Δεν ξέρω από που να το πιάσω. Κι έχω διαβάσει άλλα χίλια κείμενα για το που πάμε, και πόσο χάλια είναι τα πράγματα, και που δεν ξέρουμε πια τι μας γίνεται. Ωραία τα λένε. Ωραία περιγράφουν την απογοήτευση. Κι εσύ; Ψάχνεις μια λύση πρώτα σκάβοντας με ματωμένα χέρια στο μυαλό σου, μετά διαβάζοντας, μετά συζητώντας λιγάκι. Λύση δε βρίσκεις, μονάχα ωραία λόγια να περιγράψεις την κατάσταση σου και μια αρρωστημένη επιβεβαίωση πως δεν είσαι μόνος, πως για να συνεχίζουν τόσοι κάτι θα ξέρουν, κι εσύ αν δεν ξέρεις, προχώρα και ίσως το βρεις.
Και μετράς τα βήματά σου. Τελείωσες τη σχολή, έριξες το μεταπτυχιακό από ενοχικά σύνδρομα και μάταιες σκέψεις, πού να πας και τι να κάνεις και με τι λεφτά και τι νόημα έχει να το κάνεις, αφού δουλειά δε θα σου βρει, τουλάχιστον σε αυτό που λες πως αγαπάς, όποιο κι αν είναι. Δοκίμασες να επιστρέψεις στους γονείς, αν σπούδασες αλλού, και πάτωσε κι αυτό, και άκρη δε βρήκες και σηκώθηκες κι έφυγες. Δούλεψες σε ό,τι βρήκες και δε σου ταίριαξε κι αυτό. Σερβιτοριλίκι και πωλήσεις και promotion και ό,τι άλλο περιστασιακό, αλλά είτε γιατί είσαι κακομαθημένος είτε γιατί είσαι καλομαθημένος δεν ταίριαξες. Έστειλες βιογραφικά μπας και βρεις δουλειά στο αντικείμενό σου, δεν απάντησαν ποτέ. Οπότε παραιτήθηκες κι από εκεί. Ανεργία και απραγία. Μόνιμη αργία.
Και στρέφεσαι σε γνωστούς και στον ένα φίλο να γεμίσουν τις ώρες σου. Μα με τον φίλο τα είπες όλα, και τι άλλο πια να πεις, τα βρήκατε, τα συμφωνήσατε, τα ίδια περνάτε, εσύ μπορείς, εγώ μπορώ, θα τα καταφέρουμε, και ίσως είναι έτσι, και ίσως αλλιώς είναι, κι αν δοκιμάσουμε αυτό, και θεωρίες τούμπανα, τις είπατε όλες. Και οι γνωστοί είναι για την πλάκα, και πόσο να γελάσεις όταν το μέσα σου καίει, και οι σκέψεις ανακυκλώνονται μέχρι που σου καίνε το μυαλό, οι ίδιες σκέψεις, πως τα πάντα δοκίμασες και τίποτα δε δοκίμασες και τίποτα δεν κάνεις.
Και λες να δοκιμάσεις και τον έρωτα, μα εσύ κι αν ερωτεύεσαι ποιός θα ερωτευτεί τη μαυρίλα σου, και κάνεις σεξ τυφλά, και μετά δεν έχεις τι να πεις, και πόσο να τραβήξει ο ξένος τη συζήτηση, και θες να μιλήσεις, να ουρλιάξεις, να κλάψεις, να αγκαλιάσεις και να αγκαλιαστείς, στα τυφλά. Φαύλος κύκλος κι εκεί, που ερωτεύεσαι την προοπτική σωτηρίας σου κι όχι τον άνθρωπο. Και είτε θα συναντήσεις κάποιον χαμένο σαν εσένα να ερωτευτείτε τις προοπτικές, είτε θα βρεις κάποιον που πατάει πιο γερά, κι εσύ θα πονάς και θα έχεις ένα λόγο παραπάνω να τρώγεσαι με τα ρούχα σου. Γιατί όποιος πατάει γερά προχωράει. Προσπερνάει. Και σου μένει μονάχα η συνειδητοποίηση πως είσαι κάπου πίσω, κάπου αφηρημένα. Κι αν θέλεις να σου απλώσει ένα χέρι, τι σημασία έχει; Δε θα το κάνει. Εσύ μονάχα ερωτεύτηκες. Κανένα ψίχουλο μονάχα θα έχει το χέρι που ίσως απλωθεί, γιατί οι απεγνωσμένοι αντιμετωπίζουν το σεξ σαν ανάσα οξυγόνου σε βαθιά σκοτεινά νερά και το απολαμβάνουν λίγο περισσότερο. Και με τον έρωτα έτσι, αλλά ποιος ανακάλυψε ποτέ.
Κι εσύ πού μένεις; Εκεί που ήσουν. Να ψάχνεις τη λύση. Να ψάχνεις δουλειά. Να ψάχνεις γέλια. Να ψάχνεις κόσμο να σου ξεκολλήσει το μυαλό. Να ψάχνεις να γεμίσεις τη μέρα σου. Να μη μένεις σπίτι, και σε κατατρώνε τα δαιμόνια. Κατάθλιψη το λένε. Και λένε πως είσαι καλά που ακόμα κάτι ψάχνεις. Πού να ήξεραν πως ψάχνεις κάτι να σου ξεκολλήσει το μυαλό από την κατάληξη των επαναλαμβανόμενων σκέψεων σου, πως δεν έχει κανένα νόημα στην τελική, και πως εσύ δεν έχεις αυτό που έχουν οι άλλοι, τη θέληση, το τσαγανό, το γονίδιο που σε κάνει να θέλεις να προχωράς, κι όχι να κάθεσαι στο χώμα να γλύφεις τις πληγές σου.
Να σου πω τι θα ήθελα; Μια δουλειά. Που να την αντέχω. Το φίλο μου, τον ένα. Να γελάμε και να κλαίμε. Και μια αγκαλιά. Κάποιον τα φιλήσει τους καρπούς μου και να που πει πως όλα θα πάνε καλά. Να με ερωτευτεί όσο τον ερωτεύτηκα. Να πάμε μαζί. Να τον τραβάω και να με τραβάει πού και πού.
σχόλια