Κι αν σου έλεγαν ότι σήμερα είναι η ευκαιρία σου να αλλάξεις τον κόσμο. Τι θα έκανες; Θα επέλεγες το τηλεκοντρόλ του καναπέ σου ή τη ζωή έξω από την γυάλα σου; Το να απαντήσεις είναι εύκολο.
Το να πεις ότι θα επέλεγες τη ζωή έξω από τη γυάλα σου είναι επίσης εύκολο. Το δύσκολο είναι να το κατορθώσεις. Όλοι στα λόγια καλοί είμαστε. Βουνά μετατοπίζουμε με τα λόγια μας. Γινόμαστε χορευτές, επιχειρηματίες, διάσημοι. Με τα λόγια κάνουμε γαλλικά, ισπανικά, παίρνουμε πτυχίο, σταματάμε να κουτσομπολεύουμε, χάνουμε κιλά, γυμναζόμαστε. Τι κάνουμε όμως, στην πράξη; Τι κάνουμε πραγματικά;
Οι περισσότεροι μένουμε εκεί. Στη σκέψη. Στα λόγια. Βαριόμαστε τόσο πολύ να κάνουμε πράξη αυτά που έχουμε σκεφτεί για τη ζωή μας που καταλήγουμε να επιθυμούμε απλά να παίξει ταμαμ στις 7 κι όχι στις 10 το βράδυ. Έχουμε ξεχάσει να παλεύουμε γι' αυτό που πραγματικά θέλουμε, γι' αυτό που πραγματικά επιδιώκουμε από τη ζωή μας. Επιλέγουμε το ζάπινγκ από τη γυμναστική.
Το κάπνισμα από το καθαρό οξυγόνο που χρειαζόμαστε. Το φαστ φούντ επειδή είναι γρήγορο. Το να σταματήσουμε το σχολείο από το να διαβάσουμε. Το να καθόμαστε σπίτι από το να ψάχνουμε ευκαιρίες για δουλειά. Βαριόμαστε. Βλέπουμε νέα παιδιά να μην κάνουν τίποτα άλλο πέραν από το να πίνουν καφέδες και να κάνουν τσεκ ιν με τα φιλαράκια τους.
Μεγάλους σε έναν καναπέ να τρώνε πατατάκια, περιμένοντας κάτι να τους σώσει από τη μιζέρια τους. Και είναι απλό. Είμαστε φυγόπονοι. Έχουμε πιστέψει πως δεν μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα, γιατί μπορεί έτσι να μας είπαν κάποιοι άλλοι, γιατί μπορεί κάπου στη μέση να κουραστήκαμε και να τα παρατήσαμε, γιατί μπορεί κάπου στη μέση να μπερδευτήκαμε. να κοιμηθήκαμε. Τι γίνεται όμως στ 'αλήθεια; Τόσο πολύ κοιμισμένοι είμαστε ή τόσο πολύ φοβισμένοι;
Θα έλεγα τίποτα από τα δύο. Απλά αδρανούμε. Και αυτό, γιατί :«Είμαστε σαν τις πεταλούδες που φτερουγίζουν για μέρα και νομίζουν πως είναι για πάντα». Γι'αυτό είναι ανάγκη να καταλάβεις πως είμαστε προσωρινά σε αυτόν εδώ τον πλανήτη. Και όχι δεν θα μείνουμε για πάντα εδώ, ίσα ίσα τις περισσότερες φορές είναι για λίγο. Για μερικούς όμως αυτό το λίγο είναι αρκετό. Για τους γενναίους. Που τολμούν να κάνουν πραγματικότητα τα όνειρα τους. Που δεν το βάζουν κάτω στον πρώτο πόνο. Που αγωνίζονται. Αυτοί είναι που ζουν πραγματικά. Όλοι οι άλλοι απλά υπάρχουμε. Διακοσμητικά πλάσματα και για τον εαυτό μας και για την κοινωνία.
Και ειλικρινά. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι γεννήθηκες μόνο γι'αυτό. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι γεννήθηκες για να ζήσεις κάτω από τη σκιά άλλων, κάνοντας ζάπινγκ στα κανάλια, τρώγοντας ότι σου κατέβει και λανσάροντας το πρόσωπό σου σε ετικέτα στο facebook. Είναι ανάγκη να το καταλάβεις και' συ. Δεν γεννήθηκες μόνο για να καλοπερνάς, για να κάθεσαι και για να πίνεις.
Πιστεύω πως γεννήθηκες για κάτι ανώτερο. Πιστεύω πως γεννήθηκες για να δώσεις κάτι στην κοινωνία που το χρειάζεται, που το είχε αιώνες ανάγκη. Πιστεύω πως γεννήθηκες για κάτι εξαιρετικά δύσκολο. Να αλλάξεις τον κόσμο με τη φιλοσοφία, τον τρόπο ζωή σου και τα έργα σου. Η κοινωνία και' μεις σε έχουμε ανάγκη. Και αυτό πρέπει να το καταλάβεις. Πρέπει να το βάλεις καλά μέσα στο μυαλό σου.
Είσαι ένα δημιούργημα του Κυρίου, αποκλείεται να υπάρχεις μόνο για υποφέρεις, μόνο για να πληρώνεις, μόνο για να κάθεσαι ή μόνο για να δουλεύεις. Βγες έξω και μάθε γιατί δημιουργήθηκες. Μάθε γιατί ήρθες σε αυτόν τον κόσμο.
Τρίψου με τον εαυτό σου και προσπάθησε να κάνεις πραγματικότητα όλα αυτά που σκέφτεσαι. Φτάνει πια με την απάθειά σου, την τεμπελιά σου και την νωθρότητα σου. Είσαι εξαιρετικός και αυτό χρειάζεται να το δείξεις στον κόσμο. Να το δείξεις γιατί σε χρειαζόμαστε. Όλοι.
σχόλια