Λύκειο! Πόσα μπορείς να νιώσεις περιγράφοντας αυτά τα τρία χρόνια;***

Λύκειο! Πόσα μπορείς να νιώσεις περιγράφοντας αυτά τα τρία χρόνια;*** Facebook Twitter
1

Το σχολείο αναμφισβήτητα είναι ένας από τους πιο σημαντικούς σταθμούς στην ζωή ενός ανθρώπου. Για τους μαθητές είναι ένας ατέρμονος κύκλος βασάνων για τους ενήλικες όμως αποτελεί μια γλυκιά ανάμνηση ακόμη και θολή πολλές φορές.

Όπως οι σχολικές βαθμίδες αρχίζουν με την άφιξη του μικρού/μικρής στο νηπιαγωγείο και τελειώνει με το λύκειο, έτσι και τα συναισθήματα σε κάθε στάδιο αλλάζουν με κωμικοτραγικό τρόπο. Πόσοι θυμόμαστε την πρώτη μέρα μας στο νηπιαγωγείο, στο δημοτικό, στο γυμνάσιο και στο λύκειο;

Αρχίζεις την σχολική σου ζωή με το νηπιαγωγείο. Νιώθεις σαν ψάρι έξω από το νερό. Κυριολεκτικά! Κρατάς από το χέρι σφιχτά την μητέρα σου μην χαθείς και εύχεσαι μέσα σου να σε πάρει να φύγετε. Που πιο καλύτερα από το σπίτι σου και τα παιχνίδια σου; Παρόλα αυτά, σε παίρνει η δασκάλα με το μαλακό και σε πηγαίνει να γνωριστείς με τα άλλα μπαρμπούνια. Ω! Τι χαρά! Είναι η ηλικία που η πιο δημοφιλής ατάκα είναι: "Πως σε λένε; Θέλεις να γίνουμε φίλες/οι;" Και κάπως έτσι ενώ την πρώτη μέρα μόλις χτύπησε το κουδούνι έφυγες πρώτος με τον καιρό έφευγες από τους τελευταίους. Ανέμελα χρόνια, αλλά όλα τα καλά κάποτε τελειώνουν...

Το μόνο που ονειρεύεσαι είναι η στιγμή που θα κουνήσεις το μαντήλι σε όλους και θα φύγεις να ζήσεις σαν άνθρωπος.

Και έρχεται εκείνη η μέρα που ετοιμάζεσαι να πας πρώτη δημοτικού. Σε προετοίμαζαν καιρό βέβαια αλλά όσο να πεις ήταν διαφορετικό από αυτό που φανταζόσουν. Μπαίνεις στο προαύλιο βλέπεις ένα τσούρμο παιδιά στην πλειοψηφία τους άγνωστα και αναζητάς τους φίλους σου πάλι με την συνοδεία της μητέρας σου. Από εδώ και πέρα αρχίζεις να ζεις μεγάλες αλλαγές.Όχι πια πολλά χάδια, όχι ατελείωτο παιχνίδι, έχεις ένα πρόγραμμα. Το καλύτερο βέβαια έρχεται αργότερα! Μαθηματικά και ορθογραφία. Γιούπι. Προσπαθείς να κάνεις 3+2 χρησιμοποιείς όλα τα δάχτυλα σου και το αριθμητήριο μπας και σου έρθει η θεία φώτιση..αλλά πού; Η κατάσταση εκτροχιάζεται όταν συνωμοτούν η μητέρα σου με την δασκάλα βάζοντας σε να κάνεις το περιβόητο "Σκέφτομαι και γράφω"και bonus να μάθεις να συλλαβίζεις σωστά τις λέξεις καθώς και να γράφεις άπταιστα κάτι μακρινάρια του τύπου πολυκατοικία, οικοδόμος, παγκοσμιοποίηση και τα συναφή.


Σιγά σιγά αρχίζουν και τα διαγωνίσματα και κάθεσαι και διαβάζεις για τον Δία, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα με τους 300, και για το μικρό μου πόνυ. Στα διαλείμματα παίζετε ψείρες, μήλα, κλέφτες και αστυνόμοι και χαρούμενα τσιριχτά ηχούν από παντού. Ας σημειωθεί επίσης ότι είναι η περίοδος που όταν σε ρωτάνε: "Τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;" εσύ απαντάς με μπρίο: "Δασκάλα/γιατρός/αστροναύτης". Πόσοι ανυπομονούσαμε να έρθει η 11η Σεπτεμβρίου να δούμε παιδιά της ηλικίας μας γιατί είχαμε βαρεθεί όλο το καλοκαίρι; Ώσπου και αυτός ο κύκλος οδεύει στην ολοκλήρωση του. Φωνάζεις ότι δεν θες να πας γυμνάσιο, ότι το δημοτικό ήταν τέλειο και πράγματι βιώνεις έναν αποχωρισμό.

Το καλοκαίρι πέρασε, συνειδητοποίησες ότι θα πας γυμνάσιο και εντέλει έρχεται εκείνη μέρα. Έχεις ξυπνήσει πρωί πρωί για να διαλέξεις τι θα φορέσεις έφαγες και το πρωινό σου και ξεκινάς για το σχολείο.Θα αντικρίσεις για μία ακόμη φορά ένα τσούρμο παιδιά, πάλι ψάχνεις τους φίλους σου. Γενικά η Α' Γυμνασίου είναι μια άχαρη χρόνια γιατί προσαρμόζεσαι στο νέο σου περιβάλλον (πιο δύσκολα μαθήματα, περισσότερες ώρες, φροντιστήρια κτλ.) όπως άχαρος/η είσαι επίσης και εσύ. Μπαίνεις στην εφηβεία! Βλέπεις τεράστιες αλλαγές στο σώμα σου, στη φωνή σου, στην εμφάνισή σου..Κοιτάς να το συμμαζέψεις κάπως... αλλά μάντεψε! ΔΕΝ ΓΊΝΕΤΑΙ. Σταδιακά αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι και την ύπαρξη του άλλου φύλου ή και του ίδιου ως πόλο έλξης. Ναι... κάπως έτσι αρχίζει η ερωτική σου ζωή (ας πούμε) και έρχονται οι χυλοπίτες με το κιλό. Κάπου στην Γ' Γυμνασίου το 15μελές διοργανώνει party που αρχίζουν στις 20:30 και τελειώνουν στις 23:00 βέβαια εσύ πας στις 21:00 για να μην σε πουν και σπασίκλα. Στις αρχές Ιανουαρίου παίρνουν φωτιά οι συζητήσεις γύρω από την τριήμερη εκδρομή. Φυσικά όλη η χαρά κρύβεται στο λεωφορείο και στο ξενοδοχείο μόνο αυτό έχω να πω. Και κάπως έτσι τελείωσε και το γυμνάσιο.

Λύκειο! Πόσα μπορείς να νιώσεις περιγράφοντας αυτά τα τρία χρόνια;*** Facebook Twitter

Και τώρα το αγαπημένο μου κομμάτι. Λύκειο! Πόσα μπορείς να νιώσεις περιγράφοντας αυτά τα τρία χρόνια;


Και σε αυτό το σημείο έρχονται τα πάνω κάτω. ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΆ. Όλοι σου λένε ότι μπαίνεις στην τελική ευθεία και πρέπει να τα δώσεις όλα βέβαια εσύ όμως δεν το αντιλαμβάνεσαι αυτό άμεσα. Η εξωτερική και εσωτερική σου εντύπωση για τον εαυτό σου σαφώς είναι καλύτερη σε σχέση με εκείνη του γυμνασίου και αρχίζεις να ζεις όπως κάθε συνηθισμένος έφηβος. Προσέχεις την εμφάνιση σου για να αρέσεις, κάνεις μικρές επαναστάσεις , βγαίνεις τα βράδια και ζεις την ζωή στα όρια (αστείο)...μέχρι τις 1. Όσον αφορά τα δύο πρώτα χρόνια του λυκείου θα μπορούσε να πει κανείς ότι κυλάνε ήρεμα και χαλαρά. Όταν βλέπεις παιδιά της Γ' αγχωμένα αναρωτιέσαι γιατί κάνουν έτσι (κακόμοιρο αχ και να ξέρες τι σε περιμένει).


Καταφτάνει τελικά εκείνη η μέρα του Ιουλίου που αρχίζεις τα μαθήματα και είναι αυτό που λένε χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί την μάνα. Όσο είναι ακόμα καλοκαίρι ευελπιστείς ότι θα καλυτερεύσει η κατάσταση αμ δε... Έρχεται Σεπτέμβριος ανοίγουν τα σχολεία και σε πιάνει η υπνηλία του αιώνα. Σαν να μην έφτανε το χάος έχεις και τα μαθήματα της γενικής που οι καθηγητές σας απειλούν ότι αν δεν διαβάσετε μην περιμένετε βαθμό... πολύ που σκοτίστηκες αλλά λέμε τώρα. Αρχίζουν και τα διαγωνίσματα και τότε είναι που νιώθεις ότι αναπαράγεται το σύμπαν πάνω σου. Βλέπεις τον Βενιζέλο, τον Θουκυδίδη, το l'hopital, τα ολοκληρώματα ακόμα και στον ύπνο σου. Προσωπική ζωή + ηρεμία= 0. Ευτυχώς που έρχεται και η 5ήμερη στην πολυαγαπημένη Θεσσαλονίκη, παίρνεις θάρρος και υπόσχεσαι εσύ και άλλοι 10.000 να περάσετε εκεί (πόσοι τελικά το καταφέρνουν πονεμένη ιστορία). Προχωρούν οι μήνες έρχεται Μάιος και εύχεσαι να σε πέταγε ένα μεγάλο ρακούν μέσα σε μία σπηλιά. Βρίζεις με ό,τι και αν σου πουν, τρως ασύστολα και νιώθεις να μετατρέπεσαι σε φάλαινα της ξηράς και φυσικά ο φραπές έχει την τιμητική του. Το μόνο που ονειρεύεσαι είναι η στιγμή που θα κουνήσεις το μαντήλι σε όλους και θα φύγεις να ζήσεις σαν άνθρωπος. Κάτι το οποίο βλέπεις να παίρνει σάρκα και οστά τον Αύγουστο. Έμαθες τα αποτελέσματα ετοιμάζεσαι να φύγεις και κάνεις έναν απολογισμό μέσα σου.

Το μόνο που σου μένει για πάντα είναι τα γέλια που προσπαθούσες να συγκρατήσεις στο μάθημα, οι πλάκες στα διαλείμματα, οι αξέχαστες στιγμές στην πενθήμερη και οι καθηγητές που σε εμπιστεύτηκαν και σε στήριξαν σε αυτόν τον αγώνα δρόμου και κατάφερες να ανοίξεις τα φτερά σου για να πετάξεις ψηλά και να φέρεις στον κόσμο λίγη αισιοδοξία και ελπίδα από την δική σου!

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ