Το Ημερολόγιο Εκείνου Που Έκοψε Το Κάπνισμα***

Το Ημερολόγιο Εκείνου Που Έκοψε Το Κάπνισμα*** Facebook Twitter
2

Το Σάββατο αρρώστησα πολύ βαριά aka συνάχι και λαιμός που συγκρινόμενο με τον Ebola, το παραδέχομαι δεν είναι κάτι σοβαρό αλλά συγκρινόμενο με το ότι είχα μπροστά μου ένα ολόκληρο 4ήμερο που το περίμενα πώς και πώς για να ζήσω τη ζωή μου και αντ' αυτού κλείστηκα μέσα και φυσούσα τις μύξες μου it's a big deal. Κι επειδή όπως κάθε φορά που αρρωσταίνω σταματάω να καπνίζω μέχρι να γίνω καλά, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ τη θανατίλα που με βάρεσε και να κόψω το κάπνισμα για πάντα.

Τη στιγμή που το γράφω αυτό, για να είμαι ειλικρινής, δεν πιστεύω πως θα τα καταφέρω αλλά ίσως φταίει και το ζώδιό μου γιατί έλεγε σήμερα θα είμαστε ιδιαίτερα ανασφαλείς με τις αποφάσεις μας οπότε ποιος είμαι εγώ που θα τα βάλω με τ' άστρα; Παρ' όλα αυτά, είμαι αποφασισμένος να κάνω ό,τι μπορώ για να κρατήσω απασχολημένο τον εαυτό μου απ' το να σκέφτομαι ότι Χριστέ μου, τόση ώρα έχει περάσει κι ακόμα να καπνίσω.

Νιώθω προδομένος και απογοητευμένος γιατί μου είπαν ψέματα και με κορόιδεψαν. Μου είπαν ψέματα ότι αν αρχίσεις το κάπνισμα, μετά πολύ δύσκολα το κόβεις. Sorry αλλά κι ένας πίθηκος θα μπορούσε να το κόψει.

Όντας, λοιπόν, σε απελπιστική κατάσταση και ένα βήμα πριν στρίψω ένα τρίφυλλο για να πάρω το αίμα μου πίσω, ξεκινάω αυτήν εδώ τη στιγμή, το λέω κι ανατριχιάζω, Το Ημερολόγιο Εκείνου Που Έκοψε Το Κάπνισμα, όχι για κανέναν άλλο λόγο απλά γιατί πιστεύω πως όσοι περισσότεροι μάθουν ότι έκοψα το κάπνισμα τόσο περισσότερο δε θα θέλω να το ξαναρχίσω γιατί σε περίπτωση που το ξαναρχίσω μετά θα με δείχνουν και θα λένε α κοίτα είναι αυτός ο μαλάκας που καθόταν κι έγραφε ότι έκοψε το κάπνισμα και τελικά ξανακαπνίζει ο loser. Ε, αυτό το loser προσπαθώ ν΄ αποφύγω γιατί το μαλάκας δεν το γλιτώνω με τίποτα.

1η Ημέρα Κοψίματος

Δεν θα πω ότι δυσκολεύτηκα και καθόλου. Για την ακρίβεια κοιμόμουν τις 16 από τις 24 ώρες οπότε πού χρόνος για τσιγάρο; Επίσης σκέφτηκα μία αποτελεσματική μέθοδο να κόψει κάποιος το κάπνισμα αλλά επειδή δεν έχω λεφτά για start-up κτλ. θα την πω κι όποιος έχει όρεξη να χάσει την περιουσία του ας μου την κλέψει. Λοιπόν, ο ασθενής θα πέφτει σε ελεγχόμενο κώμα για κανά εξάμηνο, ίσως και χρόνο, εξαρτάται απ' το πόσο φουγάρο ήταν, κι όταν ξυπνήσει θα έχει καταφέρει ν' απεξαρτηθεί. Βέβαια εκτός από το ν' απεξαρτηθεί ίσως επιπλέον έχει καταφέρει να απολυθεί, διαζευχτεί, βιαστεί, ξεχαστεί, πεταχτεί απ' το κρεβάτι ή στη χειρότερη θαφτεί. Δεν ξέρω, ίσως θέλει κι άλλη σκέψη το όλο project γιατί δεν το νιώθω ακόμα έτοιμο.

2η Ημέρα Κοψίματος

Σήμερα τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα. Δυστυχώς άρχισα να νιώθω καλύτερα, το συνάχι μου πέρασε και ξαναβρήκα τη γεύση και την όσφρησή μου, πράγμα πολύ κακό γιατί είχα ξεχάσει πόσο ωραία μυρίζει ο καπνός των αναμμένων τσιγάρων γύρω μου, σαν αρωματικά κεριά με εκχύλισμα γιασεμί. Πήγα για καφέ και ανακοίνωσα ότι έκοψα το κάπνισμα και δεν θέλω σχόλια και φυσικά οι supportive φίλοι μου άρχισαν να με κερνούν τσιγάρα για να λυγίσω και να δείξω πόσο αδύναμος χαρακτήρας είμαι, που είμαι στην τελική αλλά όχι, δε λύγισα, κυρίως γιατί κάπνιζαν βιομηχανικά τα οποία και μισώ, ας έκαναν Βιρτζίνια να το συζητούσαμε. Αφού πέρασα επιτυχώς τον σκόπελο του "Πάμε για καφέ" χωρίς να καπνίσω, άρχισα να πιστεύω περισσότερο στον εαυτό μου. Επόμενος σταθμός το "Πάμε για φαγητό". Εκεί φέρθηκα αρκετά έξυπνα και όταν ερωτήθηκα "Nα κάτσουμε μέσα ή έξω;" προσποιήθηκα ότι κρυώνω και τους πήγα μέσα όπου το κάπνισμα δόξα τω θεώ απαγορευόταν. Suck it bitches.

Γυρίζοντας σπίτι, συνειδητοποιώ ότι χαίρω άκρας υγείας και ότι στο δωμάτιό μου έχω ακόμα τα καπνά μου. Χωρίς να το σκεφτώ παραπάνω, τρέχω, παίρνω την καπνοθήκη μου και την πετάω στα σκουπίδια και πάω μπροστά απ' τον καθρέφτη και μου λέω "Μπράβο αγόρι μου, είσαι ίνδαλμα". Μετά βέβαια σκέφτηκα πως το σχέδιο με τα σκουπίδια είναι λίγο επικίνδυνο γιατί σε περίπτωση απελπισίας δεν θέλω και πολύ να χάσω τα υπολείμματα αξιοπρέπειας που έχω και ν' αρχίσω να ψάχνω την τσάντα οπότε ντύθηκα και πήγα τα σκουπίδια δυο κάδους μακριά από το δικό μου, you know just in case I decide to go hobo.

7η Ημέρα Κοψίματος

Πέρασε κιόλας μια βδομάδα από τότε που έκοψα το κάπνισμα και πραγματικά πολύ θα ήθελα να γράψω πόσο δύσκολες στιγμές περνάω και πως δεν την παλεύω καθόλου γιατί εκτός από ένα παιδί, όλοι κρύβουμε και μια drama queen μέσα μας αλλά δυστυχώς ούτε που με νοιάζει. Αμ αμπσολούτλι φάην. Οκ, ήξερα πως είμαι τέρμα αναίσθητος σχεδόν με όλα, δεν είναι καμία έκπληξη, απλά δε φανταζόμουν ότι θα μου ήταν τόσο εύκολο να το κόψω, έτσι ανώδυνα. Αφού πραγματικά φοβάμαι ότι κάτι δεν κάνω σωστά. Σκέφτηκα μήπως υπνοβατώ τα βράδια και στρίβω τσιγάρα και τα καπνίζω στο μπαλκόνι αλλά θα μου πεις εδώ καλά-καλά ξύπνιος δεν μπορούσες να τα στρίψεις βρε κακομοίρη, φαντάσου να κοιμάσαι κιόλας. Κι όντως, δεν παίζει.

Το φιλοσόφησα γενικά το θέμα και προσπάθησα να καταλάβω για ποιο λόγο ακριβώς κάπνιζα και κατέληξα στο ότι δεν είχα τι να κάνω τα χέρια μου. Γενικά, τα χέρια μου με ενοχλούν πολύ και μέσα στη μέρα άπειρες φορές εύχομαι να μην τα είχα γιατί πραγματικά δεν ξέρω πού να τα βάλω. Θα 'πρεπε τουλάχιστον να 'ταν πτυσσόμενα ή να ξεβίδωναν και να έβγαιναν όταν δεν τα χρειαζόσουν, για παράδειγμα στον ύπνο δε βολεύουν καθόλου και τις περισσότερες φορές τα πλακώνω και μετά ξυπνάω το πρωί και αρχίζω να με χαστουκίζω και είναι σαν να με χαστουκίζει άλλος γιατί δεν τα νιώθω από το μούδιασμα ε και έχει πλάκα τέλος πάντων, εμένα μου αρέσει, όχι να με χτυπάνε άλλοι, να με χτυπάω εγώ χωρίς να νιώθω ότι είμαι εγώ.

Και όχι, δε δέχομαι τον χαρακτηρισμό "ο Πέτεμυ προσπαθεί να κόψει το κάπνισμα". Bitch, please. Δε χρειάστηκε καν να προσπαθήσω, σόρρυ κιόλας αλλά καμία δυσκολία το προτζεκτάκι. Απλά μια μέρα το έκοψα. Ούτε όρεξη να ξανακαπνίσω έχω και ούτε ζηλεύω να βλέπω τους άλλους να καπνίζουν, αν μη τι άλλο, τους λυπάμαι που πρέπει να ζουν μες στο συνεχές άγχος για το αν τους τελείωσαν τα χαρτάκια, αν ξέχασαν τον καπνό τους, αν τους καβάτζωσαν τον αναπτήρα, αν μπορούν να καπνίσουν στο αυτοκίνητο που πάνε βόλτα, στο σπίτι που πάνε επίσκεψη, στο αεροπλάνο που πάνε ταξίδι.

Ένιγουεη, χέστηκα τι κάνουν, απλά θα ήθελα να ήταν λίγο πιο δύσκολη η αποτοξίνωση, έτσι να 'χουμε να λέμε στα παιδιά μας μεθαύριο ότι οκ, εγώ πόλεμο δεν έζησα αλλά καθίστε να σας πω για τότε που έκοψα το κάπνισμα, τι τράβηξα ο καψερός, ένα γολγοθά τράβηξα. Εγώ με ονειρευόμουν να τρέχω να παίρνω αυτοκόλλητα να τα κολλάω πάνω μου, ν' αγοράζω ηλεκτρονικά τσιγάρα με γεύση red bull, να μπαίνω σε rehab centers και να το σκάω απ' την πίσω πόρτα με ξυρισμένο κεφάλι και γυαλιά ηλίου, ν' αρχίζω να τρώω μανιωδώς μπιγκ μπάμπολ, να βρίζω τους φίλους μου στα καλά καθούμενα και να μαχαιρώνω περαστικούς από τα νεύρα μου. Πού είναι όλο αυτό το δράμα που περίμενα να ζήσω κόβοντας το τσιγάρο; Ε; Είμαι έξαλλος και θέλω πίσω όλα τα λεφτά που χάλασα για να εθιστώ.

Νιώθω προδομένος και απογοητευμένος γιατί μου είπαν ψέματα και με κορόιδεψαν. Μου είπαν ψέματα ότι αν αρχίσεις το κάπνισμα, μετά πολύ δύσκολα το κόβεις. Sorry αλλά κι ένας πίθηκος θα μπορούσε να το κόψει. Καθόλου challenging το όλο σκηνικό, αν ήξερα ότι είναι τόσο βαρετό θα έλυνα Sudoku, λυπάμαι αλλά βάζω δύο αστεράκια βαθμό δυσκολίας κι αυτά επειδή είμαι σε καλό mood αλλιώς ούτε μισοφέγγαρο.

2

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

σχόλια

2 σχόλια