Κυριακή πρωί και είπα να ανοίξω το ραδιόφωνο να μου ανεβάσει κάπως τη διάθεση και να μου διώξει τη μελαγχολία της εβδομάδας , καθώς ήταν ανατρεπτική και κουραστική.
Ένα τραγούδι από παλιά που μου θύμισε τα σχολικά μου χρόνια αναστάτωσε τον κυριακάτικο πρωινό μου. Με έκανε να νοσταλγήσω παλιές στιγμές και αθώα χρόνια, τότε που η φιλία είχε κανόνες, ο έρωτας ήταν πλανόδιος και πλατωνικός και η ψυχή ακμάζουσα. Με μια Γιορτή από Τρύπες ένα γλυκό χαμόγελο στα χείλη συνόδευε τον καφέ της βεράντας.
Ακόμα θυμάμαι το Χριστινάκι να μου επιλέγει το τραγουδάκι στο MP3 ( αυτά είχαμε το 2007 )και να μου το βάζει να το ακούω ασταμάτητα. Καθώς καθόμασταν στο παγκάκι την ώρα του διαλείμματος στο προαύλιο του σχολείου με έκανε να μπω στο ρυθμό των '80 και ΄90. Κάπως έτσι ενσάρκωσαν οι στίχοι στα σπλάχνα μου 10 χρόνια μετά!
Ένα τραγούδι που μου ξαναθύμισε το νόημα της Γιορτής σε μια εποχή μεταβατική , όπου ζούμε την κάθε στιγμή ως αφορμή για δημόσια προβολή, μιας και τα social media αντικατοπτρίζουν τη χαρά, τη λύπη, τις επιτυχίες, τις αποτυχίες και κάθε λογής προσωπικής μας έκβασης πραγμάτων. Πλέον δεν χωρά το μυστήριο των χαρακτήρων, κάτι που κάνει τους ανθρώπους ακόμα πιο ξεχωριστούς και γοητευτικούς. Εξάλλου, η άγνοια πάντοτε ήταν μια αφορμή προβληματισμού και κινητήρια δύναμη εξερεύνησης του κόσμου των ανθρώπινων χαρακτήρων.
Σε μια τέτοια εποχή η Γιορτή στο διάβα του συνεχούς πανηγυρισμού των γεγονότων και τιμητικών ημερών μετατράπηκε σε τυποποιημένη συνήθεια με ημερομηνία έναρξης και λήξης. Πώς μπορούμε εξάλλου μέσα σε τέτοιο περιορισμό να διοχετεύσουμε όλα τα συναισθήματα περί χαράς, ευγνωμοσύνης, περηφάνιας είτε τιμής όταν οι άνθρωποι είμαστε κυρίως αυθόρμητα όντα; Έχουμε συναισθήματα και αισθήσεις που δεν υπακούν στο κανόνα on-off, σαν κουμπάκι που ανάβει και σβήνει το φως.
Ίσως αυτή η τυποποίηση της Γιορτής να είναι μια ευκαιρία ανασχηματισμού της για τον καθέναν ξεχωριστά . Όπως άλλωστε λένε οι Τρύπες «είναι η αγάπη ένα ταξίδι από γιορτή σε γιορτή , είναι η αγάπη ένα ταξίδι από πληγή σε πληγή». Mα η αγάπη και η πληγή του καθενός είναι ατομική υπόθεση και το ταξίδι τους πάντοτε έχει ένα σημείο αναφοράς (έναν άνθρωπο) και έναν στόχο (όποια έκβαση), κάτι που συνηγορεί στη Γιορτή.
Από την άλλη οι στιγμές των ανθρώπων γράφουν τη δική τους ιστορία με πρωταγωνιστές τους ίδιους . Μπορεί κάποιοι να πολέμησαν να κερδίσουν τον έπαθλο της αγάπης και ειρήνης κάποιοι ωστόσο κέρδισαν εμπειρίες και απέκτησαν σμιλευμένους χαρακτήρες . Όπως και να έχει οι πρωταγωνιστές της ζωής είναι αυτοί που αγωνίζονται πέρα από τα όρια του κατεστημένου . Μονάχα αυτοί προσεγγίζουν την Γιορτή και την κάνουν κομμάτι της ζωής τους.
