Είναι πάλι ένα από εκείνα τα βράδια το πάπλωμα βαρύ , ένα μικρό φως φωτίζει το ξύλινο παρκέ ενώ παράλληλα το αεράκι κάνει την μπαλκονόπορτα να σύρεται ρυθμικά . Φωνές στο κεφάλι σου για άλλο ένα βράδυ σκέψεις μόνιμες πλέον κατακλύζουν το μυαλό σου . Η απουσία μερικών ατόμων είναι και θα είναι αισθητή .
Υπάρχουν κάποια χαμόγελα που δεν ξεχνιούνται τόσο εύκολα όπως και κάποιες φιγούρες που μένουν πάντα κολλημένες στο μυαλό σου όσος καιρός και αν περάσει . Αναρωτιέσαι το γιατί , γιατί να φύγουν κάποιοι άνθρωποι τόσο απότομα ; ψάχνεις απαντήσεις στο κενό . Βελόνα μέσα στα άχυρα και όμως δεν τα παρατάς γιατί είναι αυτή η φλόγα μέσα σου που σου κρατά αμείωτου το ενδιαφέρον .
Θυμάμαι εκείνες τις μέρες , για την ακρίβεια θυμάμαι όλες τις μέρες . Θυμάμαι τα γέλια στο τηλέφωνο , τα σχέδια μας για το καλοκαίρι , τις βόλτες με το αμάξι , την μουσική να μου τρυπάει τα αυτιά ..σαν μικρά παιδιά πριν πάμε στο λούνα Παρκ ενθουσιαζόμασταν θυμάσαι ;
και τώρα τι ; έκλεισε το λούνα Παρκ ; Σταμάτησε η ρόδα να γυρίζει ή μήπως τέλειωσε το όνειρο ;
Τα ερωτηματικά πληθαίνουν στο κεφάλι μου , και όσο και αν προσπαθώ να προσποιηθώ πως τώρα είναι καλύτερα πως έπαψα να θυμάμαι μου είναι αδύνατο . Άλλωστε πώς να ξεχάσεις πρόσωπα και καταστάσεις ; πώς να ξεχάσεις άτομα που σε έκαναν να αρχίσεις πάλι να ονειρεύεσαι ;
Θα συνεχίσω να κάθομαι εκεί που με άφησες ψάχνοντας απαντήσεις και όταν ωριμασεις, έλα να με βρεις. Θα' μαι στις κούνιες . Το φως έσβησε , η πόρτα άνοιξε διάπλατα , το αεράκι χαϊδεύει απαλά το βλέφαρα μου
Κλείσε τα μάτια έλεγες , έτσι αρχίζουν τα όνειρα..
Για την Ζ.
