Οι εποχές, λένε, αλλάζουν. Η φύση του ανθρώπου, όμως, όχι. Ανέκαθεν ασχολούμαστε με τη διαφορετικότητα των άλλων. Την κοιτούμε με περιέργεια, με θαυμασμό, τη θεωρούμε πολύτιμη, την επικρίνουμε. Εν ολίγοις, μαζί δεν κάνουμε και χώρια δε μπορούμε.
Δεν περνάει μια μέρα δίχως να σκεφτώ πώς θα ζούσα εγώ και πολλοί άλλοι άνθρωποι αν η μορφή διαφορετικότητας που την ονομάζουν "ομοφυλοφiλία" δεν αποτελούσε θέμα ταμπού για την κοινωνία. Και θέλω να γράψω ειδικά για αυτού του είδους τη διαφορετικότητα διότι αποτελεί ανάγκη μέσα μου να εκφραστώ με κάποιον τρόπο δημόσια. Καθημερινά μας βομβαρδίζουν με χαρακτηρισμούς, όπως, "πούστρα","αδερφή" και άλλους που όλοι λίγο πολύ έχετε ακούσει. Δεν είναι δα και το πιο εύκολο πράγμα να μεγαλώνεις με τις ταμπέλες που σου βάζουν οι άλλοι. Στην αρχή θυμώνεις, ύστερα απελπίζεσαι.
Συχνά "μολύνεσαι" κιόλας, αδυνατώντας ο ίδιος να αποδεχτείς αυτό που είσαι. Χτίζεις μια ζωή βασισμένη σε ένα ψέμα ξεγελώντας τον εαυτό σου:"Έλα μωρέ, μια παροδική κατάσταση είναι, ένα παιχνίδι του μυαλού, θα περάσει". Αμ δε! Το σώμα δεν το ξεγελάει ποτέ κανείς! Με τον καιρό, πολλοί ομοφυλόφιλοι κάνουν μια οικογένεια προσαρμοσμένη στα καθώς πρέπει πρότυπα της κατά τ' άλλα εκσυγχρονισμένης κοινωνίας. Αργά ή γρήγορα, τα καταπιεσμένα ένστικτα βγαίνουν στη φόρα και, σταδιακά, η άλλοτε ευτυχισμένη οικογένεια είτε διαλύεται είτε συνεχίζει να ζει υπό τον φόβο του κοινωνικού εξευτελισμού πίσω από μία καλογυαλισμένη βιτρίνα.
Πιο σύνηθες φαινόμενο, βέβαια, είναι οι ομοφυλόφιλοι που αν και οι ίδιοι αποδέχονται τον εαυτό τους σχετικά νωρίς, παραμένουν κρυφά gay, φοβούμενοι τις αντιδράσεις των υπολοίπων. Σε αυτή την κατηγορία ανήκω κι εγώ. Είναι μια μέση κατάσταση στην οποία απλά νιώθεις παγιδευμένος.Δε μπορείς να κάνεις ούτε πίσω και να υποκριθείς ότι είσαι κάτι που δεν είσαι, ούτε και μπροστά ώστε να υπερασπιστείς τον εαυτό σου ανοιχτά. Φοβάσαι για το πώς θα αντιδράσουν κυρίως οι πιο κοντινοί σου άνθρωποι. Κακά τα ψέματα, σε ορισμένες περιπτώσεις ακόμη και οι ίδιοι οι γονείς φτάνουν στις πιο ακραίες "λύσεις". Οπότε περιμένεις. Περιμένεις να βρεθεί ένας άνθρωπος,φίλος ή εραστής,με τον οποίο θα νιώσεις ασφαλής να ομολογήσεις την αλήθεια σου. Δύσκολη η αναμονή, αλλά αξίζει τον κόπο.
Κι υπάρχει και η άλλη θλιβερή περίπτωση, που αφορά κατά κύριο λόγο τους νέους. Εκείνοι που δεν αντέχουν τις φωνές του πλήθους και επιλέγουν την ύστατη φυγή, αφήνοντας πίσω τους μια απέραντη οδύνη σε συγγενείς και φίλους κι ένα ηχηρό μήνυμα που ποτέ δεν ακούει το πλήθος:
"Έτσι κάνουν πάντοτε οι άνθρωποι. Τραγουδάνε τον έρωτα, όπως τα αηδόνια κελαηδούν την ομορφιά της ζωής. Ποια η διαφορά μας; Κι αν δεν αγαπάς εκείνη μα εκείνον, τι σημασία έχει μια κατάληξη; Μπορεί κανείς να περιορίσει την αγάπη ή τον έρωτα; Αυτοί οι δύο επισκέπτες δε μπαίνουν σε καλούπια. Διότι η αγάπη μοιάζει με αεράκι ανοιξιάτικο: δροσερό, τρυφερό, λυτρωτικό. Και δεν ξεχωρίζει πρόσωπα, φυτά, ζώα. Μέσ' απ' όλα φυσάει και φωτίζει την ύπαρξή τους. Δίχως διακρίσεις, με τον ίδιο τρόπο. Κι ο έρωτας είναι η θάλασσα. Η φουρτουνιασμένη θάλασσα.Η τρικυμία στην καρδιά. Ο καπετάνιος αδυνατεί να κοπάσει την τρικυμία.Εγώ αδυνατώ να κοπάσω τον έρωτα. Μόνο να προσπαθήσω να με κυβερνήσω μπορώ. Αλλά ποιος καπετάνιος κατάφερε να βγάλει αλώβητο το καράβι του από μια μεγάλη καταιγίδα; Γιατί οφείλω λοιπόν να λογοδοτώ; Γιατί να φοβάμαι; Γιατί να τρέμω μην αποκαλυφθούν όσα νιώθω; Γιατί το λουλούδι της αγάπης μου για τον άνθρωπο που έχω ερωτευτεί να μαραίνεται μέσα μου, αφού δε μπορώ να βγάλω μιλιά; Διαρκώς μπαίνουν "οι άλλοι" ανάμεσα σε μένα και τη ζωή. Αχ αυτοί "οι άλλοι". Μπορούν να χτίζουν τείχη, που λέει κι ο ποιητής. Αδιαπέραστα (σχεδόν!) τείχη. Με τόση ευκολία, διακριτικότητα και λεπτότητα... χωρίς να αφήνουν ίχνη! Κι αγνοούν κι οι ίδιοι πολλές φορές αυτό τους το ταλέντο.Χτίζουν, δίχως να συνειδητοποιούν αυτό που κάνουν! Τι κρίμα! Κάποιοι χτίζουν μόνοι τους τα δικά τους τέιχη, με την πλήρη συγκατάθεση βέβαια των υπολοίπων. Ίσως το κάνουν για να προστατευτούν. Μα εγώ δε θα άντεχα να ζω έτσι. Δεν τους κρίνω βέβαια! Ούτε "τους άλλους" μπορώ να κρίνω. Έτσι είναι φτιαγμένος ο κόσμος. Μόνο που εγώ αρνούμαι να ζήσω σε αυτόν."
Κι έτσι απλά, φεύγουν.
Τώρα που πληκτρολογώ το κείμενο στέκομαι εδώ κι αναρωτιέμαι: "Αλήθεια, γιατί είμαστε τόσο καχύποπτοι απέναντι στο ξένο; Γιατί αισθανόμαστε ξαφνιασμένοι και παραξενεμένοι μόλις αντικρίσουμε το διαφορετικό; Και γιατί πρέπει να φοβάμαι τόσο πολύ εγώ "τους άλλους" και κάποιοι άλλοι εμένα ως μέλος των δικών τους "άλλων";
Ας αναλογιστεί ο καθένας τα τείχη που εν αγνοία του συνέβαλε να χτιστούν κι ας προσπαθήσει να αγκαλιάσει το διαφορετικό. Κι ας αγαπήσει ο καθένας τη διαφορετικότητά του!
σχόλια