Ήταν αρχές Νοεμβρίου όταν επέλεξα να αποκοπώ από την τελευταία παρέα. Δεν με γέμιζε, δεν μπορούσα να αναπνεύσω σχεδόν. Για αυτό έφυγα και δεν το μετανιώνω.
Η μοναξιά άρχισε να επικαλύπτει τα σαββατοκύριακα μου, ωστόσο οι πανελλήνιες απασχολούσαν το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας μου. Μπλέχτηκα, μπλέχτηκα σε διάφορα chatrooms, αναζητώντας παρέα. Όχι μόνιμη, της ώρας... Ίσα για να ανταλλάξω δυο κουβέντες. Κάπου εκεί γνώρισα εσένα. Όχι, δεν έψαχνα ούτε σχέση, ούτε φάση, ούτε φιλία. Σε βρήκα, μετά από άπειρους ελεεινούς διαλόγους που είχα διεξάγει και κατευθείαν μου τράβηξες την προσοχή. Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι για σένα: Η ευφυΐα σου.
Το δέσιμο και η ταύτιση ήταν τόσο έντονα που για πρώτη φορά πληκτρολογήσαμε "σε θέλω". Ό,τι πιο τρελό, ό,τι πιο απίστευτο μου έχει συμβεί ποτέ.
Με κέρδισες μέσα σε λίγες ώρες... Αρχίσαμε να μιλάμε γύρω στις 9 το βράδυ, εκείνη την Παρασκευή 21 Νοεμβρίου. Μετά από τρεις ώρες ανταλλάξαμε skype. Ήσουν από τους λίγους που δεν έψαχνε σεξ, από τους λίγους που μπορούσα να μιλήσω για άπειρα πράγματα. Εκεί πρωτοάρχισε η ταύτιση. Μιλάγαμε μέχρι τις 4 το ξημέρωμα περίπου και αυτό γιατί το πρωί θα είχα φροντιστήριο.
Ήσουν 21, έμενες στην Πάτρα και σπούδαζες στο τμήμα Μηχανικών Η/Υ και Πληροφορικής. Εγώ ήμουν 18, έμενα στην Αθήνα και φοιτούσα στην τελευταία τάξη του Λυκείου.
Το επόμενο μεσημέρι μου έστειλες και αρχίσαμε ξανά να μιλάμε για ώρες... Το δέσιμο και η ταύτιση ήταν τόσο έντονα που για πρώτη φορά πληκτρολογήσαμε "σε θέλω". Ό,τι πιο τρελό, ό,τι πιο απίστευτο μου έχει συμβεί ποτέ. Προσπαθούσα να διαβάσω αλλά η σκέψη μου έτρεχε συνέχεια σε εσένα. Με είχες μαγνητίσει, ο χαρακτήρας σου... ο λόγος σου, απλά απίστευτα. Χωρίς να σε δω, χωρίς να ακούσω καν τη φωνή σου άρχισα να σε ερωτεύομαι.
Μετά από μια εβδομάδα ήρθες. Ήρθες στην Αθήνα και με βρήκες, κρυφά. Κρυφά απ' όλους. Περπατήσαμε το Σύνταγμα κρατώντας το χέρι ο ένας στον άλλο, καθίσαμε σε ένα πεζουλάκι και με φίλησες. Ήμουν η πρώτη σου κοπέλα. Παράξενο, όντας ψηλός, με λευκό δέρμα και καστανά έντονα μάτια. Το πιο όμορφο χαμόγελο που είχα δει ποτέ.
Στο τέλος της βραδιάς με ρώτησες αν θέλω να είμαι μαζί σου. Ούτε λεπτό δεν σκέφτηκα να αρνηθώ. Χωριστήκαμε και γυρίσαμε ο καθένας στο σπίτι του. Η σχέση μας συνεχίστηκε κρυφά 2 μήνες, με εσένα να έρχεσαι κάθε δυο βδομάδες και να συναντιόμαστε. Και όλη αυτή η τρέλα που νιώθαμε να διοχετεύεται σε αγκαλιάσματα και φιλιά για λίγες μόνο στιγμές. Με στήριζες όταν ήμασταν μαζί αλλά και όταν έφευγες. Με βοήθησες να αντιμετωπίσω ό,τι συνέβαινε στο σπίτι μου, όλη αυτή την ταραχή με τους γονείς μου.
Κάπου στον Φεβρουάριο η σχέση μας γνωστοποιήθηκε. Χωρίς μπλεξίματα, παραδόξως. Οι δικοί μου σε εκτίμησαν γιατί ήσουν απίστευτο παιδί και η μεγαλύτερή μου αδερφή δέχτηκε την σχέση μας. Οι μήνες πέρασαν και ο καιρός τον πανελληνίων πλησίαζε. Ο κλοιός έσφιγγε και ασφυκτιούσα. Εσύ όμως ήσουν εκεί, με την ήρεμη φωνή σου και τον τρόπο σου, και με ηρεμούσες.
Μέσα στις Πανελλήνιες μιλούσαμε ώρες και χαιρόσουν μαζί μου, μου έλεγες συγχαρητήρια και ότι είσαι περήφανος για την προσπάθεια μου. Για αυτό τα κατάφερα στον πιο δύσκολο μαθητικό αγώνα της ηλικίας μου. Πέτυχα στα μόρια που ήθελα και είσαι ένας από τους παράγοντες που συνέβαλαν.
Ακόμα και τώρα, μετά από 8 μήνες είμαστε μαζί. Σε βλέπω πιο πολλές ώρες, μέχρι που πήγαμε και διακοπές. Δεν αντέχω χωρίς εσένα. Ξέρω πως του χρόνου θα είμαστε πάλι μακριά και θα είναι όπως φέτος, δύσκολα. Εγώ στα Ιωάννινα και εσύ στην Πάτρα. Όμως θα το παλέψουμε γιατί όλο αυτό που χτίσαμε αξίζει.
Σ' αγαπάω, σ' ευχαριστώ.
σχόλια