Σε λίγες μέρες ετοιμάζομαι να πάω για τις διακοπές του Πάσχα στο νησί μου και νιώθω να με καταλαμβάνει μια γλυκιά μελαγχολία. Μια μελαγχολία η οποία πηγάζει από τις αναμνήσεις μου, όταν ακόμα πριν από 1 χρόνο ζούσα εκεί. Καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να νοσταλγεί την διαδρομή που έκανα για να πάω στο φροντιστήριο τα απογεύματα, τις εξόδους,ακόμα και εκείνη την ατελείωτη 7η ώρα στο σχολείο αλλά πιο πολύ μου λείπει η ασφάλεια και η ζεστασιά που ένιωθα στο σπίτι μου. Αμφιβάλλω βέβαια αν τότε ένιωθα έτσι, δηλαδή σίγουρα δεν ένιωθα έτσι...
Τώρα που τα βλέπω όλα αυτά πιο αποστασιοποιημένα και ώριμα, αντιλαμβάνομαι ότι μου λείπει και κάτι ακόμα, μία λεπτομέρεια που τότε αγνοούσα και θεωρούσα δεδομένη...το σπιτικό φαγητό και για να είμαι πιο ακριβής το φαγητό της μαμάς. Όχι, δεν αναφέρομαι στις φακές και το ψάρι που μας έβαζαν με το ζόρι να τρώμε μικροί αφού πρώτα μας είχαν τάξει κάποιο γλύκισμα αλλά σε όλα εκείνα τα υπέροχα μεσημέρια που πριν καν διαβούμε το κατώφλι του σπιτιού μυριζόμασταν ωσάν τα τσακάλια τα αγαπημένα μας φαγητά.
Είναι απίστευτο πως ένα φαγητό μπορεί να σε κάνει να νιώσεις τόσα συναισθήματα, η ώρα του φαγητού αποτελεί ιεροτελεστία! Πλένεις τα χέρια σου, πηγαίνεις τρέχοντας στο τραπέζι να καθίσεις, παρατηρείς από μακριά το φαγητό να έρχεται και παρά τις φωνές της μητέρας σου να μη φας ακόμα γιατί θα καείς εσύ την αγνοείς και δοκιμάζεις λίγο από την ακρούλα νιώθοντας σουλτάνος/α.
Τους τελευταίους 7 μήνες που ζω μόνη μου γιατί σπουδάζω κάνω τα πρώτα μου δειλά βήματα στη μαγειρική. Nιώθω μεγάλη χαρά όταν βγαίνει νόστιμο αυτό που φτιάχνω και ας μοιάζει οπτικά σαν ατύχημα από το Τσερνόμπιλ, αλλά ούτε μια φορά δεν έχω καθίσει στο τραπέζι να φάω, πάντα στον καναπέ. Δεν έχω κάποιον να μου φωνάξει ίσα με 5 φορές <<κατέβα να φάμε, το φαγητό είναι έτοιμο>> ή <<να σου βάλλω κι άλλο;>> , <<μην ανοίγεις όλη την ώρα το ψυγείο, δεν έχει παγώσει καλά το γλυκό>>.
Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι το μυστικό στο σπιτικό φαγητό είναι η αγάπη! Όταν αυτός που σε αγαπά θέλει να σε ευχαριστήσει βάζει μέσα στη συνταγή του ένα υλικό μυστήριο, το οποίο δεν μπορείς να το βρεις πουθενά και για τον καθένα είναι μοναδικό. Πάντα αναζητάς το φαγητό της μαμάς σου ανάμεσα σε όλα τα άλλα που έχεις δοκιμάσει , είναι το διακριτικό της! Ακόμα και οι γευστικές ατέλειες που μπορεί να έχει για εσένα φαντάζουν μοναδικές. Γιατί το φαγητό της είναι μια από τις πολλές και καθημερινές χειροπιαστές αποδείξεις της αγάπης της για εσένα.Γιατί ακόμα και αν τύχει κάποια μέρα να μην έχει όρεξη να σηκωθεί θα το κάνει για σένα μόνο και μόνο για να δει το χαμόγελο και την ευχαρίστηση στο πρόσωπο σου. Γιατί θέλει να ακούσει έστω και μια φορά από σένα ένα ''γεια στα χέρια σου''. Γιατί ακόμα και αν ακολουθήσεις πιστά τις συνταγές της ποτέ δεν θα μαγειρέψεις όπως εκείνη.
Αυτή είναι η μαμά μας!
σχόλια