Ο καθένας μας μαθαίνει να λειτουργεί με τον δικό του τρόπο. Μ' αυτόν σκέφτεται, μ' αυτόν αντιδρά και σύμφωνα μ' αυτόν συμπεριφέρεται. Είναι δύσκολο ν' αφήσεις στην άκρη τον δικό σου τρόπο και να προσπαθήσεις να αντιληφθείς τον τρόπο των άλλων. Όλα αυτά που σ' έχουν καθορίσει και σ' έχουν διαμορφώσει κυλάνε μέσα σου και ακόμα και όταν δεν το καταλαβαίνεις σου δείχνουν ποιο δρόμο να διαλέξεις. Κάποιες φορές οι επιλογές μπορεί να μην είναι τέλειες αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν οφείλεις στον εαυτό σου να τις υποστηρίξεις μέχρι εκεί που δεν σε φθείρουν.
Αν αρχίσουν να σε φθείρουν, σταματάνε να είναι επιλογές και μετατρέπονται σε συνειδητά μαρτύρια. Καμιά φορά αρεσκόμαστε να ζούμε σε καταστάσεις που μας προκαλούν προβλήματα και μας στερούν την ευτυχία και να γινόμαστε "οσιομάρτυρες", όμως ο χρόνος δεν είναι απεριόριστος και η ζωή του μάρτυρα απαιτεί μεγάλες θυσίες, καθώς και ένα ανώτερο σκοπό. Δεν ξέρω πόσο εύκολο είναι να αφήσεις στην άκρη τον δικό σου τρόπο και να δεις τον τρόπο ενός άλλου ανθρώπου. Μιλάω φυσικά για κάποιον που σ' ενδιαφέρει και λέω "τρόπο", τη διαδικασία με την οποία δύο άνθρωποι μαθαίνουν ο ένας τον άλλο.
Πάντα τα θέλω μας είναι ισχυρά και όταν θέλουμε κάποιον γινόμαστε ανυπόμονοι, μπορεί και κτητικοί και ανικανοποίητοι, όταν τα πράγματα δεν βαδίζουν σύμφωνα με αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Όμως οφείλουμε να καταλαβαίνουμε ότι η σκέψη μας μπορεί τόσο εύκολα να αλλάξει την πραγματικότητα. Αλλά τελικά για να φτάσεις στο σημείο ν' αντιληφθείς αν θέλεις κάποιον στην ζωή σου, πρέπει πρώτα να τον γνωρίσεις, άρα να του αφήσεις τα περιθώρια να υπάρξει.
Στο τέλος τέλος έχει μεγαλύτερη αξία να μάθεις και κάτι άλλο πέρα απ αυτό που ήδη ξέρεις ακόμα και αν τα πράγματα δεν έρθουν έτσι όπως περιμένεις... ίσως να είναι και καλύτερα να μην συμβαίνουν όλα στην ζωή μας όπως τα σκεφτόμαστε. Οι πρώτες κουβέντες συνήθως αρκούν για να καταλάβεις ότι κάποιος δεν σου ταιριάζει, σπάνια όμως αρκούν για να καταλάβεις ότι σου ταιριάζει πραγματικά, γι αυτό είναι χρήσιμο να ακούς, όταν βέβαια οι άλλοι έχουν κάτι να πουν...
