Τρίτη βράδυ, ξημερώματα Τετάρτης.
Η βραδιά απλή, χαλαρή.
Νύχτα φθινοπωρινή του Σεπτεμβρίου.
Έχω βγει με την κολλητή μου πριν για πότο. Όλα όμορφα και ήρεμα. Μιλάμε.. πίνουμε την μπύρα μας και μετά σπίτι.
Δροσιά... και ησυχία.
Ανοίγω τον υπολογιστή και βάζω να παίξει ένα τραγούδι που μου γυρνούσε από πριν στο μυαλό.
Η λίστα συνεχίζει και εγώ ακούω απολαυστικά.
Ανάβω τσιγάρο...
Κάποια στιγμή και εντελώς μηχανικά γυρίζω το μάτι μου στην οθόνη ... σκέφτομαι.. θα το κλείσω το ρημάδι..
Αυτό ήταν ..το έκλεισα! Ησυχία, λέω από μέσα μου..
Κάθομαι αναπαυτικά στον καναπέ μου και αφουγκράζομαι τον περίγυρο μου...
Ο γρύλος που αχνόακούγεται ..
το μηχανάκι που περνάει αργά αργά τον δρόμο ..
ο σκύλος που γαυγίζει από το άλλο τετράγωνο..
ένα αυτοκίνητο που γυρνοβολάει γρήγορα...
και εγώ ανάμεσα σε όλες αυτές τις "σιωπές" ...καθηλωμένη στον καναπέ μου ..ακούω την ανάσα μου.
Το μυαλό φεύγει .. ταξιδεύει σε αναμνήσεις και σε εικόνες οικίες.
Τραβάω την τζούρα μου και οι γάτες στην άλλη γωνιά με επιστρέφουν στο εδώ.
Παρόλα αυτά , η σκέψη επιμένει να ξεχνιέται. Ούτε οθόνη ούτε φως να με αποσπά..
Κάποια στιγμή , η κουρτίνα κουνιέται και το βραδινό αεράκι της πόλης περνάει μέσα.
Την παρατηρώ και φαντάζομαι τη διαδρομή του ..
Γυρίζω το μάτι μου στην τηλεόραση. Κλειστή. Πόσο απολαυστικές αυτές οι στιγμές αναρωτιέμαι.
Αλλά το μυαλό εκεί.. να φεύγει..να ταξιδεύει σε τόπους και στιγμές και να το ζει έντονα.
Αποσπώμαι από κάποιο πουλί. Τιτιβίζει με τον βραδινό του ρυθμό έξω από το παράθυρο και η φαντασία μου για λίγο περνάει στη δικιά του οπτική.
Μετά από κάποια λεπτά ... αυτό ήταν.. απόλυτη ησυχία.
Κολλάω το βλέμμα μου στην γωνία του τοίχου...και αυτομάτως απομονώνεται το αυτί μου στον ήχο του υπολογιστή.
Νιώθω τον πειρασμό να με τσιγκλαει.
Δεν θα σε ανοίξω! .. λέω από μέσα μου. Θα αφήσω τον εαυτό μου να αυτοσχεδιάσει .. να φανταστεί και να τραφεί από εικόνες , μνήμες και τόπους και θα δώσω στις σκέψεις μου το χώρο να ζωντανέψουν ξανά , να πολλαπλασιαστούν και να βιώσουν ερεθίσματα που έχω αρκετό καιρό να δώσω σημασία...
Αποσπώμαι ξανά..
Γυρίζω το μάτι μου προς το παράθυρο. θέλω να πάω εκεί.
Όχι! ξανάσκέφτομαι... θα μείνω καθηλωμένη ΕΔΩ .. Να ακούω .. να χάνομαι και να ζω τη στιγμή.
Αυτή τη στιγμή της απόλυτης "ηρεμίας"...
αυτή που δεν χρειάζεσαι καμία "οθόνη" για να οργιάσει...
αυτή.. που μπορείς να την εμπλουτίσεις με τα πιο απολαυστικά συναισθήματα και τις πιο έντονες αναμνήσεις..
αυτή που... αφιερώνεις τις πιο κρυφές σου σκέψεις απόλυτα σε εσένα .....
αυτή τη στιγμή που απλά...
χάνεσαι μέσα στους "ήχους της πόλης"...
σχόλια