Προσπιούμαι ότι δεν μου αρέσει αλλά στην πραγματικότητα δεν μπορώ να σταματήσω να τον κοιτάζω. Δηλαδή να τον καρφώνω με την άκρη του ματιού μου γιατί βέβαια είμαι αρκετά εγωίστρια για να παραδεχτώ πως τον κοιτάζω γιατί είναι όντως ωραίος και όχι γιατί βρίσκεται στο άμεσο κοντινό μου πεδίο. Για μια ακόμα φορά την πάτησα.
Ψηλός, μελαχρινός και κούκλος. Το μάτι μου πήγε και έπεσε στον πιο ωραίο - άκρως επιεικώς - και στον πιο κοινωνικό άντρα που υπάρχει στο πάρτυ. Και φυσικά με τον όρο «κοινωνικός» εννοώ μόνο σε σχέση με το γυναικείο φύλο.
Εδώ και δυο ώρες δεν έχει σταματήσει να φλερτάρει με διάφορες οι οποίες όχι μόνο του κολλάνε ασύστολα, αλλά ανταγωνίζονται και την Ζιζέλ σε ομορφιά. Μετά από κάνα δυο γύρους που έκανε μέσα στο δωμάτιο ήρθε και μου συστήθηκε ως Γιώργος. Εγώ έβλεπα μυγάκια, πεταλούδες και διάφορα άλλα μπροστά μου αλλά εννοείται πως παρίστανα τον κουλ Αλέξη σε εκείνον.
Οι φίλες μου όλο το υπόλοιπο βράδυ με βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Γιατί δεν του έδωσα το κινητό μου, γιατί του είπα πως έχω σχέση και γιατί γενικά φέρθηκα σαν παλαβή αφού είναι κούκλος. Δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι μου αρέσουν ακόμα αυτού του τύπου οι άντρες.
Αφού μιλήσαμε λίγο, μου είπε πως θα έφευγε νωρις από το πάρτυ γιατί ήταν κουρασμένος και μετά ζήτησε το τηλέφωνο μου για να «πιούμε κάνα ποτάκι». Ναι καλά, κούνια που σε κούναγε, σκέφτηκα. Σιγά μην την ξαναπατήσω. Αρνήθηκα ευγενικά και τον ενημέρωσα πως έχω σχέση και δεν μπορώ να δίνω τον αριθμό μου δεξιά και αριστερά. Πράγμα που φυσικά είναι και μεγάλο ψέμα. Με καληνύχτησε και έφυγε με την κοκκινομάλλα και μια φίλη της.
Οι φίλες μου όλο το υπόλοιπο βράδυ με βομβάρδισαν με ερωτήσεις. Γιατί δεν του έδωσα το κινητό μου, γιατί του είπα πως έχω σχέση και γιατί γενικά φέρθηκα σαν παλαβή αφού είναι κούκλος. Δεν θέλω να παραδεχτώ ούτε στον εαυτό μου ότι μου αρέσουν ακόμα αυτού του τύπου οι άντρες. Που είναι πολύ ωραίοι αλλά και πολύ πεταχτούληδες. Αν και η λέξη πεταχτούλης είναι πολύ μικρή για να χαρακτηρίσει τους άντρες που μου άρεσαν από την εφηβεία ως και σήμερα.
Θα πρέπει να βρεθεί μία νέα λέξη που θα περιέχει την έννοια ¨είμαι πάρα πολύ ωραίος και εσύ πάρα πολύ τυχερή που ασχολούμαι μαζί σου και με κάνα δυο ακόμα ταυτόγχρονα». Κάπως έτσι απόφασισα να μην ασχοληθώ καθόλου μαζί του και να επικεντρωθώ σε σε κάτι πιο προσιτό και παράλληλα πιο ασφαλές. Το είδος των αντρών που εγώ αποκαλώ «παγωτό βανίλια».
Έλα όμως που η μοίρα είχε αντίθετη απόψη και μια εβδομάδα μετά το πάρτυ ξανασυνάντησα τον Γιώργο τυχαία στο σινεμά. Ο οποίος Γιώργος συνοδευόταν από όχι μία αλλά από δύο αιθέριες υπάρξεις ενώ εγώ απλώς κρατούσα αγκαζέ την κολλητή μου λες και είμαστε συμπεθέρες.
Περιμέναμε στην ουρά για τα εισιτήρια και νόμιζα πως δεν με είχε δει ή ότι τουλάχιστον ίσως να μη με θυμόταν κιόλας. Εκείνος όμως με θυμήθηκε, με πλησίασε και αφού χαιρετηθήκαμε κάπως αδιάφορα ασχολήθηκε ο καθένας με την παρέα του. Εν τω μεταξύ οι δύο κοπέλες που ήταν μαζί του τον πείραζαν και γελούσαν όλοι μαζί δυνατά και γενικά υπήρχε μία διαχυτικότητα που με μπέρδευε. Ήταν φίλες του; Ήταν ζευγάρι με κάποια από τις δύο; Και με τις δυο; Ειλικρινά δεν ήθελα να ξέρω. Ούτως ή άλλως και ο ίδιος δεν μου έδινε καμία σημασία. Σιγά μην καθότανε να ασχοληθεί μαζί μου την στιγμή που οι γκόμενες κάνουν ουρές πίσω του ενώ εγώ το παίζω ντεμέκ δεσμευμένη.
Η ταινία μόλις είχε ξεκινήσει όταν χτύπησε το κινητό μου και έπρεπε να βγω από την αίθουσα. Είδα πως κάποιος έπαιρνε με απόκρυψη αλλά όταν το σήκωσα δεν πήρα καμία απάντηση. Σκέφτηκα ότι κάποιος μάλλον θα έκανε λάθος αλλά τελικά η ζωή κάποιες φορές κάνει τις μεγαλύτερες εκπλήξεις.
Ξαφνικά άκουσα πίσω μου τον Γιώργο να μου λέει ψιθυριστά «ε τι τώρα, από το τηλέφωνο θα τα λέμε, αφού είμαστε δίπλα». Χαμογέλασε όλο αυτοπεποίθηση ενώ εγώ ένιωσα να μου κόβονται τα πόδια. Αλήθεια πως είχε βρει τον αριθμό μου; Όπως μου αποκάλυψε, λίγο πριν φύγει από το πάρτυ φρόντισε να πάρει το τηλέφωνο μου από έναν κοινό γνωστό μας, γιατί έτσι είναι αυτός μου είπε, ότι θέλει το παίρνει στο τέλος.
Μέσα μου πάλευαν οι δύο εαυτοί μου. Αυτός που μου έλεγε ότι ο τύπος είναι ψωνάρα και θρασύς, που πας να μπλέξεις ρε Καραμήτρο και ο άλλος που μου υπενθύμιζε πως είμαι ιχθύς και κάτι τέτοια σαχλά με ρίχνουν κάτω. Τελικά νίκησε ο δεύτερος και συμφώνησα να τον συναντήσω την επόμενη μέρα για ένα χαλαρό ποτάκι μετά την δουλειά. Σκέφτηκα ότι για να έπεμενε τόσο πολύ αφού του είχα πει πως είχα σχέση, δεν μπορεί μάλλον θα του άρεσα πολύ.
Το θέμα όμως ήταν πως μου άρεσε και μένα και κάπως έπρεπε να τα μπαλώσω για να μην καταλάβει πως του είπα ψέματα. Αποφάσισα να του πω πως με το παιδί που είμαστε μαζί περνάμε μια φάση τον τελευταίο καιρό και θα διακόψουμε γιατί θα παέι στο εξωτερικό για κάποιους μήνες. Από το ύφος του κατάλαβα πως μάλλον δεν το έφαγε το παραμύθι, μη σου πω πως το απόλαυσε κιόλας όσο του εξηγούσα αλλά τουλάχιστον είχε το πεδίο ελεύθερο να να δράσει να ήθελε. Και έδρασε. Και κάπως έτσι το ειδύλλιο ξεκίνησε.
Πολύ γρήγορα κατάλαβα ότι στον Γιώργο δεν είχε νόημα να το παίζω ιστορία και ότι δεν μασάω τίποτα γιατί πολύ απλά δεν έπιανε. Ο τύπος ήτανε player. Τελεία και παύλα. Ήξερε πολύ καλά πως να χειριστεί μια γυναίκα, πως να σε αποθεώνει την μια στιγμή και την αμέσως επόμενη να νομίζεις πως έχεις κάτω από τα πόδια σου γκρεμό. Και εκεί που λες τέλος δεν αντέχω άλλο να σε αποθεώνει ξανά και πάλι από την αρχή.
Η ιδιάζουσα αυτή σχέση μέτραγε σχεδόν δυο μήνες όταν ο Γιώργος κατάλαβε ότι έδεσε τον γάιδαρο του και άλλαξε τελείως. Άρχισε να μην δίνει δεκάρα για το αν θα με δει ή όχι, απέφευγε συστηματικά να βγαίνουμε με κοινή παρέα και όταν μιλούσε στο κινητό απομακρυνόταν και ψιθύριζε. Επιπλέον πολλές φορές μιλούσε αδιάφορα σαν να βαριότανε και εξαφανιζότανε για κάνα δυο μέρες χωρίς να δώσει κανένα σημείο ζωής επικαλούμενος μεγάλο φόρτο εργασίας.
Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Σίγουρα με είχε βαρεθεί. Τώρα μάλλον με είχε σίγουρη και δε χρειαζόταν να προσπαθήσει παραπάνω για να πάρει αυτό που θέλει και να πετύχει τον σκοπό του. Μα πως γίνεται να βαρεθεί κανείς τόσο γρήγορα; Αρκούν μόλις δύο μήνες για να χάσει κάποιος το ενδιαφέρον του και να θεωρεί τα πάντα δεδομένα; Ποια εμένα, που είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου πως με player ποτέ ξανά. Και να που μου το έσκασε το παραμύθι. Ότι ναι μεν του αρέσω, αλλά δεν θέλει να δεσμευτεί και να νιώθει ότι ανήκει κάπου.
Μου ανακοίνωσε ότι είχα δύο επιλογές : α) να είμαστε μαζί όποτε γουστάρουμε αλλά χωρίς δεσμεύσεις και υποχρεώσεις, να περνάμε καλά και γενικά να το δούμε χαλαρά, ελεύθερη σχέση δηλαδή και β) να το λήξουμε εδώ. Τον κοιτούσα για λίγο αποσβολωμένη μέχρι που συνηδητοποιήσα ότι έπρεπε να απάντήσω.
Σαν δεύτερη Λίλα από τους S1ngles αποφάσισα να διάλεξω το πρώτο. Θα τον έβλεπα και εγώ πολύ χαλαρά, ε σιγά κιόλας δεν ήταν και ο μεγάλος έρωτας της ζωής μου. Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι να μοιράζεσαι έναν άντρα με άλλες γυναίκες; Πολύ δύσκολο όπως αποδείχθηκε τελικά, ειδικά όταν έχεις αρχίσει να ερωτεύεσαι τον τύπο.
Έτσι πέρασαν άλλοι δύο μήνες που παραλίγο να με οδηγήσουν στα όρια της τρέλας. Όσο περνούσε ο καιρός, τόσο πιο πολύ με έκαιγε αυτό που γινόταν. Δηλαδή το να ξέρω πως σήμερα ο Γιώργος κοιμάται στο κρεβάτι μου αλλά την επόμενη μέρα θα κοιμηθεί όπου φυσήξει ο άνεμος. Με σκότωνε που όταν τον έπαιρνα τηλέφωνο όποτε ήθελε το σήκωνε και όποτε δεν ήθελε όχι. Όπως αποδείχθηκε δηλαδή δεν μου ήταν καθόλου αρκετό να τον βλέπω δυο φορές την εβδομάδα μόνο για κάνα χαλαρό ποτάκι που πάντα οδηγούσε σπίτι του.
Το πρόβλημα όμως ήταν πως είχα δεχτεί και εγώ να το πάμε έτσι και παρ' όλο που εγώ ένιωθα έτσι, σε εκείνον το έπαιζα πολύ καλά. Απέναντι του είχε μια ανεξάρτητη γυναίκα , που κανένα πρόβλημα δεν είχε με την κατάσταση γιατί ούτε τον είχε ερωτευτεί ούτε κανένα κόλλημα είχε φάει μαζί του. Είχα παγιδευτεί στην εικόνα μου και κάθε φορά προσπαθούσα να αποδείξω στον ίδιο και στους υπόλοιπους αλλά κυρίως στον ευατό μου ότι ολα βαίνουν καλώς.
Η έκρηξη ένα κατά τα άλλα φαινομενικά ήσυχο απόγευμα στο σπίτι του Γιώργου όταν του ζήτησα να με συνοδέψει στο πάρτυ Χριστουγέννων της εταιρίας που δουλεύω. Έγινε έξω φρενών, σηκώθηκε όρθιος και άρχισε να μουρμουράει πως ήμουν τρελή αν νόμιζα πως είχαμε κανονική σχέση και νόμιζε πως τα είχαμε ξεκαθαρίσει όλα αυτά.
Σιγά κύριος, χαλάρωσε. Να με συνοδέψεις στο πάρτυ σου ζήτησα, όχι να μου δώσεις το νεφρό σου. Έπαθα σοκ με την αντίδραση του και αποφάσισα να του πω την αλήθεια. Του εξήγησα ότι με ενοχλούσε κατά βάθος που ήξερα πως έβλεπε και άλλες γυναίκες όλον αυτό τον καιρό, που δεν έβλεπε κάτι σ' αυτή τη σχέση, που δηλάδή δεν ήταν καν σχέση κλπ. Η απάντηση του ήταν σκληρή ναι μεν αλλά αναμενόμενη δε. «Έτσι είμαι εγώ. Βαριέμαι εύκολα. Αν σ αρέσει έχει καλώς αν πάλι όχι δεν πειράζει, δε σε κρατάω και με το ζόρι».
Μετά συνέχισε διθυραμβικά λέγοντας μου πως είναι λάτρης των γυναικών, ελεύθερο πουλί και κάτι άλλα μπερπάντικα. Εγώ πάλι ένιωθα λες και κάποιος μόλις μου είχε ρίξει πάνω στο κεφάλι μου ένα κουβά παγωμένο νερό. Αηδίες, δεν ήταν ούτε ελεύθερο πουλί ούτε τίποτα από αυτά που έλεγε.
Ένας σχεσοφοβικός 36άρης ήταν που πάλευε να ξεχωρίσει ανάμεσα στα υπόλοιπα κοκκόρια. Ματαιόδοξος μέχρι αηδίας, γι αυτό έπαιρνε πάντα ότι του έμπαινε στο μάτι ακόμα και αν το ήθελε πραγματικά. Πριν φύγω φρόντισε να μου τονίσει πως ήμουν τυχερή που κάποιος σαν και εκείνον ασχολήθηκε μαζί μου και εγώ πέταξα αυτή την ευκαιρία στον βρόντο. Ας διάλεγε, ή αυτό θα πέταγα ή κανένα τασάκι στο κεφάλι του με αυτά που άκουγα.
Το μόνο που θυμάμαι αφού έφυγα από το σπίτι του είναι πως περπάταγα τουλάχιστον μία ώρα και προσπαθούσα να σκεφτώ γιατί άφησα τον εαυτό μου να μπλέξει σε όλη αυτή την ιστορία και να τον εκθέσω σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από αυτή που ήθελα πραγματικά. Τώρα πια που είχαν τελείωσει όλα δεν χρειαζόταν να αποδείξω τίποτα σε κάνεναν, παρα μόνο να παραδεχτώ στον εαυτό μου ότι στον κόσμο των S1ngles θα ήμουν σαφέστατα μόνο «Κατερίνα».
Αφιερωμένο κάπου στο Λος Άντζελες.
σχόλια