Έφυγα. Ξανά. Και ήταν δύσκολο. Κάθε φορά γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Σκίζεται η ψυχή μου τη στιγμή που ακούω το τρένο να φτάνει και ξέρω πως σε λίγο θα 'μαι χιλιόμετρα μακρυά σου. Και όσο περνάει ο καιρός σ'αγαπάω και πιο πολύ. Και τα δάκρυα πληθαίνουν. Και ο πόνος μεγαλώνει. Και συνεχίζουν να κυλάνε οι ώρες ασταμάτητα, και εγώ δεν παύω να μετράω τα λεπτά, δεν παύω να αναπνέω.
Κάθε πρωί ξυπνούσα στην αγκαλιά σου. Σηκωνόσουν λίγο νωρίτερα και με άφηνες να χουζουρέψω πέντε λεπτάκια ακόμα. Μου έφερνες καφέ στο κρεβάτι μαζί με κουλουράκια σοκολάτας.(Αφού ξες πόσο λιχούδα είμα!) Καμιά φορά συνοδευόμενα με δυο στριφτά τσιγάρα Marlboro ελαφρύ. Καθόμασταν αραχτοί στο κρεβάτι, με τα παντζούρια κλειστά. Σου φιλούσα τον λαιμό, σου χάιδευα τα μαλλιά και χάζευα το χαμόγελό σου. Για λίγο νιώθαμε πως ο χρόνος μας ανήκει. Ξεχνούσαμε την απόσταση που μας χωρίζει και απολαμβάναμε το ''τώρα''. Μα το ''τώρα'' ,αγάπη μου, πέρασε τόσο γρήγορα, και ήρθε ένα αβάσταχτο ''μετά''.
Την θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Ξυπνήσαμε αργά το πρωί και έπρεπε να φύγω τρέχοντας να προλάβω το δρομολόγιο για Αθήνα. Σου έδωσα ένα πεταχτό φιλί, σου είπα ένα πρόχειρο ''Σ'αγαπώ'' , σου χάρισα ένα αγουροξυπνημένο χαμόγελο και έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Αργότερα, όταν ήμουν ήδη κλεισμένη στο ψυχρό βαγόνι, με τους δεκάδες άγνωστους γύρω μου,κατάλαβα που βρισκόμουν και τι γινόταν. Θα έκανα να σε δω πάνω από τρεις βδομάδες. Και μετάνιωνα! Μετάνιωνα που δεν έβαλα το ξυπνητήρι μισή ώρα νωρίτερα, για να απολαύσω λίγα ακόμη λεπτά μαζί σου. Μακάρι να σου είχα κάνει μια παραπάνω αγκαλιά. Μια σφιχτή, πολύ σφιχτή αγκαλιά που θα μου 'δινε δύναμη και κουράγιο να περιμένω...
Κάθε μέρα περνάει αδιάφορα χωρίς εσένα. Μόνο τα βράδια έχουν λίγη σημασία, όταν σε παίρνω τηλέφωνο για να ακούσω τη φωνή σου. Για να μου πεις ένα ''Καληνύχτα'', ένα ''Σ'αγαπώ'' και ένα ''Υπομονή''. Πόσο την έχω βαρεθεί αυτήν την τελευταία λέξη. Και πόσο υπομονή πια μπορεί να κάνει ένας άνθρωπος; Πόσους αποχαιρετισμούς να αντέξει ; Μέχρι πότε τα ''μου λείπεις'' θα γεμίζουν τις συζητήσεις μας;
Ίσως τα ερωτήματα μου μείνουν αναπάντητα. Δεν σου υπόσχομαι ότι θα σταματήσω να γκρινιάζω. Ούτε θα σου πω ότι κάθε φορά που φεύγω δεν πεθαίνει κάτι μέσα μου. Αυτό όμως που μπορώ να σου πω, είναι ότι θα υπομείνω τα πάντα για να κρατήσουμε αυτό που έχουμε ζωντανό. Θα περιμένω όσο χρειαστεί με στήριγμα τις αναμνήσεις. Μέχρι να βρεθούμε ξανά. Μέχρι να με αγκαλιάσεις γλυκά , για να ζεστάνεις το σώμα μου και να συναρμολογήσεις ξανά τα κομματάκια της καρδιάς μου...
σχόλια