Τελειότητα και τελειομανία

Τελειότητα και τελειομανία Facebook Twitter
0
''Forget your perfect offering
There is a crack in everything
That's how the light gets in''


Leonard Cohen

Κανείς δεν είναι τέλειος.

Μια φράση που την έχουμε ακούσει όλοι μας χιλιάδες φορές από όταν ήμασταν μικρά παιδιά ακόμη. Ωστόσο, ποιοι καταλαβαίνουν το νόημα της ακούγοντάς την; Ποιοι συμβιβάζονται με αυτήν; Και πόσο μάλλον ποιοι την αποδέχονται;


Αν έχεις λοξοκοιτάξει έστω και μια φορά τους γονείς σου όταν σου πρωτοείπαν αυτή τη φράση, ή έχεις θυμώσει κρυφά με τους φίλους σου, και ενδόμυχα με τον εαυτό σου όταν αναφέρθηκε σε κάποια συζήτηση, ή ακόμη κι αν έχεις πικραθεί λιγάκι μέσα σου στο άκουσμά της απ' τον οποιονδήποτε στην έχει πει κάποια στιγμή, ίσως και να καταλάβεις τις ακόλουθες γραμμές...


Πολλοί είναι αυτοί εκεί έξω που παλεύουν καθημερινά με την τελειότητα. Άλλοι πάλι έχει τύχει να έρθουν αντιμέτωποι, αλλά όλοι μας έχουμε αναλογιστεί κάποια στιγμή στη ζωή μας μέχρι που θα μπορούσαμε να φτάσουμε.


Άραγε την έχει φτάσει κανείς; Κι αν την έχει φτάσει, την έχει νικήσει; Ή μάλλον νομίζει ότι την έχει νικήσει; Μας είναι εξαιρετικά δύσκολο απ' τη φύση μας να συμβιβαστούμε, αλλά ακόμη πιο δύσκολο, πρακτικά, να αποδεχτούμε. Όμως η τελειότητα είναι πάντα εκεί, για να σε βάζει σε σκέψεις, σε συγκρίσεις, σε καλούπια. «Κακός», «μέτριος», «καλός», «αρκετά καλός», «πολύ καλός», ''τέλειος''... Και κάθε εποχή, κάθε κοινωνία, κάθε άνθρωπος έχει τουλάχιστον κι από ένα πρότυπο. Πρότυπα που μπορούν να οριστούν από εμάς τους ίδιους. Πρότυπα που είχαν οι γονείς σου, που θαυμάζεις ή λατρεύεις εσύ και πρότυπα που θα έχουν τα παιδιά σου.


Ποιος όμως ορίζει την τελειότητα; Και ποιος θα ήταν δυνατόν να φτάσει και περνώντας ακόμη πιο πέρα, αν υπήρχε μια νοητή αντίπερα όχθη, να ξεπεράσει αυτό το άπιαστο; Μοιάζει σαν μια ατέρμονη προσπάθεια των ανθρώπων ανά τους αιώνες. Πολλοί έφτασαν πολύ ψηλά, ακόμη περισσότεροι δε, ξεχώρισαν, για διαφορετικά επιτεύγματα ο κάθε ένας, όμως η ιδέα της τελειότητας ήταν πάντα εκεί, να τους τριβελίζει το μυαλό, να τους γεμίζει παροδικές αμφιβολίες, να τους βάζει σ' έναν δρόμο δίχως τέλος. Σαν μια σφαλιάρα που σου υπενθυμίζει καθημερινά, αλλά κυρίως επιβεβαιώνει, την ανθρώπινή σου φύση. Μπορεί να υπάρξεις τρωτός για λίγες στιγμές, μπορεί να κάνεις λάθη. Και είναι πολύ εντάξει όλο αυτό. Μπορεί να είσαι η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου, αλλά και πάλι δεν θα είσαι τέλειος. Μπορείς να έχεις όλη τη δύναμη του κόσμου αν το θελήσεις, όμως αυτή είναι μια δύναμη ξεχωριστή από μόνη της, ανώτερη θα έλεγε κανείς, καθώς είναι δύσκολο να την προσεγγίσουμε και κατ' επέκταση να την ορίσουμε, ιδιαίτερη και άπιαστη. Και οφείλεις να το αποδεχτείς. Το γεγονός ότι κανείς ποτέ δε τη νίκησε.


Πολλοί πέφτουμε διαρκώς στη λούμπα αυτή, μη μπορώντας να το αποδεχτούμε και έτσι και να το παραδεχτούμε, ίσως, μπροστά σε κάποιον άλλον. Παλεύουμε για έναν στόχο που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει. Γι αυτό κι ο κύκλος δεν κλείνει ποτέ. Όσο κι αν κρύβεσαι όμως, στο τέλος της ημέρας, που πιθανόν να αναλογιστείς και να μείνεις μόνος με τον εαυτό σου, το ξέρεις κατά βάθος κι εσύ. Παρόλο που σου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το καταπιείς και να το χωνέψεις.


Πολλοί θα διαφωνήσουν και θα σου θυμίσουν πως κι αν ακόμη πιστεύεις σ' αυτήν, θα σε βοηθάει να προχωράς. Να εξελίσσεσαι διαρκώς. Έτσι νόμιζα κι εγώ.


Μπορείς όμως πράγματι να συνεχίσεις να εξελίσσεσαι, όταν το σύννεφο της τελειότητας σε κυνηγάει σε κάθε σου βήμα, όταν η ιδέα αυτή σου γίνεται εμμονή; Όσοι έρχονται αντιμέτωποι μ' αυτήν καθημερινά, θα σου πουν πως όχι. Κι αυτό γιατί ακόμη κι αν προσπαθούν με όλο τους το είναι, η φωνή αυτή τους στοιχειώνει, και τους κάνει να απογοητεύονται δίχως λόγο και αιτία. Τους ωθεί να πιστεύουν λανθασμένα πως ο, τι κι αν κάνουν δεν θα είναι ποτέ αρκετό. Να μη σταματούν ποτέ, να μη ξαποσταίνουν ούτε για να πάρουν μια μικρή, αλλά βαθιά ανάσα. Να είναι εκείνοι οι πιο αυστηροί, έως κυνικοί κριτές του εαυτού τους. Άνθρωποι που προσπαθούν καθημερινά. Που παραμένουν όμως πέρα, και πάνω από όλα τ' άλλα, άνθρωποι.


Πέρα από τα πρότυπα όμως, κι αν συμφωνήσουμε ή κι αν πιστέψουμε ακόμη, πως το τέλειο είναι κάτι το άπιαστο, οι ατέλειές μας δεν είναι αυτές που μας κάνουν πραγματικά ξεχωριστούς; Δεν πιστεύεις κι εσύ ότι αν ήμασταν όλοι άψογοι, εκνευριστικά τέλειοι και συνεπώς ίδιοι, δε θα ήμασταν ταυτόχρονα και υπερβολικά βαρετοί; Μήπως κι όταν ερωτευόμαστε, οι ατέλειες δεν είναι αυτές που αγαπάμε στον άνθρωπό μας, όλα εκείνα τα μικρά πράγματα που δεν ξέρει ή δεν είχε συνειδητοποιήσει ποτέ ότι έχει και κάνει; Γιατί να μας είναι τόσο δύσκολο, λοιπόν, να συμβιβαστούμε και να αποδεχτούμε εν τέλει τις δικές μας ατέλειες; Μήπως και μπορέσουμε έτσι, κάποτε, να τις αγαπήσουμε!


Αυτοί οι στίχοι,
που αγκαλιάζουν το σώμα
Που αγγίζουν την ψυχή
Και την ίδια στιγμή,
αγκαλιάζουν μαζί κι όλη την ανθρώπινη ύπαρξη
Σαν μια υπενθύμιση προς τον εαυτό
Να σε αγαπάς κάθε μέρα


Γιατί, αν δεις προσεκτικά πέρα από όλα αυτά, τελικά, οι ατέλειές μας, αυτές που αν τύχει και περάσει από μέσα τους το φως, αν τις φωτίζεις εσύ ή αν τύχει και τις δει κάποιος στο φως, είναι αυτές που σε κάνουν πραγματικά ξεχωριστό, μοναδικά ατελή, άνθρωπο.


(* προς όλους αυτούς που ήρθαν κάποτε αντιμέτωποι με την κατάσταση της τελειότητας, που παλεύουν σήμερα ή καθημερινά, ή που θα παλέψουν κάποια στιγμή, πράγμα το αναπόφευκτο, αλλά και για όλους τους τελειομανείς από κούνια εκεί έξω! : Να σε προσέχεις και να σε αγαπάς λίγο παραπάνω σήμερα! )


'' Η τελειότητα κατακτιέται, όχι όταν δεν υπάρχει κάτι να προσθέσεις, αλλά όταν δεν υπάρχει κάτι να αφαιρέσεις'' Antoine de Saint-Exupery

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ