Άλλη μια φορά μόνη με τις σκέψεις μου άραγε θα σωπάσουν ποτέ αυτές οι φωνές στο κεφάλι μου η θα είναι πάντα έτσι .. Ίσως και να μη θέλω να σωπάσουν Τις συνήθισα πια έγιναν μέρος του εαυτού μου έμαθα να ζω με αυτές άλλωστε κανείς ποτέ δεν μπόρεσε να τις αποφύγει.
.Οι σκέψεις είναι πάντα εκεί το πρωί που θα ξυπνήσεις , το βράδυ που θα πέσεις στο κρεβάτι θα σε περιμένουν εκεί αν με ρωτάς γιατί αλήθεια δεν ξέρω . Πολλές φορές σε ενοχλούν σε κάνουν να αισθάνεσαι άσχημα είναι αυτές που σου υπενθυμίζουν τα πρέπει και τα μη φιλτραρισμένα στα δικά σου θέλω.
και τελικά δεν ξέρεις ποιον πρέπει να ακούσεις σκέπτεσαι και παράλληλα δρας με δυο ολότελα διαφορετικές ταχύτητες .Είναι το μυαλό και το συναίσθημα . Αντιμαχόμενες δυνάμεις που ωστόσο δρουν σαν αθλήτριες συγχρονισμένης κολύμβησης τόσο αρμονικά που πολλές φόρες νομίζεις ότι είναι τόσο μαγικά ίδιες.
Και εκεί που πας να ηρεμήσεις να κάνεις σαν να μην συμβαίνει τίποτα να τες πάλι οι σκέψεις . Εκεί ακριβώς που τις άφησες άλλες φορές πληθαίνουν άλλες πάλι μένουν ίδιες . Μα πάντα εκεί ριζωμένες μέσα σου και όσο προσπαθείς να τις ξεριζώσεις γίνονται ολοένα και περισσότερες . Λερναίες σκέψεις . Κάπου εκεί ξεκινάει πάλι ένας φαύλος κύκλος με επίκεντρο εσένα σχεδόν αβοήθητο χαμένο στα άδυτα του μυαλού σου να αναρωτιέσαι τι πήγε λάθος ή μάλλον τι δεν πήγε σωστά . Και από Απαντήσεις άλλο τίποτα .. Και είναι και αυτή η μουσική από πίσω , αυτή η υπόκρουση που σε κάνει να αισθάνεσαι τόσο μόνος . Βγαίνεις έξω .. βλέπεις κόσμο , γελάς , διασκεδάζεις σαν να μην έκανες ποτέ αυτές τις συζητήσεις σαν να μην σε απασχόλησαν ποτέ αυτά τα ζητήματα και ξαφνικά εκεί που ξαπλώνεις στο κρεβάτι το στρώμα είναι σκληρό το πάπλωμα ασήκωτο και το ταβάνι τόσο ελεεινά λευκό και αν νόμιζες πως ξέφυγες .. κοίτα καλύτερα πάλι , θα είναι δίπλα σου περιμένοντας σε υπομονετικά . γιατί το ξέρουν πως θα γυρίσεις . γιατί όλοι γυρίζουν κάποτε.
Πότε λοιπόν θα σωπάσουν αυτές οι φωνές στο κεφάλι μου; Αναρωτιέσαι τόσο επίμονα . Άλλαξε τον τόνο και η απάντηση ορθώνεται μπροστά στα μάτια σου. Ποτέ .
