Η Γαλλικού, η Γερμανικού και η Ιταλικού

Η Γαλλικού, η Γερμανικού και η Ιταλικού Facebook Twitter
Εικονογράφηση: Laura Callaghan
0

Εσείς έχετε φίλους που, αν και κάνετε πολύ καιρό να τους συναντήσετε, όταν το κάνετε, είναι σαν να μη πέρασε ούτε μια μέρα από την τελευταία φορά που βρεθήκατε; Φίλους που, αν και κάνετε καιρό να βγείτε για καφέ ή φαγητό μαζί τους, όταν το κάνετε, ξεκινάτε να μιλάτε για τα νέα σας σαν να είχατε βάλει κόμμα κι όχι τελεία από την τελευταία φορά; Φίλους με τους οποίους όταν ανταμώνετε σας ακούνε, από τα γέλια, μέχρι και στο απέναντι μαγαζί; Φίλους, που αν τους τηλεφωνήσετε, ξέρετε πως θα τρέξουν να σας βρούν, αν χρειάζεστε κάτι, παρατώντας τα πάντα για να βρεθούν κοντά σας;


Εγώ έχω, ναι... Έχω δύο 2 τέτοιες φίλες. Γνωριστήκαμε πριν χρόνια σ' ένα συνέδριο στο οποίο εγώ είχα μια ανακοίνωση κ ένα άγχος... Μάλλον είχα ένα άγχος και μια περίπου ανακοίνωση. Ωστόσο, η Λίζα-καθηγήτρια Γαλλικής Γλώσσας και η Άρτεμις-καθηγήτρια Γερμανικής Γλώσσας, με τις οποίες γνωρίστηκα εκεί και οι οποίες είχαν ξανακάνει κάτι αντίστοιχο, προσπάθησαν όσο μπορούσαν να με ηρεμήσουν, να ξεψαρώσω κι έτσι κατάφερα κάπως, τέλος πάντων, να κουτσοβγάλω το μαρτυρικό εκείνο-για μένα-τέταρτο.

Από τότε δεν ξεκόψαμε ποτέ, γίναμε η ξενόγλωσση τριάδα, η Γαλλικού, η Γερμανικού και η Ιταλικού χαριτολογώντας. Δε βρισκόμαστε συχνά, όμως όταν το κάνουμε, δε θέλουμε να αποχωριστεί η μία την άλλη...Κάνουμε όλα αυτά τα χαζούλικα και κοριτσίστικα πράγματα που κάνουν οι φιλενάδες, όταν συναντιούνται... Αγκαλιές, φιλιά, «καλέ, τι ωραία το κανες το μαλλί» κτλ...


Παρασκευή μεσημέρι είχα ακύρωση μαθήματος και ήταν ευκαιρία να βρεθώ μαζί τους, καθώς είχαμε να βρεθούμε από τα Χριστούγεννα. Στέλνω μήνυμα και στις δύο και σε 1,5 ώρα ήμασταν παραλία στο ύψος περίπου της Αγίας Σοφίας.


— Σας έχω πει, δε θέλω να έρχομαι εδώ, θα δώ τον Μηνά και δε θέλω καθόλου.

— Άσε μας ρε Λιζάκι, έλεος με αυτόν τον χαζορομαντισμό σου, ξεπέρασέ τον, πάνε 3 μήνες...Πόσο ακόμη θα τον κλαίμε;

— Ρε συ Άρτεμις, πόσο αναίσθητη είσαι; 3 μήνες έχω να τον δω, όχι 3 χρόνια...

— «Θα σταματήσετε να φάμε τίποτε; Ας πάρουμε ζυμαρικά, έχω να φάω από τα Χριστούγεννα που σας πήγα στο ιταλικό στο Πανόραμα, τα αποφεύγω»...

— Ποιος είναι αυτός εκεί στο μπαρ που σε κοιτάζει; Τον ξέρεις; Τον ξέρουμε;

— «Μπα, δεν τον ξέρω...πού να τον ξέρω; Δώς μου λίγο τη σαλάτα και το ξύδι..»

— Ρε συ, συγκεντρώσου... σε κοιτάζει, είναι κουκλί, δες μούσι, πλάτες, αθλητής είναι, στάνταρ...

— «Σοβαρευτείτε καλέ, του ρίχνω καμιά 10ριά χρόνια, αλλά κορίτσια, είναι νόστιμος και καυτός σαν τα κανελόνια που τρώμε...Πωωω»

— Χαχα...Άντε, τυχερούλα, ποιος τη χάρη σου, δεν έχει πάρει τα μάτια του από πάνω σου...

—«Ναι, ρε γαμώτο, δε μπορώ να φάω και με την άνεσή μου, ας μ αφήσει λίγο ν απολαύσω το πιάτο μου και μετά απολαμβάνουμε κι αυτόν».

— Χαχα, τρελοκομείο...

— «Ωχ, σηκώνεται...Καλέ, αυτός ούτε ντρέπεται, ούτε τίποτε, προς τα εδώ έρχεται, αχ θα λιποθυμήσω»...

— Γειά σας Κυρία, με θυμάστε; Είμαι ο Αποστόλου από το Β1...

— «............»

— Χαχαχαχα

— Χαχαχαχα

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ