Είναι πασίδηλο ότι ανήκουμε στο χώμα. Όλοι ανεξαιρέτως. Με τη διαφορά ότι μας έχουν παρασχεθεί χρονικά περιθώρια που συχνά αγγίζουν τον αιώνα. Τι να πει λοιπόν κανείς για τους αιφνίδιους θανάτους; Και με τι στόμα; Όταν μάλιστα προκαλούνται όχι από ασθένειες αλλά από τα δυστυχήματα που σχετίζονται με τη μετακίνηση; Τα αυτοκίνητα σκοτώνουν απανταχού του πλανήτη, αλλά κανείς δεν στρέφεται εναντίον τους, σάμπως η μετακίνηση να προηγείται της ζωής. Οι δρόμοι είναι σκοτώστρες. Ακόμη και τα τρένα. Αλλά τα αεροπλάνα δεν τα ξεπερνάει κανείς. Το ακατανόητο, αυτό που σου σκορπίζει το μυαλό, αφορά την όλη αποστολή, η οποία διέπεται από απόλυτο ορθολογισμό και τυπική κατάργηση του έσχατου κινδύνου. Διακόσιοι πενήντα νοματαίοι, στα καλά τους όλοι, με τις χειραποσκευές, τα διαβατήρια, τα αυγομένα πορτοφόλια τους, συχνά ολόκληρες οικογένειες, ανεβαίνουν την κλίμακα (του μαρτυρίου) με απόλυτη πεποίθηση ότι το 1% αποκλείεται. Τρελό πλοίο των αιθέρων για έναν άνθρωπο του μεσαίωνα, τρελό και για μας, παρ' ότι αυτήν τη σκέψη την έχουμε κλείσει σε τόσο μικρό κουτί που ευχόμαστε να πάθει ασφυξία. Και όμως το 1% αντέχει και εκδικείται. Μια αδιόρατη τρύπα του χρόνου κατάπιε αύτανδρο το αεροπλάνο - «τραγωδία» λένε οι ειδικοί, μόνο που στις τραγωδίες, τουλάχιστον τις αρχαίες, τα θύματα είναι ελάχιστα.