Η Μάρσα και η Μάγια δεν μιλούσαν μεταξύ τους μέρες τώρα κι ας ήταν αδελφές. Η ένταση ήταν διάχυτη στο χώρο. Μύριζε μπαρούτι. Kι αυτή η αναθεματισμένη σιωπή θύμιζε νηνεμία λίγο πριν ξεσπάσει το μπουρίνι. Κάποια στιγμή η Μάρσα αναστέναξε.....
«Τι έχεις;» ρώτησε η Μάγια.
«Αφού ξέρεις τι ρωτάς;»
«Ρωτώ γιατί θέλω να ακούσω την απάντηση.»
«Εδώ και μέρες σου εξηγώ πως θέλω να βγούμε μια βόλτα, να δούμε λίγο κόσμο, να αλλάξουμε παραστάσεις. Γιατί μου το στερείς;» απάντησε η Μάρσα με παράπονο.
«Γιατί δεν έχω διάθεση. Σου το έχω εξηγήσει. Δεν νιώθω καλά αυτή την εποχή. Και αντί αυτό να σε προβληματίζει εσύ έχεις το μυαλό σου στις βόλτες και στην καλοπέραση.»
«Μα το χρειάζομαι σου λέω. Πνίγομαι. Με έχεις κλεισμένη βδομάδες ολόκληρες στο σπίτι. Ακούς; Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα.» η Μάρσα άρχισε να ανεβάζει τους τόνους.
«Και καλά θα κάνεις να το συνηθίσεις. Από εδώ και στο εξής δεν θα βγαίνουμε συχνά. Μας πήραν τα χρόνια. Τα πόδια πονάνε, δεν έχω αντοχές....» απάντησε η Μάγια διατηρώντας ακόμα την ψυχραιμία της.
«Να τις βρεις.» είπε επιτακτικά η αδελφή της και συνέχισε «έχω βαρεθεί τις κυκλοθυμικές διαθέσεις σου, τη μελαγχολία, την κατάθλιψη σου. Είπα: Θέλω να βγούμε έξω!» φώναξε η Μάρσα.
«Αλήθεια;» κάγχασε η Μάγια, σηκώθηκε από την θέση της, πήγε στην πόρτα και σάρκασε: «Να, εδώ είναι η πόρτα. Άνοιξε και φύγε».
«Με εκβιάζεις; Εντάξει. Αφού θέλεις παιχνίδια ας παίξουμε. Αλλά τους όρους θα τους βάλω εγώ. Θα μείνουμε στο σπίτι μα να ξέρεις, από εδώ και πέρα δεν πρόκειται να σου ξαναδώσω να φας!» απείλησε η Μάρσα.
«Μην γίνεσαι ανόητη. Πρέπει να μαγειρεύεις για να τρώμε, αλλιώς θα πεθάνουμε. Σκέψου αυτό που σου λέω......»
Το πρόσωπο της Μάρσα συννέφιασε. Η αδελφή της είχε δίκαιο. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα βαθιάς σκέψης συμπέρανε:
«Τελικά θα ήταν πολύ διαφορετική η ζωή μας εάν είχα εγώ τα πόδια και εσύ τα χέρια.»
«Ναι» συμφώνησε η Μάγια «Και σίγουρα θα ήταν διαφορετική εάν μας διαχώριζαν αμέσως μετά τη γέννα....... Θέλεις ακόμα να βγούμε έξω;»
«Όχι. Πάμε να σου μαγειρέψω κάτι..............»
σχόλια