Ένα ευχαριστώ στον Τσέστερ και στα τραγούδια της ζωής μου

Ένα ευχαριστώ στον Τσέστερ και στα τραγούδια της ζωής μου Facebook Twitter
0

Δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος σε αυτό τον πλανήτη που να μην του αρέσει η μουσική. Που να μην έχει συνδέσει στο μυαλό το ένα τραγούδι με μια συγκεκριμένη κατάσταση, ή να μην νιώθει έναν καλλιτέχνη δικό του άνθρωπο και ας μην τον ξέρει, μόνο και μόνο από τον τρόπο που τον έχει σημαδέψει η μουσική του.

Εγώ θυμάμαι το πρώτο CD που πήρα. Ή μάλλον όχι πήρα, έκλεψα. Το σούφρωσα από το σπίτι μιας θείας μου. Ήταν του Carlos Santana, και είχα λιώσει το Maria Maria και το Smooth. Λοιπόν, ήμουν 7 χρονών και ήταν τότε που άρχισα να καταλαβαίνω ότι υπάρχει πολύ ψωμί στο θέμα μουσική. Ήταν τότε που άρχισα να ζητάω γνωστά τραγούδια από τη δασκάλα πιάνου, και δεν ήθελα να παίζω πια τις κλασσικές ασκήσεις για να ''στρώσουν'' τα δάχτυλα. Και ήταν τότε που στην πρώτη δημοτικού έγινα ο εξωγήινος της τάξης, γιατί όταν μας ρώτησε η δασκάλα μας ποιο είναι το αγαπημένο μας τραγούδι εγώ είπα το Maria Maria του Santana και όχι το τελευταίο hit της Βανδή ή του Ρουβά. Που τα άκουγα και αυτά, ας μην λέμε ψέματα, αλλά όπως και να το κάνουμε, είχα αρχίσει να χτίζω μια γκάμα.

When life leaves us blind, love keeps us kind. Ή όπως το έπαιρνα εγώ: Όταν η ζωή σου δίνει κάνα μπουνίδι στη μάπα, έτσι για να μην ξεχνιέσαι και να νομίζεις ότι όλα σου πάνε καλά, εσύ πρέπει να θυμάσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που την ώρα που θα πέφτεις, θα σε προλάβουν, και θα σε σηκώσουν πάλι στα πόδια σου.

Λίγα χρόνια μετά, το 2003 είμαι στη τρίτη Δημοτικού και ακούμε με την ξαδέρφη μου την Μαριλού, που πάει Λύκειο, ένα τραγούδι στο ραδιόφωνο που μου φαίνεται πολύ καλό. Ο τίτλος του ήταν Going Under, και το συγκρότημα είχε ένα πολύ περίεργο όνομα. Στα γενέθλιά μου εκείνη τη χρονιά, μου πήρε δώρο το CD. To Fallen των Evanescence λοιπόν έμελε να μου ανατινάξει το μυαλό. Το cd player είχε πάρει φωτιά, και οι μπαταρίες τελείωναν εκνευριστικά γρήγορα. Ήταν ακόμα η φάση που για να μάθεις τους στίχους των τραγουδιών, έπρεπε να τους διαβάζεις από το συνοδευτικό βιβλιαράκι. Το οποίο ήταν φτιαγμένο από μαύρο ιλουστρασιόν χαρτί που γέμιζε δαχτυλιές σαν λαδίλες και έπαιζε με τα νεύρα μου και την αισθητική μου. Κάπως έτσι κατάφερα να πάρω το lower με τον μεγαλύτερο βαθμό στο φροντιστήριο στην πρώτη Γυμνασίου. Το Vocabulary μου είχε φτάσει στο επίπεδο που είχε φτάσει λόγω των τραγουδιών που άκουγα και απομνημόνευα, γιατί γενικά βιβλίο δεν άνοιγα.

Και τώρα που είπα φροντιστήριο κάπου εκεί ήταν που μου έγινε άλλη μια μεγάλη αποκάλυψη. Το 2007,13 χρονών τότε, μια μέρα περιμέναμε στα σκαλάκια να μπούμε για το μάθημα. Ένα από τα παιδιά έβαλε να παίζει ένα τραγούδι στο κινητό του. Αυτό το τραγούδι το έψαχνα πάνω από χρόνο. Κάπου το είχα ακούσει, μου είχε κολλήσει, αλλά δεν είχα καταφέρει να το βρω. Μου εξηγεί ότι είναι η ένωση δύο τραγουδιών: του Numb των Linkin Park και του Encore του Jay Z. Αν σου αρέσει, μου λέει, έχω και άλλα τραγούδια των Linkin Park να στα στείλω; Στείλε. Ε και περιττό να σας πω ότι η μουσική των Linkin Park στα αφτιά μου ήταν σκέτη ποίηση. Bleed it out, In the end, Numb και άλλα. Όμως ένα μου ξέφυγε, και το έμαθα πολύ αργότερα. Θα σας πω παρακάτω.

Πρώτη χρονιά στο Γυμνάσιο, καινούργιο σχολείο. Ψάρακας μεγάλος. Στο σχολικό, ναι ναι σχολικό, δεν μιλούσα με κανέναν σχεδόν, γιατί οι περισσότεροι ήταν μεγαλύτεροι σε ηλικία. Μια μέρα είπε και ένας ότι μοιάζω με τη Μαρία την Άσχημη-ήταν τότε μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία- και εκεί ήταν που κατάπια τη γλώσσα μου. Έ λίγο το φρύδι, λίγο τα σιδεράκια, λίγο η άχαρη ηλικία, πώς να μην κλονιστεί η αυτοπεποίθησή σου. Αλλά είχα βρει το κόλπο. Είχα πάρει mp3 και το είχα τιγκάρει με επιθετικά τραγούδια, και όση ώρα περνούσα στο σχολικό, μία το πρωί και μία το μεσημέρι, ξέδινα και έπαιρνα την εκδίκησή μου με τη φαντασία μου και μόνο. Μέχρι τα μισά της χρονιάς είχα εξελιχθεί πολύ. Εκτός από Linkin Park και Evanescence, είχαν μπει στο μενού και οι Scorpions, RHCP, Queen, Deep Purple, James, Archive και δεν συμμαζεύεται. Και λίγος Bob Marley για να ευθυμήσουμε λίγο. Α, και Manu Chao. Ε και κάπως έτσι πέρασε ο καιρός. Μπήκαμε και στο Λύκειο, δεν μοιάζαμε πια και τόσο με τη Μαρία την άσχημη. Τα ''επιθετικά'' τραγούδια έδωσαν τη θέση τους σε πιο ρομαντικά. Οοοοοοο Summer Wine ξανά και ξανά. To Clair de lune του Debussy. Οι εξαιρέσεις του Ρους, το Όταν σε είχα πρωτοδεί, το Sweet Disposition. Και πολύς, πάρα πολύς, Παύλος Παυλίδης και Αγγελάκας, και πολύ, πάρα πολύ Πυξ Λαξ. A, και να μην ξεχάσω το σημαντικότερο εκείνης της χρονιάς, το Senorita των James. Αυτό το τελευταίο συμβόλιζε έναν μικρό θάνατο συναισθημάτων. Άουτς, είναι δύσκολη η εφηβεία. Από την επόμενη χρονιά δεν υπήρχε πουθενά, σε καμία playlist μου. Και το απέφευγα σαν καμιά μολυσματική ασθένεια. Σε αυτή την κατηγορία είχαν μπει θυμάμαι και το Even though you are with another girl των Trentemoller, το Δεν πειράζει του Τσάκαλου και το Υποσχέσου του Νικηφόρου (απ' όλα είχε ο μπαχτσές). Μην θυμηθούμε και  αυτά που δεν θέλουμε...

Την επόμενη χρονιά ζούσα τη ζωή μου σαν βιντεοκλίπ των Radiohead. To Creep νόμιζα ότι είχε γραφτεί για εμένα. Όμως ήταν μια φάση και αυτή και πέρασε. Οι Radiohead βέβαια εξακολουθούν για εμένα να είναι εξαιρετικοί.

Γενικά τα επόμενα χρόνια ήταν πιο ξέγνοιαστα, πολλή και διαφορετική μουσική, πολλοί καλλιτέχνες, όμως δεν θυμάμαι κάτι πολύ χαρακτηριστικά. Μόνο το κόλλημα με τη Lana Del Rey, τον Tom Odel, την Adele,τον Χαρούλη, και άλλα περιστασιακά. Ένα χρόνο πριν όμως, που η φάση έγινε λίγο δύσκολη σε πολλούς τομείς, έκανα κάποιες ανακαλύψεις. Το Γερνάω μαμά της Τσανακλίδου-μια ιστορία από μόνο του- και το Messenger των Linkin Park. Ναι, θα μου πεις, πως και δεν τα ήξερες; Ε τι να πω, μου είχαν ξεφύγει. Αυτό το τελευταίο τραγούδι λοιπόν, ήταν το πρώτο που άκουγα το πρωί που θα ξυπνούσα και το τελευταίο πριν κοιμηθώ. Και με βοήθησε πολύ γιατί μου είπε λόγια που έπρεπε να ακούσω.

When you feel you're alone

Cut off from this cruel world

Your instinct's telling you to run

 

Listen to your heart

Those angel voices

They'll sing to you

They'll be your guide

Back home

 

When life leaves us blind

Love keeps us kind

It keeps us kind

 

When you've suffered enough

And your spirit is breaking

You're growing desperate from the fight

 

 

Remember you're loved

And you always will be

This melody will bring you right

Back home

 

When life leaves us blind

Love keeps us kind

When life leaves us blind

Love keeps us kind

When life leaves us blind, love keeps us kind. Ή όπως το έπαιρνα εγώ: Όταν η ζωή σου δίνει κάνα μπουνίδι στη μάπα, έτσι για να μην ξεχνιέσαι και να νομίζεις ότι όλα σου πάνε καλά, εσύ πρέπει να θυμάσαι ότι υπάρχουν άνθρωποι που την ώρα που θα πέφτεις, θα σε προλάβουν, και θα σε σηκώσουν πάλι στα πόδια σου. Και πως αν έχεις την ικανότητα να νιώσεις πραγματικά όλα τα συναισθήματα, την αγάπη, τον θυμό, την θλίψη, τη χαρά, τότε ναι, μπορείς να τα καταφέρεις, γιατί αν νιώθεις, είσαι δυνατός. Η αναισθησία είναι για αυτούς που φοβούνται. Είναι ένας αμυντικός μηχανισμός. Και σε αυτό το σημείο θα ήθελα να πω στον Τσέστερ ένα ευχαριστώ και ένα κρίμα που την έκανε τόσο νωρίς και οικειοθελώς. Και ένα ντροπή, σε αυτούς που πρόλαβαν να πουν «Αμάν αυτοί οι διάσημοι, τα έχουν όλα και πάνε και αυτοκτονούν». Αν με το όλα εννοείς τη φήμη, την επιτυχία και τα λεφτά- που δεν αμφισβητεί κανείς τη σημασία τους, αλλά δεν αρκούν για να κάνουν κάποιον πραγματικά ευτυχισμένο- ε τότε, πρέπει να τσεκάρεις λίγο τα κριτήριά σου. Η κατάθλιψη δεν κάνει διακρίσεις μεταξύ πλούσιων και φτωχών, διάσημων και άσημων. Τους χτυπάει όλους, και μερικούς καταφέρνει να τους ρίξει κάτω. Και για κάποιους από αυτούς, δυστυχώς, δεν υπάρχει επιστροφή.

Τελευταίο τραγούδι, το Cheers Darling του Damien Rice. Αυτό και αν είναι ειδική περίπτωση. Αλλά η φάση είναι περίεργη, και για αυτό, θα σταματήσω κάπου εδώ.

Ιωάννα Ζέρβα (mindunblogged.wordpress.com)

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ