Εκείνος, εσύ και οι ιστορίες

Εκείνος, εσύ και οι ιστορίες Facebook Twitter
0
Εκείνος, εσύ και οι ιστορίες Facebook Twitter


Δεν έχει να σου διηγηθεί καμία σπουδαία ιστορία. Εσύ πάλι, νομίζεις πως έχεις, αλλά γι'αυτόν οι ιστορίες σου δεν είναι τίποτα παραπάνω από περιττές πληροφορίες. Θα ήθελες να μπορούσε να σου εξηγήσει όλα τα στραβά της φύσης του, αλλά δεν του φτάνουν οι λέξεις· δεν του φτάνει ο χρόνος. Είναι συνέχεια βιαστικός, όταν ξυπνάς δεν τον βρίσκεις ποτέ. Χάνεται και εσύ στέκεσαι με ανακατεμένα τα μαλλιά μέσα στα σκεπάσματα να αναρωτιέσαι γιατί δεν μπορείς να αποτινάξεις τη μυρωδιά του από πάνω σου, γιατί δεν μπορείς να ξεχωρίσεις το σώμα σου απ'το δικό του. Απορείς, γιατί δεν τα μαζεύεις να φύγεις, γιατί δεν μοντάρεις αυτά που ζεις. Γιατί δεν πετάς τα περιττά· γιατί συγχωρείς. Δεν μιλάει πολύ και εσύ τρομάζεις. Κλείνει τα μάτια χωρίς να κοιμάται, και εσύ μέσα σε αυτήν την ανησυχητική ησυχία μπορείς άχνα να ακούσεις τα γρανάζια του μυαλού σου να δουλεύουν.
Μέσα απο τις σιωπές πηγάζουν οι πιο γενναίες επαφές, είχες διαβάσει κάπου. Αλλά εσύ κάθε άλλο παρά γενναία αισθάνεσαι, απέναντι στην ισοπεδωτική ικανότητα του να σε ορίζει, να ορίζει τις ανάσες σου, τους αναστεναγμούς σου.


Φοβάσαι να μπεις βαθύτερα μέσα του-όχι πως στο επιτρέπει- αλλά είναι μυστήριος ο κόσμος του και εσύ λίγη για να τον εξερευνήσεις.
Από τότε που τον γνώρισες δεν κρυώνεις ποτέ, γιατί καις· καις ολόκληρη, από επιθυμία ή από θυμό. Αλλά δεν μπορείς να λιώσεις τα χιόνια του. Όσες κοφτές ανάσες και αν του χαρίζεις. Τα μάγουλα σου είναι κόκκινα κάθε φορά που σε ειρωνεύεται. Ή κάθε φορά που ξαπλώνετε μαζί και εσύ ακουμπάς με μια ανείπωτη στοργή το κεφάλι σου στο στήθος του. Θα ήθελες να τον είχες ερωτευτεί, αλλά ερωτεύεσαι τους ανθρώπους με τρόπους που αυτός ούτε που φαντάζεται. Ερωτεύεσαι τα χρώματα τους, κάτι που εκείνος βρίσκει τουλάχιστον αστείο. Δεν του λες τα μυστικά σου ούτε αυτά που σκέφτεσαι, τα κρατάς για σένα μήπως και πλέξεις ένα μυστήριο γύρω απ'την ύπαρξη σου, του κρατήσεις το ενδιαφέρον ζωντανό, γιατί το χάνει εύκολα·με τους ανθρώπους, με τον έρωτα, με τη ζωή. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι άνθρωποι σαν και αυτόν δεν μαθαίνονται, δεν λειαίνωνται, δεν εξημερώνονται αν θες. Ούτε εσύ τα πας καλά με τις λέξεις, όταν είναι γύρω σου τις χάνεις, φαίνεσαι παιδί. Ή ίσως και να είσαι. Ένα παιδί που ενθουσιάζεται με πολύχρωμες εικόνες, με ηλιόλουστες μέρες, με ταινίες, με μουσικές, με φίλους. Ένας παιδί με άγνοια κινδύνου.


Και αυτός σου ορκίζεται πως δεν θέλει να σε βλάψει αλλά εσύ δεν ξέρεις τι σε βλάπτει τελικά περισσότερο · να είναι εκεί ή να μην είναι.
Και όσο αυτός φωνάζει πως δεν έχει κάτι να σου πει εσύ απο μέσα σου τρεκλίζεις απο αδυναμία, που δεν του προξένησες κάτι δυνατό εσύ ώστε να έχει μια ιστορία να διηγηθεί στην επόμενη. Τα βάζεις με τον εαυτό σου που στέκεσαι τόσο ανόητη και ύστερα τα βάζεις με αυτόν που στο επιτρέπει. Και μετά τον χαιρετάς αδιάφορη σαν να μη νιώθεις τίποτα σαν να μην ένιωσες ποτέ. Ποστάρεις τραγούδια με την ελπίδα να τα ακούσει, για να καταλάβει.


Φοράς την μπλούζα σου, αυτή που σου έχει πει πως "μόνο για πιτζάμα κάνει", και βγαίνεις έξω. Και βολτάρεις μόνη σου στην άδεια πόλη, με μια σκέψη μόνο. Ή θα γίνεις ότι είναι και αυτός, ή θα τρέξεις γρήγορα να βρεις αυτό που ήσουν πριν. Γιατί ούτε εσύ διηγείσαι σπουδαίες ιστορίες, τουλάχιστον όχι τώρα. Όχι μαζί του. Και λυπάσαι γι'αυτό, γιατί αυτό δεν είσαι εσύ. Αλλά μια ξένη.
XMachina

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ