Έχουμε ακούσει πολλές φορές πως η καθημερινότητα κρύβει θεότρελα περιστατικά, που μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν. Αυτή είναι κι η αλήθεια. Πολλές φορές, τα γεγονότα της καθημερινότητας μπορούν να ξεπεράσουν και το πιο καλογραμμένο κωμικό σενάριο...
Με τέτοια θεότρελα και κωμικά γεγονότα, έχουν μάλιστα ασχοληθεί μεγάλοι χρονικογράφοι και συγγραφείς. Τα χρονογραφήματα του Δημήτρη Ψαθά στη στήλη των "Νέων" πολλές φορές ασχολήθηκαν με περιστατικά που συνέβαιναν σε γειτονιές, τα οποία αν και φαίνονταν βγαλμένα από κάποια κωμωδία, ήταν πέρα για πέρα αληθινά...
Κάτι τέτοιο συμβαίνει και σήμερα αγαπητέ αναγνώστη. Η ζωή στο χωριό, επιφυλάσσει τις ίδιες εκπλήξεις. Περιστατικά ξεκαρδιστικά, τρελά, αστεία, για γέλια και κλάματα. Παρακάτω, έχω καταγράψει μερικά, στα οποία βρέθηκα ΑΥΤΟΠΤΗΣ ΜΑΡΤΥΡΑΣ. Και το ξαναλέω, είναι πέρα για πέρα αληθινά...
Ξεκινάω με τις ευαισθησίες που ξαφνικά αποκτήσαμε στο χωριό μου με τον καφέ. Πλέον, η συντριπτική πλειοψηφία απολαμβάνει όχι τον κλασσικό ελληνικό ή τον φραπέ, αλλά τον espresso, σε όλες του τις μορφές και εκφάνσεις. To αστείο της υπόθεσης είναι σε δύο σημεία: το πρώτο είναι πως αν δεν έχει espresso, πολλοί στραβομουτσουνιάζουν, μη θέλοντας να πιουν ελληνικό ή φραπέ (λες και τόσα χρόνια έπιναν κάτι άλλο). Το δεύτερο είναι, ο τρόπος παραγγελίας του καφέ. Πλέον έχουμε αναπτύξει τη δική μας ορολογία... Παρακάτω βλέπουμε τους όρους που χρησιμοποιούνται, καθώς και τις ερωτήσεις του καφετζή ώστε να καταλάβει τι στην ευχή θέλει να πιει ο πελάτης...
— Φέρε έναν από αυτόν από το μηχάνημα! (Θέλει κάτι από espresso).
— Zεστό ή κρύο; (Ζεστό ή Freddo;)
— Kρύο. (περιττεύει η μετάφραση)
— Με αφρόγαλο ή χωρίς; (Πρώτη προσπάθεια καφετζή μήπως και καταλάβει)
— Να 'χει κι αυτό το άσπρο από πάνω (Freddo cappuccino θέλει μάλλον)
— Freddo cappuccino θες δηλαδή. (Δεύτερη προσπάθεια καφετζή για να σιγουρευτεί)
— Τι;" (Πλήρης άγνοια)
— Αυτό με το άσπρο σαν κρέμα. (Τρίτη προσπάθεια καφετζή για να επιβεβαιώσει την παραγγελία)
— Ε, ναι!!! Τι σου λέω τόση ώρα;! Αυτό! (Ουδέν σχόλιον...)
Και έτσι η παραγγελία εκτελείται...
Κάτι παρεμφερές συμβαίνει και με το εμφιαλωμένο νερό. Προ διμήνου βρέθηκα μάρτυρας περιστατικού στο μπακάλικο του χωριού, όταν ένα πρωί είχα πάει κι εγώ ο ταλαίπωρος για τα καθημερινά μου ψώνια... Μπαίνει λοιπόν κάποιος συγχωριανός την ώρα εκείνη, και ο διάλογος πήγε κάπως έτσι...
— Καλημέρα! Έχεις το ΤΑΔΕ (η μάρκα δεν αναφέρεται για ευνόητους λόγους. κείμενο διαβάζετε, όχι διαφημιστικό φυλλάδιο!) εμφιαλωμένο νερό;
— Όχι. Αλλά κοίτα στο ψυγείο. Έχω το ΔΕΙΝΑ και το ΔΕΙΝΑ εμφιαλωμένο.
— Πω πω ρε... Εγώ αυτό παίρνω. Τι στο διάολο θα πιω τώρα;;; ( Το είπε εμφανώς εκνευρισμένος).
Ε, η έκρηξη του μπακάλη ήταν αναμενόμενη και δικαιολογημένη.
— Τι λες ρε, που μέχρι πριν λίγα χρόνια πίναμε νερό από το κανάλι, και τώρα μου θες και το ΤΑΔΕ;
Kαι είχε και απόλυτο δίκιο... Τόσα χρόνια πίναμε νεράκι από το λάστιχο, ελληνικό καφέ, φραπέ, και μαζεύαμε μούρα από τα δέντρα. Και ξαφνικά αποκτήσαμε ευαισθησίες. Και όταν δεν υπάρχει το τάδε εμφιαλωμένο ή ο Freddo, νευριάζουμε κιόλας... Λες και μια ζωή τέτοια πίναμε... Τι να πω, ασχολίαστο...
Ας πάμε όμως και σε διαφορετικής φύσεως περιστατικά... Π.χ. πρόσφατα, ιδιοκτήτης συνεργείου αυτοκινήτων, κατσάδιασε και κόντεψε να απολύσει τον υπάλληλό του επειδή κάθε φορά που ερχόταν αυτοκίνητο για αλλαγή λάστιχου ή service, όταν η δουλειά τελείωνε...περίσσευαν βίδες και άλλα εξαρτήματα... Για όνομα!
Επίσης, μία μέρα άκουσα πως το σούπερ μάρκετ έχει προσφορά στο μαλακτικό με σαπούνι Μαλαισίας... Ω θεοί...
Και πάμε και στην εύλογη απορία...! Ένα πρωινό, που ο νομός μαστιζόταν από άσχημη κακοκαιρία η οποία προκάλεσε και μία πολύωρη διακοπή ρεύματος, βρέθηκα στο καφενείο περιμένοντας να σταματήσει η βροχή... Η ώρα περνούσε, και η βροχή δυνάμωνε. Το μόνο που περνούσε από έξω ήταν κάποια λιγοστά αυτοκίνητα, κι αυτά με πολλή προσοχή, και τα φώτα ομίχλης αναμμένα. Βλέποντας τα, κάποιος ηλικιωμένος κύριος, γυρνάει και με ρωτάει "Αφού το χωριό δεν έχει ρεύμα, τα αυτοκίνητα πώς έχουν φως;"... Δε περιγράφω άλλο!!!
Θα κλείσω με το κατ' εμέ ξεκαρδιστικότερο γεγονός... Το πιο πρόσφατο που συνέβη, και όταν το έζησα, δεν ήξερα αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω... Έχει σχέση με την εποχή που ζούμε, αυτή των smartphones. Πλέον, η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει ένα, το οποίο διευκολύνει την επικοινωνία, προσφέροντας ταυτόχρονα και πολλές άλλες δυνατότητες και λειτουργίες στους χρήστες του διαδικτύου, μέσα από μία μεγάλη ποικιλία εφαρμογών. Ε, κάποιος κύριος γύρω στα 55 αγόρασε ένα. Όλα θα ήταν εντάξει, αν ήξερε βέβαια πώς ενεργοποιείται η συσκευή αυτή. Επί δύο ημέρες παιδευόταν να βρει πώς ανοίγει, ώσπου κάποια στιγμή νόμιζε πως η συσκευή ενεργοποιείται λυγίζοντάς (!!!) την... Έτσι, εκεί που τη λύγιζε, ένα κομμάτι της οθόνης καταστράφηκε. Μετά κόπων και βασάνων, και μετά από ερωτήσεις σε άλλα άτομα, κατάφερε να το ανοίξει. Πλέον, αυτός ο κύριος ξέρει να χειρίζεται καλά το smartphone του, του οποίου βέβαια είναι κατεστραμμένο το 1/3 της οθόνης...
Και άλλα πολλά, τα οποία η "ιστορία" δε κατέγραψε...! Δε ξέρω για εσάς, αλλά πολλές φορές έφτασα στο σημείο να κάνω συνειρμούς ομοιότητας της ζωής στο χωριό μου με κάτι άλλο... Ποιο είναι αυτό το άλλο; Δείτε παρακάτω και θα καταλάβετε...!
σχόλια