Mπαίνω στο τρένο, σε μια απο τίς επόμενες στάσεις μπαίνουν δυο νέοι, δεν πρέπει να ήταν άνω των 35, έσφιξε το στομάχι μου όσο τα λεπτά περνούσαν κρατούσαν δυο ποτηράκια πλαστικά με νερό και έπιναν γουλιά γουλιά ,ίσως ήταν ''φίλοι'' ίσως ήταν ζευγάρι, ίσως να μην ήξερα καν τι σχέση τους συνδέει.. τους παρατηρούσα διακριτικά.. με βασάνιζε ένα γιατί, απο που προήλθε αυτό το αναπάντεχο γιατί; Το βλέμμα τους νωχελικο, μεταξύ του εδώ και του αλλού, τα δόντια τους άφηναν την αίσθηση οτι δεν είναι απλα παραμελημένα αλλά έχουν γίνει έτσι απο δική τους επιλογή, χρήση, ανούσια χρήση, αδυναμία που μετατράπηκε σε στιγμή έκστασης διότι δεν μπόρεσε, δεν άντεξε ότι της συνέβαινε, βλακεία, τάση προβολής ενος ψεύτικου ατρόμητου εαυτού για τα μάτια μιας παρέας και το φαίνεσθαι.
Όχι παιδιά. Όχι, δεν είναι μαγκιά η χρήση, δεν είναι λύση, δεν είναι καλυτέρευση, είναι περίτρανη ένδειξη αδυναμίας, φόβου αποδοχής προβλημάτων,όλοι έχουμε, όλοι έχουμε περάσει τέλματα, αδιέξοδα, καμία συνήθεια τέτοιου είδους δεν βοηθά, διογκώνει το ήδη υπάρχον πρόβλημα.
Συνεχίζω να τους κοιτάζω ρωτούσαν ο ένας τον άλλο αν έχει κάποιο κάδο μέσα στο τρένο για να πετάξουν τα ποτηράκια, το γιατί μέσα μου αναβοσβήνει, το επειδή δίνει πολλαπλές απαντήσεις μα τώρα τι σημασία έχει, ποιος μπορεί να τους προστατέψει εκτός απο τον ίδιο τους τον καλό εαυτό, μα πως να τον ανακαλύψουν υπο την επήρεια ουσιών; Κι όταν αυτο το επίπλαστο ταξίδι τελειώσει τι θα αλλάξει; Θα ψάξουν μανιωδώς για το επόμενο, για το μεθεπόμενο και έτσι θα κυλάει η ζωή με χάρτινα ταξίδια ψευδαίσθησης.Το τρένο συνεχίζει βρίσκουν να καθίσουν το παλικάρι της λέει:
-Κάθισε
-Του απαντάει ''όχι κάθισε εσύ'' με βλέφαρα μισόκλειστα
-Την έβλεπε πιο αδύναμη και έτσι πετάει ένα συνθηματίκο
''Κάθισε εσύ που είσαι και έγκυος..''
Το πιθανότερο είναι πως δεν ήταν αλλα δεν θα γινόταν μέσα στο κόσμο να πει κάτι άλλο.
Ο κόμπος στο στομάχι υπήρχε μέχρι να κατέβω απ'το τρένο το γιατί εκεί, δεν είναι μόνο αυτοί, είναι αμέτρητοι οι άνθρωποι που υποκύπτουν σε κακές συνήθειες. Όχι, Όχι παιδιά. Όχι, δεν είναι μαγκιά η χρήση, δεν είναι λύση, δεν είναι καλυτέρευση, είναι περίτρανη ένδειξη αδυναμίας, φόβου αποδοχής προβλημάτων,όλοι έχουμε, όλοι έχουμε περάσει τέλματα, αδιέξοδα, καμία συνήθεια τέτοιου είδους δεν βοηθά, διογκώνει το ήδη υπάρχον πρόβλημα. Η πραγματικότητα κατανοώ ότι για κάποιους είναι δυσβάσταχτη,για άλλους συνεχής προσπάθεια με μύριους τρόπους, για άλλους είναι θάλασσα με νηνεμία, όλα είναι θέμα οπτικής και πως τα αντιμετωπίζουμε, η αδιάλλακτη άποψη μου είναι πως τα μάτια μας πρέπει να είναι ανοιχτά καθαρά, να βλέπουν, να παρατηρούν, να μαθαίνουν, να απομακρύνονται να αντέχουν, να συνηθίσουν να αντέχουν, η ψυχή ανθέκτικη να μην λυγίζει στα δεινά, να μην το βάζει κάτω ρε γαμώτο, φτάνουν πια τα είμαι μόνος, δεν έχω λεφτά για να τα δει ο διπλανός μου, δεν έχω δουλειά, δικαιολογίες της λιγοψυχιάς μας.
Μπορείς μόνος, μπορείς χωρίς λεφτά, μπορείς να ψάξεις να βρεις δουλειά, να πλένεις πιάτα, το 'χω κάνει για ανεξαρτητοποίηση και ήταν κουραστικά αλλά θαυμάσια.
Μην εγκαταλείπεις, χρειάζεται, αυτοέλεγχος, αυτοπειθαρχία, να ελέγχουμε τον κακό εαυτό μας και να μην του επιτρέπουμε να εξευτελίζεται στα μάτια του, τα δικά του μάτια, οι άλλοι πάντα θα υπάρχουν θα λένε, θα τιτιβίζουν σαν μαραμένα καναρίνια στα αυτιά μας, αλλά εμείς έχουμε υποχρέωση απέναντι σε 'μας να μας σεβόμαστε, να μας αγαπάμε, να μας ωθούμε στην καλύτερη εκδοχή μας.
Μακριά απ'τα ναρκωτικά, ναρκώνουν συναισθήματα
ναρκώνουν ζωές, δεν αφύπνισαν ποτέ ψυχή καμιά.
Στη ζωή μου ένα πράγμα λέω σχετικά με αυτό κι όχι απλά το λέω άλλα το πρεσβεύω φυσικά. Η καλύτερη μαστούρα είναι να είσαι νηφάλιος.
Μην πουλατε τα όνειρα σας τόσο φθηνά
μην αγοράζετε θάνατο μακρινό η κοντινό
δεν θα σας δώσει πρόσθετη ελπίδα καμιά.
Εδώ θέλω να πω ένα ευχαριστώ στους γονείς μου
που τους δίνω εύσημα για το έγκαιρο μήνυμα που μου
επικοινώνησαν απο τα μικράτα μου
δείχνοντας μου την εξαθλίωση και το ατελέσφορο αποτέλεσμα που
έχει κάποιος κάνοντας χρήση ουσιών.
Ότι κι αν αντιμετωπίζεις
με τη χρήση
μαραίνεσαι
διογκώνεται το αδιέξοδο
δεν ανθίζεις.
Από καρδιάς...
Ειρήνη Μάραλη
σχόλια