Τα αλλεπάλληλα χτυπήματα της Ευρώπης καθηλώνουν κάθε φορά τους πολίτες, περνά κανείς ώρες ολόκληρες διαβάζοντας τα αίτια, ψάχνοντας καινούριες πληροφορίες για την εύρεση των υπαίτιων και εκεί που ηρεμεί γιατί "όλοι οι συνεργοί του χτυπήματος είναι ή νεκροί ή στη φυλακή" μετά από μερικούς μήνες προκύπτει μία νέα παρόμοια κατάσταση υπενθυμίζοντας πως δεν πρόκειται για ένα πρόβλημα που σύντομα θα του δοθεί λύση. Αιτία αυτού είναι δύο παράγοντες: αρχικά πρόκειται για μία ιδεολογία η ρητορική της οποίας βασίζεται στην εκδίκηση της Δύσης, για τη χρόνια κακομεταχείριση της Μέσης Ανατολής, αδιαφορώντας για τους ανθρώπους που ζουν εκεί, οπότε όσο η περιοχή αυτή βρίσκεται σε αναταραχή -οικονομικά, πολιτικά, κοινωνικά κλπ.- τόσο θα απομακρύνεται η πιθανότητα αντιμετώπισης των τρομοκρατικών χτυπημάτων, δεύτερον βλέπει κανείς πως η Ευρώπη δεν είναι ασφαλής γιατί την χτυπούν τα παιδιά της.
Θα ήταν αφελές να ισχυριστεί κανείς πως το Ισλάμ, οι Μουσουλμάνοι, δεν είναι παιδιά της, αφού η ιστορία μεγάλων πόλεων της και κατά συνέπεια ολόκληρων εθνών είναι άμεσα συνυφασμένη με τη συγκεκριμένη θρησκεία. Ο Μουσουλμάνος που εσύ θεωρείς πως δεν ανήκει εδώ, ίσως να έχει μεγαλύτερη ιστορία διαμονής στην περιοχή από τη δίκη σου οικογένεια. Πέρα από αυτό, η τρομοκρατία δε γνωρίζει θρησκεία: τρανή απόδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι οι τρομοκρατικές επιθέσεις στην Ελλάδα προ τζιχαντιστών, ακόμη σημαντικότερη ένδειξη είναι πως οι τρομοκράτες χτυπούν ομόθρησκους. Συμπεραίνει κανείς πως πρόκειται για μια ένδειξη αντίστασης-αντίθεσης στο υπάρχον καθεστώς και τις πολιτικές που αυτό συνεπάγεται η οποία είναι αδιάφορη με τη θρησκεία αυτή καθαυτή. Οι προπαγανδιστικές μέθοδοι που ακολουθούνται μπορεί να εμπεριέχουν την έννοια του θεού για να είναι αποτελεσματικότερες αυτό όμως δεν θέτει τις οργανώσεις αυτές μη πολιτικές.
Την μέρα του χτυπήματος στη Βαρκελώνη πολλές σκέψεις με κατέκλεισαν. Έχω ήδη κλείσει για το Φθινόπωρο μια τετραήμερη εκδρομή εκεί. Οι φίλοι μου με ρωτούσαν αν θα πάω αλλά η απάντηση μου ήταν απλή: η καινούρια μέθοδος επιθέσεων με αυτοκίνητα ή φορτηγά -μέρη της καθημερινότητας των Ευρωπαίων- θέτει τις επιθέσεις αυτές πλήρως απρόβλεπτες. Το ειρωνικότερο όλων είναι πως στη Βαρκελώνη συγκεκριμένα, οι αρχές είχαν καταφέρει να μειώσουν το κυκλοφοριακό πρόβλημα μειώνοντας τον αριθμό των αυτοκινήτων στην πόλη.
Μια μέρα μετά το χτύπημα
Mπαίνω στο fakebook, ως συνήθως, και βλέπω την επικείμενη παρουσίαση μια χωροθεατρικής παράστασης με τίτλο: "Κι όμως δε θα σας μισήσω". Ούσα βαθύτατα συγκινημένη, αρχικά από το θέμα της παράστασης και στη συνέχεια από το γεγονός ότι αποτελεί μια πρωτοβουλία των νέων της πόλης που σπουδάζω, της Ξάνθης, αποφασίζω να πάω. Ο Αntoine Leiris, περιγράφει την προσωπική του εμπειρία μιας τρομοκρατικής επίθεσης, αυτής στο Μπατακλάν του Παρισιού. Έχασε τη σύζυγο του εκείνη την ημέρα -σύζυγος: ένας χαρακτηρισμός πολύ λίγος για να περιγράψει την μητέρα ενός παιδιού, τον άνθρωπο που εμπιστεύεται κανείς απόλυτα ως σύντροφο ζωής. Κατά τη διάρκεια της παράστασης εξιστορεί την καθημερινότητα του μετά το χτύπημα, περιγράφει συναισθήματα και δίνει μια οπτική γωνία που κανείς δεν είχα σκεφτεί για τη ζωή των επιζώντων. Ακόμη και τώρα που γράφω, έχω ένα κόμπο στο στομάχι. Πως, γιατί, γιατί η ανθρωπότητα πάντα είναι αυτοκαταστροφική; Γιατί φοβάμαι; Έχει να κάνει με την ευαισθητοποίηση μου όντως για το θέμα ή φοβάμαι και για τον εαυτό μου;
Τα αποσπάσματα κυλούν και οι χορεύτριες-ηθοποιοί τα αναπαριστούν. Έντονη επίκληση στο συναίσθημα, ακόμη εντονότερη επίκληση στη λογική για το λόγο που ο συγγραφέας δε θα επιτρέψει ούτε στον εαυτό του, ούτε στην κόρη του μισήσουν τους τρομοκράτες. "Θα σας περιφρονούμε με το να ζούμε ελεύθεροι" λέει και βουρκώνω. Εμείς στην Ευρώπη ζούμε ελεύθεροι, αλλά οι άνθρωποι της Μέσης Ανατολής όχι. Εμείς στην Ευρώπη δε θα μάθουμε ποτέ τι πραγματικά σημαίνει να ζεις σαν εκείνους τους ανθρώπους, δε θα μάθουμε ποτέ σε ποιο στρατόπεδο θα είχαμε ενταχθεί αν ζούσαμε εκεί ή ακόμη καλύτερα αν θα είχαμε το δικαίωμα να επιλέξουμε πού θα ενταχθούμε. Εμείς στην Ευρώπη μπορούμε ακόμα να λέμε πως ζούμε ελεύθεροι γιατί εκείνοι στην Μέση Ανατολή δεν έχουν πολεμικές βάσεις στις χώρες μας για να μας βομβαρδίζουν καθημερινά. Εμείς στην Ευρώπη έτυχε να ζούμε εδώ, αλλά εκατομμύρια άλλοι που έτυχε να ζουν εκεί γιατί είναι λιγότερο άνθρωποι από μας εδώ στην Ευρώπη;
Εμείς στην Ευρώπη μαθαίνουμε πως είμαστε "εμείς" και "εσείς" γιατί πως αλλιώς θα μπορέσουν οι κυβερνήσεις μας να σας επιβληθούν αν είστε ίσοι;
σχόλια