Είμαι η τάδε. Μου αρέσει να τρώω φιλέτο σολομού και να κατηφορίζω την Αγίου Κωνσταντίνου παρέα με τον τάδε***

Είμαι η τάδε. Μου αρέσει να τρώω φιλέτο σολομού και να κατηφορίζω την Αγίου Κωνσταντίνου παρέα με τον τάδε*** Facebook Twitter
0

Κάθομαι σε μια ραγισμένη καρέκλα. Πηγαίνω μπρος πίσω τα τελευταία 20 λεπτά. Έτσι. Χωρίς λόγο. Απλά δεν έχω κάτι καλύτερο να κάνω.

Περιμένω.

Σηκώνομαι. Κατευθύνομαι προς την κουζίνα. Βάζω σ' ένα ποτήρι λίγο ουίσκι με δύο παγάκια. Πάντα έτσι μου αρέσει να το πίνω. Με δύο παγάκια.

Ανοίγω το ράδιο. Τυχαία επιλογή, για μια μαυρισμένη Κυριακή. Κάθομαι μπροστά από το παράθυρο. Τραβώ την κουρτίνα για να βλέπω τη βροχή. Τι ωραία που χορεύει, σκέφτομαι. Ιδιωτική θέαση, μόνο για μένα. Μεγάλη τιμή.

Ανταποδίδω τραγουδώντας. Της μιλώ χωρίς να περιμένω ανταπόκριση. Είναι από εκείνες τις φανταστικές φίλες που όλες είχαμε μικρές. Θυμάστε; Έρχονται απρόσμενα και φεύγουν με τον ίδιο τρόπο. Ίσα που προλαβαίνω να της ανοιχτώ.

Ξεκινώ με μια πρόποση. Στους αγαπημένους μας, όπου κι αν βρίσκονται. Αλήθεια πού βρίσκονται; Μήπως εσύ ξέρεις; Το λέω γιατί σε σχέση με εμένα είσαι σε θέση ισχύος. Ταξιδεύεις συχνά. Οπότε ίσως τους έχει πάρει κάπου το μάτι σου.

Μην φοβάσαι να μου πεις αυτό που δεν θέλω να ακούσω. Είναι θέμα μαζοχισμού. Ο άνθρωπος έχει πάντα μια ροπή προς την δραματικότητα. Τον τρέφει και τον δυναμώνει, σκοτώνοντάς τον. Σχήμα οξύμωρο, δεν βρίσκεις;

Αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Καλώς ή κακώς. Για πες λοιπόν. Τι ξέρεις εσύ για τους αγαπημένους μας; Γιατί κάποιοι αγαπημένοι παύουν να έχουν αυτή την ιδιότητα; Είναι τόσο δύσκολο να γίνεις αγαπημένος. Πώς μπορούμε και αποποιούμαστε μια τόσο ευλογημένη αξίωση; Μας πνίγει; Μας περιορίζει; Μας αδειάζει ή μήπως μας υπερχειλίζει;

Σε παρακαλώ, μην φεύγεις τώρα. Πριν μου απαντήσεις. Θέλω να μάθω. Πρέπει να μάθω. Αλήθεια. Μην φεύγεις.

.
.
.

Σ' ευχαριστώ που επέστρεψες. Ειλικρινά σε έχω ανάγκη απόψε. Που είχα μείνει; Α, ναι! Γιατί λοιπόν πετάμε από πάνω μας κάτι τόσο δυνατό και πολύτιμο;

Είναι ο μαζοχισμός που προανέφερα;

Ααα... Θες να μου πεις δηλαδή ότι ναι είμαστε τόσο ηλίθιοι. Οκ. Το δέχομαι. Δικαιολόγησε το μου. Σε ακούω.

Τι εννοείς δεν αντέχουμε την καλή εκδοχή του εαυτού; Πρέπει να έχουμε κουράγιο και για τα καλά μας εγώ; Θα τρελαθώ. Αφού κάθε σημαντικό και δυνατό έχει διακριτική παρουσία στη ζωή μας. Το ισοζύγιο που λέμε. Μόνο έτσι μπορείς να το κουλαντρίσεις. Μόνο έτσι είσαι συγχρόνως νήπιο και μωρός από τη μια... γέρος και σοφός από την άλλη. Είναι κατηγορίας 1+1=2. Σχεδόν νομοτελειακό το ζήτημα. Μην με μπερδεύεις.

Μην φωνάζεις. Έχεις δίκιο ότι η ζωή μας δεν δέχεται να τερματίζει σε δεύτερη θέση. Και ναι σίγουρα θα προτιμούσε την τρίτη. Για ευνόητους λόγους. Θα συμφωνήσω. Αλλά μην μου πεις ότι η ευτυχισμένη ζωή θέλει να τερματίσει μετά την δυστυχισμένη και την ατυχή.

Ναι. Δεν το είχα σκεφτεί αυτό το ενδεχόμενο. Όντως. Το ζόρι δεν το αντέχουμε όλοι οι άνθρωποι. Κι η ευτυχία έχει πολλά από δαύτα. Γιατί το να είσαι ευτυχής σημαίνει ότι έχεις ξεπεράσει τα άκρα. Και τι βρίσκεται μετά από αυτά; Το μέτρο. Που έρχεται και σε προσγειώνει με απάθεια. Αυτό είναι το έργο του, άλλωστε.

Να το και το σκαμπανέβασμα. Η τραμπάλα του έρωτα. Πάνω κάτω. Ζαλίστηκα. Κατεβαίνω. Δεν είναι για μένα αυτά.

Ίσως υπερέβαλλα. Μπορεί και να το αντέχω τελικά. Και να είναι ένα παιχνίδισμα της γλώσσας και του μικρού μυαλού μου η κατηγόρια του δικού μου άλλου. Έτσι γιατί όταν τον αδικώ περισσότερο απ' όσο αξίζει, βοηθιέμαι. Παραπλανώ προσωρινά τον εαυτό μου ότι γλίτωσα κι ας ξέρω μέσα μου την αλήθεια.

Ο άνθρωπος βροχούλα μου έχει μάθει να φορτώνεται με ενοχές και τύψεις. Χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Ανακλαστική συνήθεια χρόνων. Πώς ξυπνάς και πας τουαλέτα; Ε, κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στη σχέση μας με τον δικό μας άλλο.

Περπατάμε κάθε μέρα στο δρόμο για τη δουλειά. Συναντάμε ανθρώπους. Σκουντιόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα. Ίσως και κάποιες κουβέντες. Χαρίζουμε το χαμόγελο μας ή το φάσκελο μας. Την ευγένεια ή την αξεστιά μας. Είμαστε εμείς οι άνθρωποι που πέφτουμε πάνω σε άλλους ανθρώπους. Και θέλω να καταλήξω στο απλό συμπέρασμα ότι ένας από όοολους αυτούς είναι ο δικός μας ένας. Που όταν το βλέμμα μας συνάντησε το δικό του βυθίστηκαν και τα δυο στη θάλασσα του « εσένα περίμενα ντε ». Εκεί συχνά φυσάει κόντρα, αλλά όπου βγει.

Τέτοιες μοιραίες συναντήσεις δεν κρύβουν ενοχές και τύψεις. Δεν φταίμε που βρεθήκαμε εκεί. Επιλεχθήκαμε τυχαία. Σε λοταρία ίσως. Δεν με νοιάζει πώς βρέθηκα εκεί, τι κάνω από εδώ και πέρα με ενδιαφέρει. Να έχω δίλημμα ή να μην έχω; Χαχαχα. Ανόητη. Αγύριστο κεφάλι γεννήθηκα κι αγύριστο θα πεθάνω.

Όποιος πάει στη μάχη για να πεθάνει, δεν κάνει για πόλεμο. Όποιος δεν πιστεύει, φοβάται. Όποιος δεν μπορεί να περιμένει, είναι εγωιστής. Όποιος ρισκάρει, δεν έχει να χάσει τίποτα. Όποιος έχει ευθύνη της αγάπης, κρύβει στην καρδιά του αθωότητα. Όποιος αγαπά δεν κόβει εισιτήρια για τον έρωτα του. Έχει ταπεινότητα. Εσωτερικότητα στις κινήσεις του. Στέκει σιωπηλός και την ίδια στιγμή βράζει μέσα του. Αυτό έχει ο έρωτας. Το διπολικό. Το εκ του άνευ. Ορίων και ό,τι άλλο ποθείτε.

Μια πολιορκία είναι ο αγαπημένος μας. Μια απορρόφηση. Ένα σφουγγάρι που ρουφά αλλά κάποια στιγμή στεγνώνει. Μια ανάσα που εισπνέεται και λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα εκπνέεται. Το ναι και το όχι. Η καλημέρα και η καληνύχτα. Το άσπρο και το μαύρο. Το ¨σε θέλω¨ και το ¨σε μισώ¨. Το πάντα και το τίποτα. Η μια στιγμή και όλες οι στιγμές. Το γέλιο και το κλάμα. Ο εαυτός μας σε ένα άλλο σώμα.

Πριν μου είπες κάτι που προσπέρασα. Τώρα όμως θα σου απαντήσω. Ό, τι αισθανόμαστε θα κληθούμε να το αντιμετωπίσουμε. Αργά ή γρήγορα. Να είμαστε λοιπόν ειλικρινής και πιστοί απέναντι στους εαυτούς μας.

Δεν απέχει και πολύ από αυτό που μου είπες,σωστά; Το ξέρω. Την ίδια δουλειά κάνεις με εμάς. Θέλω χρόνια να στο πω κι όλο με παρασύρεις αλλού. Μέσα στο γαλάζιο πετάς το γκρίζο μπλε. Από την ηρεμία στην αναταραχή. Οι σταγόνες σου δεν λέω είναι μαγικές. Κάθε μια ξεχωριστή. Με τη δική της ιστορία. Το δικό της λόγο να υπάρχει. Αλλά μπορείς να καταστρέψεις ό, τι βρεις στο διάβα σου και να το απολαμβάνεις. Και μετά πετάς έναν ήλιο, αποσύρεις τους γκρίζους στρατιώτες σου, τα ηλεκτροφόρα ραβδιά σου και όλα μέλι γάλα.

Σήμερα ήρθες ήρεμη. Σιγανή. Με μια όμορφη μελωδία στο φόρεμα σου. Έτσι να έρχεσαι. Κι αυτό που ζητώ εγωιστικό είναι. Σε προλαβαίνω. Αλλά το έχω ανάγκη και στο ζητώ. Δέξου το όπως είναι. Χωρίς αναλύσεις και φίλτρα. Αφέσου στην απλή λειτουργία της καρδιάς. Ίσως αυτό να είναι το ζητούμενο. Η απλή λειτουργία της καρδιάς.

ΥΓ. μου θυμίζεις τα δάκρυα

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ