Η χαρά της ζωής και οι (fake) έρωτες – ‘μνημόσυνο’ στον ωραίο ποιμενικό του Σαββάτου

Η χαρά της ζωής και οι (fake) έρωτες – ‘μνημόσυνο’ στον ωραίο ποιμενικό του Σαββάτου Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Sara Andreasson
0

Η χαρά της ζωής είναι περίεργο πράγμα. Μέχρι που ανοίγεις τα μάτια σου και χάνονται όλες σου οι ψευδαισθήσεις. Βλέπεις τον κόσμο, ως έχει, με τις αποδείξεις του. Οι αποδείξεις και τα τεκμήρια είναι χειροπιαστά, αυταπόδεικτα, συχνά δεν επιδέχονται παρά μιας και της πλέον ουσιαστικής ερμηνείας.


Βλέπεις πώς σου φέρονται, τι κάνουν για σένα, σε ποιον κόπο μπαίνει ο καθένας και κρίνεις. Οι προθέσεις, δηλώσεις, το διαδίκτυο και οι επαφές του, δεν είναι πράξεις τετελεσμένες, είναι «σε κενό» (void όπως λέγαμε στη γλωσσολογία) –με ποιον ξυπνάς, με ποιον κοιμάσαι, με ποιον μοιράζεσαι και ποιος σε στηρίζει, όταν τα πράγματα δεν είναι ευχάριστα –αυτό μετρά.

Όταν περπατώ στο κοιμητήριο και βλέπω τις φάτσες των νεκρών στα μνήματα, πολύ συχνά μου θυμίζει το Facebook, πολύ συχνά, τις φωτογραφίες των τεθνεώτων, γιατί και αυτοί όπως και πολλές από τις φάτσες αυτές μου είναι «νεκροί» ή «αδιάφοροι», γιατί δεν αντιστοιχούν (παρά σπάνια) σε πραγματικούς, αχνιστούς φίλους.

Τραβάμε από αυτό το πάλαι ποτέ των γνωριμιών μας, των ζεστών μας συναντήσεων και από αυτά κάνουμε «μνημόσυνα» στο Facebook, ή «δηλώνουμε» το ενδιαφέρον μας για τους Χ, Ψ, Ω και τις φάτσες και τις δηλώσεις τους και το(ν) status τους.

Εύχομαι σε αυτά τα παρά λίγο «συναισθήματα» να ευτυχήσουν με πραγματικούς ανθρώπους, σε ζωντανή γνωριμία και να μην την ξαναπατήσουν έτσι, αντιμετωπίζοντας τα θέλω ενός πραγματικού ανθρώπου που καίγεται προκαλώντας τη φωτιά.


Έχοντας μπλέξει σε κάτι «έρωτες» με γνωριμία μέσω του διαδικτύου, τελώ μνημόσυνα στους πραγματικούς μου έρωτες, που πήραν μπρος με τη ματιά και την κλίση του σώματος και τα όργανα όλα να συμμετέχουν, ακόμη και σε «προ κινητού» εποχές (είμαι σε καλή ηλικία πια να συμπεράνω, η ζωή στα 40 είναι η ζωή στο 'εδώ και τώρα'). Αυτοί οι εκ του διαδικτύου εφορμούμενοι έρωτες, δεν ήταν υποστηρικτικοί, δεν είναι 'εδώ τώρα', γιατί ποτέ δεν ικανοποίησαν τη σημαντικότερη (ίσως) προϋπόθεση ενός πραγματικού έρωτα: τον σύγχρονο/συγχρονικό κλυδωνισμό των σωμάτων, το άμεσα αμοιβαίο.

Δεν ήταν «σου μιλάω επειδή μου αρέσεις», αλλά «μου μίλησες, μου άρεσε το πώς μιλάς και τώρα –κάπως αναγκαστικά- ίσως και να μου αρέσεις». Φτάσαμε σε ένα καλό σημείο με κάποιες εξ αυτών των γνωριμιών, αλλά η ζωή δεν είναι «μενού» να λες: θέλω το Χ, Ψ, Ω εκ προοιμίου. Και να ερωτεύτηκα και να ξεκίνησα να ερωτευτώ, η "αγγελία" που προϋπήρχε της γνωριμίας λειτούργησε σαν απαραβίαστο Σύνταγμα που δια νόμου εμποδίζει κάτι πιο βαθύ και αμοιβαίο. Μάλλον δεν είναι αυτά για ρομαντικές ψυχές ούτε για ειλικρινείς ανθρώπους του μοιράσματος.


Σε κάθε περίπτωση, κανείς δεν είναι εδώ στο παρόν, και θα πρέπει να το πάρω απόφαση να μην κάνω εκπτώσεις στις αρχές μου «όχι σκουπίδια και πλαστικά σε θάλασσες και ακτές, όχι 'έρωτες' από το ####διαδίκτυο σε α λα καρτ φάση». Δούλεψε για πολλούς (να ζήσετε, να ευτυχήσετε), αλλά όχι για μένα.


Είναι σαν να αγοράζεις κάτι online, π.χ. ένα βιβλίο- εγώ γουστάρω να πάω στην Πρωτοπορία, να βασανιστώ στην κίνηση του λιμανιού, να πάω να μυρίσω τα βιβλία, να συναντήσω τους φίλους μου εκεί, να μπω στη διαδικασία. Γιατί μετά έχεις και το άλλο: «μην το παίζεις αθώα, Αννούλα, και ζητάς συναισθήματα, εγώ είπα τι θέλω και το δήλωσα».

Στις πρόσφατες περιπτώσεις ήταν όλα παραπλανητικά: αλλά θέλαμε, άλλα βγήκαν, άλλα ζητάμε, και εγώ δεν θα είμαι η μαλάκας να κάνω τους αιώνιους συμβιβασμούς. Και να βλέπω τους περιχαρείς πρώην μου να περιτριγυρίζουν τη χαρά τους στην ιστοριούλα αυτή (πέστα Λένα στην «Κατάρα του ex» (http://www.tovima.gr/ opinions/article/?aid=952728). Είναι το αυγό του Κολόμβου: το διαδίκτυο σου ανοίγει παράθυρα γνωριμιών. Τι να τις κάνεις όμως, όταν οι ώρες μετράνε βαριά και δύσκολα και μοναχικά; Γνωριζόμαστε λέγοντας χίλια πράγματα πριν, τραβώντας το σκοινί των λογοπαίγνιων και των εξυπνακισμών, ή ...


Προχθές, ένας ωραίος γερμανικός ποιμενικός, ξένοιαστος πήγε να περάσει τον δρόμο, χαρούμενος, κουνώντας την ουρά του, στους δρόμους μιας όμορφης επαρχιακής παραθαλάσσιας πόλης, όπου με έφερε το ΚΤΕΛ και ο ##### ο οδηγός λόγω ταχύτητας τον παρέσυρε, τον κομμάτιασε, ένιωθα τα κόκαλά του να σπάνε από τον ηλίθιο που οδηγεί λεωφορείο με φραπέ και κινητό εν πλήρη ανοησία και επικίνδυνη αδιαφορία.

Ήταν η χαρά της ζωής που κομματιάστηκε αιφνίδια, απότομα, σε δευτερόλεπτα. Για μένα, ο έρωτας είναι ο σκύλος και το διαδίκτυο το ΚΤΕΛ του μαλ.... Και πήρα το ΚΤΕΛ γιατί με άφησε στον δρόμο το παλιό αμάξι της μάνας μου *ιερό για μένα, το σαραβαλάκι αυτό, γιατί είμαι μια απαίσια ρομαντική ψυχή που επιμένει να κάνει τα πράγματα να λειτουργούν.


Είναι για 3131312 καλά και ωφέλιμα πράγματα, αλλά δεν είναι για τη χαρά της ζωής και του έρωτα. Αυτά είναι ψιλά γράμματα και έστω δεν είναι για μένα. Εύχομαι σε αυτά τα παρά λίγο «συναισθήματα» να ευτυχήσουν με πραγματικούς ανθρώπους, σε ζωντανή γνωριμία και να μην την ξαναπατήσουν έτσι, αντιμετωπίζοντας τα θέλω ενός πραγματικού ανθρώπου που καίγεται προκαλώντας τη φωτιά. Και στους πραγματικούς μου φίλους το ίδιο: παιδιά δεν σας σώζει κανένα like ούτε καν το Viber, ή εδώ ή τίποτα, ή συνάντηση ή αμετροέπεια, ή σκέψη που γίνεται πράξη ή...απλά προσδοκώ την Ανάσταση των φιλιών, των φίλων και του έρωτά μου.

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ