

ΜΒΑ υπάρχουν δύο ειδών: τα ακριβά ΜΒΑ που προσφέρουν κραταιά ιδρύματα, π.χ. το Harvard Business School, και τα ΜΒΑ-αρπαχτές που προσφέρουν τα υπόλοιπα ιδρύματα, με σκοπό να εκμεταλλευτούν την αγωνία των νέων για δουλειά, πουλώντας τους τον τίτλο του ΜΒΑ άνευ του λογότυπου πανεπιστημίου ολκής, που όντως θα τους εξασφάλιζε μια καλή θέση εργασίας. Με τα ΜΒΑ-αρπαχτές (που διδάσκονται από ανθρώπους οι οποίοι δεν θα έβρισκαν ποτέ οι ίδιοι καλή δουλειά σε μια μεγάλη πολυεθνική) δεν θα ασχοληθώ, καθώς όλοι καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για απάτη. Αντίθετα, τα βέλη μου τα «φυλάω» για τα σοβαρά ΜΒΑ.
Ο Russell Ackoff ήταν από τους πρωτοπόρους στη διδασκαλία του μάνατζμεντ στις ΗΠΑ, όπου δίδασκε για χρόνια στο φημισμένο Wharton Business School. Όταν ρωτήθηκε ποια είναι τα οφέλη για τους νέους ανθρώπους από την παρακολούθηση ενός ΜΒΑ, απάντησε: «Τους μαθαίνουμε τρία πράγματα: πρώτον, πώς να μιλούν με αυτοπεποίθηση για πράγματα που δεν καταλαβαίνουν. Δεύτερον, τους προσφέρουμε «αρχές» οι οποίες τους βοηθούν να μην κάμπτονται όταν η πραγματικότητα συγκρούεται με τις απόψεις τους. Τρίτον, τους δίνουμε ένα πτυχίο το οποίο τους ανοίγει την πόρτα σε μια εταιρεία στην οποία μπορεί να μάθουν κάτι περί μάνατζμεντ».


Η απάντηση του Ackoff είναι ειρωνική και όλο χιούμορ. Όμως πηγαίνει στην καρδιά του προβλήματος, το οποίο δεν έχει σχέση με την ποιότητα των φοιτητών και αποφοίτων προγραμμάτων ΜΒΑ (άτομα που, αναμφίβολα, είναι στην πλειονότητά τους τετραπέρατα) αλλά με κάτι άλλο, πολύ πιο σημαντικό: με τον τρόπο που επιλέγει η κοινωνία να μορφώσει τη μελλοντική ηγεσία της.


Οι προπαγανδιστές των ΜΒΑ (τα πανεπιστήμια που τα βλέπουν ως τη χήνα που γεννά τα χρυσά αυγά, οι πτυχιούχοι που έχουν έννομο συμφέρον να προστατεύσουν την αξία της «επένδυσής» τους κ.λπ.) αναφέρονται στη σημασία της διδασκαλίας της επιστήμης του μάνατζμεντ, στην ποιότητα των τεχνικών που διδάσκονται, στις κοινωνικές συμβάσεις που οι σπουδές αυτές εμφυσούν στους νέους μάνατζερ. Η πραγματικότητα, όμως, είναι διαφορετική. Όπως επισήμανε ο Henry Mintzberg, καθηγητής Σπουδών Μάνατζμεντ στο Πανεπιστήμιο του McGill, είναι αδύνατον να δημιουργήσεις μάνατζερ στο αμφιθέατρο όσα «επιχειρηματικά παίγνια» και να τους βάλεις να παίξουν, πόσο μάλιστα ηγέτες. Απλώς δεν γίνεται. «Το μάνατζμεντ δεν είναι επιστήμη», συνεχίζει ο Mintzberg, «είναι μια πρακτική τέχνη την οποία διδάσκεσαι πάνω στη δουλειά. Το να ισχυρίζεσαι ότι εκπαιδεύεις άτομα που δεν είναι μάνατζερ πώς να γίνουν μάνατζερ αποτελεί, πολύ απλά, μια τεράστια απάτη. Τους εμφυσάς την ύβρη του "δεν έχω διευθύνει τίποτα, αλλά μπορώ να τα διευθύνω όλα"».


Ο Phillip D. Broughton δούλευε ως ανταποκριτής της βρετανικής «Daily Telegraph» στο Παρίσι. Κάποια στιγμή πήρε δύο χρόνια άδεια για να κάνει το ΜΒΑ του στο Harvard Business School. Η εμπειρία τον συγκλόνισε τόσο που αποφάσισε να γράψει βιβλίο γι' αυτήν. Παραθέτω απόσπασμα: «Στο καλωσόρισμα, δευτεροετής φοιτητής μας έβγαλε λόγο, ξεκινώντας με μια κραυγή: "ΚΕΡΔΙΣΑΤΕΕΕΕ!... Είστε πλέον μέρος της ελίτ και πρέπει να συνηθίσετε σε αυτό!". Πάλεψα άγρια με αυτή την ιδέα. Μου φάνταζε τόσο αυθάδης από τη μεριά της Σχολής και τόσο υποτιμητική για εμάς τους νεοφερμένους. Ήταν σαν να μην είχε σημασία τι είχαμε πετύχει στο παρελθόν ή τι αποφάσεις θα παίρναμε στο μέλλον. Μας έλεγαν πως απλώς και μόνο το ότι μπήκαμε στο Harvard Business School αρκούσε για να γίνουμε μέλη μιας υπερ-τάξης».


Αυτή η νοοτροπία, σύμφωνα με τον Mintzberg, δεν είναι καθόλου άσχετη με την κρίση που ξέσπασε το 2008. Σχολές όπως τα Business Schools των Ηarvard, Wharton, Stanford και MIT φέρουν τεράστια ευθύνη για τη δημιουργία και αναπαραγωγή μιας επιχειρηματικής «ηθικής» που στήριξε και μεγέθυνε τις τοξικές συμπεριφορές, οι οποίες οδήγησαν στην καταστροφή του 2008, τον ζοφερό αντίκτυπο της οποίας ο πλανήτης βιώνει ως και σήμερα. Για τον Mintzberg το πρόβλημα ξεκινά από τον διαχωρισμό μεταξύ εκείνων που γνωρίζουν πραγματικά μια επιχείρηση από εκείνους που έρχονται, ουρανοκατέβατοι, στολισμένοι με το παράσημο ενός ΜΒΑ από το Harvard, για να τη διοικήσουν.

Παλαιότερα, σε μια επιχείρηση όπως η General Motors, για να φτάσει κάποιος να γίνει διευθύνων σύμβουλος ή πρόεδρος, έπρεπε να ανέλθει μέσα από την εταιρεία, να ξεκινήσει εργαζόμενος κοντά στον ιμάντα παραγωγής, να περάσει κάποια χρόνια από τις λογιστικές και διοικητικές υπηρεσίες, το μάρκετινγκ και, μετά από είκοσι χρόνια, αν αποδεικνυόταν καλός στη δουλειά και αφού είχε γνωρίσει στο πετσί του την εταιρεία, να φτάσει σε υψηλή διευθυντική θέση. Η κουλτούρα του ΜΒΑ ανέτρεψε πλήρως αυτήν τη διαδικασία. Ξάφνου, προσλαμβάνονταν νέοι πτυχιούχοι με ΜΒΑ, με μηδενική γνώση της επιχείρησης αλλά άπειρη αυτοπεποίθηση και κάποια «εργαλεία» μεγιστοποίησης της «αξίας» της επιχείρησης υπέρ των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων των μετόχων της.


Κάπως έτσι εταιρείες όπως η General Motors πτώχευσαν το 2008. Οι νέοι μάνατζερ με τα φανταχτερά ΜΒΑ και την έλλειψη γνώσης κι εκτίμησης γι' αυτό που πραγματικά ήταν οι επιχειρήσεις που τους προσέλαβαν τις έστρεψαν στα χρηματοοικονομικά προϊόντα (μετατρέποντας την General Motors σε αποθήκη τοξικών παραγώγων) και μετέφεραν ακόμα και το design (π.χ. η Boeing) των βασικών τους προϊόντων σε ξένες εταιρείες, υποβαθμίζοντας τους δικούς τους σχεδιαστές. Όσο για τον χρηματοπιστωτικό κλάδο, τα εγκλήματα των μάνατζερ με πτυχίο ΜΒΑ στην Enron, στη Lehman's κ.λπ. είναι πλέον καλά καταγεγραμμένα.
Το ενδιαφέρον είναι ότι αυτού του είδους την κριτική την ασκούν στην πιο δριμεία μορφή της insiders, π.χ. ο Rakesh Khurana, καθηγητής του... Harvard Business School: «Τους διδάσκαμε ένα μοντέλο ανθρώπινης συμπεριφοράς υπεραπλουστευτικό και εσφαλμένο. Και το χειρότερο: γρήγορα άρχισαν να συμπεριφέρονται σύμφωνα με αυτό! Να θεωρούν αυτονόητους εξωφρενικούς μισθούς και μπόνους. Να απαιτούν από τις εταιρείες να τους "λαδώνουν" με απίστευτα πακέτα μετοχών μόνο και μόνο για να... κάνουν τη δουλειά τους. Σε κανένα άλλο επάγγελμα δεν έχει παρατηρηθεί κάτι ανάλογο. Ευθυνόμαστε σε μεγάλο βαθμό, εμείς οι καθηγητές τους, για ό,τι συνέβη μετά».

Σύντομη βιβλιογραφία


Philip D. Broughton (2008), What they teach you at Harvard Business School: My two years inside the cauldron of capitalism, Λονδίνο, Penguin/Sumantra Ghoshal (2003), «Business Schools share the blame for Enron», «Financial Times», 17 Ιουλίου 2003/Rakesh Khurana (2007), From higher aims to hired hands: The social transformation of American business schools and the unfulfilled promise of management as a profession, Princeton University Press/Henry Mintzberg (2004), Managers not MBAs: A hard look at the soft practice of managing and management development, San Francisco, Berrett-Koehler

81

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

20 σχόλια
Είναι φυσικό ο ακαδημαικός χώρος να διαπνέεται κι αυτός από την ατμόσφαιρα της αρπαχτής, της επιφανειακότητας και της φούσκας, όπως πλέον γενικότερα ο επαγγελματικός κόσμος.
Αν το αντικείμενο του επαγγέλματος σου το αγαπάς πιστεύω μπορείς να εξελιχθείς πάνω σε αυτό και να πετύχεις επαγγελματικά αλλά θα περάσουν χρόνια. Χρειάζεται μεγάλη επιμονη και υπομονή για την επιτυχία. Και δεν αναφέρομαι για τις χρηματικές απολαβές που συνήθως είναι το κίνητρο της επιτυχίας αλλά την επιτυχία που μπορείς να αποκομίσεις σαν επαγγελματίας. Το κακό είναι οτι πολλοί νέοι επιλέγουν γνωστικό αντικείμενο, είτε τυχαία, απλώς για να σπουδάσουν, είτε με κίνητρο το χρήμα, χωρίς εν τέλει να τους αρέσει το αντικείμενο σπουδών που διάλεξαν...
O άνθρωπος το προφανές λέει και αυτό κάνει καιρό τώρα και για πολλά άλλα (απλοϊκά) πράγματα τα οποία έχουμε με το ζόρι βαφτίσει επιστήμες.Δεν είναι και τέλος. Οι επιστήμονες είναι άπλυτοι ,έχουν μούσι, φοράνε τα ίδια ρούχα κάθε μέρα και πολλά άλλα, άλλα ξέρουν καλά τη δουλειά τους:)) Οι τύποι με τα μπλέιζερ και τη φρεσκοξυρισμένη φράπα απλώς πουλάνε "πράματα" (συνήθως απλώς μούρη ). Avoid them as if your life depends on itΆλλο τα σοβαρά οικονομικά που μελετούν ουσιαστικά μαθηματικά μοντέλα(όχι ότι γνωρίζω και πολλά για αυτά) και άλλο αυτά τα πανηγυρτζίδικα παπατζιλίκια που "διδάσκουν" τρόπους γρήγορου άρα και εφήμερου πλουτισμού. Τα αποτελέσματα και το κατά πόσο είναι επιστήμη το μάνατζμεντ το βλέπω κάθε μέρα , ειδικά στη χώρα μας . Μακάρι να τελείωναμε με την ατέρμονη φάμπρικα των πτυχίων , των πιστοποιήσεων, των πλείστων διπλωμάτων μετά ορκομωσίας και όλων των άλλων μαλακιών που μας βάλει στο τρυπάκι της "επιτυχίας" . Έχουμε πάψει να είμαστε ευρηματικοί και δημιουργικοί ως πνεύματα και αφηνόμαστε στο "έλεος" του κάθε αλμπάνη που μας πουλάει μαγιοβότανα επιτυχίας.Συγνώμη για το μονόλογο παιδιά
Χωρις data οποιοδήποτε επειχείρημα δεν έχει βάση. Στο Harvard Business Review Jan-Feb 2013 δημοσιεύθηκε μια έρευνα που μελέτησε την απόδοση 3143 CEOs ανα τον κόσμο. Ειδικότερα για την εκπαίδευση τα αποτελέσματα είναι:"The average MBA CEO was ranked 40 places higher in the study sample than the non-MBA." (ΗΒR,Jan-Feb 2012)
Oμως δεν ειναι ολα τα MBA το ΙΔΙΟ ειναι σαφες οτι και σαφως με το περασμα του χρονου απεκτησαν περιοχομενο και πλεον και μια δυναμικη ηθικη, μη ξεχναμε οτι δεν υπαρχει οικονομικο υποδειγμα που να εχει επιτυχει μακροπροθεσμα χωρις ισχυρες ηθικες νορμες ... Βεβαιως .... Τα MBA το 70' -80' ειναι σαν τους Χιππις των 60's και 70's πολες κραυγες λουλουδακι και πεταλουδες ...για να φτασουν την κοινωνια και την οικονομια στα ορια της..... 
1ον) ΚΑΝΕΝΑ πτυχίο δε σε κάνει επαγγελματία στο αντίστοιχο αντικείμενο. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες, εξ ου και 2ον) Κανένας σοβαρός εργοδότης δε σε προσλαμβάνει να διευθύνεις με το καλημέρα σας, με ή χωρίς ΜΒΑ, αντίθετα, όπως3ον) ΔΙΔΑΣΚΟΥΝ όλα τα σοβαρά ΜΒΑ ότι πρέπει να γίνει, σε τοποθετούν σε χαμηλή θέση κι από εκεί, ανάλογα με τι ψάρια πιάνεις εξελίσσεσαι. Αν είσαι και στην Αμερική ή την Αγγλία, τα Training Schemes των σοβαρών εταιριών φροντίζουν να περάσεις τουλάχιστον ένα εξάμηνο σε ‘εργατικές’ θέσεις (π.χ. πωλητής στο κατάστημα ή εργάτης στη γραμμή παραγωγής).Το δικό μου ΜΒΑ τουλάχιστον με δίδαξε ομαδικότητα, αποσυγκεντρωτισμό, ανθρωπιστική διοίκηση και πάνω απ’ όλα ΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟ και βαθιά πίστη στην έρευνα και ανάλυση στοιχείων. Η απληστία, η αλαζονεία και η πίστη στο ότι τα λεφτά πέφτουν από τον ουρανό δεν διδάσκονται σε κανένα πτυχίο και όσοι δημιουργούν τις φούσκες είναι εξ ορισμού αδύνατον να το κάνουν ακολουθώντας τις οδηγίες σοβαρών ακαδημαϊκών.σ.σ. η επανάληψη του επιθέτου ‘σοβαρός, η, ο’ δεν είναι τυχαία
'Όταν η μόρφωση γίνεται εμπόρευμα τότε το πτυχίο δεν είναι τίποτε άλλο από ένας τίτλος αγοραίας αξίας. (αυτό και για τα MBA αλλά και γιατί πολλοί "τιμητές" και καλά λένε γιατί ο βαρουφάκης δεν μιλάει και για αλλά πτυχία "καλών" πανεπιστημίων).Όταν οι φοιτητές είναι πελάτες που τα ακουμπάνε (και "εξ ορισμού" έχουν πάντα δίκαιο) τότε το επίπεδο τους δεν μπορεί ποτέ να ξεπεράσει το επίπεδο ενός βουλιμικού καταναλωτή και τίποτε άλλο.ΚΕΡΑΣΑΚΙ: Στο Harvard Business School "διδάσκουν" μεταξύ άλλων και οι μεγάλοι φωστήρες μας GAP και Αννα Διαμαντώ.
Για όποιον έχει φοιτήσει σε μεγάλο πανεπιστήμιο, ξέρει ότι κανείς δεν αντιμετωπίζεται ως "ο πελάτης έχει πάντα δίκιο" όσα και άν πληρώνει. Αντίθετα ξεκινάει απο την λογική οτί εδώ που ήρθες θα δουλεψεις. Το επίπεδο δε αυτών των σπουδών είναι κορυφαίο γιατί ακριβώς επενδύουν στην γνώση και την σκληρή δουλειά. Κανείς δεν προσλαμβάνεται σε μεγάλες εταιρείες έχοντας χααμηλή βαθμολογία. 'Ασε που αυτό δεν είναι σύνηθες. Ο ΓΑΠ δεν διδάσκει στο Harvard αλλά δίνει κάποια σεμιναρια ως fellow. Για την Διαμαντο δεν γνωρίζω τίποτα σχετικό.
Αγαπητέ κύριε Βαρουφάκη,Γιατί το κάνετε αυτό? Το συγκεκριμένο άρθρο σας πιστεύω το γράψατε μόνο για να προκαλέσετε εντυπώσεις, likes και σχολιασμούς..Κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουν στα social media...Αναλύοντας το άρθρο σας..Στην παρακάτω φράση, γράφετε για ένα case που δεν μπορεί να το διαψεύσει κανείς με μία στοιχειώδη εμπειρία εργασίας:"Όπως επισήμανε ο Henry Mintzberg, καθηγητής Σπουδών Μάνατζμεντ στο Πανεπιστήμιο του McGill, είναι αδύνατον να δημιουργήσεις μάνατζερ στο αμφιθέατρο όσα «επιχειρηματικά παίγνια» και να τους βάλεις να παίξουν, πόσο μάλιστα ηγέτες. Απλώς δεν γίνεται. «Το μάνατζμεντ δεν είναι επιστήμη», συνεχίζει ο Mintzberg, «είναι μια πρακτική τέχνη την οποία διδάσκεσαι πάνω στη δουλειά"Εννοείται πως δεν μπορεί κάποιος να σε διδάξει πως να γίνεις manager ή ηγέτης. Όλοι ξέρουμε ότι αυτό το δουλεύεις μόνος σου έχοντας εργασιακή εμπειρία και γενικότερα πρέπει να το έχεις μέσα σου. Έτσι, βλέπουμε ότι εργαζόμενοι οι οποίοι δεν είναι γεννημένοι managers, η δουλειά τους εδώ και 20 χρόνια είναι να σφίγγουν μία βίδα στην διαδικασία της παραγωγής.Και στην συνέχεια προκαλείτε γράφοντας...1. Ότι τα πτυχία MBA είναι άχρηστα (ακόμη και από τα καλύτερα πανεπιστήμια).2. Ότι οι εταιρείες προσλαμβάνουν άτομα σε ηγετικές θέσεις επειδή απλά και μόνον έχουν ένα πρωτοκλασάτο MBA.3. Ότι αυτοί ευθύνονται για την κρίση (άκουσον άκουσον!!)Σχετικά με αυτά τα σχόλια σας θα ήθελα να σας αναφέρω ότι για να μπεις σε ένα πρωτοκλασάτο MBA (όπως του IMD για παράδειγμα):1. Πρέπει να έχεις GMAT τουλάχιστον 670(ξέρετε τι είναι το GMAT δεν χρειάζεται να το αναλύσουμε).2. Ο μέσος όρος προηγούμενης full time εργασιακής εμπειρίας είναι 7 χρόνια.3. Περνάς από διαδικασία συνέντευξης για να τσεκάρουν αν πραγματικά είσαι ή έχεις όλα τα φόντα και τις δεξιότητες να γίνεις ένας αυριανός manager, ηγέτης κτλ. Οπότε τελειώνεις το MBA έχοντας διευρύνει τον κύκλο γνωριμιών σου με αυριανά ηγετικά στελέχη με τους οποίους μπορείς να συνεργαστείς και να αλληλοϋποστηριχτείς.Οι πολυεθνικές εταιρείες σε καμία περίπτωση δεν βάζουν τους απόφοιτους MBA από την πρώτη μέρα σε ηγετική θέση..Οι εταιρείες αυτές,Εμπιστεύονται το Πανεπιστήμιο και την διαδικασία επιλογής των αυριανών στελεχών-managers Έχουν επαφή με τους καθηγητές και ξέρουν ποιοι είναι αυτοί που έχουν τις περισσότερες δεξιότητες Και τέλος, τους προσλαμβάνουν δίνοντας τους μία θέση από την οποία έχουν την ευκαιρία να εξελιχθούν σε managers.Ενώ τις περισσότερες φορές συμφωνώ με τα άρθρα σας, δυστυχώς το συγκεκριμένο παρηγορεί μόνο αυτούς που έμειναν με τις προπτυχιακές τους σπουδές.
Υπάρχει τεράστια απάτη σε βάρος των φοιτητών με πτυχία-μαιμού. Αλλά να τα βάζεις με τα top 10 MBA του κόσμου, θα χάσεις από τα αποδυτήρια. Όσο υπάρχουν εταιρίες που είναι τόσο χαζές (!!!???) να πληρώνουν $250,000+ (ανεξαρτήτος κύκλου) το χρόνο τους αποφοίτους αυτούς, μάλλον ναι, είναι φούσκα, κύριε Βαρουφάκη.Εν συντομία, το MBA σου διδάσκει πλαίσια σκέψης που κανένα άλλο πτυχίο δε συνδυάζει, αλλά πάνω από όλα σου δίνει αυτοπεποίθηση και σε γνωρίζει με κόσμο με τον οποίο μπορείς να δημιουργήσεις πράγματα. Έχει και τεράστια αξία πρεστίζ αλλά αυτή είναι κατά πλειοψηφία δικαιολογημένη και θεμιτή. Αλλιώς πώς θα μάζευαν καλό κόσμο? Αλλά για να τελειώνει αυτό το αστείο με το πρόγραμμα σπουδών, το πρόγραμμα σπουδών μπορεί να γίνει όσο δύσκολο ή όσο εύκολο θέλει ο φοιτητής και ο υπόλοιπος του χρόνος αφιερώνεται σε Business start-ups και συνεχόμενο networking που δε γίνεται σε κανένα άλλο πλαίσιο (ακαδημαικό ή άλλο σε τέτοιο βαθμό). Συγκρίνετε μήλα με γεώμηλα λοιπόν...
"Παλαιότερα, σε μια επιχείρηση όπως η General Motors, για να φτάσει κάποιος να γίνει διευθύνων σύμβουλος ή πρόεδρος, έπρεπε να ανέλθει μέσα από την εταιρεία, να ξεκινήσει εργαζόμενος κοντά στον ιμάντα παραγωγής, να περάσει κάποια χρόνια από τις λογιστικές και διοικητικές υπηρεσίες, το μάρκετινγκ και, μετά από είκοσι χρόνια, αν αποδεικνυόταν καλός στη δουλειά και αφού είχε γνωρίσει στο πετσί του την εταιρεία, να φτάσει σε υψηλή διευθυντική θέση"Μου είχε πει ο διευθυντής μου στην προηγούμενη δουλειά μου την εξής φράση: Όταν τον καλύτερο εργάτη που έχεις στην ομάδα σου τον κάνεις εργοδηγό, το μόνο σίγουρο είναι ότι έχεις χάσει ένα καλό εργάτη και όχι ότι έχεις κερδίσει ένα καλό εργοδηγό
Το άρθρο σας αποπνέει έναν επαρχιώτικο κομπλεξισμό. Ο ελιτισμός που καλλιεργείται στα κορυφαία πανεπιστήμια πρέπει να παταχθεί κατα την γνώμη σας και οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι απόφοιτοι του Harvard να εργάζονται σε Γκούλαγκ.Όλες οι πολυεθνικές και οι μεγάλες εταιρείες διαθέτουν πρόγραμματα εκπαίδευσης στελεχών στα οποίο αποκτάται και εμπειρία. Γιατί είναι ακατάλληλοι να οδηγούν τέτοιοι απόφοιτοι? Ο κίνδυνος προέρχεται απο την αμάθεια και όχι απο την σκληρή εργασία που απαιτείται απο τέτοια στελέχη προ και μετά πτυχίου. Ας μας πείτε πόσοι πρόεδροι κρατών και Νομπελίστες παράγονται από τέτοια πανεπιστήμια. Και κυρίως αν η Ελλάδα ποτέ αξιωθεί να έχει παιδεία ποιότητας που να ανταγωνίζεται αυτά τα κορυφαία πανεπιστήμια.
Θα το θέσω αληθινά. Εμείς όλοι που δώσαμε ένα κάρο λεφτά να πάρουμε ενα MBA και όχι ένα απλό MSc -συν το χρόνο διαβάσματος που ξοδέψαμε, άγχος κλπ- είμαστε απλά οι ένοχοι γιατί τα δώσαμε τσάμπα χωρίς καμία αναγνώριση λόγω του ότι ήταν του πεταμού πανεπιστήμια ενώ τα Golden Boys των πανεπιστήμιων που ανέφερε ο κύριος είναι αυτοί που τα πετσώνουν χοντρά ή έχουν την επιχείρηση του μπαμπάκα τους απο πίσω έτοιμη. Οι υπόλοιποι ήμασταν απλά πελάτες και τίποτε άλλο... Ευχαριστώ!
Επίσης:-Αν δεχτούμε ότι δεν πρέπει να περιμένουμε απ' τον κάτοχο ΜΒΑ να είναι και ηγέτης και να εκτοξεύσει την πρώτη πολυεθνική που θα πάρει στα χέρια του, καλό θα ήταν να δεχτούμε ότι κι ο κάτοχος πτυχίου Οικονομικών δεν υποχρεώνεται από πουθενά να σώσει τον κόσμο απ' την οικονομική κρίση! Αυτό γι' αυτούς που λένε "Μη μιλάτε για το ΜΒΑ, δηλαδή τα δικά σας πτυχία στα Οικονομικά έσωσαν κανέναν;;". Ρε παιδιά, μα την Παναγία!, δε σας καταλαβαίνω! Το θέμα αυτό στάθηκε εξαιρετική ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις επί του εκπαιδευτικού συστήματος, της αξίας των πτυχίων, της αξιολόγησης των πανεπιστημίων και της αγοράς εργασίας. Κι αντί να μπορούμε ήρεμα και πολιτισμένα να κάνουμε ένα διάλογο με απλή κατάθεση απόψεων, για ακόμα μία φορά γίνεται το σώσε, με ειρωνείες και σου 'πα-μου 'πες, εξυπνακίστικες ατακούλες κτλ. κτλ. Γι' ακόμα μία φορά, όποιος δε συμφωνεί μαζί μας είναι ΑΣΧΕΤΟΣ, ΑΔΑΗΣ και ΧΥΔΑΙΟΣ. Ζήσαμε να το δούμε κι αυτό. Ξεκινάμε, δηλαδή, να λέμε ότι όλα τα πτυχία είναι πτυχία και κάποιες γνώσεις προσφέρουν κι ότι η απαξίωσή τους δεν οδηγεί πουθενά... και το αμέσως επόμενο λεπτό ο ΜΒΑάς τη λέει στον Οικονομολόγο και τούμπαλιν! Ίλεος! Ι Λ Ε Ο Σ ! Ξεκινάμε να λέμε ότι και στο εξωτερικό και στην Ελλάδα υπάρχουν και καλές και μέτριες και άσχετες σχολές και το αμέσως επόμενο λεπτό, λες και βρίσαμε τη μάνα κανενός, ακούγονται πράγματα του τύπου μα τι μαλ**ας είσαι που μου έβρισες το πανεπιστήμιο που έχω τελειώσει, βρωμάς ασχετίλα, είσαι τουλάχιστον χυδαίος! κτλ. κτλ. . . . Μα τι να το κάνω και το πτυχίο σου και το μεταπτυχιακό σου και το διδακτορικό σου όταν δεν μπορείς ΚΑΝ να διαβάσεις την άποψη του άλλου, να δεις where he comes from και να κάνεις έναν "καλό" διάλογο;;;-Η θεωρία "ακολούθησε αυτό που αγαπάς κι όχι αυτό που σου λένε ότι πουλάει στην αγορά" είναι πολύ καλή γιατί είναι θεωρία και σε φιλοσοφικό επίπεδο όλα έχουν μία βάση και όλα είναι δεκτά... αλλά στην πράξη χωλαίνει. Κι ο ηθοποιός ο άνεργος που δεν έχει σταυρώσει ούτε ραδιοφωνική διαφήμιση σε πειρατικό σταθμό των Φαρσάλων όνειρα είχε και όρεξη για δουλειά και με μεράκι σπούδασε αυτό που σπούδασε. Δεν υπήρχε, όμως, η ανάλογη ζήτηση στην αγορά εργασίας και συγκεκριμένα στον κλάδο που επέλεξε. Πώς να το κάνουμε, δηλαδή;; Και μη γυρίσετε να μου πείτε ότι όόόόλοι οι άνεργοι ηθοποιοί (παράδειγμα φέρνω τώρα) είναι άχρηστοι και ατάλαντοι κι ότι αν ήταν πραγματικά καλοί θα είχαν βρει το δρόμο τους, γιατί θα σας το γυρίσω κι εγώ και θα σας καλέσω να βρούμε μαζί ποιοι είναι τελικά αυτοί οι καλοί και οι ταλαντούχοι που κάνουν τις! καριέρες στο εγχώριο καλλιτεχνικό γίγνεσθαι. Κοροϊδευόμαστε;;
Κανένα λόγο και καμία πρόθεση δεν έχω να στηρίξω την άποψη του κου. Βαρουφάκη, πόσο μάλλον τον ίδιο ως προσωπικότητα. Ελάχιστα άρθρα του έχω διαβάσει και βαθύτερη εικόνα από την τηλεοπτική του του περασμένου χρόνου δεν έχω διαμορφώσει. Ωστόσο:-Ποιος είναι βλάχος;; Αυτός που διατυπώνει μια άποψη (και, μάλιστα, σε ένα αρκετά εκτενές και τεκμηριωμένο άρθρο, ασχέτως αν συμφωνούμε ή όχι με την τεκμηρίωση..) - ΞΑΝΑ: ασχέτως αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε με την οπτική του γωνία ή τη θέση του επί των πραγμάτων - ή αυτός που τον χαρακτηρίζει "βλαχάρα αμόρφωτη τελευταία" επειδή απλώς δε συμφωνεί με αυτά που λέει;; Καθηγητής είναι ο άνθρωπος (και δεν το λέω με τη μικροαστική εκφορά "καθηγητής = αυθεντία = μόκο οι από κάτω", αν μη τι άλλο ένα Πανεπιστήμιο το έχει τελειώσει! Βγαίνουν και λένε το Βαρουφάκη, ας πούμε, αμόρφωτο και απαίδευτο ποιοι ακριβώς;;-Ναι, δε μου αρέσει το επιχείρημα "όποιος δεν ξέρει διδάσκει". Τι είν' τούτ' πάλι;; Δηλαδή ΔΕΝ πρέπει να υπάρχουν διδάσκοντες;; Ή οι δάσκαλοι ΔΕΝ πρέπει να έχουν δημόσιο λόγο γιατί τότε Ο,ΤΙ και να πουν θα πέσουν από κάτω οι κλασικοί να πετάξουν "those who can't do teach";; Τι σόι επιχείρημα είναι αυτό, ρε παιδιά;; Πώς ζητάτε να εκτιμάει κανείς τα πτυχία σας όταν εσείς οι ίδιοι δεν εκτιμάτε πρώτα το επάγγελμα του ακαδημαϊκού;; Δηλαδή εσείς από πού τα διδαχτήκατε αυτά που λέει το πτυχίο σας;; Απ' το πεζοδρόμιο για απ' την πουτάνα τη ζωή που σας χρεώσανε; Και μη μου αρχίσετε πάλι τις μπινιές... Δε μιλάω για την ελληνική σαπίλα - δυστυχώς πρέπει να το ξαναματαεπαναλάβω για να αποφύγουμε τις άσκοπες συγκρούσεις: Δε μιλάω για το σύνολο των ακαδημαϊκών ανά τον κόσμο, δε μιλάω για τον λουφαδόρο Έλληνα δημόσιο υπάλληλο, δε μιλάω για τον ανάξιο, το βυσματία, τον αδιάφορο, τον τελευταίο! Όπως κι εσείς διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας για το ότι ΔΕΝ είναι όλα τα ΜΒΑ και όλα τα πτυχία και όλα τα βρετανικά πανεπιστήμια άχρηστα... νομίζω ότι καλό θα ήταν να δεχτείτε ότι ΔΕΝ είναι όλοι οι ακαδημαϊκοί γτπ! Ήμαρτον!-Διαρρηγνύετε επίσης τα ιμάτιά σας για το ότι υπάρχουν άτομα που σνομπάρουν τον πτυχιούχο και μας κοροϊδεύουν όλους εμάς που "φάγαμε τα χρόνια μας στα θρανία" (κλισέ, αι νοου) για περγαμηνές και θεωρητικές γνώσεις..., τη στιγμή που προσωπικά θεωρώ ότι ο ρατσισμός απέναντι σε αυτούς που ΔΕΝ έχουν πτυχία (μη μιλήσω καν γι' αυτούς που καλά καλά δεν έβγαλαν το Λύκειο) είναι πολύ μεγαλύτερος! Στις παρέες μου, οι 4 στους 10 έχουν ή πάνε για διδακτορικό. Εγώ με ένα "απλό" μεταπτυχιακό και αισθάνομαι ο μπόμπος της υπόθεσης κι όλο σκέφτομαι πού πάω ο Καραμήτρος;!... Να προσθέσω, δε, - πάλι προσωπική άποψη - ότι πιστεύω ότι υπάρχουν κάτι πιτσιρικάδες "του λιμανιού" και "της λαχαναγοράς', που μπορεί να μην ξέρουν τι θα πει οικονομία κλίμακας και κέντρο κόστους αλλά είμαι βέβαιη ότι κι εμένα, κι εσάς και πολλούς "μπίζνεζμεν" μας πουλάνε και μας αγοράζουν για πλάκα, αφενός γιατί κάποιοι απ' αυτούς δουλεύουν απ' τα 14 τους κι έχουν φάει την πιάτσα με το κουτάλι κι αφετέρου γιατί το μυαλό ξουράφι μπορεί να φανεί και στις απλές καθημερινές ντίλιες.
Άν διαβάσει κανείς προσεκτικά (δε χρειάζεται να έχει ΜΒΑ για να τα καταλάβει ;-) ) θα δει ότι την απάντηση δίνουν τα στοιχεία και ότι καλύτερα να έχεις ΜΒΑ από μέτριο Πανεπιστήμιο παρά μια περιοριστική εξειδίκευση ακόμη και από τα κορυφαία ιδρύματα.(τέλος το Σωματείο των ΜΒAs δεν έχει λόγο να διαφημιστεί - τι να διαφημίσει άλλωστε)
Κούφια πτυχία ή κούφια μυαλά όλων αυτών που γέμιζαν το μυαλό κάθε αποφοίτου MBA εδώ στην Ελλάδα με το όνειρο της μεγαλόπνοης ζωής και μετά ο καθένας προσγειωνόταν στη σκληρή πραγματικότητα, θέλοντας απλά να κάνει κάτι καλύτερο για τον εαυτό του? Το ΜΒΑ φταίει για τη κρίση. Βεβαίως. Και όχι ο ηλίθιος ανθρώπινος παράγοντας...
τα πολλά λόγια είναι φτώχια. Άν ποτέ συναντήσετε πχ. μηχανικό που δεν μπορεί πχ. να διαβάσει μία λογιστική κατάσταση τότε θα καταλάβετε γιατί ένα ΜΒΑ είναι χρήσιμο.
Ότι, δηλαδή, με 10 (τρίωρες σου λέω εγώ) διαλέξεις Λογιστικής θα μπορεί να τις διαβάσει μετά. Ότι θα μπορεί θα μπορεί... Το τι θα του λένε είναι το θέμα. Κι όχι να έχει 'λυσσάρει' δίπλα ν' ανοίγει και να βλέπει τι εστί ROI, ROE και WACC. Γιατί έτσι διδάσκω κι εγώ Λογιστική με ταχύρρυθμα του ενός μηνΟΥ..
Το τελικό συμπέρασμα του κου Βαρουφάκη είναι ότι ευθύνονται οι υπάλληλοι για την εξέλιξη του εργοδότη τους. Δεν είναι αστείο; Ποιός εργοδότης, ιδιαίτερα εταιρικός, με νομική εκπροσώπηση, εισηγμένος σε χρηματιστήρια, με κοινωνική ευθύνη και νομικές συνέπειες, θα επετρεπε να άγεται και να φέρεται ο οργανισμός του απο οποιοδήποτε πτυχιούχο; Μοιάζει ανοησία και ισχύει μόνο στην περίπτωση που ο υπάληλος είναι μαριονέτα, και αυτή δυστυχώς είναι η πραγματικότητα. Οι μαριονέτες κάνουν ότι τους πεί το αφεντικό τους. Έτσι λοιπόν η πρόταση δεν είναι για πτυχία παρότι έτσι εκτυλίσσεται η συζήτηση. Πρός τι λοιπόν η συσχέτιση των πτυχίων με τα αποτελέσματα δράσης άλλων παραγόντων; Αν ήθελαν καλύτερα αποτελέσματα οι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων και οι εκπροσωπούντες το Δημόσιο και κοινωνικό συμφέρον ας προσλάμβαναν φιλοσόφους, ιεραποστόλους και μοναχούς. Καλό θα ήταν όμως να μην μειώνουμε τους επαγγελματίες εκείνους που με θυσίες χρόνου, κόπου και χρήματος επιδίδονται στη προσπάθεια για ένα ΜΒΑ. Είτε σαν ακαδημαϊκό τίτλο το δούμε, είτε σαν το ανώτερο αποδεικτικό επαγγελματικής κατάρτισης, συνεχίζει να γεφυρώνει το χάσμα ανάμεσα στη θεωρητική εκπαίδευση και τον κόσμο της πεζής,καθημερινής διοίκησης.Και συνεχίζει να εκφράζει τα όνειρα των σπουδαστών του και τις προσδοκίες των εργοδοτών. Συνεχίζει δε να υπηρετείται απο σπουδαστές και δασκάλους που ανέδειξαν σε επιστήμη την τέχνη των σαράφηδων και των μπακάληδων, ανεξάρτητα απο τον τίτλο του ιδρύματος που τους στεγάζει.Οι δε οικονομολογούντες έχουν πεδίο δόξης λαμπρό την αναζήτηση των διδαγμάτων της χαμένης επιστήμης της Πολιτικής Οικονομίας που έχει ένα λόγο για τα όρια του αφεντικού και του υπαλλήλου.
Τό υποθετικό σας επιχείρημα "... Αν ήθελαν καλλίτερα αποτελέσματα οι επιχειρηματίες ... ... ΑΣ ΠΡΟΣΛΑΜΒΑΝΑΝ ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΣ, ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΥΣ", δεν στέκει ούτε σαν αστείο! Τί θέλετε να πείτε; οι ...Φιλόσοφοι, οι ...Ιεραπόστολοι, οι ...Μοναχοί είναι (υπό αυτές τους τίς ιδιότητες) προσφερόμενο ..."εργατικό δυναμικό" για τούς ..."επιχειρηματίες";;;Τά "έμ-μπί-έϊζ" ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟΙ ΤΙΤΛΟΙ: ΔΕΝ ισοδυναμούν και δεν αξιολογούνται ως προς άλλα ("ακαδημαϊκά") "Μάστερς". Ούτε, βεβαίως, ένα οιοδήποτε ...χαρτί θα μπορούσε ποτέ να δηλώσει και να αποδείξει επαγγελματική ..."κατάρτιση" όταν τέτοια νοείται μόνον η εμπειρία από τήν εξάσκηση τού επαγγέλματος.Συμφωνώ μαζί σας πάντως, κατά τό ότι όλα αυτά (όπως ορθώς, κατά τήν άποψή μου, επισημαίνετε) υπηρετούνται [θα προσέθετα: είτε από ΒΛΑΚΕΙΑ, είτε από ΣΥΜΦΕΡΟΝ] "από σπουδαστές και ...δασκάλους(!) που ανέδειξαν σε ...επιστήμη τήν [θα προσέθετα: ΠΟΤΑΠΗ] ...τέχνη τών σαράφηδων".Άραγε, τί ...υπερκαινοφανής αστέρας ήταν αυτός τής ...Οικονομικής (ψευδο)"επιστήμης" που διέλαθε τής προσοχής τών αρχαίων Ελλήνων, οι οποίοι όμως δεν παρέλειψαν να θεμελιώσουν άπασες τίς σημερινές γνωστές επιστήμες (μή εξαιρουμένης, βεβαίως, και αυτής ταύτης τής εννοιολογικής οριοθετήσεως τού όρου "Επιστήμη") αλλά ...ξεφύτρωσε στό στερέωμα ως εκ παρθενογεννέσως;;;Ως εκ τούτου, και τά περί ..."Πολιτικής(!!!) ...Οικονομίας" είναι ένα ακόμη μέρος τού ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ (εκείνου, με τό οποίον όσο πιό πολύ ταϊζονται τόσο πιό πολύ κοιμούνται τά "ζώα" αυτού τού πλανήτη) που χάφτουν οι φερέλπιδες πλην ανεγκέφαλοι ...."μάνατζερς" κλπ.
Το θέμα έχει αναλυθεί μονοδιάστατα και ακολουθεί μια υπεραπλουστευτική λογική.Οι παράμετροι που πρέπει να χρησιμοποιήσεις γα να προσεγγίσεις το όλο θέμα,είναι πάρα πολλές,όπως,η ανθρώπινη ψυχολογία,η ταξική κοινωνία,η δομή της σύγχρονης κοινωνίας στον δυτικό κόσμο,ο καταναλωτισμός-υλισμός,ιδεολογία και άλλες πολλές. Θα διηγηθώ την ακόλουθη ιστορία...Έίναι 3 νέοι,ο Γιώργος,Ο Andrew και η Lana.O Γιώργος είναι Έλληνας,ο Andrew αμερικανάκι και η Λανα μια καυτή και ζουμερή λατίνα.Ο Γιώργος ανήκει σε μια οικογένεια θρησκόληπτων Ευαγγελιστών.Έτσι λοιπόν,η οργάνωση(ευαγγελιστές),αποφασίζει να τον στείλει με υποτροφία για MBA στο Χάρβαρντ.Όλοι ξέρουμε την οικονομική δύναμη που κατέχουν τέτοιες οργανώσες.Ήδη ο Γιωργάκης κατέχει ένα πτυχίο και έχει και 2 χρόνια προυπηρεσία σε μια εταιρεία στην Ελλάδα.Έχει μεγαλώσει σε ένα καταπιεστικό περιβάλλον,αυστηρό.Κατά τη φοίτηση του στο Χάρβαρντ,γίνεται ακραία ανταγωνιστικός,αλαζονικός και περιμένει πότε θα αποφοιτήσει για να βγάλει πολλά λεφτά.Μετά από 8 χρόνια είναι υψηλό στέλεχος σε μια πολυεθνική που δραστηριοποιείται στη λατινική αμερική.Πίνει το αίμα του λαού αυτής της χώρας και ο μόνος του θεός έιναι το χρήμα. Ο αμερικάνος της παρέας,35 χρονών, με ακτιβιστικές τάσεις,μεγαλωμένος σε μια επαρχία στο Νιου Τζέρσυ αποφασίζει να κάνει ένα MBA σε ένα μετρίου επιπέδου πανεπιστήμιο στη Νέα Υόρκη.Ήδη,θεωρείται πετυχημένος μάνατζερ σε μια εταιρεία που ασχολείται με πράσινη ενέργεια.Μετά το ΜΒΑ,αποκτά μεγάλη θεωρητική γνώση,γίνεται πιο αποτελεσματικός στη διοίκηση και έχει αποκτήσει μεγάλη γνώση στο Μάρκετινγκ,στην στρατηγική κλπ.Έτσι,η εταιρεία εξαπλώνεται και δίνει δουλειά σε κόσμο,παράλληλα προσφέρει και έργο πράσινης ανάπτυξης. Η λατίνα,αφού έκανε ένα ΜΒΑ στην Αγγλία,άνοιξε σχολές χορού ΣΑΛΣΑ,πολύ πετυχημένες.Κατάφερε να συγγράψει ένα πολύ ωραίο επιχειρηματικό πλάνο,να πάρει χρηματοδότηση και άνοιξε πολλές σχολές επειδή ήξερε ι είναι το BRANDING.Επίσης,βγάζει πολύ καλό κέρδος επειδή κατέχει γνώσεις περί των οικονομκών.Αν προβάλλεις τους 3 αυτούς ανθρώπους,στους χιλιάδες? απόφοιτους απλών μεταπτυχιακών ή ΜΒΑ,θα βρεις αυτές τις περιπτώσεις...το σίγουρο έιναι ότι ένα μεταπτυχιακό η ΜΒΑ ΣΟΥ ΠΡΟΣΦΈΡΕΙ πολυ δυνατή γνώση,θέλουμε δε θέλουμε.ακόμη και από μέτριο πανεπιστήμιο.Δεν έχει σχέση κανένα ΜΒΑ με την κρίση,αλλά ο άνθρωπος.Δεν μπορείς να ενοχοποιείς την εκάστοτε γνώση για το μεγάλο και διεφθαρμένο ελληνικό κράτος που οδήγησε εδώ που οδήγησε.Η γνώση έχει πάντα θετικό πρόσημο.