Καθόταν σκεπτικός στη στάση του λεωφορείου. Έπαιρνε βαθιά ανάσα και ξεφύσαγε με όλη του τη δύναμη. Η δυσαρέσκεια ζωγραφιζόταν ανάγλυφα στο πρόσωπό του, στερώντας του κάτι από τη φρεσκάδα των νιάτων. Κάθε λεπτό κοιτούσε το ρολόι του. Άρχισε να περπατάει μηχανικά πάνω κάτω. Έμοιαζε να κυνηγάει το χρόνο.
Χαμένος στις δεκάδες σκέψεις του, τινάχτηκε απότομα όταν ένιωσε ένα σκούντηγμα στον ώμο.
Μια ηλικιωμένη κυρία – στα χρόνια περίπου της αγαπημένης του γιαγιάς – τον κοίταξε βαθιά στα μάτια προσφέροντάς του το πιο γλυκό της χαμόγελο.
Ένιωσε αμήχανα.
«Παιδί μου. Συγχώρα με για την αδιακρισία. Σε βλέπω ώρα αγχωμένο. Κάτι σε βασανίζει;»
«Το λεωφορείο. Δεν έχω χρόνο. Καλά έλεγα ότι δεν θα έπρεπε να το ξαναχρειαστώ ποτέ. Όμως πού χρήματα για βενζίνη πια; Ουφ... Μα πείτε μου που είναι επιτέλους!»
Αυτό δε μπορώ να σου το απαντήσω. Θα σου πω όμως κάτι άλλο. Ο Χρόνος. Από την ώρα που γεννιόμαστε, κάνουμε τους εαυτούς μας πιόνια σε ένα άνισο παιχνίδι μαζί του.
Σκέψου το σε όλες τις πτυχές. Μπορεί να τρέχουμε να προλάβουμε ανούσιες προθεσμίες. Μπορεί να τον σκορπάμε σε πράγματα που μας σκλαβώνουν. Ίσως άλλες φορές καθόμαστε άπραγοι, απλά περιμένοντας. Χωρίς να διεκδικούμε αυτό που λαχταρά η ψυχή μας. Πιθανότατα περνάει μια ολόκληρη ζωή όταν ξαφνικά ξυπνάμε και το ρολόι μετρά πλέον αντίστροφα.
Εάν θέλεις πες μου λοιπόν κάτι. Όταν θα έρθει η δική σου στιγμή, όπου θα περνούν μπροστά από τα μάτια σου οι εικόνες που δημιούργησες, ξετυλίγοντας το κουβάρι, πώς θα ήθελες να έχεις εκμεταλλευτεί το χρόνο που σου δόθηκε; Τι θα σε έκανε να νιώσεις γεμάτος από την εμπειρία αυτή;
Το βλέμμα του έμεινε πάνω της χαμένο. Οι συσπάσεις στο πρόσωπό του έδειχναν μια αλλόκοτη ταραχή. Πέρασαν κάποιες στιγμές όταν με φωνή σίγουρη, ζωντανή, της είπε:
«Θέλω να δω παντού Αγάπη. Θέλω να δω γύρω μου χαρούμενους ανθρώπους. Πιο πολύ απ' όλα θέλω να έχω γίνει εγώ η αιτία της χαράς τους. Να τους προσφέρω ό, τι περνάει από τις δυνάμεις μου. Να τους ομορφαίνω την πορεία.
Θέλω να δω σκηνές ευτυχίας με την Οικογένειά μου. Συγγενείς και Φίλους. Η μεγάλη μου οικογένεια. Να έχω καταφέρει να βρω κάθε σημαντικό ''Άλλο''. Να μην προσπεράσω. Να τους έχω αναγνωρίσει και να τους έχω δείξει τι σημαίνουν για μένα. Να μετράω άπειρες στιγμές με την ηχώ του γέλιου τους στ' αυτιά μου.
Θέλω έρωτες ανεπανάληπτους, έρωτες τρελούς, πάθος αιώνιο, συντρόφους ζωής. Να έχω δοθεί με όλο μου το ''είναι''. Να ξέρω πως δεν κράτησα τίποτα πίσω. Ότι έπεσα με τόλμη στα βαθιά. Και ας έφαγα τα μούτρα μου. Όλα στο πρόγραμμα είναι. Νομίζω ακόμη και αυτό θα με κάνει να χαμογελάσω πλατιά. Αρκεί να δω ότι ΡΙΣΚΑΡΑ.
Δεν επιθυμώ απωθημένα. Πάντα υποστήριζα ότι μετανιώνει κανείς για όσα δεν έκανε και όχι για όσα έκανε. Δεν υπάρχει λάθος ή σωστό σε κάθε ενέργεια. Το παιχνίδι της ηθικής έχει κάποια κενά. Τα χρώματα είναι άπειρα, δεν παίζουμε σε ασπρόμαυρη οθόνη. Εύχομαι πάντως να μην αδικήσω κανέναν. Και αν αυτό συμβεί, να ξέρουν τουλάχιστον ότι δεν είχα ποτέ κακή πρόθεση.
Θέλω να δω ότι υπήρξα παραγωγικός. Να κάνω αυτά που αγαπώ επάγγελμα. Να εργάζομαι σκληρά βλέποντας το αποτέλεσμα ως τεράστια ανταμοιβή. Να εξελίξω τον εαυτό μου. Θέλω να μάθω όσα περισσότερα πράγματα μπορώ. Να ρουφήξω γνώσεις και εμπειρίες. Να αλλάξω κάτι σε αυτόν τον κόσμο. Και ας με λένε ρομαντικό!
Θέλω να νιώθω ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ. Θέλω θάλασσες και βουνά. Ταξίδια σε κάθε μεριά της γης. Διαφορετικούς πολιτισμούς. Εκδρομές με τους αγαπημένους μου. Αποδράσεις αναζωογονητικές, δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στο κοντέρ.
Φθινοπωρινή μελαγχολία. Χειμωνιάτικη θαλπωρή. Ανοιξιάτικη άνθιση. Καλοκαιρινή ανεμελιά.
Συναυλίες με αναμμένους αναπτήρες. Γήπεδα γεμάτα. Θαλάσσια σπορ. Βουτιές από τα βράχια τα ψηλά. Παιχνίδια στην άμμο. Ηλιοβασιλέματα αγκαλιά. Βόλτες υπό το θεραπευτικό φως του φεγγαριού.
Ξενύχτια με γλυκό κρασί. Γεύσεις μαγικές. Ξημέρωμα στην ακροθαλασσιά. Ματιές γεμάτες νόημα. Αγγίγματα που ανατριχιάζουν. Σώματα δεμένα. Χωρίς αναπνοή.
Όλα τα παραπάνω να συνοδεύονται από μια μουσική αλλιώτικη. Τη μελωδία της Ευτυχίας.»
Επανήλθε στην πραγματικότητα και έλαμπε ολόκληρος.
«Παιδί μου. Όσα είπες τα έκανες ζωντανή εικόνα μπροστά μου. Τα είδα και τα ένιωσα. Θυμήσου. Ό, τι μπορείς αληθινά να φανταστείς, μπορείς και να το ζήσεις.»
Του χάρισε μια τελευταία ζεστή ματιά, κράτησε γερά το μπαστούνι της και εξαφανίστηκε μέσα στο πλήθος.
