Ένα χειρουργείο 15 ωρών...!
Ψύχος και ρίγη στο άγγιγμα της συναίσθησης...
Ανημπόρια...
Φόβος θανάτου...
Πεθαίνω; Πού βρίσκομαι; Τελείωσε;
Δεν μπορώ να με ελέγξω...
Εξάντληση...
Δυο νύχτες σε μία ΜΕΘ.
Δίπλα σε ένα... θάνατο... μάρτυρας της τυπικής ιατρικής διαδικασίας αποσύνδεσης.
"6.19 ώρα θανάτου", ακούγεται...
Πόσο σημαντική είναι η σημασία μιας ζωής που δεν γνωρίζεις προσωπικά;
Πόσο διαδικαστική είναι αυτή η διαδικασία;
Κι αν όλα πάνε στραβά και συμβεί σε μένα; Η σκέψη απωθείται φευγαλέα.
Λιποθυμία. Ύπνος στα όρια της έλλειψης συνείδησης και επαφής... Εφιάλτες που με κάνουν να φοβάμαι να αποκοιμηθώ...
Θα γίνω όπως πριν; Ποιό πριν όμως;
Το στομάχι κόμπος, το σώμα μια πληγή.
Όχι πόνος... (!!!!!), αλλά απίστευτη εξάντληση.
Στις παρυφές του απόλυτου 0.
Πρέπει να ακούγεται ο "κρημνός"! Αυτός είναι ο σκοπός μου και ο πανικός μου...
Μοναδικά σωσίβια σε αυτή την κατάσταση που βιώνω είναι αφενός η απόλυτη εμπιστοσύνη και ολοκληρωτική παράδοση στο Γιατρό μου και αφετέρου η αγάπη του Συντρόφου μου....
Και με αυτά μου τα σωσίβια, με την υποκριτική (για κάποιους) αλλά και ανυπόκριτη (για τους περισσότερους) φροντίδα των νοσηλευτών (ποτέ δεν φανταζόμουν πόσο σημαντικός είναι ο ρόλος τους!!!! και πόσο λίγο "αποτιμάται"), με την αγάπη φίλων, σιγά σιγά βγαίνω απο το τούνελ της κατάρρευσης και βλέπω αχνά αλλά σταθερά το φως του τέλους αυτού του αγώνα που κράτησε ήδη 14 μήνες.
Χημειοθεραπείες, μαστεκτομή, ακτινοβολίες και τώρα είμαι τυχερή και ευλογημένη να φτάσω στην αποκατάσταση εικόνας σώματος με ταυτόχρονη ίαση μιας "τραυματισμένης ψυχής".
Έχω κάποιες ημέρες που έχω βγει από το νοσοκομείο, όμως τα συναισθήματα δεν καταλαγιάζουν...
Και νιώθω μια απύθμενη ευγνωμοσύνη για τον πλαστικό χειρουργό μου Βασίλη Κρέτση και όλη την ομάδα του. Τον γλυκό μου αναισθησιολόγο Περίανδρο Καραμανή, φύλακα άγγελό μου στη νάρκωση ... Αλλά δεν ξεχνώ και τους χειρουργούς μου του πρώτου χειρουργείου, Βασίλη Βενιζέλο και Μαρουλιώ Σταθουλοπούλου. Τον Σπύρο Λαζάρου που βρήκε τον καρκίνο μου και για όσα εγώ μόνο ξέρω ότι έκανε. Τον ογκολόγο μου Χρήστο Χριστοδούλου... Την παθολόγο μου Νατάσσα Αγρογιάννη.
Νιώθω πάλι ολόκληρη μετά από αυτό το τελευταίο χειρουργείο. Κλείνω τον μαύρο κύκλο. Προχωρώ παρακάτω... Είναι όμως ανθρωπίνως αδύνατο να εξωτερικευθεί αυτή η ευγνωμοσύνη για τον Γιατρό μου και τον "κρημνό" του... (μου;) ευγνωμοσύνη για τον Δημιουργό της νέας μου ζωής!
Βαθιά υπόκλιση... Γιατρέ μου, για όσο ζω...
σχόλια