Όσα φέρνει ο χρόνος...

Όσα φέρνει ο χρόνος... Facebook Twitter
0

Η γιαγιά μου κάθε μέρα πεθαίνει, κάθε μέρα χάνει και λίγο από εκείνες τις υπερδυνάμεις που στα παιδικά μου μάτια φαινόταν πως έχει!


Η γυναίκα αυτή μου έλεγε παραμύθια και ιστορίες μαγικές. Όσο ήμουν παιδί μου δίδασκε ποιό είναι το κάθε ζώο με πραγματικά ζώα και όχι παιχνίδια ή ζωγραφιές! Ο Άγγελος που όταν δεν έπινα το γάλα μου, του έριχνε μια κουταλιά καφέ και το έκανε μαγικό φίλτρο.


Η γυναίκα που μου έριξε το πρώτο μου χαστούκι γιατί άργησα να γυρίσω πρώτη φορά από τις φίλες μου και η μαμά μου είχε τρελαθεί! Η ίδια γυναίκα που με έπαιρνε στην αγκαλιά της να με παρηγορίσει, έφταιγα δεν έφταιγα!
Μια γυναίκα σκληρή, δυνατή, ανεξάρτητη και περίφανη. Μια φιγούρα που πάντα θυμάμαι με γερασμένα χέρια, μα απαλά στο χάδι, και νεανικό, γαλαζογκρί βλέμμα με τη σοφία των χρόνων!


Σοφία την λένε τη γιαγιά μου, όνομα και πράμα και ας βαριόμουν να ακούω τις παροιμίες, τις ιστορίες ή τις συμβουλές της για πολλοστή φορά! Αυτή η γυναίκα αριθμεί 7 εγγόνια και 3 δισέγγονα.
Μια γυναίκα που ενώ μένει δίπλα μας και τρώμε και μαγειρεύουμε μαζί, διαχώριζε πάντα την λεπτή γραμμή ανάμεσα στο να ανακατευτεί με το να συμβουλέψει. Και παρότι την κατατρώει η Αρρώστια και χρειάζεται 24 ώρες το 24ώρο φροντίδα, ακόμα και τώρα, μένει δίπλα.


Η ίδια γυναίκα που μέχρι πριν 2-3χρόνια, έσπερνε το χωράφι και φρόντιζε τα λίγα ζώα που είχε βάλει.
Η γιαγιά αυτή ως ρόλος, γκρίνιαζε πάντα όταν έφερνα ένα ζώο στο σπίτι, αλλά ως ψυχή, πρώτη του έδινε όνομα, πρώτη το φρόντιζε και πρώτη πάντα έκλαιγε όταν έφευγε για λίγο! Ο σούπερ ήρωας μού, η γλυκιά αυτή παρουσία που συντροφεύει διακριτικά όλα τα χρόνια της ζωής μου, ήξερε πάντα που να κάνει την χαζή και να με αφήνει να νομίζω πως την ξεγέλασα ή πάντα εμφανιζόταν λίγο πριν ''αυτό'' που κάνω κρυφά, καταλήξει σε καταστροφή!!!
Τότε και πάλι το κατσάδιασμα έδινε τη θέση του σε μια διδακτική ιστορία.


Είναι ψυχή για χωριό και παρόλο που από χρόνια ζει στην πόλη, την έχει μετατρέψει σε χωριό, τόσο απαλά, τόσο νοικοκυρεμένα. Η γιαγιά μου δεν είναι μόνο καλή. Όπως δεν είναι και υπερήρωας. Η γιαγιά μου είναι άνθρωπος και πολύ φοβάμαι φτάνει στο τέλος του ταξιδιού της. Δεν θα πω εγώ όμως, το πού φάνηκε κακιά ή λιγότερο δίκαιη. Αν υπάρχει κάποιος να την κρίνει-όπως λένε-θα φτιάχνει ήδη την λίστα του, αν πάλι όχι εγώ θέλω έτσι να την θυμάμαι.


Και μου λένε πως πρέπει να βρω ρούχα μαύρα για να πάω στην κηδεία της, αλλά εγώ δεν θέλω να δει το πένθος σε μένα. Ούτε εγώ θέλω να πενθώ. Θέλω να τη συνοδεύσω στην τελευταία της κατοικία-στην ελευθερία-με χαρά, γιατί ως άνθρωπος την έχει ανάγκη και γιατί στα χρόνια της ζωής της προσέφερε και στους ξένους και στην οικογένεια. Και έκανε λάθη, άλλα υπέφερε αρκετά και ακόμα υποφέρει λες και δεν τις έφτανε το βάρος τον 85 της χρόνων.


Άλλωστε ΕΙΜΑΣΤΕ οι άνθρωποι που είναι γύρω μας, είμαστε οι αναμνήσεις μας και οι εμπειρίες μας.
Οπότε θέλω να ευχηθώ να έχει γαλήνη, ηρεμία και ισορροπία και αν μέσα από αυτή την διαδικασία αναγεννηθεί όπως υποστηρίζουν μερικοί, να γίνει μια εξέλιξη της όμορφης και δυναμικής κοπέλας που ήταν, της υπέροχης γυναίκας, της σοφής και κλασσικής χωριατό-γιαγιάς. Της φιγούρας που θα έχω εικόνα στο μυαλό μου, και της παρουσίας που με διαφόρους τρόπους, έχει συμβάλει στο να είμαι ΕΓΩ.!

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ