Το κακό με τους πολιτικούς είναι ότι διεκδικούν τα πάντα. Είναι, λέει, οι εκλεκτοί της Δημοκρατίας - δηλαδή του υψηλότερου πράγματος που γέννησε η Δυτική Σκέψη.
Αλλά εγώ πιστεύω ότι η Δύση είναι συννεφιασμένη και πένθιμη: είναι μια χώρα που ξεθυμαίνει και μαζί της ξεθυμαίνουμε κι εμείς. Κάπως σαν σκανδιναβική ταινία με κατάθλιψη: έρημες πόλεις, ψοφόκρυο, αρουραίοι - κι από ψηλά, σε ένα ωχρό παράθυρο, ένα παιδάκι με σωθικά μεγάλου ακούει και ξανακούει το Τραγούδι της Φάλαινας. Μόνο του.
Κανείς δεν πιστεύει στην πολιτική, στους πολιτικούς. Γιατί λέμε ακόμα το αντίθετο; Εντάξει, οι παλιές γενιές χρησιμοποίησαν το ευγενές σύστημα της Δημοκρατίας για να το κάνουν ένα τσόφλι αλητείας και σκανδάλων. Εμείς όμως; Πού ξέρουμε ότι τα σχολεία δεν μας έμαθαν τίποτα ευγενές και όμορφο; Εμείς που γίναμε λιώμα από την επιθετική υπεροχή των ηλίθιων του '80; Που γράφουμε πια τα σονέτα μας με διαφημίσεις και στη βαβέλ των στερεότυπων καταφέραμε να επιζήσουμε με λίγους στίχους και την αγάπη πέντε φίλων;
Ποιοι πολιτικοί, ποιο κράτος; Είναι σαν να βρέχει υπερσυντέλικους από το πρωί ως το βράδυ!
Δεν ξέρω τι νομίζουν ή τι πιστεύουν άνθρωποι σαν τη Μάγια Τσόκλη και τον Ψαριανό κι αφήνουν τις καλές, χρήσιμες δουλειές τους για να μπλεχτούν με ένα σύστημα που φέρει πια μέσα του την αρρώστια - όπως oι αστροναύτες το άλιεν. Πιστεύουν στ' αλήθεια ότι συναγελαζόμενοι με ανθρώπους δίχως ίσκιο θα υπηρετήσουν τα όνειρά τους; Τις ψευδαισθήσεις τους, έστω; ΄Η τα όνειρά τους έχουν αλλάξει τόσο;
Δεν είμαι καθόλου χαρούμενος που η φάση μού θυμίζει Έρημη Χώρα. Αλλά πώς να μασήσω τα επαναληπτικά σαν μηχανάκι ψέματα; Αυτό το χαμόγελο της Μπακογιάννη! Τα κουστούμια των Αρμάνδων (ραμμένα με εξυπηρετήσεις επιχειρηματιών), την πόζα, το Κήρυγμα, τη Σωτηριολογία, τα κανάλια -λέξεις βαριές και άχρηστες- σαν ντιβανομπαούλα...
Τουλάχιστον, να υπήρχε κάνεις που να κλονίσει την μελαγχολία μας με κάποιο, έστω αφελές, όνειρο! Σαν τα όνειρα που είχαμε παιδιά και τα επανέλαβαν όλοι οι μεγάλοι οραματιστές της Ιστορίας - καθηλωμένοι στο βασικό και αδιαπραγμάτευτο της ανθρώπινης ευτυχίας. Α, μπα! Ακόμα και οι πολιτικοί, αυτοί οι νωθροί ηθοποιοί, ξέρουν ότι η Ιστορία είναι πια ένα ευθύ, ακύμαντο flatline: ένα παιχνίδι στα χέρια των επιχειρήσεων και του image making. O περίφημος θρίαμβος του Ομπάμα!
Όχι, δεν είναι αυτή η Δημοκρατία που οραματίστηκαν οι ελεύθεροι Αθηναίοι του 5ου αιώνα πριν τον Χριστό. Ήρθε ο Χριστός, οι νέοι πόλεμοι, η τρύπα του όζοντος, οι αστικές διαψεύσεις των πόλεων, οι πλούσιοι που έγιναν πιο πλούσιοι και οι φτωχοί που έγιναν πιο φτωχοί, ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια, οι δημοσιογράφοι που κάνουν ντιλ πίσω από φράχτες με φερ φορζέ, σεκιούριτι και λεύκες ταχείας αναπτύξεως. Η Αθήνα είναι πια μια γκρίζα φτωχογειτονιά του Ίντερνετ και τα νέα παιδιά έχουν μέσα τους μια τεράστια λύπη - η δυτική παρακμή έχει ποτίσει όλους του πόρους. Πάνε οι ελιές του Παρθένη, οι αριστοκράτες πολίτες του Δήμου, η πάνσοφη Αθηνά, το Συμπόσιον του Πλάτωνος - τώρα, οι παραλυμένοι συνέταιροι τρώνε στα φάνσι ρέστοραντς, μιλώντας για λεφτά.
Δεν με ενδιαφέρει να ξέρω. Δεν ξέρω καν τι σημαίνει η συλλογικότητα πια - πάντα ήμουν μόνος. Αλλά και όλοι οι φίλοι μου μόνοι είναι. Δεν ξέρω ποια δύναμη είναι ικανή να τους σηκώσει από το κρεβάτι και να τους πάει στην κάλπη - μεθαύριο.
Οι καιροί αλλάζουν. Οι ομορφιές γερνούν. Πρέπει να βρούμε νέους τρόπους να διαχειριζόμαστε τον πλούτο, τα όνειρα και τα χρόνια μας. Όλες αυτές οι φάτσες ούτε μπορούν, ούτε θέλουν να δώσουν τίποτα. Μόνο να πάρουν. Ένα από τα ευγενέστερα εφευρήματα της ανθρώπινης ράτσας (τη Δημοκρατία) το ευτέλισαν, το χάλασαν.
«Παράξενο!» λέει ο Μότσαρτ, στα χαλάσματα. «Κανείς δεν ακούει πια τη μουσική μου».
σχόλια