Μου αρέσει να χάνομαι στα μάτια των ανθρώπων. Τα μάτια δεν μπορούν να ξεγελάσουν. Είναι ένας ελκυστικός τρόπος να εισβάλεις, έστω και για λίγο, στη ψυχή ενός αγνώστου.
Στο λεωφορείο, στο τρένο, στο δρόμο βυθίζομαι πολλές φορές στα μάτια των άλλων. Βρίσκω πολύ συναρπαστικό να προσπαθώ να αποκωδικοποιήσω τι μπορεί να αισθάνεται κάποιος μέσα από το βλέμμα του. Ενεργοποιώ τη φαντασία μου και δημιουργώ ιστορίες.
Είμαστε γεμάτοι άγχος, κούραση, εκνευρισμό για τα 12ωρα που χτυπάμε στη δουλειά και δεν έχουμε χρόνο για συναισθήματα. Τα συναισθήματα πια τα θεωρούμε πολυτέλεια.
Σήμερα, όμως, οι ιστορίες μου έχουν ένα μελαγχολικό ύφος. Βλέμματα άχρωμα, κενά, ψυχρά, άγρια. Είναι που η ζωή μας, φορτωμένη με τόσες δυσκολίες, μας έχει κουράσει και δεν έχουμε χρόνο για συναισθήματα. Γιατί αυτά τα βλέμματα, τα άχρωμα, τα κενά, τα ψυχρά, τα άγρια δεν εκφράζουν συναίσθημα. Η θλίψη, η χαρά, η στεναχώρια είναι συναισθήματα. Μακάρι να έβλεπα τέτοια μάτια. Ζωντανά μάτια.
Κοιτάμε όλοι πώς να βγάλουμε τη μέρα, πώς να επιβιώσουμε, πώς να κρατήσουμε τη δουλειά μας, πώς να έχουμε έναν μισθό για να βγάζουμε τον μήνα. Είμαστε γεμάτοι άγχος, κούραση, εκνευρισμό για τα 12ωρα που χτυπάμε στη δουλειά και δεν έχουμε χρόνο για συναισθήματα. Τα συναισθήματα πια τα θεωρούμε πολυτέλεια. Έχουμε καταντήσει μαριονέτες σε ένα θέατρο που άλλοι έχουν στήσει για εμάς και μάλιστα σε βάρος μας! Και δεν αντιδράμε, δεν αφήνουμε τα σχοινιά να περπατήσουμε μόνοι μας.
Ας κάνουμε, λοιπόν, όλοι μας έναν απολογισμό. Ας καταλάβουμε πως δεν είμαστε μόνο εμείς και τα προβλήματα μας σε αυτόν τον κόσμο. Ας αρχίσουμε να νιώθουμε και πάλι. Να κοιτάμε γύρω μας, τον συνάνθρωπό μας και όλοι μαζί να πορευτούμε συλλογικά και ενωμένα. Δυο χέρια τα καταφέρνουν καλύτερα από ένα. Γιατί αυτό είναι ζωή.
Γιατί έτσι θα ξανακάνουμε πολύχρωμες τις ματιές μας!
