Ήξερες πως το σπίτι κατοικούσε μια πενταμελής οικογένεια όχι ιδιαίτερα ευκατάστατη. Είχες ακούσει πολλά. Οι πηγές σου μιλούσαν για άνεργους γονείς, δυο νέα αγόρια μπλεγμένα με ουσίες και μια ανήλικη κοπέλα με «ανάρμοστη» κοινωνική συμπεριφορά. Αμφέβαλες
Πάντα ήθελα να γράψω για το απέναντι διαμέρισμα. Ξέρεις γι' αυτό που βλέπει το πίσω μπαλκόνι του πατρικού σου. Πριν από τις κεραίες και τη γκρίζα θολούρα της πόλης. Αυτό που μοιάζει τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά σου ή τόσο μακριά από τον κόσμο σου ή από αυτό που αντιλαμβάνεσαι ως κόσμο.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Τυχαίνει να ζεις σε μια αχανή πόλη. Ο θεσμός της γειτονιάς δε σου προξένησε ποτέ κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα, παρ' όλα αυτά δείχνεις να τον αντιπαθείς γιατί αντικατοπτρίζει μια μικρότητα λίγο μπανάλ και ξεφτισμένη. Διατηρείς τους τύπους, όταν πρέπει χωρίς να επιδιώκεις τη σύναψη περαιτέρω σχέσεων. Να όμως, που ένα απόγευμα από αυτά που ξοδεύεις διαβάζοντας, έπεσε στην αντίληψη σου ο κόκκινος τοίχος ενός από τα δωμάτια του γειτονικού διαμερίσματος που πρόβαλλε χάρη στην ανοιγμένη μπαλκονόπορτα. Παραξενεύτηκες. Μα κόκκινο; Πρώτη φορά θέλησες να μάθεις κάτι παραπάνω για τους ενοίκους. Τότε και άλλη μια φορά. Ξέρεις πότε λέω. Ένα βράδυ που στα αυτιά σου έφτασαν τα λόγια ενός καυγά και μια κραυγή που πνίγηκε απότομα. Τρόμαξες. Βέβαια δεν άργησες να το προσπεράσεις.
Ήξερες πως το σπίτι κατοικούσε μια πενταμελής οικογένεια όχι ιδιαίτερα ευκατάστατη. Είχες ακούσει πολλά. Δεν είχες δώσει σημασία. Άρχισες μια μικρή έρευνα. Οι πηγές σου μιλούσαν για άνεργους γονείς, δυο νέα αγόρια μπλεγμένα με ουσίες και μια ανήλικη κοπέλα με «ανάρμοστη» κοινωνική συμπεριφορά. Αμφέβαλες. Είναι εύκολο να βγάλεις βιαστικά συμπεράσματα, σκέφτηκες. Ίσως πρόκειται για άλλη μια οικογένεια με τα προβλήματα που όλες αντιμετωπίζουν λίγο πολύ. Ίσως ο κόσμος διογκώνει τις καταστάσεις .Ίσως δεν είμαι εγώ αυτή που θα μπορούσε να δώσει μια λύση. Ίσως τελικά τζάμπα ασχολήθηκα!
Πέρασε ένας χρόνος από την τελευταία φορά που άραξες στο μπαλκόνι του πατρικού σου. Σπουδές στο Βορρά μου ήθελες! Και ενώ ένα μεσημέρι ζούσες το δίλημμα «μακαρόνια με κέτσαπ ή πίτσα από χθες», σα σωστός φοιτητής, ένα τηλεφώνημα σε ταρακούνησε.
Ήταν η φίλη σου. Και λέω «η» γιατί πρόκειται για αδελφική φιλία. Μεγαλώσατε μαζί. Και εννοώ μαζί μαζί. Γιατί έτυχε να μένετε σε γειτονικά σπίτια. Περάσατε από τα νέα της εβδομάδας στα γκομενικά και τα οικογενειακά. Και εκεί έσκασε τη βόμβα. «Θυμάσαι το σπίτι με τον περίεργο τοίχο απέναντι από το δικό σας; Που με είχες ρωτήσει αν ξέρω κάτι σχετικό; Πριν λίγες μέρες μάθαμε πως η μητέρα αυτοκτόνησε...»
Έχασες τα λόγια σου και υποσχέθηκες στον εαυτό σου την επόμενη φορά να κρατήσεις πιο ώριμη στάση. Την επόμενη φορά που θα υποπέσει κάτι ανάλογο στην αντίληψη σου να μη διστάσεις να προσφέρεις, να καταγγείλεις. Να μη σωπάσεις επειδή αυτό είναι πιο εύκολο. Να αποδείξεις γιατί θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
