Έχω ένα παράπονο. Βασικά δεν έχω μόνο ένα παράπονο, έχω πολλά, αλλά θα αρχίσω από αυτό. Είμαι 18 χρονών και μόλις τελείωσα το λύκειο. Έδωσα και τις πανελλήνιες εξετάσεις, έβγαλα τα μόρια που ήθελα, αλλά και πάλι φεύγω για το εξωτερικό. Την πιάνω την ίδια σχολή και στην Ελλάδα, όμως τι μέλλον έχω εδώ? Σε μια χώρα που οι άνεργοι μπαίνουν στο μετρό και παρακαλούν τον κόσμο να τους δώσει έστω και 10 λεπτά; Τι να κάνω με το πτυχίο, αν άλλοι με μεταπτυχιακά και διδακτορικά παίρνουν τρεις και εξήντα ενώ χτυπάνε 12ωρα και 18ωρα? Τι μέλλον έχω αν κάτσω στην Ελλάδα?
Όλη τη χρονιά με ρωτούσαν οι καθηγητές στο σχολείο και στα φροντιστήρια «Και αν μπεις σε καμιά νομική, πάλι θα φύγεις;» Η απάντηση μου ήταν η ίδια. «Ναι, πάλι θα φύγω. Έχω μέλλον στην Ελλάδα;». Είναι διαδεδομένη βέβαια η άποψη ότι στο εξωτερικό πάνε όσοι δεν τα καταφέρνουν με τις εξετάσεις εδώ, όμως είναι αλήθεια έτσι τα πράγματα; Μήπως όσοι μπορούν φεύγουν όσο είναι ακόμα καιρός, να πάνε σε άλλες χώρες με περισσότερες ευκαιρίες; Γιατί είναι αναγκασμένοι οι νέοι, όπως και εγώ, να φύγουν και να εγκαταλείψουν το σπίτι τους για να κυνηγήσουν τα όνειρα τους, είναι το ερώτημα που θέτω. Ούτε εγώ θέλω να φύγω, γιατί όμως η Ελλάδα με διώχνει, με το δικό της ξεχωριστό τρόπο;
Την ίδια ώρα που εγώ θέτω τους προβληματισμούς μου, οι συμμαθητές μου παίζουν «τζόκερ» με το μηχανογραφικό τους. Οι μισοί δεν ξέρουν που να πάνε, οι άλλοι μισοί δεν ξέρουν τι εμπεριέχουν οι σχολές που δηλώνουν. Γονείς, καθηγητές και φροντιστήρια φωνάζουν για «Ιατρική- Νομική - Πολυτεχνείο» και οι νέοι, σαν υπάκουα φερέφωνα κάνουν αντιγραφή τις επιθυμίες των άλλων. Λίγοι είναι οι ενημερωμένοι που ξέρουν τον προσανατολισμό τους. Φυσικά, το σχολείο παρέχει το μάθημα του Σχολικού Επαγγελματικού Προσανατολισμού (ΣΕΠ) που παρέχεται στους μαθητές της 3ης Γυμνασίου (όταν ήμουν εγώ 3η γυμνασίου υπήρχε, δεν γνωρίζω αν έχει καταργηθεί και αυτό), την εποχή που οι νέοι δεν ενδιαφέρονται ακόμα για τέτοιου είδους αναζητήσεις. Αντίθετα, στο λύκειο δεν υπάρχει τίποτα, ούτε η παραμικρή παραίνεση για την επαγγελματική κατεύθυνση που θα ακολουθήσουν οι μαθητές. Σίγουρα μπορούν σε κάθε περίπτωση να συμβουλευτούν τους καθηγητές, αλλά μάθημα που να εξυπηρετεί αυτό το σκοπό, δεν υπάρχει. Στη 2α λυκείου οι μαθητές δηλώνουν την κατεύθυνση (ή δέσμες όπως θα γίνουν τώρα) με μοναδικό κριτήριο: είμαι καλός/μου αρέσουν τα μαθηματικά ή τα αρχαία; Με βάση αυτό το κριτήριο έχει διαμορφωθεί εν μέρει τουλάχιστον η επαγγελματική πορεία του νέου.
Απ' τη μία ακούω τους γείτονες και του γνωστούς να παραπονιούνται ότι όλα τα λαμπρά μυαλά του τόπου φεύγουν στο εξωτερικό, ενώ στην Ελλάδα θα απομείνουν μόνο οι απαίδευτοι και οι άχρηστοι. Ποιος φταίει γι' αυτό; Αυτή η ερώτηση είναι η «καυτή πατάτα» των ευθυνών που όλοι αποφεύγουν. Κανείς δε θα αναλάβει αυτή την ευθύνη, αν και καθημερινά ακούγονται προτάσεις για πιθανούς τρόπους βελτίωσης των συνθηκών σχετικά με την ανεργία και την εκπαίδευση. Για το θέμα του επαγγελματικού προσανατολισμού έκανα μια πρόταση στη διευθύντρια του λυκείου μου. Πρότεινα, πρέπει να ήταν Γενάρης, εκείνη την περίοδο να γίνει μια ημερίδα/ διημερίδα στο σχολείου όπου γονείς των παιδιών να μιλήσουν για τα επαγγέλματά τους και να απαντήσουν σε τυχόν ερωτήσεις που πιθανότατα θέσουν οι μαθητές. Προφανώς δεν έγινε ποτέ, σίγουρα όμως θα δίνονταν ενδιαφέρουσες συμβουλές στους μαθητές για την επαγγελματική πορεία που επιδίωκαν να ακολουθήσουν. Κάτι τόσο απλό θα μπορούσε να γίνεται στα σχολεία, αλλά όχι. Γιατί να ενδιαφερθεί κανείς να κάνει κάτι τόσο απλό και τόσο ωφέλιμο;
Άλλοι λένε πως η νέα γενιά θα τα φτιάξει όλα. Θεωρούν πως ότι και να γίνει κάπως θα τα φτιάξουν οι επόμενοι. Δε το νομίζω, εφόσον βαδίζουμε στον ίδιο δρόμο με τους προγόνους μας και δε νοούμε να μάθουμε από τα λάθη που είναι υπογραμμισμένα με κόκκινο στυλό στα βιβλία της Ιστορίας, δε νομίζω ότι θα βελτιωθεί η κατάσταση. Μόνο με μια ριζική αλλαγή, μόνο αν αποφασίσουμε να απαλλαγούμε από κοινωνικά «ταμπού» και επιβλαβείς για την ανθρώπινη κοινωνία αντιλήψεις (πχ ρατσισμός) , τότε ίσως μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Αν παραδώσουν οι παλιοί τη σκυτάλη στους νέους και καλλιεργήσουν την αρμονία και συνοχή στην κοινωνία μας, τότε ίσως έχουμε μια ελπίδα.
Έχω όμως ακόμα ένα παράπονο. Θα γίνω μετανάστρια ετών 18 και δε θα ξέρω το γιατί.
σχόλια