Τικ-τοκ! Ο χρόνος περνάει. Μετράω με χαρά και δέος τους κόκκους που πέφτουν από την κλεψύδρα. Δεν έμεινε πολύ. Έρχονται οι εξετάσεις. Εκείνα τα υποτιθέμενα αχόρταγα τετράδια που σε καταβροχθίζουν πριν ακόμα πιάσεις το μολύβι. Δε με απασχολεί αυτό, βέβαια. Εδώ και καιρό κατάφερα να βλέπω πέρα από τη μάσκα που φόρεσαν για να φαίνονται τρομακτικές, ενώ, στην πραγματικότητα, είναι τόσο ασήμαντες.
Εμείς προσδώσαμε σε αυτές ικανότητες που είναι ανήκουστο μέχρι και άνθρωπος να έχει. Τους δώσαμε τη δύναμη να παραλύουν σώμα και μυαλό και έπειτα, αν επιτύχουμε, να μας λυτρώσουν. Αγγίζει τα όρια του γέλιου ή, μάλλον, του γελοίου, έτσι δεν είναι; Μερικά κομμάτια χαρτί που υπό διαφορετικές συνθήκες θα ήταν περιτυλίγματα για καραμέλες να μας γεμίζουν με φόβο σα φλιτζάνια του καφέ και να μας κυριεύουν, αυτά και οι ερωτήσεις τους. Μόνο εμένα, πλέον, μια συγκεκριμένη ερώτηση με κάνει να κουλουριάζομαι στη γωνία του δωματίου μου κάθε φορά που την ακούω; Μπα, δεν είναι δυνατόν. Όλοι τρέμουν μπροστά στο περιεχόμενο της, ακόμα κι αν υποκρίνονται. Τόσο απλή, κοφτή, αλλά βασανιστική αν δεν καταφέρεις να την αντιμετωπίσεις μέσα στα επόμενα δευτερόλεπτα. Συνιστώσες της δύο λέξεις που καθημερινά πετάμε στο λόγο μας σαν τυπικό μπαχαρικό, ασήμαντες σαν τις κρατήσεις μόνες τους στα χέρια σου, τις οποίες, όμως, αν συνδέσουμε, σχεδόν πάντα η σιωπή μας προς απάντηση της : «Και μετά;».
Δεν το θέλω το μετά, δεν το θέλω. Να το πάρετε εσείς το μετά, εσείς με τα άψογα καλοστημένα σχέδια για το μέλλον. Εγώ θέλω το τώρα.
Ας μη βιαστεί να κριθεί υπερβολική η σκέψη μου. Πράγματι, σαν την ακούμε για πρώτη φορά, μέχρι και χαριτωμένη φαίνεται. Μια από τις πιο συνηθισμένες ερωτήσεις από όλους για όλα. Καλύτερη κρυψώνα για την ανησυχία δε βρίσκεις. Και μετά; Τι θα γίνει; Μετά από το σήμερα, το αύριο, το σχολείο, τις πανελλήνιες; Μετά από εμένα, από εσάς, από εμάς; Νομίζω δεν υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να την απαντήσει. Πόσο σιχαίνομαι τα αναπάντητα ζητήματα. Δε λέω, σαγηνευτική η αμφιβολία, το μυστήριο του αβέβαιου, αλλά υπάρχουν και όρια. Ύστερα από λίγο καιρό, καταντάει κουραστικό, κουραστικό και ενοχλητικό. Γιατί να μην ξέρω τι θα γίνει μετά; Γιατί να απογοητεύω τον εαυτό μου και τους άλλους επειδή δε μπορώ να αντιληφθώ τι ακολουθεί; Κάποτε μου είπε ένας γέρος στο λεωφορείο : «Πώς περιμένεις, μικρέ, να ξεκλειδώσεις το σεντούκι του μέλλοντος, ενώ το μόνο που έχεις μάθει είναι να το καθαρίζεις;». Τα λόγια του με έκαναν εκείνη τη στιγμή να καταλάβω πως ανέκαθεν φρόντιζα να είμαι καλός σε αυτό που κάνω, αφήνοντας προσωρινές επιθυμίες, υποψήφιες για τον τίτλο του ονείρου, να ξεθωριάσουν. Και έτσι πάντα κέρδιζα κάτι· βαθμούς, πτυχία, επαίνους, συγχαρητήρια τα οποία σε συνδυασμό με τους καλοπλασαρισμένους στόχους από τον περίγυρο που κοιτούσε τις δυνατότητες μου και όχι τα θέλω μου με έκαναν να κοιμάμαι ήρεμος με την πεποίθηση πως όλα θα στρώσουν. Ξύπνησα, όμως, και δε μπορώ να πάω πάλι για ύπνο, είναι ήδη αργά, αργά το βράδυ.
Όχι, δεν το θέλω το μετά, δεν το θέλω. Να το πάρετε εσείς το μετά, εσείς με τα άψογα καλοστημένα σχέδια για το μέλλον. Εγώ θέλω το τώρα. Χρειάζομαι χρόνο αρκετό για να σχεδιάσω τέλεια τα όνειρά μου και να εκτιμήσω σωστά αν αξίζει να αφοσιωθώ σε αυτά για να ολοκληρωθώ. Δε γίνεται έτσι, δυστυχώς. Ο κόσμος συνεχίζει, είτε προχωράς, είτε όχι. Δεν έχουμε άπλετο χρόνο για να σκιτσάρουμε τη ζωή μας όπως επιθυμούμε. Όποτε, αγαπητέ αναγνώστη, σε ρωτάω, έτσι για να αναπνεύσεις λίγο από τον αέρα μου, και μετά; Μετά την "πολυπόθητη" σχολή σου; Ακολουθεί μεταπτυχιακό; Διατριβή; Η μήπως δουλειά, σπίτι και οικογένεια; Κι αν αποφασίσεις να ασχοληθείς με τις τέχνες; Το θες τόσο ώστε να τα παρατήσεις όλα; «Όλα θολά, συγκεχυμένα», όπως λέει και ο Τασούλης. Δε μου αρέσει να περνάει ο χρόνος, φοβάμαι τη φθοροποιό δύναμή του, ούτε να μεγαλώνω, να βλέπω το δέρμα μου να γερνάει και τα μαλλιά μου να γκριζαίνουν. Έχω πολυάριθμα ζητήματα να λύσω με τον εαυτό μου και τους γύρω μου. Δε μπορώ να σκέφτομαι και τα επακόλουθα. Πφ, τόσες σκέψεις στο μυαλό μου. Σπρώχνουν η μία την άλλη για να διεκδικήσουν την προτεραιότητα, ποδοπατιούνται λες και βρίσκονται σε συναυλία. Αχ, τι δε θα έδινα από το τσούρμο των ιδεών που περιφέρονται στο κεφάλι μου να ξεχώριζα το πάθος μου. Δε θα είχε νόημα, βέβαια, αφού τον ενθουσιασμό μου αμέσως μετά εγώ ο ίδιος θα ευνούχιζα ρωτώντας με μια πολύ "απλή" ερώτηση:«Και μετά;».
σχόλια