Η Φιλοσοφία είναι αυτή η πνευματική δραστηριότητα που ασχολείται με τα ερωτήματα παρά με τις απαντήσεις. Μία απάντηση -είτε κρύβει υποκειμενισμό είτε αντικειμενικότητα- εξηγεί με τρόπο περιορισμένο τα γεγονότα, ενώ σε μια ερώτηση υπάγονται όλες οι απαντήσεις καθώς η ίδια η ερώτηση και ο τρόπος που διατυπώνεται κρύβει μέσα της το τι είναι καίριο να θιχτεί. Ως εκ τούτου, η Φιλοσοφία καθοδηγεί ,αυτό που εξαίρει ως μέσο προσέγγισης της αλήθειας, τον διάλογο, τη συζήτηση.
Ορμώμενοι, λοιπόν, από την στάση της Φιλοσοφίας προς τις απαντήσεις και τα ερωτήματα, αντιλαμβανόμαστε ότι η «άποψη-φρούριο» κάποιου πάνω σε ένα εν παραδείγματι κοινωνικό ζήτημα (ακόμα και στο πλαίσιο της παρεϊστικης συζήτησης) πολύ λίγο μόνο δρομολογεί τη σκέψη στο μονοπάτι της αλήθειας. Η αποποίηση της συνήθους πάθησης της «ξερολίασης», ωστόσο, και η παράθεση προβληματισμών -ακόμα και σε αποκρυσταλλωμένα μέσα μας ζητήματα- έχει τέτοια δυναμική ικανή να απεκδύσει τις πιο συγκεκαλυμμένες πτυχές του ζητήματος. Και έπειτα αφού αυτές σχολιαστούν να συνεχίσουν να αναδύουν στοιχεία που θα έμεναν άγνωστα χωρίς τη σπίθα της προαναφερθείσας διαλλακτικότητας.
Η σταθερή προσπάθεια αποδυνάμωσης των θέσεων του άλλου απλά αναχαιτίζει την πορεία -της εγγύτερης στην αλήθεια- σκέψης στο δρόμο για το πολυπόθητο και συνάμα φευγαλέο καθολικό συμπέρασμα.
Φωτεινό παράδειγμα στο επίμαχο ζήτημα συνιστά ο γνωστός μας φίλος στο facebook που κοινοποιεί την άποψη του για διάφορα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα. Την κοινοποιεί δημόσια και προφανώς λαμβάνει απαντήσεις θετικές ή αρνητικές. Τσεκάροντας τα σχόλια του βλέπουμε ότι αντικρούει με κάθε δυνατό τρόπο τα αρνητικά και υπερθεματίζει ακόμα περισσότερο τα θετικά υπερβάλλοντας έτσι επιπρόσθετα τον αδιάλλακτο χαρακτήρα του που βρίσκει καταφύγιο στα γνωστά αντιθετικά δίπολα, αλλιώς στα άκρα. Και αναρωτιέμαι, «γιατί το κοινοποίησε αφού αυτό που πιστεύει δεν έχει σκοπό να το συγκεράσει προς όφελος της αλήθειας;» Τί είδους ικανοποίηση νιώθει ένας άνθρωπος από την αδιαλλαξία του; Ποιον εγωισμό και ποια αυταρέσκεια τροφοδοτεί; Πώς αντέχει στην ανακύκλωση των αναμφίβολων (για αυτόν) απόψεων του και κατά συνέπεια σε μία σταθερή πραγματικότητα σε έναν κόσμο μάλιστα που τα πάντα ταλαντεύονται και η έννοια του χρόνου εξασθενίζει την έννοια της σταθερότητας; Δε βαλτώνει στο βούρκο της μοναδικής και μονοδιάστατης αλήθειας του;
Εν αντιθέσει, ο διαλλακτικός τύπος ανθρώπου, πόσα καρπώνεται από την ανοχή και αποδοχή των διαφορετικών προσεγγίσεων της αλήθειας; Αναντίρρητα, απολαμβάνει την αξία της διαφορετικότητας που αποτελεί ισχυρό όπλο στην επιβίωση μας. Ειδάλλως, χωρίς αυτήν, όλοι οι άλλοι θα ήταν απλά ξένες Ιδέες, ξένοι. Και εμείς μόνοι. Και ποιος αντέχει αιώνια μοναξιά; Και αν αντέχει, τον καλύπτει αυτό ως νόημα ύπαρξης;
Η σταθερή προσπάθεια αποδυνάμωσης των θέσεων του άλλου απλά αναχαιτίζει την πορεία -της εγγύτερης στην αλήθεια- σκέψης στο δρόμο για το πολυπόθητο και συνάμα φευγαλέο καθολικό συμπέρασμα.
Αυτά προς το παρόν. Ποτέ ως δεδομένα, αλλά πάντα ως ευκαιρία για συζήτηση.
σχόλια